ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1794 ถ่วงแข้งถ่วงขา

ตอนที่ 1794 ถ่วงแข้งถ่วงขา

………………..

กล่องไม้ขนาดเท่าฝ่ามือ ทั้งกล่องมีสีดำสนิท มีเพียงตรงขอบรอบๆ กล่องที่เปล่งประกายแสงสีเงินจางๆ

โดยเฉพาะตำแหน่งมุมขอบทั้งแปดเหลี่ยมยังวาดลวดลายเถาวัลย์ดอกไม้แบบพิเศษเอาไว้

เพียงมองแค่ครู่เดียวก็เห็นถึงความล้ำค่าและสวยงามปราณีต

น้องแปดส่งกล่องไม้กลับมาและเลิกคิ้วพลางเอ่ยขึ้นว่า

“นานท่านรีบเปิดมันออกสิ เจ้าคะ! ด้านในนี้มีของดีอย่างแน่นอน!”

ฉู่หลิวเยว่อยากรู้ถึงผลลัพธ์ด้านในกล่องไม้นั่น

น้องแปดมีมีพรสวรรค์ขั้นสูงด้านเซียนหมอ โดยเฉพาะชอบเสาะหาสูตรยาแปลกๆ มาเป็นพิเศษ

มิเช่นนั้นเมื่อก่อนนางคงไม่สามารถช่วยชีหานกลั่นยาอายุวัฒนะที่เปลี่ยนแปลงลมหายใจออกมาได้

ทำให้นางสามารถส่งมอบเป็นของขวัญล้ำค่าได้เช่นนี้ ควรจะเป็นสิ่งของที่ไม่ธรรมดาเป็นแน่

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เพ่งสายตามองจนเห็นลวดลายเถาวัลย์ดอกไม้บนกล่องไม้นั่นที่กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นทีละน้อย

เส้นสายของกิ่งก้านใบร่วงหล่นอย่างเงียบๆ ราวกับถูกลมพัดผ่าน

แต่ในระหว่างนั้นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือกล่องไม้นั่นเริ่มละลายทีละน้อยๆ อย่างคาดไม่ถึง!

ราวกับก้อนน้ำแข็งที่ค่อยๆ ละลายภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดแสงแผดเผาลงมา กล่องไม้นี้หลังจากที่ถูกน้องแปดหยิบออกมา ก็เริ่มเปลี่ยนขนาดเล็กลงเรื่อยๆ ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เพียงแต่ด้านบนไม่มีแม้แต่หยดน้ำที่หยดลงมา

ดูเหมือนว่า…มันได้ระเหยหายไปอย่างน่าแปลกประหลาดนัก

นางมองน้องแปดอย่างสงสัยครู่หนึ่ง

น้องแปดเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“เทียนหยา! บอกแล้วไงว่าของสิ่งนี้มิอาจหยิบออกมาได้ตามใจชอบมิใช่หรอกรึ! ถ้าหากไม่มีกล่องนั่นแล้ว สิ่งของที่อยู่ด้านในนี้จะต้องเสียหายจนหมด!”

ยาอายุวัฒนะสีแดงเม็ดขนาดใหญ่เท่าผลลำไย กำลังนอนอยู่เงียบๆ ข้างในกล่อง

สียาอายุวัฒนะนี้ทั้งใสบริสุทธิ์และมีกลิ่น ซึ่งเป็นกลิ่นยาที่หอมอ่อนๆ

เพียงแต่ด้านบนของยาอายุวัฒนะ กลับไม่มีลวดลายสัญลักษณ์ของระดับสินค้า มีแต่เพียงภาพเถาวัลย์ดอกไม้และใบไม้เล็กๆ เท่านั้น

ที่เหมือนกันทุกส่วนกับบนกล่องไม้นั่น

ในตอนแรกฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงรับรู้อะไรบางอย่างได้ในทันที จึงหันไปทางน้องแปดด้วยความตกใจเล็กน้อย

“สิ่งนี่คือ…”

“นายท่าน ของสิ่งนี้คนที่กลั่นยาออกมาไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะเจ้าคะ! แล้วยังนำยานี้มาจากที่ห่างไกลหลายพันลี้อีก ช่างยากลำบากเหลือเกิน!”

น้องแปดเห็นนางที่มองออกถึงช่องว่างของเรื่องนี้ จึงกระพริบตาไปมา มือที่อ่อนปวกเปียกทั้งสองข้างวางอยู่บนแขนของฉู่หลิวเยว่ และอิงตัวอยู่ข้างๆ นางพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนขึ้นว่า

“นางท่านคิดจะตบรางวัลให้น้องแปดเช่นไร”

นัยน์ตาของฉู่หลิวเยว่กระตุกขึ้น

น้องแปดเป็นภูตโดยกำเนิด ชั่วพริบตาเดียวก็เป็นสาวพราวเสน่ห์

ไม่ว่านางจะไปที่ใดล้วนเป็นที่สะดุดตาที่สุดอยู่เสมอ

หลายปีที่ผ่านมานี้ไม่รู้ว่ามีบุรุษมากมายเท่าใดที่หลงไหลในตัวนาง แต่ไม่เคยอยู่ในสายตาของนางเลย

ในทางกลับกันเมื่อนางได้เจอกับฉู่หลิวเยว่ทุกครั้งก็จะเข้าหาด้วยความอ่อนโยนและมีเสน่ห์

จนในที่สุดไม่ได้เจอกันมาหลายปี จู่ๆ เข้ามาด้วยท่าทางเช่นนี้ทำให้ฉู่หลิวเยว่เกือบตั้งรับไม่ทัน

“แค่ก”

ฉู่หลิวเยว่ไอขึ้นมา

“สวนยาของสำนักหลิงเซียวให้เจ้าใช้หนึ่งเดือน”

“จริงรึ!”

เพียงแต่น่าเสียดายที่เมื่อก่อนนายท่านให้ความสำคัญกับสวนยานั่นเป็นอย่างมากมาโดยตลอด จึงไม่เหมาะสมนักที่จะให้นางได้ใช้

ในนี้ที่สุดครั้งนี้ก็กลายเป็นจริงแล้ว!

เมื่อจ้องมองน้องแปดที่ทำท่าทางออดอ้อนข้างๆ ฉู่หลิวเยว่แล้วนั้น เยี่ยนชิงก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวคนนี้ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้…

ฉู่หลิวเยว่หยิบอายุวัฒนะเม็ดนั้นออกมาและเตรียมจะเก็บไว้ในเสื้อ

เยี่ยนชิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงห้ามปราม

“พระชายา ยาอายุวัฒนะ…”

ยังจะมีปัญหาอันใดอีกหรือ

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะพลางเอ่ยขึ้น

“น้องแปดเป็นคนของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก”

น้องแปดถลึงจาใส่เยี่ยนชิง

“ยาอายุวัฒนะนี้ข้าตั้งใจกลั่นออกมาโดยเฉพาะเพื่อเตรียมช่วยนายท่านเลื่อนขั้นเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์! เจ้าไม่มีวันเข้าใจอันใดเช่นนี้หรอก วิ่งวุ่นสร้างปัญหาอันใดมั่วๆ ไปเรื่อย?”

เยี่ยนชิงมองน้องแปดด้วยสาตาเย็บเย็น ใบหน้ายังคงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา ดูเหมือนว่าตัวเขาคงไม่ได้สนใจอะไรในคำพูดของนาง

ในเมื่อสิ่งที่พระชายาพูดน่าเชื่อถือ เช่นนั้นน่าจะไม่มีปัญหา

คงไม่เหมาะนักที่เขาจะพูดอะไรต่ออีก

แต่ว่า…เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของพระชายาล้วนมีความสามารถพิเศษจริงๆ

เยี่ยนชิงกวาดตามองเฉิงอีและคนอื่นๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย และรีบถอนสายตาออกไปในทันที

เมื่อเห็นเยี่ยนชิงไม่สนใจ น้องแปดก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที

“เจ้า…”

ฉู่หลิวเยว่ยั้งมือนางไว้

“คนแบบพวกเจ้าจะมาเข้าใจอันใด! หากนายท่านใช้ยาอายุวัฒนะของข้าแล้ว ไม่ถึงหนึ่งปี ก็สามารถเลื่อนขั้นเปลี่ยนเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์ได้!”

ขณะที่นางพูดคำเหล่านั้นออกมา เหล่าทหารองค์รักษ์ต่างมองหน้ากันอย่างเงียบๆ และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไร

วาจาของหญิงสาวผู้นี้ช่างเสียงดังนัก!

แต่น่าเสียดายที่เป็นเพียงคนไร้สมองเท่านั้น!

ในอาณาจักรเสิ่นซวี่มีผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงไม่น้อย ยาอายุวัฒนะที่ช่วยให้เลื่อนขั้นเป็นเทพล้วนมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง

แต่พวกเข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อน ในใต้หล้านี้มียาอายุวัฒนะชนิดหนึ่ง หลังจากใช้ยาไปแล้วก็มั่นใจได้เลยว่าภายในหนึ่งปีสามารถเปลี่ยนเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแน่นอน!

หญิงสาวผู้นี้พูดโอ้อวดเกินไป

สายตาของฉู่หลิวเยว่กวาดตามองพวกเขาสองสามคนอย่างรวดเร็ว และคาดเดาได้อย่างง่ายดายถึงความคิดของพวกเขาในเวลานี้

ริมฝีปากนางยกขึ้นเล็กน้อยพลางหัวเราะเสียงบางเบาขึ้น และหันมาชายตามองอีกครั้ง

ขณะนั้นกล่องไม้ในมือของนางก็สลายไปจนหมด

“ในเมื่อของก็ตรวจสอบแล้วและข้าก็ใช้ไปแล้ว ทีนี้ก็ปล่อยพวกเขาทุกคนเข้ามาได้แล้วล่ะ”

เหล่าทหารองค์รักษ์น้อมรับคำสั่งในทันที

“ขอรับ! เชิญพระชายา! เชิญทุกท่าน!”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะต้องไว้หน้าพระชายาเสมอ

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าไปทางเฉิงอีและคนอื่นๆ

เมื่อทุกคนผ่านค่ายกลเข้ามาทีละคนๆ แต่ค่ายกลกลับไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติอันใดขึ้นอีก

สายตาของฉู่หลิวเยว่ที่กวาดตามองทุกคนพลางยิ้มและเอ่ยขึ้น

“ในเมื่อมาแล้วก็ตามข้าไปที่เขาฉางจื้อกันก่อนเถิด พอดีกับที่ข้าก็ไม่ได้พบพวกเจ้ามาสักพักแล้ว พวกเราจะได้พูดคุยกันสักหน่อย”

เมื่อพูดจบนางจึงหันหลังและมุ่งหน้าไปทางเขาฉางจื้อ

ทุกคนจึงตามหลังนางไป

หลังจากรอให้ร่างพวกเขาค่อยๆ ไกลห่างออกไป เหล่าทหารองค์รักษ์จึงผ่อนคลายลง

“หึ! หญิงสาวเมื่อครู่ที่ชื่อน้องแปดอันใดนั่น ช่างอวดดีและไร้มารยาทเสียจริง พูดพล่ามแต่เรื่องไร้สาระ ในโลกนี้จะมียาอายุวัฒนะแบบนั้นได้เช่นไรกัน พูดจาพล่อยๆ ออกมาคงโดยไม่หาสรรพคุณมาก่อนล่วงหน้ากระมัง พูดออกมาแล้วจะทำให้ถูกหัวเราะเยาะเอาง่ายๆ”

“ได้ยินว่าพวกเขามากจากราชวงศ์เทียนลิ่งเช่นเดียวกับพระชายา บางทีคงคิดว่าพวกเราไม่รู้เรื่องอันใดเช่นคนธรรมดาอย่างพวกเขากระมัง ฮ่า!”

“ที่แท้เป็นชาติกำเนิดที่อยู่นอกอาณาจักรเสิ่นซวี่…เช่นนั้นก็มิน่าแปลกใจอันใด ไม่รู้จริงๆ ว่าพระชายาเลือกคนอย่างใดกัน ถึงได้ยอมรับคนเช่นนี้ไว้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาได้…”

“พวกเจ้ายังไม่เห็นคนอายุน้อยที่สุดนั่น ดูแล้วเพิ่งจะอายุสิบสามปีกระมัง หรือว่าคงมีเพียงแต่เด็กๆ! จะไปทำอันใดได้! คาดว่าที่พระชายาเลือกคนเหล่านี้ก็เอาไว้เล่นๆ กระมัง”

“เฮ้! หวังว่าพวกเขาจะไม่สร้างเรื่องอันใดขึ้นมาอีกนะ! แต่ดูเหมือนจะยาก”

นี่ยังไม่ทันได้เขามาก็ก่อนเรื่องขึ้นเสียแล้ว

หลังจากนี้ใครเล่าจะรู้ว่าคนพวกนั้นจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

เหล่าทหารองค์รักษ์ต่างส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

“เดิมที่พระชายาเป็นคนโดดเด่นยิ่งนักและมิอาจมีข้อโต้แย้งได้อย่างแท้จริง ทว่าน่าเสียดายนัก…เพราะสิ่งนี้จะเป็นการฉุดรั้งนางไว้ค่อนข้างมากทีเดียว!”

………………..