ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1801 ไม่สาย

ตอนที่ 1801 ไม่สาย

………………..

หนานซู่ไหวเดินไปด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ก่อนจากไปเขายังตั้งใจกำชับกับฉู่หลิวเยว่สองสามประโยค แท้จริงแล้วสิบสามเป็นต้นกล้าที่ดี ต่อไปจะต้องสั่งสอนเขาให้ดีๆ

คำพูดนี้จริงๆ แล้วหนานซู่ไหวได้คิดแทนซู่หลิวเย่วมาแล้วถึงได้พูดเช่นนี้ออกมา

อันที่จริงสิบสามเป็นคนของเข้า ถ้าหากพัฒนาไปได้ดีสำหรับนางย่อมเป็นเรื่องดีที่สุดอย่างแน่นอน

ตอนนี้สิบสามอายุยังน้อย และยังดูความสามรถของเขาไม่ค่อยออก

สักพักเมื่อถึงวันที่เขาเติบโตขึ้น ก็มิควรมองข้ามอย่างเลี่ยงไม่ได้

ฉู่หลิวเย่วเป็นคนพาสิบสามมา และยังเป็นคนส่งเขาออกไปด้วยตนเอง

เมื่อร่างของหนานซู่ไหวค่อยๆ ไกลออกไปจนเลือนหายไป ฉู่หลิวเยว่จึงหันตัวกลับมาจ้องมองไปทางสิบสาม

สิบสามดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นนางมองมาจึงก้มหัวลงโดยไม่รู้ตัว

“…นายท่าน เมื่อครู่ข้าทำผิดใช่หรือไม่”

เขาถามขึ้นอย่างกระสับกระส่าย

ฉู่หลิวเย่วจ้องมองเขา

“เจ้าเข้าไปในห้องกับข้า”

หลังจากพูดจบนางจึงหันตัวกลับเข้าไปในห้อง

“เสวี่ยเสวี่ย เจ้ากลับไปก่อน”

เดิมทีคิดจะตามไปฟังข่าวของเสวี่ยเสวี่ย มันมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย และเกาหัวไปมาพลางมองดูเงาด้านหลังของนางอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่พักหนึ่ง

“โฮก!”

ช้าอีกหน่อยมันค่อยมา!

สิบสามลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินตามเขาขึ้นไป

สิบสิบยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงด้านหน้าของนาง มืองทั้งสองสั่นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้นมามองฉู่หลิวเยว่อยู่บ่อยๆ

“สิบสาม เจ้ามิได้ทำอันใดผิดเลย”

เมื่อความเงียบผ่านไปสักพัก ฉู่หลิวเยว่จึงเอ่ยขึ้น

แต่ก็ไม่ได้ทำให้สิบสามวางใจลงได้

ในความทรงจำของเขาดูเหมือนว่านายท่านไม่เคยพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเช่นนี้กับเขามาก่อน

เขารู้ว่าตัวเองปฏิเสธคำแนะนำของหนานซู่ไหวผู้นั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตามดังนั้นในใจของเขายังรู้สึกไม่สบายใจ

“ถึงแม้สำนักหลิงเซียวจะมีคนมากมายเฝ้าฝันอยากจะไปที่นั่น แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะได้เป็นเช่นนั้น เจ้าไม่ยินยอมไปเพราะเหตุผลของตนเอง เมื่อก่อนข้าไม่เคยบีบบังคับอะไรเจ้า ตอนนี้ก็คงไม่ทำเช่นกัน เพียงแต่…”

นางหยุดชะงัก สายตาราวกับมีมีดแหลมคมและกวาดตามองบนตัวสิบสาม

“ความสามารถที่โดดเด่นของเจ้า ข้าประหลาดใจเล็กน้อย”

สิบสามยิ่งแสดงความไม่สบายใจออกมา

“เรื่องนี้ต้องโทษข้า เดิมข้าควรจะใส่ใจเจ้าสักหน่อย เพิ่งจะมารู้ผลเอาตอนนี้”

ในอีกด้านหนึ่งนางก็ละเลยต่อสิบสามเช่นกัน

สิบสามเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

“ไม่! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนายท่าน! สิบสามควรจะบอกกับท่านแต่แรก…”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มขึ้นมา

“อันที่จริงพูดเรื่องนี้ในตอนนี้ก็ไม่สำคัญอันใดแล้ว ที่สำคัญก็คือความสามารถของเจ้ายังไม่ถูกทำให้เสียหายสักหน่อย”

สำหรับเรื่องนี้นางและอาจารย์ต่างมีความเห็นเหมือนกัน

ผู้ฝึกตนคนหนึ่งต้องการจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งจำเป็นต้องมีปัจจัยหลายอย่าง

ความสามรถจึงเป็นเงื่อนไขแรกที่ไม่มีข้อโต้แย้งได้

ได้ยินนางพูดเช่นนี้ในที่สุดสิบสามก็โล่งใจเล็กน้อย

“ปกติเฉิงอีสอนเจ้าเช่นนี้หรือ”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เปลี่ยนเรื่องพูดและเอ่ยถามขึ้น

“อืม?”

สิบสามชะงักไปครู่หนึ่ง

“พี่ใหญ่…ได้ให้หนังสือข้าสองสามเล่น ให้ข้าเรียนรู้ด้วยตนเอง หลังจากนั้นก็…ให้ข้าไปวิ่งเล่น พี่ใหญ่บอกว่าเมื่อใดที่ข้าวิ่งได้เร็วกว่าเขา ก็สามารถช่วยงานท่านได้”

มุกปากของฉู่หลิวเยว่กระตุกขึ้น

“เฉิงอีพูดกับเจ้าเช่นนี้ตลอดเลยหรือ”

สิบสามพยักหน้าและพูดอย่างตรงไปตรงมา

ฉู่หลิวเยว่แอบไม่เห็นด้วยอย่างเงียบๆ

ฉิงอีเจ้าเด็กคนนี้คาดไม่ถึงว่ายังเจ้าเลห์เหมือนกับเมื่อก่อน!

นึกไม่ถึวว่าแม้แต่เด็กก็ยังโกหก!

ขั้นพลังปราณเขาคืออะไร! สิบสามมีขั้นพลังปราณอะไร

สิบสามพยายามจะไล่ตามเขา แต่ไม่รู้ว่าต้องใช้กำลังและเวลามากมานเพียงใด!

นางให้เขาพาสิบสามไปดูแลดีๆ ส่วนเขาก็ให้สัญญาที่เลื่อนลอยเช่นนี้กับเด็กหรือหรือ

ฉู่หลิวเยว่นวดระหว่างคิ้วไปมา

สิบสามจึงพูดขึ้นต่อว่า

“อีกทั้ง…หลายปีที่อยู่ตรงกลางพี่ใหญ่ก็ไม่อยู่มาตลอด…ข้าติดตามพี่ห้ากับพวกพี่สิบมาตลอด…”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเดิมทีเฉิงอีกับซื่อจิงต้องอยู่ที่แดนภังคะเป็นเวลานาน เพื่อช่วยนางปกป้องไก่ฟ้าเก้าสี

เมื่อคิดเช่นนี้สิบสามจึงมีชีวิตที่พลิกผันเปลี่ยนแปลงไปมา

“เรื่องเกี่ยวกับความสามารถของเจ้า ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีกบ้าง”

สิบสามลังเลสักพักเสียงเล็กๆ จึงเอ่ยขึ้น

“นอกจากพวกพี่ใหญ่แล้ว ก็ไม่มีคนอื่นเลย…”

จะว่าไปแล้ว คนอื่นๆ ของสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ล้วนรู้เรื่องนี้กันหมด มีเพียงนางที่เป็นนายท่านคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนั้นหรือ

ฉู่หลิวเยว่หายใจเข้าลึกๆ หลับตาแล้วโบกมือขึ้น

“เจ้ากลับไปแล้วเรียกเฉิงอีมาหาข้าหน่อย”

…

เฉิงอีรีบมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากเขาผลักประตูเข้ามา ฉู่หลิวเยว่จึงหันไปมองทางด้านหลังเขา

แต่สิบสามไม่ได้มากับเขา

เฉิงอีเอ่ยขึ้น

“การเดินทางที่สิบสามวางแผนไว้ในวันนี้ยังวิ่งไม่เสร็จข้าจึงให้เขาไปก่อน”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

เดิมทีสิ่งที่ควรถามนางก็ได้ถามแล้ว

ปัญหาต่อมาน่าจะอยู่ที่เฉิงอีผู้นี้

“ความสามารถของเขาเจ้ารู้แต่แรกแล้ว เหตุใดถึงไม่พูดอันใดเลยล่ะ”

ฉู่หลิวเยว่ถามอย่างตรงไปตรงมา

สีหน้าเฉิงอีสงบนิ่ง

“ในตอนแรกข้าตั้งใจจะบอกกับท่าน แต่ยังหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้ อีกทั้งในเวลานั้นร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรงมาตลอด ข้าคิดว่ารอหลังจากสภาพร่างกายของเขามั่งคงกว่านี้แล้วค่อยบอกเรื่องนี้กับท่าน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าต่อมาจะเกิดเรื่องมากมาย จนล่วงเลยเวลามาจนถึงตอนนี้”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง

คำพูดของเฉิงอีใช่ว่าจะไร้เหตุผล

“แต่…เรื่องสำคัญเช่นนี้ควรจะบอกข้าให้เร็วหน่อย หากรู้เร็วกว่านี้…”

“นายท่าน อันที่จริงท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป หลายปีมานี้การฝึกฝนของสิบสามราบรื่นอย่างมาก ถึงแม้ว่ามิได้บอกกับท่านในทันที แต่…ในเมื่อตอนนี้ท่านรู้แล้ว ก็ไม่สายเกินไปใช่หรือไม่”

………………..