ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1853 ไฟ

ตอนที่ 1853 ไฟป่า

………………..

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เหล่านี้ รูม่านตาของฉู่หลิวเยว่ก็หดเล็กลง แต่นางก็สามารถเข้าใจอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ในทันที

มิน่าล่ะสภาพของคนเหล่านั้นจึงดูผิดปกติไป ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าพลังเปลวเพลิงได้เข้าสู่ภายในร่างกายของเขาตั้งนานแล้ว

ความร้อนเกิดขึ้นจากภายใน ไม่เพียงแต่สูญเสียพลังปราณดั้งเดิมอย่างบ้าคลั่ง นอกจากนี้ยังทำให้เส้นเลือดเส้นชีพจรกระดูกและเอ็นถูกเปลวเพลิงเหล่านั้นกลืนกินไปทีละส่วน

ความเจ็บปวดเช่นนี้ เกรงว่าคนธรรมดาคงจะไม่สามารถรับไหว

ในตอนนี้พลังแห่งเปลวเพลิงแข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น หลังจากเกินขีดจำกัดของคนผู้นั้นร่างกายของเขาจึงระเบิดออกมาในทันที

เมื่อมีคนตายแล้ว เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ ที่เหลือ…ก็อยู่ไม่ไกลความตาย

ความคิดนี้สว่างวาบเข้ามาในสมองของนาง ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น!

คนตายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนแล้ว

แต่ในครั้งนี้ไม่เว้นเวลาให้เขาตอบสนองเลย

พรึ่บ!

มั่วหลินหยิบกระบี่หงส์ที่คาดเอวอยู่ออกมา

เดิมทีคนที่อยู่ด้านหลังเขาก็ล้วนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นเขาเคลื่อนไหว พวกเขาก็รีบชักกระบี่ออกมาอย่างรวดเร็ว

เพียงการเคลื่อนไหวของเขานั้นเลื่อนลอยไร้พลัง แต่ภายในแววตาของเขากลับสับสนมึนงงมากยิ่งกว่า

เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคาดการณ์เอาไว้ จึงทำให้เขารู้สึกมึงงงเป็นอย่างมาก

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่ระวังตัวอยู่เสมอ ในตอนที่นางกำลังจะเคลื่อนไหว หรงซิวก็ได้กุมมือของนางขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“อย่าเพิ่งรีบร้อน”

เป้าหมายของคนเหล่านี้ไม่ใช่ซานซาน และไม่ใช่พวกเขา

แต่เป็น…เปลวเพลิงที่อันตรายเหล่านั้น!

การเคลื่อนไหวของพวกเขานั้นแผ่วเบาเป็นอย่างมาก ในตอนนี้ความสนใจของมั่วหลินและคนอื่นๆ ยังคงจดจ่ออยู่กับเรื่องของฝั่งนั้น จึงไม่ได้หันมามองพวกเขาทั้งสองเลย

ฉู่หลิวเยว่ควบคุมลมปราณบนร่างกายของตนเองอย่างไร้เสียง

นางก้มลงมองพื้นอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีคำถามหนึ่งปรากฏขึ้น

เปลวเพลิงเหล่านี้…มันมาจากที่ใดกันหรือ?

ดูอย่างผิวเผินแล้วจะเห็นว่าเปลวเพลิงเหล่านั้นออกมาจากใต้ก้อนหิน แต่…หากมองลึกลงไปอีกล่ะ?

ที่แห่งนี้อยู่บริเวณไหล่เขา หากเปลวเพลิงเหล่านี้ถูกกดเอาไว้ด้านล่างจริงๆ เช่นนั้น…เหตุใดมันถึงปรากฏขึ้นมาที่นี่อย่างกะทันหันได้ล่ะ?

ไม่รู้ว่าเหตุใดทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็นึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในพื้นที่ขนาดเล็กขึ้นมา

สนิมบนโล่สีดำถูกทำให้หลุดลอกไป จากนั้นเปลวเพลิงสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นมาจากท้องฟ้าแล้วเริ่มเผาไหม้ในทันที

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างกะทันหัน!

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่ชะงักค้าง พร้อมหันไปมองตาเขม็ง ก่อนจะก็เห็นว่าเปลวเพลิงสีน้ำเงินเมื่อครู่นี้ได้ปะทุขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง กำแพงไฟขนาดใหญ่ก็ถูกก่อขึ้นมา!

“แยกย้าย!”

ซานซานตะโกนขึ้นมาด้วยความรีบร้อน!

ในขณะเดียวกันเขาก็หมุนตัว แล้ววิ่งมาหาฉู่หลิวเยว่และหรงซิว!

มืออ้วนทั้งสองข้างของเขาโบกขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ก่อตัวเป็นม่านพลัง! ป้องกันพวกเขาทั้งสามเอาไว้ภายใน!

พลังที่บ้าคลั่งและรุนแรงกำลังจะคืบคลานเข้ามา!

ในวินาทีต่อมาแรงโจมตีที่รุนแรงก็กระแทกเข้าที่ม่านพลังของซานซาน!

ซานซานมีใบหน้าซีดขาว ในตอนนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมา!

คิ้วของฉู่หลิวเยว่ก็ขมวดลึกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าไปด้านหน้า!

แต่การเคลื่อนไหวของหรงซิวกลับเร็วยิ่งกว่า

เขาสะบัดแขนเสื้อขึ้น พลังอันอ่อนโยนสายหนึ่งได้พยุงร่างกายของซานซานเอาไว้

เมื่อซานซานได้รับพลังช่วยเหลือ เขาก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะหมุนตัวไปกระอักเลือดสองคำ

ฉู่หลิวเยว่สาวเท้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็วแล้วส่งโอสถให้เขาทานหนึ่งเม็ด

“เถ้าแก่ ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

นางคว้าข้อมือของซานซานเอาไว้

พลังที่อ่อนโยนทว่าแข็งแกร่งสายหนึ่งกลับไหลเข้าสู่ร่างกายของซานซาน พลังที่สับสนวุ่นวายภายในร่างกายของซานซานก็กลับคืนสู่ความปกติอย่างรวดเร็ว

ซานซานมองอย่างยินดีระคนตกใจ ในตอนที่เขากำลังกล่าวคำขอบคุณ จากนั้นเขาก็คิดได้ว่าฐานะของทั้งสองคนนี้คือผู้ติดตามของเขา เขาจึงรีบกลืนคำพูดที่เหลือลงคออย่างรวดเร็ว

“ข้า ข้าไม่เป็นไร!”

เขากระแอมไอออกมาแล้วหันหลังให้แก่มั่วหลินและคนอื่นๆ ก่อนจะเปิดปากพูดอย่างไร้เสียงให้แก่ฉู่หลิวเยว่อ่านปาก

ฉู่หลิวเยว่จ้องใบหน้าเขาอย่างจริงจัง

แม้ว่าตอนนี้ซานซานจะมีท่าทางจนตรอก ใบหน้าซีดขาว แต่สายตายังคงกระจ่างชัด ลมหายใจราบเรียบ

เขาคงไม่ได้รับบาดเจ็บภายใน

ในตอนนั้นนางถึงปล่อยมือ และเดินถอยหลังไปสองก้าว

แต่สิ่งที่นางไม่รู้คือ ที่ซานซานไม่ได้รับบาดเจ็บก็เพราะว่าตอนที่เปลวเพลิงสีน้ำเงินพวยพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับว่า…มันได้ยั้งมือให้เขาเป็นพิเศษ

แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะคอยต่อสู้กับเปลวเพลิงเหล่านี้มาแล้ว แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ได้มีเจตนาหมายเอาชีวิตของเขา

ความรู้สึกเหล่านี้ละเอียดอ่อนเป็นอย่างมาก

ในตอนแรกเขาก็ยังสัมผัสไม่ได้ แต่หลังจากเห็นว่าเปลวเพลิงเหล่านั้นสามารถสังหารผู้คนได้อย่างง่ายดาย เขาถึงสามารถตระหนักในเรื่องนี้ขึ้นมาได้

ซานซานครุ่นคิดอย่างละเอียด ภายในใจเขาสามารถคาดเดาขึ้นมาได้ว่าเปลวเพลิงเหล่านั้นน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับพื้นที่ขนาดเล็กแห่งนั้นอยู่ ซึ่งเปลวไฟเหล่านั้นมีพลังงานแหล่งเดียวกัน

เขารู้สึกยินดีขึ้นมา แต่เขาก็รู้ว่าในจุดนี้มั่วหลินและคนอื่นก็น่าจะมองไม่ออก

ไม่อย่างนั้นเขาไม่สามารถอธิบายออกไปได้แน่นอน

ซานซานสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นหันไปมองทางมั่วหลินด้วยความตื่นตระหนก

“ใต้เท้ามั่วหลิน! ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่!”

สถานการณ์ในตอนนี้ของมั่วหลินและคนอื่นๆ ดูย่ำแย่เสียยิ่งกว่าซานซานอีก

พวกเขาทั้งหลายล้วนได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งยังดูเหมือนจะสาหัสเป็นอย่างมาก

มั่วหลินที่มีฝีมือแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาพวกเขาก็ดูดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย แต่มุมปากของเขาก็ยังมีคราบเลือด

เปลวเพลิงที่ลุกท่วมขึ้นเมื่อครู่นี้ แทบจะ…

เมื่อได้ยินเสียงของซานซาน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองในทันที! ความโกรธแค้นในแววตาไม่สามารถปกปิดได้มิด

…เมื่อครู่นี้ตอนที่ซานซานวิ่งหนีออกมานั้น อีกฝ่ายไม่ได้คำนึงถึงพวกเขาเลย!

ซานซานถูกสายตาเช่นนั้นจ้องมองกตัวก็สั่นสะท้านไป ภายในใจกลับมีแต่คำด่า

มองบ้าอันใดกัน?

ข้าต้องปกป้องนายท่านของตัวเองก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว!

หรือจะให้ข้าเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?

อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย!

“ใต้เท้ามั่วหลิน…เมื่อครู่นี้มันฉุกละหุกมาก ข้าต้องขออภัยจริงๆ …”

ซานซานพูดไปด้วยพร้อมเช็ดเลือดที่มุมปากของตนเองไปด้วย เมื่อเห็นว่าเขามีท่าทางน่าอนาถเช่นกัน

มั่วหลินจึงถอนหายใจออกมา ในตอนนั้นเขาแทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง

แม้ว่าเขาจะโมโห แต่ซานซานไม่ใช่คนของเขา ตอนที่เจอกับอันตรายอีกฝ่ายก็ไม่มีหน้าที่ที่จะมาปกป้องเขา

เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่มีอันใดให้น่าพูด

เขาไม่สามารถตำหนิอีกฝ่ายได้ด้วยซ้ำ

“หึ!”

มั่วหลินแค่นหัวเราะเสียงเย็น และไม่ได้สนใจซานซานอีก เขาทำได้แค่เพียงหันไปมองบริเวณไหล่เขานั้นอีกครั้ง

เมื่อครู่นี้เขาถูกคลื่นความร้อนที่น่ากลัวทำให้ต้องถอยร่นลงมาเสียหลายก้าว

ส่วนคนที่ถูกขังเอาไว้ก่อนหน้านี้ ในตอนนี้พวกเขาถูกเปลวเพลิงกลืนกินจนมองไม่เห็นเงาแล้ว

ในตอนนี้เปลวเพลิงสีน้ำเงินเหล่านั้นลุกท่วมออกมาจากด้านนอกของโขดหินแล้ว และมันกำลังลุกไหม้อย่างไร้เสียง โดยมีส่วนสูงประมาณเอวของคน

บนพื้นมีรอยร้าวที่สามารถเห็นได้ชัดเจน

ทันใดนั้นเองหัวใจของฉู่หลิวเยว่ก็จมดิ่งลง

เพราะในตำแหน่งไม่ไกลกันนั้นมีก้อนหินก้อนหนึ่งเปลี่ยนเป็นก้อนหินโปร่งแสง

และด้านล่างก็มีเปลวเพลิงปะทุขึ้น!

เปลวเพลิงเหล่านี้…กำลังลุกลาม!