ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1828 กิ่งทองใบหยก

ตอนที่ 1828 กิ่งทองใบหยก

………………..

สือซานได้รับการฝึกฝนจากพี่ใหญ่มานานปี ได้รับบาดเจ็บมาก็ไม่รู้กี่ครั้ง

นอกจากนี้หากคนอื่นได้รับบาดเจ็บแล้วไม่สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ พวกเขาก็มักจะมาหาสือซาน

เมื่อเวลาผ่านมาความชำนาญก็เพิ่มมากขึ้น

ฉู่หลิวเยว่ “…”

แต่อย่างใดก็ตามเมื่อได้รับคำชม สือซานก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

“ขอบคุณทุกท่านมาก”

เด็กรับใช้คนนั้นเดินกลับมาอีกครั้ง และโค้งคำนับขอโทษพวกเขาจากใจจริง

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า เมื่อนึกถึงท่าทางเคยชินของเด็กรับใช้คนนั้น อีกทั้งเขายังวางโอสถพร้อมกับผ้าพันแผลเอาไว้ที่โต๊ะชำระเงินด้วย…

เกรงว่าสถานการณ์เช่นนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกแน่นอน

“คนเหล่านั้นเป็นใครกันหรือ คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเผด็จการขนาดนั้น”

เด็กรับใช้ได้ยินดังนั้น ก็เผยสีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที เขากวาดสายตามองรอบข้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้อื่นได้ยิน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะพูดด้วยความขมขื่นว่า

“ฮูหยินท่านนี้ หากท่านยังอยากอยู่ในท่าเรือดอกท้อต่อไป ท่านห้ามพูดคำพูดเช่นนี้ออกมาอีกเด็ดขาดนะขอรับ!”

คำพูดอันใด?

ห้ามพูดว่าคนเหล่านั้นเผด็จการอย่างนั้นหรือ?

ฉู่หลิวเยว่แทบจะหัวเราะออกมา

อีกฝ่ายก็เผด็จการจริงๆ นั่นแหละ แม้กระทั่งคำพูดว่าเผด็จการยังไม่ให้คนอื่นพูด

“หากคนสำนักกระบี่ทมิฬได้ยินเข้า ผลที่ตามมาอาจไม่สามารถจินตนาการได้!”

“สำนักกระบี่ทมิฬ?”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“หากพูดไปเกรงว่าเรื่องจะยาว สำนักกระบี่ทมิฬนี้ ความจริงแล้วเพิ่งมาที่นี่ได้แค่ปีกว่าๆ ตอนนั้นพวกเขามีเพียงแค่สิบกว่าคนเท่านั้น แต่ว่าแต่ละคนมีฝีมือแข็งแกร่ง หลังจากนั้นไม่นานชื่อเสียงของเขาก็ประจักษ์ในท่าเรือดอกท้อ พวกเขาได้ตั้งรกรากกันที่นี่ อีกทั้งยังดึงผู้คนให้เข้าร่วมอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาสั้นๆ เพียงปีกว่า พวกเขาก็กลายเป็นอันธพาลที่ทุกคนในท่าเรือดอกท้อจะต้องเชื่อฟัง”

“เมื่อครู่นี้พวกท่านก็ได้เห็นไปแล้ว ร้านค้าของพวกเราจะต้องส่งโอสถและสมุนไพรระดับสูงให้แก่พวกเขาทุกเดือน หากสินค้ามีระดับไม่สูงพอ หรือไม่สามารถจัดหาได้ตรงตามเวลา พวกเราก็จะถูกลงโทษ…”

เด็กรับใช้คนนั้นพูดเสียงต่ำมาก เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็กวาดสายตาไปรอบข้างอย่างไม่รู้ตัว ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและหวาดระแวง

เห็นได้ชัดว่าสำนักกระบี่ทมิฬนี้จะทิ้งปมในใจให้แก่พวกเขาเอาไว้ลึกมากทีเดียว

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจแล้ว

ในเมื่อเป็นคำว่า “ส่ง” แน่นอนว่าไม่ได้เงิน

ไม่รู้ว่าภายในแหวนเฉียนคุนนั้นมีของวิเศษอันใดบ้าง แต่ด้วยระดับของร้านค้าแห่งนี้ ของที่ถูกส่งออกไปจะต้องเป็นของวิเศษระดับสูงแน่นอน

เพียงแค่หญ้าผสานวิญญาณ

หุบเขาวาโยโอสถของสำนักหลิงเซียวก็มีเพียงปีละเล็กน้อยเท่านั้น

แต่คนเหล่านี้กลับต้องการทุกเดือน หากไม่เตรียมให้พร้อมตรงตามเวลา เถ้าแก่ของพวกเขาก็จะต้องไปส่งโอสถด้วยตนเอง

เรื่องแบบนี้มัน…

“ผู้กุมอำนาจของสำนักกระบี่ทมิฬคือใคร?”

หรงซิวถามขึ้นอย่างกะทันหัน

เด็กรับใช้คนนั้นเผยสีหน้ามึนงงชั่วขณะ ก่อนจะส่ายหน้า

“คือว่า…พวกเราก็ไม่รู้ ทั่วไปแล้วพวกเราก็จะเห็นแต่ใต้เท้าเหล่านี้ไปมาอยู่เสมอ แต่นายท่านของพวกเขานั้น…พวกเราก็ไม่เคยเจอมาก่อนเลย อีกทั้งพวกเราก็ไม่รู้ว่าที่คนผู้นั้นไม่ออกจากสำนักกระบี่ทมิฬ เขายังอยู่ด้านในหรือไม่”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เด็กรับใช้คนนั้นก็รู้สึกตัวว่าตนเองพูดมากเกินไป ดังนั้นจึงรีบปิดปากด้วยความตื่นตระหนก ราวกับกำลังกลัวว่าคนของสำนักกระบี่ทมิฬจะกลับมาอย่างกะทันหัน

สำนักกระบี่ทมิฬแห่งนี้…ไม่ธรรมดาเลย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีตระกูลและสำนักจำนวนนับไม่ถ้วนที่ต้องการจะมาตั้งรกรากที่นี่ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ได้รับกลับไปเพียงแค่ความล้มเหลว

แต่สำนักกระบี่ทมิฬที่มาจากไหนก็ไม่รู้ กลับใช้เวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปีก็สามารถกลายเป็นเจ้าถิ่นของที่นี่ได้สำเร็จ

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ตอนนี้ทั่วทั้งท่าเรือดอกท้อกลายเป็นของเขาหมดแล้วหรือ?”

เด็กรับใช้คนนั้นพูดขึ้นอย่างลังเลว่า

“นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด…”

ท้ายที่สุดแล้วในท่าเรือดอกท้อก็มีคนจำนวนมากที่ไม่สามารถทนกับพฤติกรรมของสำนักกระบี่ทมิฬได้

เพียงแต่ว่าการต่อต้านนั้นมีจำนวนน้อยมาก

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ

สำนักกระบี่ทมิฬต้องการที่จะควบรวมท่าเรือดอกท้อ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายนัก

พวกเขาได้ทำเรื่องที่ตระกูลและสำนักอื่นๆ มากมายไม่สามารถทำได้

หากให้เวลาพวกเขาอีกสักหน่อย…ผลลัพธ์เป็นอย่างใดนั้น ก็ยากจะคาดเดา

เด็กรับใช้คนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ผู้น้อยไม่รู้ว่าพวกท่านมาที่ท่าเรือดอกท้อนี้ด้วยสาเหตุอันใด แต่หากท่านไม่มีเรื่องอันใดเร่งด่วน ก็รีบออกจากที่แห่งนี้ไปเถอะขอรับ! เมื่อครู่นี้ผู้น้อยเห็นว่าสำนักกระบี่ทมิฬกำลังจะตั้งตนเป็นศัตรูกับพวกท่าน…ที่แห่งนี้จึงอันตรายเป็นอย่างมาก”

หากไม่ได้เจอกับคนของสำนักกระบี่ทมิฬก็ช่างเถอะ หรือฐานะของพวกท่านธรรมดามาก จนไม่ได้ดึงดูดความสนใจของพวกเขา ก็นับว่าที่แห่งนี้ปลอดภัยอย่างมากเลยทีเดียว

แต่ว่าถ้าใครไม่ได้ตาบอดก็จะเห็นว่าคนเหล่านี้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาแน่นอน

คนของสำนักกระบี่ทมิฬจะต้องมาหาเรื่องพวกเขาอีกแน่นอน

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา นางรู้ว่าเด็กรับใช้คนนี้มีเจตนาดี

แต่พวกเขาเพิ่งจะมาถึงที่นี่จะให้รีบกลับไปในตอนนี้…

“นายท่าน!”

ทันใดนั้นก็มีกระแสเสียงสายหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง!

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมา

เมื่อนางหมุนตัวกลับมาก็เห็นชายคนหนึ่งตัวอ้วนกลมสวมชุดคลุมหรูหรากำลังวิ่งมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว

แม้ว่ารูปร่างของเขาจะเป็นทรงกลม แต่การเคลื่อนที่ของเขาก็คล่องแคล่วว่องไวเป็นอย่างมาก

ภายในชั่วพริบตาเดียวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเขาแล้ว

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้แล้วพูดขึ้นว่า

“ซานซาน ไม่เจอกันนานเลยนะ แต่เหตุใดดูเหมือนเจ้าจะตัวกลมขึ้นล่ะ?”

เมื่อชายตัวอวบได้ยินดังนั้น ก็รีบวิ่งพุ่งตรงเข้ามา

“นายท่าน! ในที่สุดท่านก็มาแล้ว! ซานซานคิดถึงท่านเหลือเกิน!”

หรงซิวเหลือบสายตามามองทางเขา

ทันใดนั้นซานซานก็รู้สึกหนาวสั่นจับขั้วหัวใจ!

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดที่แรงกล้าของเขาสั่งให้เขาชะงักฝีเท้า เขาหยุดอยู่ห่างจากฉู่หลิวเยว่สามก้าว

จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมาจนตาหยี ก่อนจะหันไปพูดกับหรงซิวด้วยความกระตือรือร้นว่า

“นายท่าน สามีของท่านผู้นี้…คือโอรสสวรรค์ใช่หรือไม่? เขามีรูปร่างงดงามเหนือธรรมดาจริงๆ ช่างเหมาะสมกับท่านราวกับกิ่งทองใบหยก”