ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1958 รับมือด้วยตนเอง

ตอนที่ 1958 รับมือด้วยตนเอง

………………..

“หึ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นอย่างไม่ปิดบัง

หนานซู่ไหวมองไปทางอี้เหวินเทาด้วยใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ประมุขตระกูลอี้คำนวณแผนการได้ยอดเยี่ยมมาก เมื่อครู่ตอนที่ผู้เฒ่าอย่างข้ามาถึง เจ้ายังมีท่าทีไม่ใส่ใจ เอะอะก็บอกว่าจะทะลวงม่านพลังนี้เข้าไป แต่เหตุใดเมื่อผู้อาวุโสซั่งกวนและคนอื่นๆ มาถึง เจ้าถึงได้เปลี่ยนความคิดอย่างกะทันหันเช่นนี้ล่ะ?”

ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ตอนนี้สถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ต่อให้อี้เหวินเทาร่วมมือกับตระกูลหนาน ก็ยากจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ

เหล่าผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ที่ซั่งกวนจิ้งเชิญมาก็ไม่ได้มีดีเพียงฐานะเท่านั้น

หากต่อสู้กันขึ้นมา ใครเป็นฝ่ายแพ้ใครเป็นฝ่ายชนะ มองเพียงครู่เดียวก็รู้แล้ว!

อีกทั้งหลังจากศึกนี้เสร็จสิ้น ตระกูลหนานและตระกูลอี้จะต้องเสียหายมากมายแน่นอน

อี้เหวินเทาไม่ต้องการแบกรับความเสี่ยงเช่นนั้น ดังนั้นจึงเปลี่ยนความคิดในทันที โดยเสนอเงื่อนไขใหม่ขึ้นมา

แต่เมื่อได้รับคำดูถูกเหยียดหยามของหนานซู่ไหว อี้เหวินเทาก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องรีบระงับโทสะนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้เรื่องเหล่านั้นไม่ได้สำคัญอันใดแล้ว

ขอเพียงแค่ต้องหยุดเหตุการณ์เหล่านี้ พวกเขาถึงมีโอกาสที่จะพลิกสถานการณ์ได้!

และนี่ก็เป็นเพียงหนทางเดียวที่จะสามารถยึดครองท่าเรือดอกท้อได้!

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองทางฉู่หลิวเยว่

“ซั่งกวนเยว่ เจ้าจะตอบตกลงหรือไม่?”

คนอื่นคิดอย่างใด เขาไม่สน เพราะว่ามันไม่สำคัญ

และในตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ถือว่าเป็นผู้ครองท่าเรือดอกท้อ ถ้าเช่นนั้น หากจะถามก็ต้องถามนางคนเดียว!

นางจะเห็นด้วยหรือไม่ก็อยู่ที่นาง!

หลังจากนั้นริมฝีปากแดงของฉู่หลิวเยว่ก็ยกโค้งขึ้น ดวงตาเปล่งประกาย แล้วพยักหน้าเบาๆ

“ได้!”

…

ได้?

นี่นาง…ตอบรับแล้วอย่างนั้นหรือ?

ทุกคนแทบจะหยุดชะงักไป แม้กระทั่งคนส่วนใหญ่ภายในท่าเรือดอกท้อก็ยังเผยสีหน้าตกใจออกมา

เงื่อนไขนี้… นางควรปฏิเสธสิ เหตุใดนางถึงเห็นด้วยเล่า?

ด้วยสถานการณ์แบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบ ไม่จำเป็นจะต้องประนีประนอมกับอี้เหวินเทาด้วยซ้ำ!

“นายท่าน…เหตุใดถึงตกลงล่ะขอรับ?”

สือซานพูดพึมพำเสียงต่ำด้วยความมึนงง

เขาถามพร้อมหันไปมองเฉินอีที่อยู่ด้านข้างอย่างอดไม่ได้ แต่เขาก็พบว่าสีหน้าของอีกฝ่ายนั้นราบเรียบ เหมือนว่าไม่ได้มีความประหลาดใจเลย

“พี่ใหญ่?”

สือซานถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

“พี่ว่า นายท่านกำลังคิดอันใดอยู่กันแน่?”

เฉินอีมีสีหน้าราบเรียบ เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วอธิบายขึ้นว่า

“ไม่มีอันใด”

“นายท่านก็แค่ไม่อยากให้ฐานที่มั่นที่เพิ่งทำความสะอาดสกปรกอีกครั้ง”

สือซาน “…”

“สามารถขจัดเรื่องออกไปได้โดยไม่ต้องใช้กำลังมาก นั่นก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ?”

เฉินอีอธิบายต่อ

เขาเข้าใจความหมายที่พี่ใหญ่พูด

แม้ว่าตอนนี้ฝ่ายเขาจะมีผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากกว่า และมีโอกาสชนะมากกว่า

แต่หากมีคนต่อสู้กันเป็นจำนวนมาก มันจะต้องสั่นสะเทือนฟ้าดินแน่นอน

ต่อให้สุดท้ายแล้วพวกเขาเป็นฝ่ายชนะ แต่พวกเขาก็ยังจะต้องจ่ายค่าตอบแทนไม่น้อย

หากเป็นการท้าดวลหนึ่งต่อหนึ่งกับอี้เหวินเทา ถ้าอย่างนั้นก็ประหยัดแรงและประหยัดเวลามากกว่า

แต่ประเด็นสำคัญก็คือ…

“อี้เหวินเทาคนนั้นแข็งแกร่งมาก เขาจะต้องต่อสู้ด้วยตัวเองแน่นอน แล้วนายท่านจะเลือกใครถึงจะมีโอกาสชนะมากที่สุด?”

…

อี้เหวินเทาสาวเท้าก้าวเข้ามา เมื่อเห็นรอยยิ้มของฉู่หลิวเยว่ ในแววตาของเขาก็มีความเย็นชาปรากฏขึ้น

“กล้าหาญมาก!”

เดิมทีเขายังลังเลอยู่เล็กน้อย และคิดว่าฉู่หลิวเยว่อาจจะไม่ตอบตกลง

ท้ายที่สุดแล้วการทำเช่นนี้ก็มีความเสี่ยงอย่างมาก

แต่ยังดีที่สุดท้ายนางก็ตัดสินใจเลือกแบบนี้

“ในเมื่อครั้งนี้ข้าเป็นฝ่ายขอท้าชิง ดังนั้นศึกในครั้งนี้คนที่จะประลองก็คือข้า”

ทันทีที่สิ้นเสียงของอี้เหวินเทา รอบข้างก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ

สำหรับเรื่องนี้พวกเขาคาดเดาเอาไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงอี้เหวินเทาพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า

“ในขณะเดียวกัน ซั่งกวนเยว่…พวกเราทุกคนกำลังแย่งชิงท่าเรือดอกท้อ ถ้าเช่นนั้นคนที่เจ้าเลือกก็ควรจะเป็นคนของเจ้าเอง ไม่ควรจะให้คนอื่นสอดมือเข้ามา เจ้ามีความเห็นว่าอย่างใดล่ะ?”

ทุกคนชะงักไป

คำพูดของอี้เหวินเทานี้หมายความว่า ฉู่หลิวเยว่ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากจ้าวซงและคนอื่นๆ ได้ แต่สามารถคัดเลือกจากคนที่ใกล้ชิดและไว้ใจให้ต่อสู้

การที่อี้เหวินเทาพูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการบีบฉู่หลิวเยว่

คำพูดเช่นนี้นับว่าไม่ผิด แต่กลับถือว่าเป็นการฉวยโอกาสเอารัดเอาเปรียบ

ยิ่งไปกว่านั้นทำให้สถานะของอี้เหวินเทาตกต่ำลงมากขึ้นด้วย

…

จ้าวซงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วพูดว่า

“พี่ซั่งกวน ข้าตัดขาดจากโลกภายนอกมานานเกินไปหรือ ข้าไม่รู้เลยว่า เดี๋ยวนี้คนมันไร้ยางอายขนาดนี้กันแล้ว?”

ซั่งกวนจิ้งระงับเพลิงโทสะที่อยู่ภายใน แล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“มาแย่งฐานที่มั่นของคนอื่นอย่างโจ่งแจ้ง ทำตัวเป็นคนที่มีเหตุผลหนุนนำ แล้วยังมีเรื่องอันใดอีกที่เขาไม่สามารถทำได้?”

คนตระกูลอี้จำนวนมากก็เดี๋ยวขาวเดี๋ยวเขียว สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

พวกเขามีสถานะสูงส่งมาโดยตลอด แม้กระทั่งตระกูลอันดับหนึ่งเหล่านั้นเห็นหน้าพวกเขาก็ยังต้องให้ความเกรงใจและเคารพ พวกเขาเคยถูกคนทำให้อัปยศเช่นนี้ที่ไหนกัน?

แต่ประเด็นสำคัญก็คือ…พวกเขาไม่สามารถโต้เถียงได้!

เมื่อเปรียบเทียบกับคนที่มีท่าทีกระสับกระส่ายเหล่านี้ อี้เหวินเทากลับมีสีหน้าราบเรียบ ไร้คลื่นอารมณ์

ราวไม่ได้ยินเสียงคำพูดเหล่านั้น

เขามองตรงไปที่ฉู่หลิวเยว่คนเดียวเพื่อรอคอยคำตอบของนาง

…

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

สมแล้วที่สามารถนั่งเก้าอี้ประมุขตระกูลอี้ได้อย่างมั่นคงมานานหลายปี ความมั่นคงเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีได้

นางพยักหน้า

“สิ่งที่ประมุขอี้พูดนั้น ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล”

รอบข้างเสียงเงียบลงยิ่งกว่าเดิม

คนตระกูลอี้และตระกูลหนานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

แต่ฝั่งของท่าเรือดอกท้อกลับรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น

ตัวเลือกที่มีแต่เสียเปรียบเช่นนี้ ต่อให้ฉู่หลิวเยว่ไม่เห็นด้วย อี้เหวินเทาก็ไม่มีทางพูดอันใดแน่นอน

แต่เหตุใดนางถึงตกลงเล่า?

อี้เหวินเทาหรี่ตาลงเล็กน้อย

“แล้ว…เจ้าเลือกคนได้หรือยัง?”

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่ยกขึ้น ก่อนสาวเท้ามาด้านหน้า

“เลือกได้แล้ว”

“ซั่งกวนเยว่แห่งท่าเรือดอกท้อ…ขอรับคำท้า!”

………………..