ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1877 ฐานะ

ตอนที่ 1877 ฐานะ

………………..

ซานซานสะอึกออกมา

เขาเองก็รู้ว่าที่มั่วอวิ๋นมาที่นี่เพราะต้องการมาหานายท่าน

แต่…

“รองประมุขมั่วเดินทางมาเยี่ยมเยือน ข้าเสียมารยาทแล้วที่ไม่ได้ทำการต้อนรับ ต้องขออภัยจริงๆ”

ในตอนนั้นเอง เสียงที่กระจ่างใสแฝงด้วยรอยยิ้มสายหนึ่งก็ดังขึ้นมา

มั่วอวิ๋นเหมือนกับสามารถตระหนักอะไรได้บางอย่าง ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

เงาร่างทั้งสองกำลังเดินเข้ามาจากทางประตู

ผู้ที่พูดนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวมชุดสีแดงทั้งร่าง เผยให้เห็นรูปร่างเพรียวระหงงดงาม ผมสีดำขลับถูกมัดเอาไว้อย่างเรียบง่าย สะอาดสะอ้านตาเป็นอย่างมาก

ใบหน้าพริ้งเพรา เป็นความงามที่ไม่มีใครเทียบเทียม

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนใจสั่นสะท้านเลยก็คือ ดวงตาที่เหมือนกับหยกสีดำขลับนั้นลึกซึ้งและเงียบงัน เพียงแค่กะพริบตา ก็เหมือนกับมีดวงดาวนับพันนับหมื่นดวงส่องสว่างอยู่ภายใน

ในตอนนั้นเอง ริมฝีปากแดงของนางก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ทันทีที่เข้ามา แทบจะทำให้บรรยากาศรอบข้างมัวหมองไปในทันที

นอกจากนั้นยังมีชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกายของนาง

เขาสวมชุดสีขาว ซึ่งขาวกว่าหิมะ งดงามโดดเด่น ราวกับเซียนตกสวรรค์

ใบหน้าสูงส่งราวกับมาร ความสูงศักดิ์ฝังอยู่ในกระดูก เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็แทบทำให้ผู้คนละสายตาไม่ได้

ทั้งสองคนนี้จะต้องเป็นคนระดับแนวหน้าแน่นอน เมื่อยืนอยู่ในบริเวณาเดียวกัน เขาก็สามารถดึงความสนใจของทุกผู้คนไปได้อย่างง่ายดาย

มั่วอวิ๋นจ้องทั้งสองคนตาเขม็ง พร้อมค่อยๆ กำหมัดแน่นขึ้น

แต่ตอนนี้เมื่อมาเห็นทั้งสองคนนี้ ความรู้สึกเหล่านั้นก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น!

แต่ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจของเขาจึงเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างขึ้นมา

เหมือนกับว่า…เขาเคยเห็นทั้งสองคนนี้ที่ไหนมาก่อน…

“พวกเจ้าคือ…”

ในตอนที่เขากำลังจะพูด เงาร่างจากด้านนอกก็พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อน ฉู่หลิวเยว่กับหรงซิวก็หันกลับไปมองโดยพร้อมเพรียง

ผู้ที่มาใหม่นั้นคือ เยี่ยนชิง

แต่ในเวลานั้นเอง ใบหน้าของเขาที่เคยนิ่งเรียบเหมือนภูเขาน้ำแข็งมาโดยตลอด กลับขมวดคิ้วขึ้นมา อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกและเป็นกังวล

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่มีความไม่สบายใจพวยพุ่งขึ้นมา

เยี่ยนชิงเป็นคนเงียบขรึมมาโดยตลอด น้อยครั้งมากที่จะเผยสีหน้าเช่นนี้ออกมา

หรือว่าจะเกิดเรื่องแล้ว?

“ฝ่าบาท มีคนมาขอรับ”

เยี่ยนชิงเดินเข้ามาแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

คนที่อยู่ภายในบริเวณนั้นล้วนแสดงสีหน้าตกใจทันที

ใครกันที่จะมาจวนเยว่ในเวลานี้?

อีกทั้งดูจากสถานการณ์แล้ว…เหมือนว่าจะไม่ได้มาดี

หรงซิวหรี่ดวงตาหงส์ลง

“ใคร?”

เยี่ยนชิงประสานหมัดด้วยมือทั้งสองข้าง

“ตระกูลหนาน”

ในตอนนี้หนานอวี่สิงเพิ่งจะพาคนมาที่ท่าเรือดอกท้อ

และคนที่เดินทางมากับเขานั้นยังมีผู้อาวุโสอีกแปดคน รวมถึง…ลั่วเหยี่ยนด้วย

แม้ว่าตระกูลหนานจะมีจำนวนไม่น้อย และการส่งผู้อาวุโสออกมาพร้อมกันครั้งเดียวแปดคน ความจริงแล้วก็นับว่าไม่มาก

ยิ่งไปกว่านั้นท่าเรือดอกท้อยังเป็นสถานที่ที่ห่างไกลกว่าหมื่นลี้!

“ที่แท้ที่นี่ก็คือท่าเรือดอกท้อ…”

หนานอวี่สิงเดินไปพลาง พร้อมใช้สายตากวาดสำรวจไปพลาง

สายตาของเขานั้นเย็นชาอย่างมาก ดวงตาของเขามีสีเลือดแอบแฝงอยู่หลายส่วน จนทำให้ผู้ที่มองมารู้สึกไม่สบายใจ

แต่ที่ทำให้ตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ลมปราณบนร่างกายของเขา

เพียงแค่ในระยะเวลาสั้นๆ ความแข็งแกร่งของร่างกายเขาไม่เพียงแต่จะฟื้นคืนเท่านั้น เขายังสามารถทะลวงด่านกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์โดยตรง!

แม้ว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะไม่รู้จักเขา แต่ก็สามารถสัมผัสได้ว่าไม่ควรยั่วโมโหคนเหล่านี้ ดังนั้นจึงรีบหลีกหนีถอยห่างออกมา

ช่วงนี้ภายในท่าเรือดอกท้อมีเรื่องเกิดมากมาย คนธรรมดาไม่กล้าเข้าไปมีส่วนร่วมแน่นอน

“พวกเขาช่างเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ”

หนานอวี่สิงหัวเราะขึ้นมาเสียงเย็น น้ำเสียงประชดประชัน

ลั่วเหยี่ยนติดตามมาด้านข้างอย่างเงียบเชียบเท่านั้น เขาหลุบสายตาต่ำลงเล็กน้อย ทำให้มองไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์แบบไหน

มีเพียงรอยคล้ำใต้ตาเท่านั้นที่แสดงให้เห็นว่าชีวิตความเป็นอยู่ของเขาในช่วงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร

ผู้อาวุโสที่เหลืออีกแปดคนก็ติดตามมาโดยไม่พูดไม่จา

บรรยากาศตึงเครียดแฝงด้วยจิตสังหารเข้มข้น!

ทุกคนสามารถมองออกได้ว่าเขาจะต้องมาหาเรื่องใครสักคนแน่นอน!

คนจำนวนไม่น้อยที่เดินอยู่บนถนนก็รีบหลีกทางให้ในทันที แล้วพูดพึมพำเบาๆ

คนเหล่านี้มีพลังแข็งแกร่ง ไอสังหารพวยพุ่ง

เรื่องนี้ทำให้คนที่ลอบสังเกตการณ์อยู่ลับๆ ตกตะลึงไปไม่น้อย

ช่วงนี้เถ้าแก่ซานโชคร้ายเกินไปแล้วหรือไม่

ก่อนหน้านี้ก็ถูกสำนักกระบี่ทมิฬพัวพันไม่เลิกรา อีกทั้งยังถูกขังเอาไว้เป็นเวลานาน

ตอนนี้ก็ถูกศัตรูมาหาเรื่องถึงถิ่น…

หากเป็นเช่นนี้ เกรงว่าจะต้องเกิดสงครามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน!

หนานอวี่สิงและคนอื่นๆ หยุดยืนที่หน้าประตูใหญ่

“เรียกให้นายท่านของพวกเจ้าไสหัวออกมารับความตายซะ!”

…

ตอนที่ฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ ออกมา นางก็เห็นเหตุการณ์เช่นนั้นแล้ว

หนานอวี่สิงนำคนมาดักที่หน้าประตูใหญ่

ท่าทางโหดเหี้ยม จิตสังหารพลุ่งพล่าน!

ทุกคนภายในจวนเยว่ออกมารวดตัวกันเพื่อสร้างแนวป้องกันแล้ว

แต่เมื่อเทียบกับผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เห็นได้ชัดว่ากำลังของพวกเขานั้นอ่อนแอกว่าหลายส่วน

ฝ่ายตรงข้ามมีสิบคน แต่ในจำนวนนั้นมีระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วหกคน!

ซึ่งหนึ่งในนั้นรวมถึงหนานอวี่สิงด้วย!

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะกวาดตามองไปทางหนานอวี่สิงด้วยความสงสัย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าก็นึกว่าใครกัน ที่แท้ก็เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหนานนี่เอง ดูเหมือนว่าสุขภาพในช่วงนี้จะดีขึ้นไม่น้อยแล้วสินะ?”

คำพูดเหล่านี้เหมือนกับเป็นการสาดเกลือลงบนบาดแผลของหนานอวี่สิง

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวขึ้นมาในทันที เขาโกรธจนหัวเราะออกมา

“เหตุใดหรือ? เจ้าผิดหวังที่ข้ายังไม่ตายสินะ?”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างจริงใจ

“ไม่ใช่หรอก ข้าแค่สงสัยเท่านั้นเอง หากเจ้าไม่อยากพูด จะไม่พูดก็ได้”

ความจริงแล้วนางก็อยากรู้เป็นอย่างมาก หลังจากชีพจรทั่วทั้งร่างกายถูกทำลาย ภายในช่วงเวลาสั้นๆ หนานอวี่สิงสามารถฟื้นฟูและทะลวงด่านได้สำเร็จได้อย่างไร

ต่อให้เป็นนาง นางก็ไม่มีความสามารถที่จะทำอย่างนั้น

หนานอวี่สิงหัวเราะเสียงเย็น

“ฉู่หลิวเยว่ หรงซิว! พวกเจ้าสังหารน้องสาวของข้า ตอนนี้ยังหัวเราะกันออกอีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่หันไปสบสายตากับหรงซิว

หนานอีอี?

พวกเขาฆ่านางตั้งแต่เมื่อใดกัน?

มั่วอวิ๋นที่ตั้งใจจะสังเกตการณ์อยู่ด้านหลัง แต่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นเขาก็หน้าเปลี่ยนสีไป!

สองคนนี้…

………………..