ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1932 อดเปรี้ยวไว้กินหวาน / ตอนที่ 1933 จารึก

ตอนที่ 1932 อดเปรี้ยวไว้กินหวาน / ตอนที่ 1933 จารึก

………………..

ตอนที่ 1932 อดเปรี้ยวไว้กินหวาน

คนจำนวนมากต่างสบสายตากันด้วยความตกใจ

ใครคนหนึ่งเลียบๆ เคียงๆ ถามขึ้นมาว่า

“… ท่านประมุขหมายถึง… ท่าเรือดอกท้อหรือขอรับ?”

อี้เหวินเทาผงกศีรษะ

“ถูกต้อง”

“ท่าเรือดอกท้อมีพลังแห่งสวรรค์และโลกสมบูรณ์พร้อม แม้หลายปีมานี้จะมีคนเข้าออกอยู่ตลอด แต่เพราะการสั่นสะเทือนของช่องว่างในอากาศ ค่ายกลไม่มั่นคง ทรัพยากรธรรมชาติด้านในนั้นจึงไม่ถูกใช้ประโยชน์อย่างจริงจัง ยิ่งไปกว่านั้น แหล่งชัยภูมิพิเศษของท่าเรือดอกท้อเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมอย่างยิ่ง”

อี้เหวินเทาเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมา

เขาไม่คิดจะปิดบังความทะยานอยากในท่าเรือดอกท้อภายในน้ำเสียงของเขาเลยแม้แต่น้อย

ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างลังเล

“แต่… ตอนนี้ท่าเรือดอกท้อตกอยู่ในความดูแลของซั่งกวนเยว่ หากพวกเราบุ่มบ่ามเข้าไป เกรงว่า…”

อี้เหวินเทาคลี่ยิ้มออกมา

“นางเป็นพระชายาของหรงซิว โอรสสวรรค์แห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์ ตั้งตนเป็นราชาครองท่าเรือดอกท้อเช่นนั้นจะนับเป็นอันใดได้?”

คนจำนวนมากลอบพยักหน้า

คำพูดนี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน…

อีกอย่างทั้งสองคนนั้นเพิ่งอภิเษกสมรสกันได้ไม่นาน

การกระทำเช่นนี้ของฉู่หลิวเยว่ย่อมเลี่ยงที่จะทำให้ผู้อื่นคิดมากได้ยาก

เพียงแต่ยังไม่ได้กำจัดความเป็นไปได้ที่ว่านี่คือความคิดของหรงซิว

“อีกอย่าง ในอาณาจักรเสิ่นซวี่น่ะ ผู้แข็งแกร่งคือทุกอย่าง”

แม้อี้เหวินเทาจะยิ้มอยู่ หากแต่แววตากลับแฝงด้วยแววยโสอยู่หลายส่วน

ต่อให้ตอนนี้ท่าเรือดอกท้อจะเป็นของซั่งกวนเยว่ การที่นางรักษาเอาไว้ได้ต่างหากจึงจะนับว่ามีความสามารถ!

“จิ่วชิง เจ้าคิดเห็นเช่นไร?”

เขาหันศีรษะไปมองจิ่วชิงแวบหนึ่ง

แววตาของจวินจิ่วชิงเป็นประกายน้อยๆ

“ท่านประมุขพูดถูกต้องทุกอย่างขอรับ”

อี้เหวินผงกศีรษะ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนรีบกลับไปเตรียมตัวได้ทันที พรุ่งนี้จะออกเดินทางกัน!”

…

ตระกูลอี้ตัดสินใจแล้วว่าจะลงมือชิงท่าเรือดอกท้อ

ทว่าตระกูลที่เลือกเช่นนี้ ไหนเลยจะมีแค่พวกเขา

ณ ตระกูลหนาน

ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว บนยอดเขากลับยังคงสว่างเรืองรอง

ภายในห้องกว้างขวางโอ่โถง ตอนนี้บรรดาผู้อาวุโสของตระกูลหนานมารวมกันอยู่ที่นี่จนหมดสิ้น

หนานอีฝานผู้ครองตำแหน่งประมุขนั่งอยู่ด้านบน

บรรยากาศราวกับถูกแช่แข็งก็มิปาน ทุกคนต่างพากันเงียบกริบมิส่งเสียง

ผ่านไปสักพัก หนานอีฝานถึงได้กล่าวออกมาว่า

“… เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้นี่แหละ เดิมพวกอวี่สิงไปท่าเรือดอกท้อเพื่อหาตัวฆาตกรที่ฆ่าอีอี ผลลัพธ์กลับพบว่าหรงซิวและซั่งกวนเยว่เป็นคนออกคำสั่ง ทว่าพวกเขาส่งข่าวกลับมาได้ไม่นาน ก็…“

สุ้มเสียงของเขาทั้งทุ้มต่ำและแหบพร่า

คนทั้งหลายยิ่งทวีความเงียบกริบมากกว่าเก่า

หากเรื่องพวกนี้เป็นความจริง ก็แปลว่าผู้ที่สังหารพวกหนานอีอีและหนานอวี่สิงก็คือพวกหรงซิวมิใช่หรือ?”

“นอกจากอวี่สิงแล้ว ผู้อาวุโสทั้งแปดท่านที่ติดตามไปด้วยก็บาดเจ็บล้มตายกันมากกว่าครึ่ง หากเดาไม่ผิดแล้วละก็ ตอนนี้คงเหลือแค่ลั่วเหยี่ยนและคนอื่นอีกสามคน… อีกทั้งจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังไม่ส่งข่าวใดๆ กลับมา ดูเหมือนว่า… สถานการณ์คงไม่ดีเท่าไร”

ยิ่งหนานอีฝานพูด สีหน้าของทุกคนก็ยิ่งดูไม่ได้

เรื่องที่พวกหนานอวี่สิงไปท่าเรือดอกท้อ คนส่วนใหญ่ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น

จนกระทั่งพวกเขารู้ข่าว ก็ได้ยินว่าสูญเสียผู้อาวุโสไปแล้วห้าคน!

หนานอวี่สิงที่มีแววจะได้เป็นประมุขคนต่อไปมากที่สุดก็ตายไปแล้วด้วย!

“หรงซิว! ซั่งกวนเยว่! พวกมันจะรังแกคนหนักข้อเกินไปแล้ว!”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพรั่งพรูออกมาด้วยน้ำเสียงโมโห

“ท่านประมุข! หนี้แค้นครั้งนี้พวกเราย่อมต้องทวงคืน! ก็แค่พระราชวังเมฆาสวรรค์มิใช่หรือ? พวกเราตระกูลหนานยังต้องกลัวพวกเขาอีกหรือไร!?”

“ถูกต้อง! ในเมื่อพวกเขาบังอาจทำถึงขนาดนี้ ก็อย่าโทษว่าพวกเราไม่เกรงใจเลย!”

“ถล่มท่าเรือดอกท้อให้ราบเป็นหน้ากลอง!

ตอนที่ 1933 จารึก

สุ้มเสียงหลากหลายรูปแบบกระหึ่มดังขึ้นมาทันใด ดูแล้วเหมือนทุกคนกำลังโกรธแค้นกับเรื่องนี้มากจนอยากพุ่งไปแก้แค้นท่าเรือดอกท้อตอนนี้ ทันทีอย่างใดอย่างนั้น

ทว่า เป็นเช่นนี้จริงๆ งั้นหรือ?

หนานอีฝานหลุบตามองต่ำ ปกปิดไว้ซึ่งแววเย็นเยียบในนัยน์ตาของตน

เขาน่ะรู้แจ้งแก่ใจถึงความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของคนพวกนี้ดี

ภายนอกดูแล้วต่างแบ่งปันศัตรูและความโกรธแค้นร่วมกัน หากแต่ในความเป็นจริง ไม่แน่ว่าบางคนอาจจะใจเต้นระริกอย่างเบิกบานไปแล้วก็ได้!

แต่ว่าหนานอวี่สิงเองก็ตายไปด้วย!

เช่นนี้แล้ว สายเลือดของหนานอีฝานก็ไม่มีคนที่เหมาะสมพอที่จะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหนาน!

ตระกูลหนานดูเหมือนรักใคร่กลมเกลียวกันดี ทว่า การแข่งขันระหว่างสายเลือดนั้นดุเดือดอย่างมาก

หลายปีก่อนหน้านี้ก็เพราะหนานอวี่สิงพรสวรรค์โดดเด่น เสริมด้วยอำนาจของหนานอีฝานจึงยังคงสถานการณ์ให้ปกติไว้ได้

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

หนานอวี่สิงตายแล้ว หนานอีฝานเองก็ซูบเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด

ความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างใหญ่หลวงแทบทำให้เขาล้มทั้งยืน

เดิมเขาก็แบ่งสติส่วนหนึ่งไปจัดการเรื่องอื่นแทบไม่รอดแล้ว

แต่ตอนนี้เขาไม่คิดจะสนใจอีกต่อไป

ช่วงระยะเวลานี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน การโจมตีที่ทยอยเข้ามาแทบทำให้เขาพ่ายแพ้

ทุกคนคิดแค่ว่าเขาเศร้าโศกเพราะสูญเสียลูกรักทั้งสองคนไป ใครจะเข้าใจถึงความทรมานที่แท้จริงในใจเขาได้หนอ?

เขาจ่ายมันในราคาสูงลิบลิ่ว ถึงขั้นส่งหนานอีอีไปสู่ทางตันด้วยตัวเอง ตายสภาพศพไม่ครบส่วน แลกกับชีวิตของหนานอวี่สิง

แล้วผลลัพธ์ล่ะ?

ผ่านไปไม่นานก็ตายตกอยู่ในที่ท่าเรือดอกท้ออย่างใดเล่า!

หนานอีฝานรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเหล่านี้ล้วนมีจิตคิดร้ายกันอยู่ไม่น้อย

แต่เขาก็คร้านจะใส่ใจ

ตอนนี้เขาคิดอยู่เรื่องเดียว นั่นก็คือแก้แค้น!

เขาจะต้อง… ทำให้หรงซิวและฉู่หลิวเยว่ชดใช้หนี้เลือดด้วยเลือด!

อย่างใดซะเขาก็ไม่มีอันใดจะเสียแล้ว เหตุใดยังต้องกลัวเกรงพวกมันอีกกัน?

เขาผงกศีรษะ

“เช่นนั้นครั้งนี้ก็ขอฝากหนี้เลือดและชื่อเสียงเรียงนามของพวกเราตระกูลหนานไว้ที่ทุกท่านด้วย!”

ภายในห้องอันใหญ่โตโอ่อ่าเหลือเพียงแค่หนานอีฝานผู้เดียว

หนานเหอเถียนเดินเข้ามา

“ท่านประมุข คืนนี้ล่วงไปยามดึกแล้ว ท่านไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถิด”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเป็นกังวล

ก่อนหน้านี้ หนานอีฝานรีบร้อนรุดไปตระกูลอี้ในคืนนั้น จัดแจงให้เขาคอยรักษาการณ์อยู่ที่นี่

เดิมเขาคิดว่าหนานอีฝานจะอยู่ที่นั่นหลายวัน กลายเป็นว่าไม่กี่อึดใจก็กลับมาแล้ว

ลองคำนวณดูแล้ว หนานอีฝานอยู่ที่ตระกูลอี้แค่ไม่กี่ชั่วยามด้วยซ้ำ

หลังจากกลับมา ยังไม่ทันจะได้หายใจหายคอ เขาก็เรียกคนในตระกูลมารวมตัวกัน จัดการประชุมครั้งนี้ขึ้นมาแล้วตัดสินว่าจะส่งกำลังไปแก้แค้นท่าเรือดอกท้อ!

ต่อให้เป็นมนุษย์เหล็กก็ทนทรมานจากการตรากตรำทำงานทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้ไม่ไหวหรอก!

หนานอีฝานส่ายศีรษะ

“ข้านอนไม่หลับ”

ยามเขาหลับตาลง ในหัวก็มักจะปรากฏสภาพก่อนตายของหนานอีอี ไหนจะหน้าของหนานอวี่สิง

ภาพฉากเหล่านี้ลอยขึ้นมาในหัวของเขาไม่หยุดหย่อน ราวกับคมมีดแหลมที่กรีดแทงอกของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือดไหลนอง

เขาจะไปหลับลงได้อย่างใด?

หนานเหอเถียนถอนใจออกมา

เขาติดตามหนานอีฝานมาก็หลายปี รู้จักและเข้าใจในตัวเขามากที่สุด

แม้หนานอีฝานจะไม่ได้บอกเรื่องครั้งนี้แก่เขาจนกระจ่าง แต่จะมากจะน้อยเขาก็พอเดาบางส่วนได้บ้าง

หนานเหอเถียนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวปลอบใจว่า

“ท่านประมุขโปรดวางใจ แม้คนผู้นั้นจะแตะต้องไม่ได้ แต่ในเมื่อครั้งนี้ได้ตระกูลอี้ช่วยเหลือเต็มที่ เช่นนี้ชัยชนะของพวกเราก็มีโอกาสไม่น้อย…”

หนานอีฝานเหยียดยิ้มมุมปาก สีหน้าแข็งทื่อขึ้นมาหลายส่วนแฝงแววเยาะเย้ย

ครานี้คนของตระกูลหนานบาดเจ็บล้มตายไปกันถ้วนทั่ว

ผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์หลายคนที่ให้ความร่วมมือเองก็พ่ายแพ้ย่อยยับกลับมาจนหมดสิ้น

จนกระทั่งตอนนี้ คนที่หลบหนีออกมาได้ไม่มีแม้แต่คนเดียว กระทั่งข่าวคราวยังมิอาจส่งกลับมาด้วยซ้ำ

พอจะนึกออกได้เลยว่า ตอนนี้พวกลั่วเหยี่ยนจะอยู่ในท่าเรือดอกท้อในสภาพแบบใด!

นี่!

ก็คือคำเตือนที่หรงซิวส่งให้แก่เขา!

หากเป็นแต่ก่อน เขาก็คงไม่คิดงัดข้อกับหรงซิวอย่างเปิดเผยถึงขนาดนี้

แต่มาบัดนี้ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

“เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่ลงมือ เขาก็ไม่มีทางปล่อยเราไปอยู่ดี”

คนส่วนมากในตระกูลหนานล้วนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วหนานอีฝานหวาดกลัวหรงซิวอย่างมาก

สำหรับพวกเขาแล้ว แม้หรงซิวจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่ก็เพราะเป็นโอรสสวรรค์แห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์ก็เท่านั้น

แค่ตระกูลชั้นสูงตระกูลหนึ่ง พวกเขาไม่มีอันใดให้ต้องกลัว

หนานอีฝานจงใจไม่พูดมากขนาดนั้น

เพราะยิ่งพวกเขารู้มากเท่าไร ความกังวลยิ่งทวีตามมากเท่านั้น

หนานเหอเถียนขมวดคิ้วแน่นกว่าเก่า

ความจริงแล้วในใจเขาเองก็เป็นกังวลมากเช่นกัน

แต่ก็เหมือนที่หนานอีฝานพูดไปทั้งหมด บัดนี้พวกเขาไร้หนทางให้ถอยกลับแล้ว

“ไม่รู้ว่าสถานการณ์ของพวกลั่วเหยี่ยนจะเป็นอย่างใดบ้าง…”

หนานอีฝานนิ่วหน้า

นี่เองก็เป็นเรื่องที่เขาค่อนข้างกังวลเช่นเดียวกัน

หากพวกลั่วเหยี่ยนเกิดถูกเป่าหู ไปพูดอันใดที่ไม่สมควรพูดขึ้นมา ถึงตอนนั้นย่อมส่งผลเสียแก่พวกเขาแน่

ไม่เพียงแต่ไม่ได้แก้แค้น แม้แต่ตัวเองก็คงโดนลากเข้าไปด้วย

นอกเหนือจากนี้ เขายังกังวลเรื่องภาพวาดเมฆาเคลื่อนคล้อยด้วย

หนานอวี่สิงสิ้นแล้ว

ของสิ่งนั้นต้องตกไปอยู่ในมือของหรงซิวกับฉู่หลิวเยว่เป็นแน่!

คิดมาถึงตรงนี้ หนานอีฝานก็ยิ่งรู้สึกย่ำแย่มากกว่าเก่า

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าขออยู่คนเดียวเงียบๆ”

เขาโบกมือ

หนานเหอเถียนอ้าปากหมายจะพูดอันใดบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าซูบเซียวของหนานอีฝาน สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจโค้งคำนับลา

“ขอรับ”

เขาถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะจากไปอย่างเงียบเชียบ

หนานอีฝานพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างราบรื่น

…

ท่าเรือดอกท้อ

ณ จวนเยว่

แสงจันทร์กระจ่างดุจสายธารสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง

ฉู่หลิวเยว่กำลังยืนอยู่กลางห้องคนเดียว

เบื้องหน้านางนั้นมีโล่สีดำลอยเคว้งอย่างเงียบเชียบ

เมื่อผ่านการชำระล้างคราวก่อน สนิมบนโล่ก็ถูกขจัดออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นสภาพที่แท้จริงอันใสสะอาด

มันยังคงมีสีเข้มทึบดังเดิม หากแต่ดูแล้วยิ่งทวีความลึกล้ำและหนักแน่นมากกว่าเก่า

ความรู้สึกที่ว่านี้ยากจะบรรยายออกมาได้

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับสัมผัสได้ถึงความแตกต่างที่ชัดเจน

ส่วนผลึกบางสีน้ำเงินเข้มพวกนั้น หลังจากพวกมันเข้าหลอมรวมกับโล่ก็สูญสลายหายไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นเอง นอกจากอักษรลับอันซับซ้อนที่เรียงกันแน่นขนัดแล้ว ก็มิอาจมองเห็นสิ่งอื่นใดได้อีก

ฉู่หลิวเยว่จดจ้องไปยังอักษรลับนั่นอยู่นานทีเดียว

สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงัด นางจึงได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นได้อย่างชัดเจน

ลึกลงไปในแววตาใสกระจ่างที่ทอประกายเรืองรองราวกับมีคลื่นน้ำโหมกระเพื่อม

ผ่านไปพักใหญ่ นางก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปลูบไล้บนโล่สีดำ

ใจเต้นกระตุกตุบอันบรรยายได้ยากแวบหนึ่งพลันแล่นปราดเข้ามา

“โล่ผสานนภา…”

นางพึมพำเสียงแผ่ว

ราวกับรับรู้ได้ถึงการตอบสนอง จารึกเหล่านั้นบนโล่สีดำที่อยู่เบื้องหน้าพลันเรืองแสงขึ้น

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปาก

หลังจากที่ผลึกบางสีน้ำเงินเข้มชิ้นสุดท้ายฝังตัวบนโล่อย่างสมบูรณ์ในวันนั้น ในหัวของนางพลันปรากฏชื่อนี้ขึ้นมา

ของสิ่งนี้อยู่ข้างกายนางมาหลายปีแล้ว ทว่าจนกระทั่งตอนนั้นเอง นางถึงเพิ่งได้รู้ถึงชื่อจริงของมัน

นางอ่านตำราโบราณมานับไม่ถ้วน ทว่าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉู่หลิวเยว่ให้ความสนใจมากที่สุด

สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกสับสนในตอนนี้ก็คือจารึกด้านบนต่างหาก

เพราะว่า…

ตอนที่นางอ่านจารึกอันนี้จบ กลับพบว่า… เมื่อก่อนบันทึกเล่มนั้นของนางก็ใช้ภาษาเขียนแบบเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน!

………………..