ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1816 ตัวเลือก

ตอนที่ 1816 ตัวเลือก

………………..

เงาร่างของหนานอีอีและลั่วเหยี่ยนหายวับไปในพงไพร

ส่วนกลุ่มหมอกดำที่แปลกประหลาดอันเข้มข้นนั้น หลังมันกลืนกินคนทั้งสองไปแล้ว ก็ค่อยๆ อันตรธานหายไปไร้ร่องรอย

ท่ามกลางป่าไพรเงียบสงัดไร้สุ้มเสียง

ลมเอื่อยเฉื่อยคล้อยผ่านมา พัดเป่าเอาเงาไม้ที่เป็นจุดเป็นดวงขยับไหว

ธารน้ำไหลเอื่อยส่งเสียงแว่วแผ่ว แหวนหยกพกกระทบกันดังกรุ๋งกริ๋ง

ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังฟื้นฟูกลับไปเป็นดั่งเช่นก่อนหน้า

ราวกับว่ามิมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

…

ห้วยหนองสีดำเข้มแผ่ขยายอาณาเขตไปสุดลูกหูลูกตา

ต้นกกสีขี้เถ้าปะทะสายลมจนสะบัดไหวไปตามแรง

ยามปรายตามองก็พบว่า ฟ้าดินใหญ่โตโอฬารนัก

หนานอีฝานยืนอยู่ข้างห้วยหนองนั้น

หากก้าวไปข้างหน้าต่ออีกก้าว เขาก็จะเหยียบลงพื้นห้วยหนองอันดำมืดน่าหวาดหวั่นอยู่รอมร่อ

ลมปราณอันหนาวยะเยือกพุ่งมาโอบล้อมตัวเขาจากทั่วทุกสารทิศ

ภายในลมปราณผสมปนเปด้วยกลิ่นคาวเลือดจางๆ และกลิ่นเน่าเหม็นของอะไรต่อมิอะไร ยามสูดดมเข้าไปจึงชวนให้รู้สึกคลื่นไส้นัก

หนานอีฝานนิ่วหน้า พยายามต้านทานแรงกระเพื่อมไหวในอกสุดกำลัง

หากมิใช่เพื่ออวี่สิงแล้วล่ะก็ ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่มีทางมาเยือนที่นี่…

ทว่าบัดนี้ ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

“ประมุขตระกูลหนาน หนานอีฝาน ขอเข้าพบเจ้าสำนัก”

หนานอีฝานเอ่ยต่อ

“ประมุขตระกูลหนาน หนานอีฝาน ขอเข้าพบเจ้าสำนัก”

สี่ทิศรอบด้านเงียบสงัด

หนานอีฝานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกชายผ้าคลุมขึ้น แล้วคุกเข่าลงกับพื้น!

“ประมุขตระกูลหนาน หนานอีฝาน ขอเข้าพบเจ้าสำนัก!”

บริเวณแห่งนั้นราวกับถูกตัดขาดจากโลกาฟ้าดินไปแล้วก็มิปาน สุ้มเสียงของหนานอีฝานจึงโดดเดี่ยวและไร้อำนาจเป็นพิเศษ

แต่เขาคาดเดาถึงสถานการณ์นี้ไว้ก่อนแล้ว จึงทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่า!

จากกลางวันจนกลางคืน

จากย่ำค่ำจนรุ่งสาง

เขาคุกเข่าร้องขออยู่ข้างหนองน้ำมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว

จนกระทั่งคอของเขาเริ่มแหบพร่า พูดแทบไม่เป็นคำแล้วนั่นเอง ในที่สุดต้นกกเบื้องหน้าเขาพลันโบกสะบัดอย่างรุนแรง!

ใยฝ้ายลอยละล่องไปในอากาศ ก่อนร่วงลงใจกลางหนองน้ำ ในไม่ช้าก็ถูกแรงกระเพื่อมของโคลนตมดูดกลืนลงไป

ท่ามกลางความเลือนราง ปรากฏหัวกะโหลกหนาขาวโพลนอันหนึ่ง

หนานอีฝานทำราวกับว่ามองไม่เห็น

เขาเพียงแค่เงยศีรษะขึ้นมา สองตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำจดจ้องไปยังเบื้องหน้าเขม็ง!

รอบตัวราวกับเงียบสงัดลงยิ่งกว่าเก่า

ดวงใจของหนานอีฝานราวกับถูกอะไรบางอย่างบีบเค้นอย่างแรง โลหิตในกายเองพลันหยุดไหลเวียนชะงัก

คอของเขาเจ็บจนแสบร้อน ทั่วร่างแข็งทื่อ ในอกวูบโหวง

ทว่าตอนนั้นเอง เขามิอาจฝืนทนไว้ได้อีกต่อไป

ในที่สุด สุ้มเสียงทุ้มต่ำแหบแห้งพลันดังแว่วขึ้นมา

เขาตอบกลับทันทีว่า

“เจ้าสำนัก ท่านโปรดช่วยข้าด้วยเถิด!”

สุ้มเสียงคล้ายว่ากำลังหัวเราะ

“หนานอวี่สิงเส้นลมปราณขาดสะบั้น กลายเป็นคนพิการไปโดยสมบูรณ์ ต่อให้ฝืนใช้แรงฟื้นฟู อย่างดีที่สุดก็ฟื้นฟูวรยุทธ์ก่อนหน้ากลับคืนมาได้สามส่วน เจ้าอย่าได้เสียเวลาอีกเลย”

หนานอีฝานราวกับจมดิ่งไปในถ้ำน้ำแข็งชั่วพริบตา

“เหตุใด เหตุใดถึงฟื้นได้แค่สามส่วนเล่า? ท่านเจ้าสำนักมีทักษะเลิศล้ำ”

“หากเป็นคนธรรมดาย่อมไม่มีปัญหา แต่จุดสำคัญคือคนที่ลงมือครานี้ดันเป็นหรงซิวน่ะสิ…เขาจงใจให้บุตรชายเจ้ามีสภาพอยู่ไม่สู้ตาย จึงจงใจใช้เล่ห์เหลี่ยม ต่อให้เป็นข้า แต่จะแก้กลของเขาให้หมดจดได้ ก็ยังต้องใช้เวลาไม่น้อย…”

หนานอีฝานนัยน์ตาสว่างวาบ ราวกับคว้าความหวังสุดท้ายได้ก็มิปาน เจ้าสำนักยังพอมีหนทางนี่เอง!

แต่ไม่ทันรอให้เขาเอ่ยปาก อีกฝ่ายก็กล่าวต่อว่า

“แต่เจ้าไม่คิดบ้างรึ หนานอวี่สิง… คู่ควรให้ข้าลงมือเต็มที่หรือ?”

ใจของหนานอวี่สิงถึงกับสะท้านในทันใด

ลงมือเต็มที่…

ไม่ต้องพูดถึงหนานอวี่สิง ต่อให้เป็นเขาก็ยังไม่คู่ควรเลย!

แต่ว่า…ถ้าเป็นแบบนี้ หนานอวี่สิงก็เป็นอันจบสิ้นจริงๆ แล้วอย่างนั้นหรือ

อวี่สิงร้องขอความตายทั้งใจ ต่อให้ฟื้นฟูวรยุทธ์กลับมาได้สามส่วน เกรงว่าก็คงรับไม่ไหวอยู่ดี

คนที่หยิ่งทะนงในตัวเองมาแต่เล็กจนโต จะไปยอมรับได้อย่างไรว่าตนกลายเป็นคนพิการไร้ค่าไปเสียแล้ว?

เขามิอาจยอมรับได้ด้วยซ้ำว่าตนกลายเป็นแค่คนธรรมดาไปแล้ว

สองสถานการณ์เช่นนี้สำหรับคนเช่นเขาแล้ว ล้วนเป็นความเจ็บปวดไม่ต่างกัน

“แบบนั้น…ก็ไม่ได้แล้วสินะ…”

แต่ว่าก็ยังไม่ได้อยู่ดี!

ยามคิดถึงภาพฉากที่หนานอวี่สิงขอร้องให้เขาลงมือ ใจของเขาก็สั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่

ในใต้หล้านี้ เกรงว่าจะไม่มีบิดามารดาคนใดยอมรับเรื่องพวกนี้ได้

“หรงซิว…ต่อให้เป็นข้าก็ไม่อาจลงมือกับเขาโดยง่าย บุตรสาวบุตรชายสองคนนั้นของเจ้าช่างบ้าดีเดือดยิ่งนัก พากันดาหน้าไปยั่วยุเขาคนแล้วคนเล่า? ช่างรนหาที่ตายให้ตัวเองเสียจริง”

สุ้มเสียงนั้นแฝงแววเยาะเย้ยจางๆ

“เรื่องนี้มีแต่ต้องโทษตัวพวกเขาเองแล้ว”

สีหน้าของหนานอีฝานขาวซีด ริมฝีปากแห้งแตกสั่นระริกอย่างรุนแรง

เรื่องพวกนี้เขาล้วนรู้ดี!

เพียงแต่ว่า…

เขาจะไปคาดถึงได้อย่างไรว่าอวี่สิงและอีอีจะไปปะเข้ากับหรงซิวที่สุสานสังหารเทพ!

ถึงขั้นสรรหาเหตุผลต่างๆ นานาไปหาเรื่องพวกเขา!

ต่อให้เขาจะพยายามชดใช้อย่างสุดความสามารถหลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมด แต่เห็นได้ชัดว่ามันก็ไม่ได้ผลอยู่ดี

“หรือว่า…จะไม่มีวิธีแล้วจริงๆ หรือ…”

หนานอีฝานพึมพำด้วยความสิ้นหวังเต็มเปี่ยม

“ความจริงก็ใช่ว่าจะไม่มีหนทางสะดวกเลยเสียทีเดียว เพียงแต่ต้องดูว่าเจ้ายอมหรือไม่”

สุ้มเสียงนั้นเอ่ยอย่างเรียบเรื่อย

หนานอีฝานเงยศีรษะขึ้นมาทันควัน

“ท่านเจ้าสำนักโปรดชี้แนะ!”

อีกฝ่ายคล้ายจะหัวเราะขึ้นมาอีกครา ทว่ามิได้ตอบคำถามนี้แต่อย่างใด แต่เปลี่ยนหัวข้อไปถามเขาข้อหนึ่งแทน

“หากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ วรยุทธ์ของบุตรสาวเจ้าผู้นั้น…ดูจะไม่เลวทีเดียว?”

ทันใดนั้นเขาเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ ตาจึงเบิกกว้างขึ้นมาทันใด

ประเดี๋ยวก่อน!

หรือว่าความหมายของเจ้าสำนักคือ…

ครานี้ เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายฟังดูรื่นเริงใจยิ่งนัก

“เจ้าฉลาดมาก พวกเขามีความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดก็เลยสะดวกขึ้นมาก หากนำวรยุทธ์ของบุตรสาวเจ้าสับเปลี่ยนไปให้บุตรชาย บุตรชายเจ้าก็จะฟื้นฟูวรยุทธ์ขึ้นมาใหม่ได้ เพียงแต่ว่าต่อจากนี้บุตรสาวเจ้าก็จะกลายเป็นคนพิการไปโดยสิ้นเชิงแทน”

“จะเลือกอย่างไร ทั้งหมดก็สุดแล้วแต่เจ้า เจ้าไปคิดดูเอาเองเถอะ”

คำพูดสบายๆ ไม่กี่ประโยคกลับเป็นดั่งหินอันหนักหน่วนที่กดทับลงตรงอกของหนานอีฝานอย่างรุนแรง

คนหนึ่งคืออวี่สิง อีกคนหนึ่งคืออีอี

จะคนหน้าคนหลังก็ล้วนแต่เป็นบุตรตัวเองทั้งนั้น เขาจะไปเลือกอย่างไรกัน!

หนานอีฝานคุกเข่าอยู่ตรงนั้น สองมือยันพื้นเอาไว้ เพราะว่าออกแรง นิ้วมือจึงขาวซีดไปทั่ว

“ความอดทนข้ามีจำกัด”

สุ้มเสียงนั้นเอ่ยเร่งอย่างเกียจคร้าน

ในที่สุด หนานอีฝานก็หลับตาลง

“แลก!”

อีอี เป็นพ่อที่ทำผิดต่อเจ้า

แต่พี่ใหญ่ของเจ้า…มิอาจอยู่อย่างไร้ค่าเช่นนี้ได้จริงๆ!

หนานอีฝานใจเจ็บแปลบจนแทบหน่วงชา

สุ้มเสียงนั้นกลับหัวเราะขึ้นมาทันใด

“ช่างเถอะ อยู่ที่นี่เจ้าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เจ้าทุ่มเทแรงกายและความหวังไปให้หนานอวี่สิงมากกว่า หากเขาทำไม่ได้แล้ว ภายหลังตำแหน่งประมุขตระกูลของเจ้าจะช้าหรือเร็วก็ต้องตกอยู่ในมือผู้อื่น ดังนั้น เจ้าต้องช่วยหนานอวี่สิง ตัวเลือกนี้ง่ายถึงเพียงนั้น มีอันใดให้เจ้าต้องรู้สึกอับอายนัก?”