ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1786 ตำแหน่ง

ตอนที่ 1786 ตำแหน่ง

………………..

ภายในท้องพระโรงคำถามต่างๆ ได้เงียบลง

บนใบหน้าของคนมากมายปรากฏความประหลาดใจขึ้น

ชั่งกวนโหยวหรือ

ผู้นี้เป็นใครกัน

เมื่อได้ยิน…เหมือนจะเป็นคนของฝั่งพระชายากระมัง?

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกกลับตาสว่างและลุกขึ้นยืนในทันที

“ยังไม่รีบไปเชิญเข้ามาอีก!”

“ขอรับ!”

เมื่อทหารรักษาการณ์คำนับและถอยออกไป

หลงเหลือไว้แต่ทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรงมองหน้ากันอย่างสงสัย

ผู้อาวุโสเจิ้งฮุยจึงลองเอ่ยถามขึ้น

“ท่านผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก ซั่งกวนโหยวผู้นี้…มิทราบว่าเป็นใครมาจากที่ใดกันหรือ”

ท่านผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกหัวเราะเจือนและเอ่ยขึ้น

“เขาก็คือเสด็จพ่อของพระชายา”

ทุกคนต่างตะลึงงัน

ที่แท้ท่านนั้นก็คือจักรพรรดิไท่จู่แห่งราชวงศ์เทียนลิ่ง!

เพียงแต่…

เหตุใดจู่ๆ ถึงได้เชิญเขาเข้ามา?

ทันใดนั้นมีบ้างคนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

เช่นนั้นก็ต้องยินยอมไปอย่างเงียบๆ เสียแล้ว!

คนมากมายต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้าในทันทีและมีปฏิกิริยาโต้กลับอยู่ครู่หนึ่ง

แท้จริแล้วองค์ชายจะจัดงานอภิเษกสมรสอย่างยิ่งใหญ่ก็เห็นสมควรแล้ว

อย่างไรช่วงเวลาวันเริ่มคัดเลือกพระชายาได้ผ่านมานานแล้ว

ระหว่างนั้นองค์ชายได้เอ่ยถึงเรื่องงานอภิเษกอยู่สองสามครั้ง แต่ทว่ากลับโดนถ่วงเวลาด้วยเรื่องนั้นเรื่องนี้มาโดยตลอด

ด้วยเหตุนี้ทำให้ทุกคนต่างค่อยๆ เลิกสนใจกับเรื่องพวกนี้ไป

เมื่อได้ยินเข้า ก็มิอาจะเลี่ยงความประหลาดใจและสิ่งที่คาดไม่ถึงได้

“มิน่าล่ะ…”

มิน่าแม้กระทั่งเสด็จพ่อของพระชายาก็เชิญมา

ลูกสาวจะแต่งงานทั้งที อย่างไรพ่อแม่ก็ต้องมาแน่นอน

…

ไม่นานเงาร่างของชายแปลกหน้าก็ปรากฏขึ้นภายในท้องพระโรง

พร้อมด้วยเสียงรายงานของทหารรักษาการณ์ดังขึ้น

ทุกคนต่างมองด้วยความสนใจ

พวกเราส่วนใหญ่ล้วนอยากรู้กันทั้งนั้นว่าตระกูลของพระชายาเป็นเช่นไร

ก่อนที่ซั่งกวนโหยวจะมาถึงท้องพระโรง เขาได้แหงนหน้าขึ้นมอง

ตำหนักศักดิ์สิทธิ์

บรรยากาศอึมครึม แต่ทรงอนุภาพอย่างโด่ดเด่น!

ยังไม่ทันได้เข้าไปด้านในก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่หนักหนา เป็นการมาถึงที่เงียบเชียบ!

สิ่งที่ได้เห็นและได้ยินมาทั้งหมดทำให้ซั่งกวนโหยวคิดขึ้นมาตอนระหว่างเดินทาง เขาจึงรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่ในความฝัน

เช่นนี้ก็…

เขารู้ว่าสำนักตระกูลจงที่อยู่ในอาญาจักรเสิ่นซวี่ล้วนแข็งแกร่งกว่าจักรพรรดิไท่จู่แห่งราชวงศ์ เทียนลิ่ง

แต่ในที่แห่งนี้ พระราชวังเมฆาสวรรค์เป็นหนึ่งในชื่ออันดับหนึ่งที่ยังคงอยู่!

แต่ทว่าเมื่อได้เขามาถึงที่นี้จริงๆ แล้ว เขากลับพบว่าเรื่องทั้งหมดเกินกว่าที่คาดคิดไว้ หรือยังมียิ่งกว่านี้อีก…

ในขณะนั้นซั่งกวนโหยวไม่รู้จะพูดออกมาเป็นคำใดได้ เพื่ออธิบายถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างใน เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังล้นทะลักออกมาจากอก

“ใต้เท้าซั่งกวน ผู้อาวุโสทุกคนต่างรออยู่ด้านในแล้ว เชิญท่านขอรับ… “

บนใบหน้าของอวี๋มั่วเผยให้เห็นรอยยิ้มดีใจและเชิญซั่งกวนโหยวเข้าไปอย่างนอบน้อมและสุภาพ

แม้ว่าซั่งกวนโหยวเป็นถึงจักรพรรดิของราชวงศ์เทียนลิ่ง แต่บัดนี้มาอยู่ที่อาณาจักรเสิ่นซวี่ คงจะไม่ดีแน่ถ้าจะให้เรียกเขาเช่นนั้น

เมื่อคิดได้ขึ้นมาซั่งกวนโหยวจึงเสนอให้เขาเรียกตนเองแบบนี้แทน

อย่างไรก็เป็นเพียงแค่ชื่อเรียกของคนหนึ่งเท่านั้น เรื่องที่ต้องให้ความสำคัญก็คือการมาหาเยว่เออร์

ซั่งกวนโหยวพยักหน้าและก้าวเท้าเข้ามาในท้องพระโรง

…

เมื่อซั่งกวนโหยวเข้ามาได้ครู่หนึ่ง สายตานับไม่ถ้วนต่างจับจ้องไปที่เขา!

ดูแล้วเขาอายุน่าจะประมาณสี่สิบได้และสวมชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม

ถึงแม้ว่าบนใบหน้าจะมีร่อยรอยที่เกินกว่าอายุอยู่สองสามส่วน แต่กลับยังคงดูเหมือนตอนหนุ่มๆ ทั้งหล่อเหลาและท่วงทาสง่างามยิ่ง

รูปร่างหน้าตาของซั่งกวนโหยวจริงๆ แล้วก็ดูคล้ายเขาอยู่สามสี่ส่วน

แต่ประเด็นสำคัญที่สุดคือเขามีนิสิยและท่าทางที่ไม่ธรรมดา

ถึงแม้ว่าเขาจะมาจากนอกอาณาจักรเสิ่นซวี่ เมื่อมาถึงตำหนักศักดิ์สิทธิ์ที่รวมเหล่าผู้แข็งแกร่งไว้ที่แห่งนี้ สีหน้าและท่าทางกลับแสดงออกด้วยความสุขุมสงบนิ่งอย่างมาก

มีบางคนแอบครุ่นคิดอยู่ในใจ

คนของตระกูลซั่งผู้นี้บนร่างของเขาดูเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่…สบายใจงั้นหรือ

ไม่ว่าจะเป็นซั่งกวนเยว่ในตอนแรก หรือซั่งกวนโหยวในตอนนี้ก็ตาม ดูเหมือนว่านางจะไม่รู้ว่า อะไรคือความหวาดกลัว อะไรคือความอ่อนแอ

ก็มักจะเผยให้เห็นเศษเสี้ยวของความขี้ขลาดและความกลัวอยู่บ่อยครั้ง

แต่ทว่าซั่งกวนโหยวกลับไม่เป็นเช่นนั้น

“ใต้เท้าซั่งกวน ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!”

ผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกลุกขึ้นยืน พลางยิ้มและเดินเขาไปหา

ซั่งกวนโหยวประเมินสถานการณ์ที่อยู่ท้องพระโรงอย่างฉับไว ทั้งที่ชี้ชัดว่าผู้อาวุโสที่อยู่ตรงหน้าท่านนี้ น่าจะเป็นคนเดียวที่ตำแหน่งสูงที่สุดณที่แห่งนี้

ทำให้เขารับรู้ได้ถึงเจตนาและการตอนรับที่ดีของฝ่ายตรงข้าม ซั่งกวนโหยวรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย และทำความเคารพเขาด้วยรอยยิ้มในทันที

“คาราวะ ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย

“เจ้ารู้จักข้ารึ?”

เขาจำไม่ได้ว่าเคยได้พบกับซั่งกวนโหยวมาก่อน

ซั่งกวนโหยวพยักหน้าพลางยิ้มรับ

“ก่อนหน้านี้อวี๋มั่วเคยพูดถึงท่านอยู่บ้างระหว่างทางที่มา ข้าเห็นลักษณะท่าทางที่โด่ดเด่นไม่เหมือนใครของท่านแล้ว จึงคิดว่าน่าจะเป็นท่านอย่างแน่นอน”

คนที่อยู่ตรงนั้นล้วนได้ยินกันทั้งหมด คำพูดเช่นนี้มีความหมายที่ดูจริงใจและเป็นมิตรอยู่บ้าง

แล้วจะเป็นเช่นไรกันเล่า?

ผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกมีสถานะสูงศักดิ์ ทุกคนที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ล้วนให้ความเคารพนอบนอบและเกรงอกเกรงใจเขา นับประสาอะไรกับซั่งกวนโหยวที่มาจากนอกอาณจักรเสิ่นซวี่?

อีกอย่างผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกผู้นี้เป็นคนจู้จี้จุกจิก คนทั่วไปที่คอยเอาอกเอาใจเขาก็ยังมีท่าทีไม่ค่อยพอใจ

“ฮ่าๆ! ใต้เท้าซั่งกวนเกรงใจแล้ว!”

เมื่อผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกได้ยินเข้าก็หัวเราะลั่นด้วยความเบิกบานใจขึ้นทันที

ผู้คนมากมายแอบส่งสายตามองกันไปมา

ดูเหมือนพระชายาจะมีความสำคัญกับผู้เฒ่าหมิงที่สิบหกมากจริงๆ มิเช่นนั้นคงไม่รักษาหน้าซั่งกวนโหยวถึงเพียงนี้

“องค์ชายและพระชายากำลังเร่งรีบกลับมาจากข้างนอก วันนี้น่าจะกลับมาถึง ข้าคิดว่าใต้เท้าซั่งกวนมารอพวกเขาด้วยกันดีหรือไม่”

ผู้ฒ่าหมิงที่สามสิบหกรู้ว่าเขาต้องคิดถึงลูกสาวของตนมากเป็นแน่น จึงอธิบายขึ้นอย่างกระตือรือร้น

ซั่งกวนโหยวเพิ่งจะเข้าใจในที่สุด

มิน่าหล่ะพวกเขามาที่นี่ได้สักพักแล้วแต่ยังไม่เห็นเยว์เออร์เลย

ที่แท้เป็นเพราะนางยังไม่กลับมาหรอกหรือ

เขาพยักหน้ารับ

“เช่นนั้นรบกวนท่านแล้วล่ะ“

ผู้อาวุโสหมิงสามสิบหกหัวเราะฮ่าาา

“เช่นนี้จะเป็นการรบกวนได้อย่างใดกันเล่า ใต้เท้าซั่งกวนตามข้ามาก็พอ”

เมือพูดเช่นนั้นแล้วผู้ฒ่าหมิงที่สามสิบหกจึงพาซั่งกวนโหยวเดินเข้ามาที่ด้านในสุดของท้องพระโรง

“ใต้เท้าซั่งกวน เชิญนั่ง!”

ซั่งกวนโหยวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“เกรงว่า…จะไม่เหมาะสมกระมัง”

ด้านในท้องพระโรงได้แบ่งเก้าอี้ออกเป็นสองฝั่ง

ผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกนั่งตรงตำแหน่งแรกของทางซ้ายบน

และให้เข้านั่งตรงตำแหน่งลำดับที่หนึ่งทางด้านขวา…

ผู้เฒ่าหมิงที่สามสิบหกเอ่ยขึ้น

“เจ้าคือเสด็จพ่อของพระชายาสถานะสูงศักดิ์ นั่งตรงนี้ได้อย่างแน่นอน!”