ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1806 ได้แต่งเจ้าเป็นชายา รู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่ง ตอนที่ 1807 องค์ไท่จู่ออกโรง ยิ่งใหญ่สะท้านฟ้า

ตอนที่ 1806 ได้แต่งเจ้าเป็นชายา รู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่ง ตอนที่ 1807 องค์ไท่จู่ออกโรง ยิ่งใหญ่สะท้านฟ้า

………………..

ตอนที่ 1806 ได้แต่งเจ้าเป็นชายา รู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่ง

ภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์พลันเงียบกริบลงในบัดดล

บรรดาฝูงชนต่างทยอยเงยศีรษะมองไปยังทิศทางของประตูตำหนัก

คนงามคู่หนึ่งกำลังเดินจับมือกันเข้ามา!

ชั่วพริบตานั้นเอง ประกายแสงทั้งมวลราวกับรวมตัวกันอยู่บนร่างของคนทั้งสอง ช่างเจิดจ้าและแวววับยิ่ง!

พวกเขากุมมือกันแน่น เดินเคียงข้างกันเข้ามายังโถงตำหนักทีละก้าว

ราวกับมีไอรัศมีที่เกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดเข้าล้อมรอบตัวทั้งสองคนเอาไว้ แปรสภาพเป็นโลกใบน้อยที่ตัดขาดพวกเขาออกจากผู้อื่น

โลกใบน้อยที่รองรับเพียงพวกเขาทั้งสองคนเท่านั้น มิเปิดรับผู้ใดเข้ามาอีก

ฝ่ายพวกซั่งกวนจิ้งต่างก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเสียจนพากันยืดหลังตรงโดยไม่รู้ตัว

ในใจของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเองก็ท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกเปี่ยมล้นหลากหลาย

พระโอรสเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มานานแสนนาน

ในที่สุด บัดนี้เขาก็สมปรารถนาเสียที

เขาไม่เคยเห็นพระโอรสแสดงสีหน้าเช่นนี้มาก่อน

ทั้งสุขใจ ปลื้มปิติ ภาคภูมิ และอ่อนโยน

ตามมาด้วยความรู้สึกลึกล้ำอันมากล้นที่ผ่านไหวอยู่ในแววตาโดยมิคิดปิดบัง

สายตาของคนทุกผู้ล้วนมองตามพวกเขา ทว่าในสายตาของเขามีเพียงคนผู้นั้น

ภาพฉากนี้งามวิจิตรจับตาเสียจนมิอาจแข็งใจรบกวนภาพตรงหน้าได้

ยามผู้คนจำนวนมากที่รวมตัวกันอยู่ในตำหนักศักดิ์สิทธิ์เห็นฉากนี้แล้วต่างพากันแสดงสีหน้าซับซ้อนออกมาไม่น้อย

ใครก็คิดไม่ถึงว่าโอรสสวรรค์แห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์จะมีวันที่ได้ตบแต่งชายากับเขาจริงๆ

หรงซิวกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ฉู่หลิวเยว่เองก็เช่นกัน

มือของพวกเขากุมกันแน่นราวกับมิแยกจากกันตลอดกาล

ในที่สุด คนทั้งสองก็หยุดยืนนิ่งอยู่กลางตำหนัก

“คำนับหนึ่ง ไหว้ฟ้าดิน!”

สุ้มเสียงของขุนนางพิธีการดังก้องกังวาน

สุ้มเสียงนี้สะท้อนก้องภายในตำหนักอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง!

หรงซิวและฉู่หลิวเยว่หมุนกายพร้อมกัน ก่อนจะโค้งเอวคำนับ

เดิมฉู่หลิวเยว่มิเชื่อในเรื่องสวรรค์ ทั้งยังไม่เชื่อในเรื่องของโชคชะตา

ทว่าที่ชีวิตนี้ได้มาเจอหรงซิว นางก็ขอเชื่อว่านี่คือรักที่ฟ้าลิขิตมาให้

ทั้งที่อยู่ห่างกันหลายหมื่นลี้ ทว่าเขากลับมายืนอยู่ต่อหน้านาง

ทั้งที่ฐานะแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ทว่าเขาก็ยืนกรานเลือกนางมาตั้งแต่ต้น

มือของฉู่หลิวเยว่เขี่ยฝ่ามือของเขาเบาๆ คราหนึ่ง

หรงซิวจึงจับมือของนางให้แน่นกว่าเก่า

“คำนับสอง ไหว้บุพการี!”

จากนั้นก็หมุนกายกลับมา แล้วคำนับอีกรอบ

ฉู่หลิวเยว่มองเห็นมือที่กำเข้าหากันแน่นขององค์ไท่จู่ และกระบอกตาแดงก่ำของท่านพ่อและพระบิดาได้อย่างชัดเจน

ชั่วพริบตา ภาพฉากนับไม่ถ้วนก็มาลอยผ่านตรงหน้า

ทั้งรอยยิ้มเอ็นดูของพระบิดา ทั้งคำชมเชยอย่างภาคภูมิใจ

เพลิงไหม้หอบรรพกษัตริย์ราชวงศ์เทียนลิ่งครานั้นและความเจ็บปวดที่ฝังลึกถึงกระดูก

เงาร่างของท่านพ่อที่พุ่งเข้ามาไถ่ถามอย่างวิตกกังวลเป็นคนแรกยามฟื้นขึ้นมาอีกครั้งตอนถูกลากกลับตระกูลฉู่ในสภาพเลือดท่วมตัว

ยามได้ยินเสียงนางเรียก “ท่านพ่อ” ก็ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง

อีกทั้งตลอดทางมานี้ก็ได้องค์ไท่จู่ช่วยปกป้องนับครั้งไม่ถ้วน…

ดวงตาของฉู่หลิวเยว่ร้อนผ่าว ทั้งยังคัดจมูกน้อยๆ

แท้จริงแล้วนางล้วนแต่ถูกคนรัก คนปกป้องมาโดยตลอด

แม้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากมาย แต่ก็ยังมีครอบครัวที่คอยเป็นอ้อมแขนอันอบอุ่นให้แก่นางอยู่เสมอ

“สามีภรรยาคำนับซึ่งกันและกัน!”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตามองหรงซิว สบเข้าไปในนัยน์ตาหงส์สีเข้มที่ฉายแววลึกล้ำ

นางเห็นเงาสะท้อนของตัวเองภายในนั้นได้อย่างชัดเจน

นางเห็นทั้งความอ่อนโยนและความรักใคร่ในใจผ่านแววตาของเขา

ริมฝีปากแดงระเรื่อของนางยกขึ้นน้อยๆ แล้วเอ่ยแกมหัวเราะว่า

“ชีวิตนี้ไม่เสียใจเลยที่ได้อภิเษกกับพระองค์”

หรงซิวมองไปยังนาง ก่อนจะหัวเราะออกมาเช่นกัน

เขาเอ่ยทีละคำว่า

“ไม่ ต้องพูดว่าได้แต่งเยว่เออร์เป็นชายา หรงซิว…รู้สึกโชคดีเป็นอย่างยิ่งต่างหาก”

ตอนที่ 1807 องค์ไท่จู่ออกโรง ยิ่งใหญ่สะท้านฟ้า

คนทั้งสองคำนับกันและกัน

“เสร็จสิ้นพิธี!”

ทันทีที่เสียงใสกังวานของขุนนางพิธีการดังก้องตำหนักศักดิ์สิทธิ์ บนยอดเขาต่างๆ ที่อยู่รอบนอกยอดเขาซู่หมิงต่างพากันจุดดอกไม้ไฟแสดงความยินดีถ้วนหน้า!

“พระราชวังเมฆาสวรรค์มิได้ครื้นเครงแบบนี้มานานแล้วหนา…”

บัดนี้พระโอรสได้บรรลุความปรารถนาของพระองค์แล้ว เขาเองก็วางใจได้เสียที

หรงซิวกุมมือฉู่หลิวเยว่ไว้แน่น ก่อนที่คนทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันเข้าไปส่วนในสุดของตำหนักศักดิ์สิทธิ์

ณ ที่แห่งนั้นมีม้านั่งยาวอันสูงศักดิ์ตัวหนึ่งตั้งอยู่

ชัดเจนอยู่แล้วว่ามันมีไว้ให้พระโอรสและพระชายา

ยามชายชุดเจ้าสาวสีแดงสดใสดุจแพเมฆ แผ่วบางดุจคำหยอกเย้าเคลื่อนตัวบนพื้นหยกสีดำอย่างเงียบเชียบ

ยามออกก้าวเดิน พู่ห้อยบนมงกุฎหงส์ก็จะขยับไหวตามแรงน้อยๆ

แม่นางผู้นั้นผิวนุ่มละมุน ดวงหน้าหยดย้อยดุจภาพวาด และที่หาดูได้ยากยิ่งกว่าก็คือเสน่ห์เย้ายวนอันบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ที่แผ่กระจายออกมาจากทั่วทั้งร่าง

เพียงนางยืนอยู่ตรงนั้นก็มีชัยเหนือภาพทิวทัศน์นับหมื่นในโลกา

แพขนตาหนากระพือไหวเบาๆ ยามปรายสายตามองราวกับสายลมเอื่อยๆ พัดผ่านฟ้ายามค่ำคืนที่พร่างพรายด้วยดวงดารา

หรงซิวมองนางด้วยสายตาลึกล้ำ

พริบตานั้นเอง เขารับรู้ได้ว่าสายตาของคนทั้งหมดล้วนถูกตรึงไว้ที่นาง

หากเป็นแต่ก่อน เขาย่อมรู้สึกไม่ชอบใจเป็นแน่แท้

ทว่าบัดนี้กลับต่างออกไป

นี่คืองานอภิเษกสมรสของเขาและนาง และต่อจากนี้ไป นางคือชายาของเขา

นางที่เปล่งประกายเจิดจ้าเช่นนี้ สง่างามและโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด

นางเป็นของเขา

ในที่สุดสมบัติล้ำค่าที่จับตาผู้คนที่สุดในแดนมนุษย์ ก็ถูกเขาไขว่คว้ามาครอบครอง

…

คนทั้งสองทรุดตัวลงนั่ง

แต่ก่อนเริ่มงานกินเลี้ยงครานี้ ยังมีอีกหนึ่งขั้นตอนสำคัญที่ต้องทำให้เสร็จลุล่วง

…นั่นคือการส่งมอบของกำนัลจากทุกตระกูล

อย่างใดเสียพระราชวังเมฆาสวรรค์ก็เป็นหนึ่งตระกูลชั้นสูงแห่งอาณาจักรเสิ่นซวี่ ชื่อเสียงขจรขจาย สถานะสูงส่งยิ่ง

วันนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของโอรสสวรรค์ หรงซิว ผู้ปกครองพระราชวังเมฆาสวรรค์ แต่ละตระกูลย่อมต้องจัดเตรียมของกำนัลมาแสดงความยินดี

ระดับความเลอค่าของของกำนัลแสดงความยินดีที่ว่านี่ก็สำคัญอย่างยิ่ง

มุมหนึ่ง นี่เป็นตัวบ่งบอกถึงพื้นเพครอบครัวและรายละเอียดของผู้ส่งมอบของกำนัล ทั้งยังประกาศให้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับพระราชวังเมฆาสวรรค์ว่าสนิทชิดเชื้อกันเพียงใด

“ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานอภิเษกสมรสของข้าในวันนี้ หากมีข้อผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย”

หรงซิวเอ่ยพลางยกจอกสุราเชื้อเชิญ

บรรดาฝูงชนจึงทยอยพากันยกจอกสุราของตนขึ้นมา

งานกินเลี้ยงภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ดำเนินไปอย่างครื้นเครงยิ่ง

ฉู่หลิวเยว่นั่งอยู่ข้างกายหรงซิว ยกจอกสุราในมือขึ้นมา ก่อนจะพบว่าในจอกถูกคนเปลี่ยนเป็นชาเขียว

มุมปากของนางเม้มเข้าหากันน้อยๆ ก่อนจะยกชาขึ้นจิบ ซ่อนงำไว้ซึ่งรอยยิ้มในแววตา

จากนั้นนางก็วางจอกสุราลง

หรงซิวผินหน้ามาหานาง

“รสดี…หรือไม่?”

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มอันชุ่มชื้นของนาง สายตาพลันเข้มขึ้นมาหลายส่วน

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะผงกศีรษะ

นางที่น่ารักน่าเอ็นดู ทั้งยังแฝงแววใสซื่อเช่นนี้ช่างหาดูได้ยากนัก

ราวกับแมวน้อยที่เก็บซ่อนเล็บคมแล้วเปลี่ยนมานอนขดเป็นเจ้าก้อนนุ่ม ให้คนอยากอุ้มมากอดมาลูบไว้แนบอก

หรงซิวใช้ท้องนิ้วลูบคลำบนจอกสุราแผ่วเบาสองสามที ตามองไปยังแสงอาทิตย์ร้อนแรงเจิดจ้าด้านนอก

เขากระดกสุราที่เหลือลงไปรวดเดียว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเวลาช่างเชื่องช้าเกินทน

“ประมุขแห่งสำนักแดนขอบฟ้า ส่งมอบไข่มุกเกล็ดหิมะโปรยหมื่นปีจำนวนสองเม็ด!”

“เจ้าสำนักของสำนักปักษาม่วง ส่งมอบม่านฉากกั้นห้องลายปะการังในทะเลคืนมืดหนึ่งชุด!”

“หอหิมะโปรยปราย ส่งมอบโอสถเขียวหลากน้ำฟ้าหนึ่งเม็ด!”

เสียงของขุนนางพิธีการดังก้องอย่างต่อเนื่อง

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ

สถานะทางสังคมของพระราชวังเมฆาสวรรค์ในอาณาจักรเสิ่นซวี่นั้นสูงมาก ของกำนัลที่แต่ละตระกูลส่งมอบให้จึงล้วนเป็นสมบัติเลอค่าอันหายากทั้งสิ้น

ส่วนบรรดาตระกูลสูงศักดิ์ธรรมดา อย่าว่าแต่ส่งมอบของเลย เกรงว่าจะไม่เคยได้เห็นของพวกนั้นด้วยซ้ำ

มีเพียงแค่ตระกูลชั้นสูงจริงแท้เท่านั้นที่จะมีความมั่นใจและมีสิ่งของเหล่านี้ในครอบครอง

หรงซิวนั่งฟังไปพลางอมยิ้มจางๆ ที่มุมปากด้วยสีหน้าผ่อนคลายยิ่ง

บรรดาฝูงชนด้านใต้เห็นดังนั้นก็พากันทอดถอนใจ

ที่แท้ผู้สังหารเทพผู้นี้ก็มีรอยยิ้มเช่นนี้นี่เอง

แต่เห็นได้ชัดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะแม่นางที่อยู่เคียงข้างกายเขาผู้นั้นทั้งสิ้น

…

เวลาเคลื่อนคล้อยไปอย่างเชื่องช้า

ภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์แผ่วเบาดังแว่วขึ้นมา

“ผู้ที่มาส่งมอบของกำนัลล้วนแต่มาจากตระกูลชั้นสูงในอาณาจักรเสิ่นซวี่ ดูก็รู้ว่ามากันเพราะเห็นแก่หน้าโอรสสวรรค์ เหตุใดจนถึงตอนนี้ถึงไม่เห็นคนของพระชายาออกมาส่งมอบของกำนัลเลยสักคน?”

ใครคนหนึ่งเอ่ยถามอย่างสงสัย

“เจ้าไม่รู้หรือว่าพระชายาที่แต่งกับโอรสสวรรค์ผู้นี้เป็นคนนอกอาณาจักรเสิ่นซวี่! เพราะว่าครานี้เป็นงานอภิเษกสมรสถึงได้ตั้งใจเชิญบิดาและสหายของพระชายามาด้วย เพียงแต่… พื้นเพครอบครัวเช่นนั้น เจ้าก็รู้นี่ว่าจะไปมีปัญญาเอาของดีอันใดมาส่งมอบได้?”

“รอจนพวกสำนักและตระกูลชั้นสูงของอาณาจักรเสิ่นซวี่ส่งมอบของกำนัลเสร็จสิ้นก็คงจะถึงตาพวกเขาแล้วกระมัง? แต่ให้ข้าเดา… คงไม่มีอันใดน่าดูหรอก!”

“เหตุใดจะไม่มี? ข้าน่ะตั้งตารอสุดๆ ว่าญาติพี่น้องมิตรสหายของพระชายาที่โอรสสวรรค์โปรดปรานหนักหนา ยืนกรานจะแต่งนางคนเดียวให้ได้ผู้นี้น่ะจะส่งมอบของกำนัลแบบใดกัน! หากให้ของพวกนั้นไม่สมฐานะต่อหน้าธารกำนัล คงเป็นฉากที่ยอดเยี่ยมไม่เบาเลยไม่ใช่หรือ? ฮ่าฮ่า!”

“จิ๊จิ๊! เจ้านี่เจ้าเล่ห์ชะมัด! ข้าละชอบใจจริงเชียว! แค่คิดถึงฉากนั้นก็รู้สึกเจ็บแสบแล้ว! ถึงตอนนั้น เกรงว่าหรงซิวจะคุมสีหน้าไม่อยู่เอาน่ะสิ!”

บรรดาฝูงชนต่างลอบหัวเราะคิกคัก

หลายปีมานี้ หรงซิวชื่อเสียงขจรไกลไปทั่วอาณาจักรเสิ่นซวี่

มีคนชื่นชอบและนับถือ ก็ย่อมมีคนริษยาและเกลียดชัง

แล้วยังมีบางส่วนที่ก่อนหน้านี้คิดจะผูกสัมพันธ์กับพระราชวังเมฆาสวรรค์ แต่ก็ถูกหรงซิวบอกปฏิเสธมาโดยตลอด

บุตรสาวของตระกูลพวกเขาไหนเลยจะแข็งแกร่งสู้ซั่งกวนเยว่ที่ฐานะต่ำต้อยเช่นนั้นไม่ได้?

แม้บัดนี้บรรดาฝูงชนในที่แห่งนี้จะพากันหัวเราะสรวลเฮฮา แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังคงย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอ

คนที่อยากเห็นเรื่องชวนหัวที่ว่ามีแค่สองคนนั้นหรือไร?

ครานี้ หากพระชายาผู้นี้ขายขี้หน้าแล้วไซร้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่าโอรสสวรรค์หรงซิวเองก็อับอายด้วย!

แม้นคนจำนวนมากจะพยายามกดเสียงให้เบาลงแล้ว แต่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ใหญ่โตปานนี้ คนที่นั่งอยู่ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดกันทั้งนั้น ใครบ้างเล่าจะไม่ได้ยิน?

นี่เรียกได้ว่าจงใจพูดแล้ว

แง่หนึ่ง บรรดาตระกูลต่างๆ ที่อยู่พร้อมหน้ากันในที่นี้จำนวนไม่น้อยล้วนเป็นตระกูลชั้นสูง มิได้อ่อนด้อยไปกว่าพระราชวังเมฆาสวรรค์

อีกมุมหนึ่ง พวกเขาต่างรู้ตัวว่าที่พูดมาล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น ความจริงชวนระคายหู หรือว่าพวกเขาจะห้ามไม่ให้คนพูดความจริงกันเล่า?

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกขมวดคิ้วนิ่วหน้าพลางมองไปยังหรงซิว แต่กลับพบว่าสีหน้าของหรงซิวเรียบนิ่งประหนึ่งว่าไม่ได้ใส่ใจในคำพูดเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

เขาเหลือบสายตาไปมองทางฉู่หลิวเยว่น้อยๆ บ้าง

แน่นอนว่าดวงหน้านั้นยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกลอบถอนใจ

ดูพวกเขาไม่ออกเลยจริงๆ…

ในตอนนั้นเอง ซั่งกวนจิ้งพลันเอ่ยปากขึ้น

“เยว่เออร์”

สุ้มเสียงนี้ทุ้มต่ำนัก ดึงดูดความสนใจของบรรดาฝูงชนเป็นจุดเดียว

ภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์เงียบสงัดลงในพริบตา

ฉู่หลิวเยว่มองตามต้นเสียง

“องค์ไท่จู่?”

ซั่งกวนจิ้งเอ่ยแกมหัวเราะว่า

“เยว่เออร์ วันนี้เจ้ากับหรงซิวเป็นฝั่งเป็นฝากันเสียที ไท่จู่ดีใจยิ่งนัก! ไท่จู่เคยชินกับการทำตัวเอ้อระเหยมาตลอด หลายปีมานี้ก็ไม่ได้สะสมมรดกอันใดหลงเหลือให้เจ้า ไม่มีสิ่งใดจะมอบให้แก่เจ้าได้ เจ้ารับของสิ่งนี้ไปเถอะ”

พูดพลาง เขาก็รูดเอาแหวนเฉียนคุนสีทองแดงวงหนึ่งออกมาจากมือของตน

ฉู่หลิวเยว่คลี่ยิ้มกว้างด้วยสีหน้าเบิกบาน

“สิ่งที่องค์ไท่จู่มอบให้ย่อมดีที่สุดอยู่แล้วเจ้าค่ะ!”

องค์ไท่จู่โบกมือไปมาแล้วเอ่ยอย่างเอื่อยเฉื่อย

“แค่อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อหกชิ้นจะไปดีอันใด? วันหน้าไท่จู่จะสร้างอาวุธให้เจ้าอีกหลายๆ ชิ้นด้วยตัวเอง อย่างน้อยที่สุดเจ้าก็ต้องได้สิบชิ้นที่สมบูรณ์แบบจึงจะใช้ได้!”

………………..