ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1954 อยากได้หรือ / ตอนที่ 1955 พาแขกมาด้วย

ตอนที่ 1954 อยากได้หรือ / ตอนที่ 1955 พาแขกมาด้วย

………………..

ตอนที่ 1954 อยากได้หรือ

“ขวานสุริยันมรกต!”

หลังจากอี้เหวินเทาตะโกนขึ้นเสียงดัง ท้องฟ้าก็มืดครึ้มลงทันที

ลมพายุพัดโหมกระหน่ำ!

กลางอากาศมีรอยแยกสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น!

พื้นแผ่นดินมีรอยร้าว หุบเหวจำนวนมากปรากฏ!

จากนั้นพลังของขวานที่แหลมคมทรงพลังก็กลายเป็นเปลวเพลิงสีเขียวแสบตา ร้อนแรงดั่งดวงอาทิตย์! แล้วค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ท่าเรือดอกท้อ!

ม่านพลังโปร่งแสงที่มีแสงแวววาวพร่างพราวเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!

ระลอกคลื่นแผ่กระจายออกโดยรอบ

เฉินอีหันกลับมามองด้วยความรวดเร็ว ในตอนที่เขากำลังจะลงมือแต่ก็ถูกฉู่หลิวเยว่ขวางเอาไว้

“เฉินอี เจ้าจัดการหนานอีฝานให้เรียบร้อยก่อน”

เขาถอยเท้ากลับมาแล้วพยักหน้าตอบรับ

“ขอรับ”

จากนั้นเขาก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนานอีฝาน พร้อมสะบัดแขนเสื้อ ร่างกายของหนานอีฝานลอยกระเด็นออกไปทัน

เงาร่างของเฉินอีติดตามไปในทันที

ตู้ม!

ร่างของหนานอีฝานกระแทกลงด้านหน้าประตูท่าเรือดอกท้อ

เดิมทีเขาก็มีสภาพร่อแร่อยู่แล้ว หากเฉินอีลงมือในครั้งนี้ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและสลบลงไป

ความจริงแล้วหากพูดให้ถูกต้องก็คือ เขาล้มอยู่ด้านในประตูเมืองแล้ว

หนานอีฝานแข็งแกร่งมากขนาดไหน เมื่อครู่นี้พวกเขาได้เห็นมันอย่างชัดเจนแล้ว

แต่สุดท้ายเขาก็ยังพ่ายแพ้ในน้ำมือของเฉินอี

ตั้งแต่ต้นจนจบร่างกายของเฉินอียังไม่เปรอะเปื้อนคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย

สือซานที่ยืนอยู่ด้านข้างยืนอยู่ใกล้กับหนานอีฝานมาก

เขากวาดสายตามองหนานอีฝานอย่างละเอียด โดยเขากำลังสังเกตบาดแผลของอีกฝ่าย

เขามองไปพร้อมนึกย้อนไปถึงกระบวนท่าที่เฉินอีลงมือมาก่อนหน้านี้

จากนั้นไม่นานเฉินอีก็เดินเข้ามา

“พี่ใหญ่!”

ใบหน้าของสือซานประดับด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น

นานมากแล้วที่เขาไม่เห็นพี่ใหญ่ลงมือด้วยตนเองเช่นนี้ แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็รู้สึกน่าทึ่งจริงๆ!

ผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านข้างก็รีบทำความเคารพ

“คารวะใต้เท้าเฉินอี”

ในฐานะที่เขาเป็นคนที่เคยผ่านความวุ่นวายในท่าเรือดอกท้อมาแล้ว พวกเขาจึงรู้ว่าเฉินอีมีความแข็งแกร่ง

แต่เขาไม่รู้ว่าเฉินอีจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้

สมแล้วที่เป็นคนของจวนเยว่

ผู้คนล้วนชื่นชมคนแข็งแกร่ง เฉินอีสามารถแสดงฝีมือที่แข็งแกร่งเช่นนี้ออกมาได้ พวกเขาก็รู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

เฉินอีพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วโยนขวดหยกให้กับสือซาน

“เอาโอสถภายในขวดป้อนให้เขา นายท่านบอกเอาไว้ว่าจะเก็บชีวิตของเขาเอาไว้”

สือซานรีบรับขวดนั้นมา

“ขอรับ!”

แม้ว่าเขาจะดูอ่อนเยาว์ แต่สีหน้าของเขาก็สงบราบเรียบ การกระทำเฉียบขาด

คนที่อยู่รอบข้างมองภาพเหตุการณ์นี้ด้วยความหวาดกลัว

สือซาน… เพิ่งจะอายุสิบกว่าขวบไม่ใช่หรือ? เหตุใดเขาถึงดูคล่องแคล่วเชี่ยวชาญเช่นนี้ล่ะ?

แล้วอีกอย่างแม้ว่าหนานอีฝานจะหมดสติลงไปแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เขาก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ที่มีพลังน่าหวาดกลัว ดังนั้นหากเป็นคนทั่วไปในใจก็ยังมีความหวาดกลัวอยู่

แต่ใบหน้าของสือซานกลับไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย…

ความกล้าหาญในระดับนี้ช่างหาได้ยากมาก…

สามารถติดตามนายท่านเยว่ได้ เขาก็น่าจะ…ไม่ใช่คนธรรมดา…

เฉินอีรีบถอนสายตากลับอย่างรวดเร็ว ในแววตามีระลอกคลื่นปรากฏ

เหมือนว่าในที่สุด…

นายท่านก็เตรียมตัวจะลงมือแล้วใช่หรือไม่?

…

พลังของทั้งสองฝ่ายกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด!

ในที่สุดบนม่านพลังนั้นก็มีรอยแตกร้าวสายหนึ่งเกิดขึ้น!

ฉู่หลิวเยว่พูดพึมพำว่า

“ขวานสุริยันมรกต…หนึ่งในสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ มันไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย…”

หัวใจของหรงซิวสั่นสะท้าน เขาเหลือบสายตามอง ก่อนเห็นความคุ้นเคยภายในแววตาของนาง

มุมปากของเขายกยิ้มขึ้นอย่างอดไม่ได้ แล้วถามเสียงทุ้มต่ำ

“อยากได้หรือ?”

ตอนที่ 1955 พาแขกมาด้วย

คนผู้นั้นต้องการจะปล้นท่าเรือดอกท้อของนางอย่างโจ่งแจ้ง แล้วถ้านางจะอยากได้อาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเขามันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือ?

เพียงแต่ว่าสุดท้ายแล้วใครจะเป็นฝ่ายชนะก็ยังไม่ทราบ

“หากอยากให้สามีช่วย เยว่เออร์ก็พูดออกมาได้เลยนะ”

หรงซิวไม่ได้สนใจของเหล่านี้ แต่ในเมื่อนางชอบ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปแย่งชิงมา

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่ต้อง”

นางอยากได้ นางจะเอามันมาเอง

ครั้งนี้อันตรายมาก แต่ก็เป็นโอกาสที่หาได้ยากเช่นกัน

ขอเพียงแค่นางสามารถจัดการปัญหาในวันนี้ได้ ช่วงเวลาหลังจากนี้ชีวิตของนางก็น่าจะเงียบสงบมากกว่านี้แล้ว

เมื่อพูดจบนางก็โคจรพลังปราณในร่างกายตนเอง

พลังอันมหาศาลพวยพุ่งออกจากไข่มุกธาราในตันเถียนของนาง!

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเองม่านพลังเหนือท่าเรือดอกท้อก็แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น!

รอยแตกที่เพิ่งปรากฏก็กลับคืนสู่สภาพเดิมในทันที!

แสงสีเขียวแสบตาก็ถูกม่านพลังขวางกั้นเอาไว้ด้านนอกอีกครั้ง

พลังของทั้งสองฝ่ายกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด!

ความว่างเปล่ารอบข้างพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง!

อย่างใดก็ตามภายใต้การโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ แต่ม่านพลังนั้นก็ยังมั่นคงดังเดิม!

คนตระกูลอี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มีสีหน้าซับซ้อน

“ดูเหมือนว่าท่าเรือดอกท้อแห่งนี้ จะต้องเกิดความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่แน่นอน ข้าจำได้ว่าตอนที่เข้ามาที่นี่ ม่านพลังก็ยังไม่มั่นคง คนสามารถเข้าออกได้ทุกเมื่อ อีกทั้งหากมีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ก็จะสามารถทำให้ความว่างเปล่านั้นพังทลายลงมาได้…แต่ใครจะรู้เล่าว่า ตอนนี้มันจะกลายเป็นเช่นนี้แล้ว…”

ถ้าเป็นเช่นนี้ก็น่าขายหน้าเกินไปแล้ว!

ก่อนหน้านี้คนตระกูลหนานพยายามหลายครั้งแต่ก็ล้มเหลว แต่ตระกูลอี้ส่วนใหญ่ล้วนไม่ใส่ใจกับการกระทำของพวกเขา

จนเมื่ออี้เหวินเทาลงมือจึงได้เจออุปสรรคขัดขวางที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาถึงเพิ่งได้เข้าใจว่า ‘ม่านพลังนี้แข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดเอาไว้มาก!’

ที่อี้เหวินเทาสามารถเป็นประมุขตระกูลอี้ได้อย่างมั่นคงเป็นเพราะว่าหมัดของเขานั้นแข็งมากพอ!

แม้กระทั่งเขายังไม่สามารถสู้ได้…

ถ้าเช่นนั้นพวกเขาก็จนปัญญา

แต่ทว่าต่อจากนี้ไปคนของตระกูลอี้ต้องเสียหน้าไปตลอดกาลแล้ว!

และไม่มีหน้าอยู่ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่แล้ว!

อี้เหวินจั๋วพูดเสียงเย็นว่า

“พูดบ้าอันใดกันอยู่? ต่อให้ซั่งกวนเยว่คนนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางเก่งขนาดนั้นหรอก นางสามารถยืนหยัดได้แค่หนึ่งชั่วยามกับอีกหนึ่งเค่อ นั่นไม่ได้หมายความว่านางจะสามารถปกป้องท่าเรือดอกท้อได้! ข้าจะดูสิว่านางจะทำตัวกำเริบเสิบสานไปถึงเมื่อใด!”

ทันทีที่สิ้นเสียง บริเวณขอบฟ้าก็มีเสียงอันทรงพลังดังลั่นขึ้น

“ลูกศิษย์ของข้า หนานซู่ไหว เขาอยากจะกำเริบเสิบสานเมื่อใด เขาก็จะทำไปถึงเมื่อนั้นแหละ!”

เสียงนั้นดังลั่นราวกับฟ้าผ่า เมฆดำหนาที่รวมตัวกันเป็นชั้นถูกพัดปลิวออกไป!

หัวใจของอี้เหวินจั๋วจมดิ่งแล้วหันกลับไปมองในทันที!

ในขณะเดียวกันก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่ตกใจกับการเคลื่อนไหวนี้จึงทยอยเงยหน้าขึ้นไปมอง!

เขาเห็นเพียงแค่ชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมสีเทาและกำลังพุ่งตัวมาจากเส้นขอบฟ้า!

ความเร็วของเขาสูงมาก เพียงแค่ในพริบตาเขาก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้ว!

คนที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเจ้าสำนักหลิงเซียว…หนานซู่ไหว!

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

เขามาที่นี่จริงๆ ด้วย!

แต่… เหตุใดเขาถึงมาได้รวดเร็วขนาดนี้?

ต้องบอกก่อนว่า ครั้งนี้ตระกูลอี้และตระกูลหนานมาที่นี่อย่างไร้เสียง จนกว่าจะมาถึงท่าเรือดอกท้อ เขาก็ไม่ได้แสดงตัวเลย

ระหว่างทางนั้นเขาก็ปกปิดเส้นทางการเดินทาง ตามหลักการแล้ว ข้อมูลไม่มีทางเล็ดลอดออกไปได้แน่นอน

ต่อให้ฉู่หลิวเยว่จะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือก็ต้องขอหลังจากที่พวกเขามาถึงที่นี่แล้ว ที่นี่อยู่ห่างจากสำนักหลิงเซียวเป็นหมื่นลี้ หนานซู่ไหวไม่ควรจะมาถึงที่นี่ในเวลานี้สิ?

หนานซู่ไหวยืนอยู่กลางอากาศ แล้วกวาดสายตามองโดยรอบอย่างรวดเร็ว

สายตาของเขาหยุดอยู่ที่อี้เหวินจั๋วและจวินจิ่วชิง เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมา

“ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่า ช่วงนี้ที่เจ้าไม่ได้อยู่สำนัก เดิมทียังคิดว่าพวกเจ้าไปออกหาประสบการณ์ แต่ใครจะรู้เล่าว่า…พวกเจ้ากลับมารังแกศิษย์ของสำนักตนเองเช่นนี้? อี้เหวินจั๋ว เจ้าเป็นถึงรองเจ้าสำนัก เจ้าช่างทำหน้าที่ได้เหมาะสมกับตำแหน่งมาก!”

เมื่ออี้เหวินจั๋วถูกจ้องเช่นนั้น ภายในใจก็สั่นสะท้านขึ้นมา

แต่เขาก็สามารถสะกดกลั้นอารมณ์เหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว

หนานซู่ไหวแข็งแกร่งมาก แต่ว่าในตอนนี้เขามีกองกำลังตระกูลอี้มากกว่า แล้วเขาจะกลัวอีกฝ่ายได้อย่างใด?

ก่อนหน้านี้เนื่องจากเขาคำนึงถึงเหตุผลในทุกด้าน เขาจึงอดทนมันอยู่โดยตลอด แต่ในเมื่อตอนนี้หน้ากากของเขาถูกฉีกออกแล้ว เรื่องบางสิ่งก็ไม่จำเป็นจะต้องเสแสร้งอีกต่อไป!

อี้เหวินจั๋วหัวเราะเสียงเย็น

“หนานซู่ไหว เจ้าคิดว่าข้าใส่ใจกับตำแหน่งรองประมุขนี้อย่างนั้นหรือ? ตำแหน่งเจ้าสำนักของเจ้านั้น เดิมทีมันควรเป็นของข้า! เจ้ายึดครองมันมานานขนาดนี้ ตอนนี้เจ้ายังจะมีหน้ามาตักเตือนข้า…เจ้าคู่ควรหรืออย่างใด?”

หนานซู่ไหวมีสีหน้าเย็นชา

“ข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่ปล่อยวางในเรื่องปีนั้น แต่นี่คือการตัดสินใจของอาจารย์! ยิ่งไปกว่านั้น มีหนี้ต้องชำระ เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้กรรม หากเจ้าไม่พอใจในตัวข้า เจ้าก็พูดมาตามตรงสิ! เหตุใดต้องเอาเรื่องเหล่านี้ไปโยนใส่เยว่เออร์? ทั้งยังลงมือกับคนของสำนักตัวเอง…เจ้าเคยคิดถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาหรือไม่?”

“ผลลัพธ์?”

อี้เหวินจั๋วหัวเราะขึ้นทันทีราวได้ยินเรื่องตลก

“แค่ตำแหน่งรองเจ้าสำนักของสำนักหลิงเซียวไม่ใช่หรือ? วันนี้ข้าขอบอกต่อหน้าทุกคนเลยว่า ตำแหน่งรองเจ้าสำนักนี้…ข้าไม่รับ! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าอี้เหวินจั๋วไม่มีความเกี่ยวข้องกับสำนักหลิงเซียวอีก!”

เขามีตระกูลอี้หนุนหลังอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากจะพิสูจน์ว่าตนเองไม่ได้ต้อยต่ำไปกว่าพี่ใหญ่ เขาไม่มีทางไปที่นี่เด็ดขาด

แต่ในตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว

หนานซู่ไหวเหลือบสายตามองเขาแล้วพูดขึ้นว่า

“อี้เหวินจั๋ว ครั้งนี้เจ้าไม่ได้ออกจากสำนักหลิงเซียวเพราะสมัครใจลาออก แต่เป็นเพราะ…เจ้าถูกสำนักหลิงเซียวไล่ออก!”

อี้เหวินจั๋วใบหน้าซีดขาวทันที

ในตอนนั้นเองเงาร่างหลายสายก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา

“ฮ่าๆ เยว่เออร์ ที่นี่คึกคักมากทีเดียว! นี่พวกเรามาสายไปใช่หรือไม่?”

ทุกคนหันกลับไปมอง

ผู้ที่มาใหม่คือ ซั่งกวนจิ้ง!

ด้านหลังของเขายังมีผู้อาวุโสระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ติดตามมาอีกหลายคน!

ทุกคนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

ระดับเทพศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้…อย่างน้อยก็มีประมาณยี่สิบกว่าคน!

ซั่งกวนจิ้งไปหาตัวช่วยมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนกัน?

ประกายตกใจพาดผ่านแววตาของทุกคน ซั่งกวนจิ้งลูบเคราแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ข้าพาสหายมาเป็นแขกที่นี่ เยว่เออร์ไม่มีทางไม่ต้อนรับพวกเขาหรอกใช่หรือไม่?”