ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1814 โยนออกไป ตอนที่ 1815 ลอบโจมตี

ตอนที่ 1814 โยนออกไป

ภาพฉากนี้ออกจะกระตุ้นประสาทคนเกินไปแล้ว

ในขณะที่พวกเขาไม่มีปัญญาเข้าไปกระทั่งภูเขาเฟิ่งหวงศักดิ์สิทธิ์ ซั่งกวนเยว่ก็ได้ทำพันธะกับนายหญิงน้อยเผ่าหงส์ทองคำแล้ว

ในชณะที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประมุขของเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์เปลี่ยนคน ซั่งกวนเยว่ก็พูดคุยสนิทสนมกับท่านประมุขคนใหม่ผู้นี้ไปแล้ว

ที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าก็คือ สองเผ่านี้สามารถอยู่ร่วมห้องเดียวกันได้อย่างปกติสุข ทั้งยังพูดคุยออกรสออกชาติกันสนุกสนานอีก

คนที่ตาดีล้วนดูออกว่านี่เป็นการไว้หน้าหรงซิวและซั่งกวนเยว่!

ก่อนหน้านี้การมาของอี้เจาก็ทำให้คนรู้สึกรับได้ยากเหลือจะเอ่ยแล้ว บัดนี้ดันมีโหมวเจินเพิ่มมาอีก!

นี่มันกะเอาตายกันเลยชัดๆ!

“ไม่มีคนหนุนหลัง…ไม่มีชาติกำเนิด…แล้วนี่มันเหตุการณ์บัดซบแบบใดกัน!”

เริ่มมีคนสติแตกขึ้นมาแล้ว

“เมื่อครู่ข้าเพิ่งหัวเราะเยาะซั่งกวนเยว่ไปด้วย! นางต้องได้ยินหมดแล้วแน่ๆ!”

ไม่น่าเลย!

ไม่น่าเลยจริงๆ!

สีหน้าของคนจำนวนมากในตำหนักล้วนดูไม่ได้กันเป็นแถบ ทั้งยังนั่งกันไม่ติดที่ อยากหนีไปจากที่แห่งนี้ใจจะขาด

สถานที่แบบนี้…ให้อยู่นานกว่าอีกนิดเดียวก็ทรมานจะตายแล้ว!

ฉู่หลิวเยว่ถือจอกสุราสองมือด้วยท่าทีสงบนิ่ง ในจอกปริ่มด้วยชาที่หรงซิวเปลี่ยนให้เมื่อครู่

แพขนตาหนายาวหลุบลงน้อยๆ ปิดบังกระแสคลื่นที่กระเพื่อมในแววตา

แท้จริงแล้วมันมีข่าวลือหนาหูหรืออารมณ์ขุ่นข้องหมองใจระหว่างกันมากมายที่ไหน?

มีแค่เพราะว่าตัวพวกเขาคิดแบบนี้กันไปเองต่างๆ นานาก็เท่านั้น

แม้นางจะเก่งกาจมากพอ ก็มิอาจขจัดอคติที่ฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งจิตใจของพวกเขาได้เลย

เวลาแบบนี้แล้ว พูดโน้มน้าวไปก็ไม่มีประโยชน์

วิธีที่ได้ผลที่สุดก็คือประทานฝ่ามือลงนาบแก้มสักฉาดสองฉาด ช่วยให้พวกเขาตาสว่างเสียที!

มันก็ไม่ผิด

ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ นางไร้ซึ่งอำนาจกองกำลังของตัวเองเลยจริงๆ

แต่นี่ไม่ได้แปลว่าจะมารังแกนางได้โดยง่าย

จะพระราชวังเมฆาสวรรค์หรือสำนักหลิงเซียวก็ดี หรือแม้แต่อสูรศักดิ์สิทธิ์แห่งบรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองเผ่า

ล้วนแต่กลายเป็นกำลังหนุนของนางทั้งสิ้น

นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป นางจะทำให้คนพวกนั้นรู้ซึ้งว่า นางไม่ใช่เจ้าบ้านที่ใครหน้าไหนจะมารังแกได้เด็ดขาด!

…

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป

ทว่าคนจำนวนมากที่อยู่ในที่แห่งนี้กลับหมดความอยากอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เหตุที่วันนี้พากันมาที่นี่ เดิมทีก็เพราะอยากดูเรื่องตลก ใครจะรู้เล่าว่าสุดท้ายจะถูกตบหน้าหันกันหมด

ทว่าต่อให้ถูกตบหน้าฉาดใหญ่แค่ไหนก็ยังต้องอดทนไว้

ไม่ว่าจะเป็นเผ่าหงส์ทองคำหรือไท่ซวีเฟิ่งหลง ล้วนแต่ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะไปยุ่มย่ามได้!

ดังนั้นผู้ที่รื่นเริงบันเทิงใจก็ยิ่งสนุกครื้นเครง ผู้ที่อึดอัดอึมครึมก็ยิ่งขุ่นข้องหมองใจ

ส่วนหรงซิวกับฉู่หลิวเยว่มิได้สนใจเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย

อย่างไรเสียก็บรรลุจุดประสงค์แล้ว เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ

หากเจ้ามาแสดงความยินดีจากใจจริง พวกเขาก็ยินดีต้อนรับ

หากเจ้ามีเจตนาอื่นแอบแฝงมา ก็โทษใครไม่ได้แล้ว

คนที่สมควรมาในวันนี้ล้วนมาครบหมดแล้ว ยังมีผู้ใดมาอีกหรือ?

อีกทั้งดูจากสภาพแล้ว…สถานะของอีกฝ่ายดูจะไม่ธรรมดาอยู่มากทีเดียว

“คนมาใหม่คือผู้ใดกัน?”

หรงซิวถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง

คนผู้นั้นรีบร้อนตอบว่า

“พวกเขาบอกว่า…มาจากตระกูลหนาน”

ทันทีที่คำพูดที่จบลง คนจำนวนมากต่างชะงักการเคลื่อนไหวของตนโดยไม่รู้ตัว สีหน้าตกตะลึงอย่างกล่าวได้ยาก

ตระกูลหนาน?

ตระกูลหนานบ้านนั้นน่ะหรือ?

สีหน้าของหรงซิวเรียบเฉยลงหลายส่วน

ทว่าฉู่หลิวเยว่กลับเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนวางจอกสุราลง มุมปากยกวาดเป็นรอยยิ้มแฝงเจตนาคลุมเครือ

ดูเหมือนจะยังไม่ยอมหยุด…

ความสูญเสียคราก่อนยังไม่พออีกหรือ?

หรงซิวเอนกายพิงด้านหลัง นัยน์ตาทอประกายเย็นเยียบ

“โยนตัวออกไปเสีย”

ตอนที่ 1815 ลอบโจมตี

คนผู้นั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า

“ฝ่าบาท สองท่านนั้นบอกว่าได้ยินว่าวันนี้เป็นงานอภิเษกสมรสของพระองค์ จึงมาส่งมอบของกำนัลให้โดยเฉพาะ…”

พูดจบ คนผู้นั้นก็ขอตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

ภายในตำหนักศักดิ์สิทธิ์ คนจำนวนมากต่างสบสายตากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

“ตระกูลหนาน…คนของพวกเขามาที่นี่เหตุใดกัน?”

“ข้าจำได้ว่าพระราชวังเมฆาสวรรค์กับพวกเขาไม่เคยติดต่อกันมาก่อนนี่? เหตุใดจู่ๆ ถึงมีคนมาส่งของแสดงความยินดีได้? แต่ดูแล้วทางพระราชวังเมฆาสวรรค์ฟากนี้ไม่ค่อยต้อนรับพวกเขาเท่าไรกระมัง…”

“ตระกูลหนานทะนงตัวมาแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน? ส่วนพระราชวังเมฆาสวรรค์ดูเหมือนจะยังคงไม่สนใจ…”

“เฮอะ ตอนนี้พระราชวังเมฆาสวรรค์มีเผ่าหงส์ทองคำและไท่ซวีเฟิ่งหลงคอยหนุนหลัง ความมั่นใจเปี่ยมล้น จะยังมองใครอยู่ในสายตาได้อีกหรือ?”

“ที่พูดมาก็ถูก…”

สำนักและตระกูลต่างๆ ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่มีมากมายดั่งไม้ในป่า พละกำลังของแต่ละฝ่ายต่างคอยขัดขวางกันเอง ทั้งคานอำนาจของแต่ละฝ่าย

ผู้อ่อนแอพึ่งพิงผู้แข็งแกร่งจึงเป็นเรื่องที่พบเจอได้ทั่วไป

มิต้องสงสัยเลยว่าอสูรศักดิ์สิทธิ์แห่งบรรพกาลทั้งสองเผ่าคือเสาต้นหลักที่ใหญ่ที่สุด

บัดนี้ทุกสิ่งล้วนอยู่ในกำมือของซั่งกวนเยว่!

แล้วจะยังมีเรื่องใดให้พูดอีก?

ละครคั่นฉากเล็กเรื่องนี้ไม่นานก็ถูกบรรดาฝูงชนละความสนใจไป

…

ด้านนอกค่ายกลพระราชวังเมฆาสวรรค์

สีหน้าลั่วเหยี่ยนเย็นเยียบขึ้นมาหลายส่วน

หนานอีอียืนอยู่ด้านหลังเขา นางเขย่าแขนของเขาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

นางอยากจะเข้าไปที่นั่นจริงๆ หนา…

ทหารสวมเกราะดำมีสีหน้าเย็นเยียบ

“ความหมายของฝ่าบาทชัดเจนพอแล้ว พระราชวังเมฆาสวรรค์ไม่ต้อนรับพวกเจ้า เชิญออกไปให้ไวเถิด! หากยังขัดขืน อย่ามาโทษว่าพวกข้าไม่เกรงใจ!”

ในอกของลั่วเหยี่ยนร้อนดั่งมีไฟสุมทรวง

หลายปีมานี้ เขาไม่เคยรู้สึกอัดอั้นตันใจเช่นนี้มาก่อน

มีเพียงการประสบความพ่ายแพ้ให้แก่หรงซิวและซั่งกวนเยว่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

แต่อย่างไรเสียที่นี่เป็นเขตแดนของอีกฝ่าย หากมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ส่งผลดีอะไรต่อพวกเขา

ลั่วเหยี่ยนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนลากตัวพาหนานอีอีหมุนกายจากไป

“อีอี พวกเราไปกันเถอะ”

หนานอีอียังคิดอยากดิ้นรนต่อ ทว่าเมื่อเหลือบตามองดูสีหน้าที่เปี่ยมด้วยอารมณ์โมโหของลั่วเหยี่ยนก็รู้ทันทีว่าเขาโกรธขึ้นมาจริงจึงไม่กล้าทำอะไรอีก ทำได้แค่เดินตามไปอย่างเชื่อฟังเท่านั้น

เงาร่างของคนทั้งสองเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

…

ประมาณครึ่งชั่วยามให้หลัง ลั่วเหยี่ยนก็พาหนานอีอีเดินมาถึงยอดเขาลูกหนึ่ง

บนยอดเขาเขียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าหนาทึบ

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาพอดิบพอดี ฉายเงาเป็นจุดเป็นดวงบนพื้นป่า

ทั้งข้างหูก็ราวกับได้ยลยินเสียงธารน้ำสายน้อยไหลกระเพื่อมที่ดังแว่วมา

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนนิ่งงันและเงียบสงบ

ทว่าในใจหนานอีอีกลับมิได้สงบลงตามภาพทิวทัศน์ตรงหน้าแม้แต่น้อย

นางเอาแต่เดินก้มศีรษะตามหลังลั่วเหยี่ยนโดยไร้สุ้มเสียงมาตลอดทาง

เมื่อเดินมาถึงพื้นที่ราบแห่งหนึ่ง ลั่วเหยี่ยนก็หยุดฝีเท้า

“อีอี…”

ใจของลั่วเหยี่ยนราวถูกอะไรบางอย่างบีบรัดไว้แน่น น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนลงหลายส่วน

“อีอี ก่อนหน้านี้ข้าพูดไปแล้วว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผล ก่อนหน้านี้พวกเราก็หาเรื่องเขาจนกลายเป็นแบบนี้ พวกเขาจะไปผูกมิตรกับเราอีกได้อย่างไรกัน? ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของพวกเขาแล้วด้วย”

หากเปลี่ยนเป็นเขา ย่อมต้องเลือกทำแบบเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย

หนานอีอีเป็นเด็กรู้ความมาแต่ไหนแต่ไร

เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดครานี้นางถึงได้ยืนกรานหนักแน่นปานนั้น ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าด้านหน้าคือกำแพงใต้ [1]ก็ยังจะรั้นเอาหัวโขกลงไปอย่างแรงเสียแบบนั้น

หนานอีอีเม้มปากตนเองแน่น น้ำตาหยดแหมะๆ ไม่หยุด

ตั้งแต่หลังจากที่นางมิอาจพูดได้ นางก็ไม่ยอมส่งเสียงร้องออกมาอีก รวมไปถึงเสียงร้องไห้

นั่นมีแต่จะทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดทรมานก็เท่านั้น

ลั่วเหยี่ยนลูบไหล่ของนางไปมาพลางถอนใจ

“อีอี ข้ารู้ว่าในใจเจ้าจงเกลียดจงชังนัก แต่ตอนนี้บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี ต่อให้จะอยากแก้แค้นก็ใช่จะมีพลังมิใช่หรือไร? อีกอย่าง…ไม่รู้เพราะเหตุใด ท่านประมุขถึงได้หวาดกลัวหรงซิวออกหน้าออกตามากถึงเพียงนี้ หากพวกเราลงมือผลีผลาม เกรงว่าจะทำให้ตระกูลหนาน”

หนานอีอีหันศีรษะขวับ

นางมิได้คิดถึงเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย!

นางรู้แค่ว่าตัวเองถูกคนตัดลิ้นไป จึงมิอาจพูดจาออกมาได้อีก!

ผู้อื่นต่างไม่เข้าใจความทุกข์ทรมานของนาง ไหนเลยจะมีหน้ามาปลอบโยนนาง!

ลั่วเหยี่ยนเห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ รู้ว่าโน้มน้าวไปก็ไม่ได้อะไร จึงไม่ได้พูดออกไปอีก

เขาเองก็พานางมาตามคำร้องขอ นอกเหนือจากนี้ไม่สามารถทำให้ได้แล้ว

ท้ายที่สุดเรื่องแบบนี้ก็ต้องให้นางคิดทบทวนอย่างค่อยเป็นค่อยไปด้วยตัวเอง…

จู่ๆ หนานอีอีก็สาวเท้าเดินมุ่งหน้าไปยังไหล่เขา

ลั่วเหยี่ยนขมวดคิ้วโดยพลัน รีบตามไปทันที

เดิมลั่วเหยี่ยนคิดจะดึงตัวนางเอาไว้ หากแต่นางยังดูหงุดหงิด จึงรู้ว่าสิ่งเดียวที่ทำได้ในเวลานี้คือเดินตามนางไปเท่านั้น จึงทำได้แค่เดินตามฝีเท้านางไปติดๆ

คนทั้งสองจึงรุดไปข้างหน้าภายใต้ความเงียบงัน

ผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป เงาดำร่างหนึ่งพลันบินโฉบผ่านไป!

ลมปราณอันเย็นเยียบแผ่ไออันตรายเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว!

ลั่วเหยี่ยนในใจเห็นท่าไม่ดี รีบเข้าไปลากหนานอีอีทันที

“อีอี! ถอยออกมา!”

ทว่ามันสายไปเสียแล้ว!

เงาร่างสีดำมืดเข้าประชิดอย่างว่องไว จากนั้นก็แปรสภาพกลายเป็นหมอกดำกลืนกินร่างของหนานอีอีไป!

ลั่วเหยี่ยนตื่นตกใจเป็นอย่างมาก เขาโคจรกระแสลมปราณภายในร่างก่อนจะลงมือในทันใด!

ทว่าในตอนนั้นเอง เขากลับตกตะลึงด้วยพบว่าร่างกายของตนราวกับถูกอะไรบางอย่างยึดตรึงเอาไว้ ไร้หนทางขยับเขยื้อน!

จากนั้น หมอกสีดำก็แผ่ขยายออกอย่างรวดเร็ว แล้วเข้ากอบกุมลำคอของลั่วเหยี่ยนไว้!

ราวกับมีอสรพิษค่อยๆ เลื้อยคลานรอบลำคอ ความรู้สึกเย็นยะเยือกและอึมครึมตีตื้นขึ้นมา!

ลั่วเหยี่ยนเสี่ยงชีวิตเร่งกระแสพลังภายในร่างมากกว่าเก่า ทว่ามันกลับมิได้ช่วยอะไร

ต้องเข้าใจก่อนว่าเขาคือผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ ผู้ฝึกตนทั่วไปย่อมไม่ใช่คู่ต่อกรของเขา

แม้แต่การต่อสู้ระหว่างผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ด้วยกันเอง ยังไม่สามารถบดขยี้เขาจนแพ้ราบคาบดั่งเช่นตอนนี้ได้โดยสิ้นเชิง!

นี่ นี่…

ในตอนที่ความคิดนับไม่ถ้วนลอยล่องขึ้นมาตีรวนกันในสมองของลั่วเหยี่ยน หมอกดำสายนั้นก็เริ่มแผ่ขยายไปทั่วร่าง จัดการดูดกลืนร่างของเขาทีละน้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพลังของเขาแข็งแกร่งกว่าหนานอีอีมากหรือเปล่า ความเร็วที่หมอกดำสายนั้นกลืนกินเขาเข้าไปจึงเชื่องช้ากว่ามากอย่างเห็นได้ชัด

แต่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี หากเขาไม่รีบคิดหาทางหลบหนี เกรงว่า…

ตู้ม!

กระแสพลังแกร่งกล้าสายหนึ่งปะทุออกมาจากภายในร่างของลั่วเหยี่ยนในทันใด!

กระแสพลังระเบิดโจมตีไปทั่วทุกสารทิศ ทำให้หมอกดำสายนั้นจำต้องสลายตัวไป

ลั่วเหยี่ยนจึงกลับมาสูดลมหายใจเข้าปอดได้ในที่สุด

เขารีบหันกายวิ่งหนีทันทีโดยไม่คิดลังเล!

เขาออกแรงใช้ความเร็วสุดฝีเท้าอย่างเต็มแรงที่สุดเท่าที่เคยใช้มาในชีวิต!

ทว่าเขาเร็วแล้ว หมอกดำสายนั้นกลับไม่ได้เชื่องช้าเช่นกัน

วิ่งไปได้ไม่ไกล ลั่วเหยี่ยนก็รู้สึกถึงพลังอันมากล้นดึงรั้งข้อเท้าของตนเอาไว้

เขาก้มศีรษะมองดู ใจเต้นกระตุกระรัว

…เป็นหมอกดำสายนั้นที่พุ่งเข้ามาพันธนาการเขาไว้อีกรอบหนึ่ง!

ครานี้ พลังที่แฝงอยู่ในหมอกดำดูจะแกร่งขึ้นไม่น้อย ทำให้ความเร็วของลั่วเหยี่ยนยิ่งเชื่องช้าลงมากขึ้นเรื่อยๆ!

ความหวาดกลัวอย่างรุนแรงแล่นปราดขึ้นสมอง

ลั่วเหยี่ยนหันศีรษะขวับกลับไปมอง

หมอกดำสายนั้นประหนึ่งสัตว์อสูรก็มิปาน มันอ้าปากมหึมาจนกว้าง ก่อนจัดการเขมือบเขาลงไป!

ลวดลายสีโลหิตรูปแบบแปลกตาอันหนึ่งพลันปรากฏต่อหน้าเขา!

จากนั้น ลั่วเหยี่ยนก็สูญเสียสตินึกคิด จมดิ่งสู่ความมืดมิดเบื้องหน้า

[1]กำแพงใต้ หมายถึง กำแพงกั้นประตูทางใต้ของบ้านคนชนชั้นสูง เปรียบเสมือนกำแพงที่ขั้นระหว่างชนชั้น

………………..