ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1929 เป้าหมาย

ฉู่หลิวเยว่มีท่าทีตกใจจนปิดไว้ไม่มิด

นางเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยมาแล้ว

ในบรรดาสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ลือชื่อ ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยนับว่าเป็นชิ้นที่ไม่สะดุดตาอย่างยิ่งยวดโดยแท้

เพราะมันไม่มีพลังต่อสู้อันใด จนแทบจะกลายเป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายที่พกพาได้อยู่รอมร่อ

นอกจากจะใช้ส่งคนในยามคับขัน ช่วยชีวิตคนแล้ว ในยามปกติมันก็แทบไร้ซึ่งประโยชน์ใดโดยสิ้นเชิง

อีกอย่างกระทั่งเรื่องนี้ ก็ใช่ว่าจะทำได้สำเร็จทุกรอบด้วย

ก่อนหน้านี้พวกลั่วเหยี่ยนเองก็แพ้พ่ายไปไม่ใช่หรือ

เพราะค่ายกลของท่าเรือดอกท้อพังทลาย ภาพวาดเมฆาล่องลอยจึงโดนลูกหลงจากฝั่งของฉู่หลิวเยว่ไปด้วย ท้ายที่สุดเลยตัดขาดจากพวกเขาไปอีกรอบ

มองเช่นนี้แล้ว ชื่อเสียงของสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ที่ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยชิ้นนี้แบกไว้ก็ออกจะผิดเพี้ยนไปอยู่มากทีเดียว

ที่ฉู่หลิวเยว่ฉวยมันมาจากลั่วเหยี่ยน ความจริงแล้วก็เข้าหลักการทำนองว่า “มิอาจปล่อยปละละเลยสมบัติชิ้นใดไปได้” เสียมากกว่า

นอกเหนือจากนั้นก็คือมีความสงสัยใคร่รู้ปนอยู่ด้วยไม่น้อย

หากถามว่าคาดหวังอันใดจากของสิ่งนี้หรือไม่…

ก็ตอบได้ว่าไม่เลยจริงๆ

ตัวฉู่หลิวเยว่เองครอบครองหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์อยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งของสิ่งนี้ยังเป็นสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงขจรไกลมากที่สุดด้วย

ดังนั้นที่นางคอยจับตาดูของสิ่งอื่น แท้จริงแล้วก็มองไปอย่างนั้น

แต่ให้ตายอย่างใดนางก็คิดไม่ถึง…

ที่แท้ภายในภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยจะซ่อนงำความลับเช่นนี้เอาไว้!

ค่ายกลระดับสูงมากมายปานนี้เรียงรายแน่นขนัดอยู่รวมกันจะแปลว่าอันใดไปได้?

ยอดปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งเลือดตาแทบกระเด็น ระดมความคิดสุดความสามารถในการวางค่ายกล บางทียังดีไม่เท่าการแตะลงบนภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยเบาๆ เช่นนี้ด้วยซ้ำ!

นี่คือการบดขยี้ขั้นพื้นฐานอย่างใดอย่างนั้น!

นี่ต่างหากเล่าคือสมบัติที่แท้จริง!

กระทั่งฉู่หลิวเยว่ที่เคยเห็นสมบัติเลอค่ามานับไม่ถ้วน ตอนนี้เองก็ตกตะลึงไปเช่นเดียวกัน

ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยนี้เกินกว่าที่นางจินตนาการไปมากโข!

หรงซิวแทบไม่เคยเห็นท่าทีตอบสนองเช่นนี้ของนางจึงใช้เวลาดื่มด่ำอยู่พักหนึ่ง ในใจชมชอบเสียจนเครียดเกร็ง อดทนแล้วอดทนอีก ถึงควบคุมตัวเองไม่ให้ไปลากคนกลับขึ้นเตียงได้

“ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยถูกจัดอยู่ในสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ได้ย่อมมีเหตุผลอยู่แล้ว”

มุมปากของเขาอมยิ้ม ราวกับกำลังแผ่กระจายความคลุมเครือที่แฝงอยู่ไปทั่วใบหน้า

ฉู่หลิวเยว่หันศีรษะกลับไปมองเขา

“…เจ้ารู้อยู่แล้ว?”

หรงซิวหลุดหัวเราะพลางส่ายศีรษะ

“นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยเหมือนกัน แต่ข้ารู้อยู่แล้วว่าหนานอีฝานให้ความสำคัญกับของสิ่งนี้อย่างมาก บัดนี้เข้าใจเสียทีว่าที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง”

มือของฉู่หลิวเยว่ลูบบนภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยไปมาแผ่วเบา

ค่ายกลสามอันนั้นก็พุ่งแวบกลับไปอย่างรวดเร็ว

กลับไปอยู่ในสภาพเดิมเหมือนก่อนหน้าทุกประการ

กระแสคลื่นในใจฉู่หลิวเยว่ยังคงกระหน่ำมิยอมสงบอยู่นาน

ตัวนางคือปรมาจารย์

นางจึงรู้แจ้งแก่ใจว่าสมบัติเลอค่าเช่นนี้มีพลังต่อสู้ที่น่าตื่นตะลึงมากขนาดไหน!

จะพูดว่าใช้หนึ่งสยบหมื่นก็มิใช่คำกล่าวที่เกินจริงเลยด้วยซ้ำ!

“จริงด้วย ตระกูลหนานหยิ่งผยองปานนั้น สิ่งของที่สะดุดตาพวกเขาได้จะเป็นของธรรมดาสามัญได้อย่างใด… แล้วก็ ขอแค่มีค่ายกลจำนวนมากขนาดนี้รวมอยู่ด้วยกัน ก็จะมีพลังอันแข็งแกร่งในระดับที่สามารถทำลายช่องว่างอากาศเมื่อไรก็ได้”

“แต่ในเมื่อภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยยอดเยี่ยมเช่นนี้ เหตุใดก่อนหน้านี้พวกลั่วเหยี่ยนถึงไม่ใช้กันเล่า?”

หรงซิวชะงักไปเล็กน้อย

“ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยเป็นสมบัติของตระกูลหนาน หากเดาไม่ผิดละก็ เริ่มแรกสุดคงเป็นหนานอีฝานมอบให้หนานอวี่สิงใช้ในกรณีเข้าตาจน เพียงแต่ภายหลังอาจเป็นลั่วเหยี่ยนไปพูดอันใดหรือทำอันใดบางอย่างเข้า ถึงได้ภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยมาอยู่ในมือตนเอง น่าเสียดายที่เขาไม่รู้วิธีใช้ภาพวาดเมฆาล่องลอยอย่างแท้จริง จึงสูญเสียโอกาสหลบหนีไปเช่นนี้”

หากตอนนั้นเขาสามารถเปิดใช้ค่ายกลพวกนี้ ต่อให้ค่ายกลของท่าเรือดอกท้อพังทลายไปแล้ว พวกเขาก็คงไม่ถูกพลังของฉู่หลิวเยว่หยุดยั้งไว้ จากนั้นก็หนีออกไปได้อย่างราบรื่นแล้ว

ฉู่หลิวเยว่ผงกศีรษะเป็นเชิงเห็นด้วย

ตอนที่นางรับเอาของสิ่งนี้มา ผนึกป้องกันด้านบนเองก็ไม่มีไอลมปราณของลั่วเหยี่ยนเลยจริงๆ

“ครานี้ตระกูลหนานสูญเสียไปมหาศาล หนานอีฝานต้องไม่อยู่เฉยแน่”

ฉู่หลิวเยว่จ้องภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยพักหนึ่ง สุดท้ายก็เก็บมันกลับไป

“เพียงแต่ไม่รู้ว่าครั้งนี้พวกเขาคิดจะทำอันใด?”

หนานอีฝานย่อมรู้ข่าวแล้วอย่างแน่นอน รู้ว่าฟากนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้าง

ทว่าจนกระทั่งตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดใด

นี่ออกจะผิดปกติอยู่ไม่น้อย

หรงซิวหัวเราะคิก

“ตอบโต้ข้าศึกด้วยกองกำลัง รับมือน้ำหลากด้วยการกั้นเขื่อนอย่างใดเล่า”

น้ำเสียงของเขาแฝงแววเอ้อระเหย สีหน้าผ่อนคลาย ราวกับมิรู้สึกว่าสิ่งนี้จะเป็นภัยคุกคามใดเลยแม้แต่น้อย

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

นางสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าหรงซิวกุมความได้เปรียบใดของหนานอีฝานไว้ในมือแน่…

“จริงสิ เหตุใดถึงยังไม่มีข่าวจากฝั่งถ้ำปีศาจทมิฬเลยเล่า?”

ฉู่หลิวเยว่พลันนึกถึงอันใดบางอย่าง จึงเอ่ยถามออกไปด้วยความใคร่รู้ไม่น้อย

ในวันนั้น นางเห็นชัดเจนว่าดวงหน้าของมั่วอวิ๋นปรากฏอยู่บนลายสลักของถ้ำปีศาจทมิฬ

สำนักกระบี่ทมิฬทั้งหมดคงจะเป็นกำลังของถ้ำปีศาจทมิฬนั่นเอง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาถึงได้ลอบส่งคนจำนวนหนึ่งมาก่อตั้งกลุ่มที่เรียกว่าสำนักกระบี่ทมิฬที่ท่าเรือดอกท้อ

ด้านหนึ่งก็เพื่อเฟ้นหาอัจฉริยะผู้ฝึกตน อีกด้านหนึ่งก็คือเพราะหมายปองสมบัติล้ำค่าเหล่านั้นที่ฝังอยู่ใต้ท่าเรือดอกท้อ

ฉู่หลิวเยว่พอจะเข้าใจเหตุผลข้อหลังได้

ที่พวกเขาคิดจะแย่งชิงมาคงจะเป็นผลึกสีฟ้าทึมพวกนั้น

เพียงแต่พวกเขากลับคาดไม่ถึงว่ามัวสาละวนอยู่ตั้งนาน สุดท้ายกลับถูกนางตัดขาดฉับพลัน

เพียงแต่จนตอนนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็ยังไม่เข้าใจในเหตุผลข้อแรกอยู่ดี

“ถ้ำปีศาจทมิฬลักลอบเฟ้นหาผู้ฝึกตนไปมากขนาดนี้เพื่ออันใดกัน? พวกที่มีพรสวรรค์หน่อยก็เอาไว้ คนไหนธรรมดาก็ฆ่าทิ้งไม่เหลือ… นี่พวกเขาคิดจะทำอันใดกันแน่?”

เมื่อคิดถึงภาพฉากที่ได้เห็นก่อนหน้านี้ ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกสั่นสะท้านด้วยหวาดผวา

สองสามปีมานี้ ถ้ำปีศาจทมิฬทำท่าทีเหมือนตัดขาดจากโลกีย์ แต่ในความเป็นจริงแล้ว กลับมีการเคลื่อนไหวในที่ลับอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว!

หรงซิวพลันเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้ายังจำเหตุการณ์ตอนที่เจ้าได้รับโล่ได้อยู่หรือไม่?”

………………..