ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1970 ชีวิตของเขา ให้ข้าจัดการเอง

ตอนที่ 1970 ชีวิตของเขา ให้ข้าจัดการเอง

………………..

เมื่อทั้งสองประมือกัน คาดไม่ถึงว่าร่างศักดิ์สิทธิ์ของฉู่หลิวเยว่จะสามารถถีบร่างศักดิ์สิทธิ์แปดทิศของอี้เหวินเทาจนกระเด็น?

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก สีหน้าของคนตระกูลหนานและตระกูลอี้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนน่ารับชม

ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง ไม่ว่าอย่างใดพวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อเลยว่าร่างศักดิ์สิทธิ์ของระดับเทพขั้นสูงคนหนึ่งจะสามารถเอาชนะร่างศักดิ์สิทธิ์ของระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้!

เรื่องแบบนี้ หากพูดออกไปแล้วคนอื่นก็จะมองว่าเป็นเรื่องตลก!

อีกด้านหนึ่ง ซั่งกวนจิ้งและคนอื่นๆ ก็รู้สึกตกใจมากเช่นกัน

แม้ว่าหรงซิวจะอธิบายแล้วว่าร่างศักดิ์สิทธิ์ของฉู่หลิวเยว่หลอมมาจากทัณฑ์ทลายเทพ ความจริงแล้วพวกเขาก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่ไม่เคยเห็นกับตาของตนเอง

ไม่อย่างนั้นตอนที่ฉู่หลิวเยว่อัญเชิญร่างศักดิ์สิทธิ์ออกมาก็จะต้องมีคนรู้จักบ้างแล้ว

ผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์น้อยคนนักที่จะสามารถอัญเชิญทัณฑ์ทลายเทพออกมาได้ อีกทั้งคนที่สามารถทะลวงด่านได้สำเร็จก็นับว่าหายากยิ่งกว่า

เดิมทีแล้วพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก

หากหรงซิวไม่ได้พูดขึ้นมา ตอนนี้เกรงว่าพวกเขาก็คงมึนงงอยู่เหมือนกัน

อีกทั้งความแข็งแกร่งของร่างศักดิ์สิทธิ์ที่ฉู่หลิวเยว่แสดงออกมานั้น มันก็น่าตกใจมากจริงๆ

นี่มันไม่สามารถใช้คำว่า “สุดยอด” มาอธิบายได้แล้ว

เห็นได้ชัดว่านี่มันเกินกว่าหรือลิขิตสวรรค์ไปแล้ว!

“โอ้ พี่ซั่งกวน ทายาทของพี่คนนี้ ช่าง…”

จ้าวซงลังเลอยู่สักพัก แต่เขาไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาแทนความรู้สึกในตอนนี้ดี

สุดท้ายเขาก็หัวเราะพร้อมส่ายหน้าออกมาอย่างจนปัญญา ในแววตามีทั้งความชื่นชมและอิจฉาอย่างปิดไม่มิด

“ท่านนี่โชคดีจริงๆ !”

ทุกตระกูลล้วนยอมจ่ายทั้งเงินและทรัพยากรจำนวนมากเพื่ออบรมเด็กรุ่นใหม่

นั่นเพื่ออันใดน่ะหรือ?

ก็เป็นเพราะว่าให้เด็กรุ่นใหม่ได้สืบทอดความรุ่งเรืองต่อไปจากรุ่นสู่รุ่นอย่างใดเล่า?

มีเพียงแค่ทายาทที่โดดเด่นมากเพียงพอจึงทำให้เขารู้สึกมีเกียรติมีศักดิ์ศรี และตระกูลก็สามารถเติบโตต่อไปได้

แต่ฉู่หลิวเยว่เพียงคนเดียวก็ไม่รู้ว่าผ่านอันใดมามากแค่ไหนแล้ว!

นางมาจากนอกพรมแดนอาณาจักรเสิ่นซวี่ เมื่อเปรียบเทียบกับคุณหนูคุณชายของตระกูลทั่วไป จุดเริ่มต้นของนางนั้นต่ำกว่าคนอื่นมาก

ด้วยพรสวรรค์ที่เหนือมนุษย์ และโชคชะตาฟ้าลิขิต!

คนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้มีใครบ้างที่ไม่ได้เป็นอัจฉริยะที่โดดเด่น?

แต่เมื่อเปรียบเทียบกับฉู่หลิวเยว่แล้ว พวกเขาก็ยังรู้สึกด้อยกว่ามาก!

แม้กระทั่งจ้าวซงก็ยังต้องถอนหายใจออกมา

ซั่งกวนจิ้งไม่ได้พูดอันใด เขาจ้องไปที่ฉู่หลิวเยว่ตาเขม็ง ภายในแววตามีแสงเปล่งประกาย

แน่นอนว่าทายาทของเขาจะต้องโดดเด่นมากที่สุดอยู่แล้ว!

จ้าวซงหันมองทางหรงซิวแล้วยิ้มออกมาอย่างทอดถอนใจว่า

“…ฝ่าบาทสายตาเฉียบแหลมจริงๆ”

มุมปากของหรงซิวยกโค้งขึ้นเล็กน้อย และเขาก็ตอบรับคำชมนั้นด้วยความยินดี

เขาก็เป็นเช่นนี้เสมอ

…

ฉู่หลิวเยว่ฉวยโอกาสโจมตีอย่างต่อเนื่อง

ครั้งนี้นางไม่ได้ใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว แต่พุ่งตรงเข้าไปต่อสู้ด้วยหมัด!

หมัดปะทะเนื้อ!

ความแข็งแกร่งของร่างศักดิ์สิทธิ์แปดทิศยังน้อยกว่านางหนึ่งขั้น กอปรกับก่อนหน้านี้มันได้รับบาดเจ็บ อีกทั้งอี้เหวินเทายังไม่สามารถสนับสนุนพลังให้แก่มันได้ หลังจากนั้นไม่นานมันก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทำได้เพียงต้องยอมโดนทำร้าย

ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกหนังศีรษะชาหนึบ

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับไม่แสดงอารมณ์อันใดเลยตั้งแต่ต้นจนจบ แม้แต่ดวงตาที่พร่างพราวราวดวงดาวก็แปรเปลี่ยนเป็นความโหดเหี้ยม!

นางเงียบไม่พูดไม่จา เอาแต่ลงมือเพียงอย่างเดียว!

…

อีกด้านหนึ่ง ถวนจื่อก็พุ่งตัวข้ามผ่านค่ายกลเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนมาหยุดยืนที่ข้างกายของจื่อเฉิน

ดวงตาของนางมีประกายไฟลุกโชน จากนั้นนางก็มองไปยังอี้เหวินเทาแล้วเลียปาก พร้อมหักนิ้วทั้งสองข้างเสียงดังกร๊อบๆ

เดิมทีจื่อเฉินอยากจะมองต่อ แต่หลังจากได้ยินเสียงของนางแล้ว เขาก็ถอนสายตานั้น

เมื่อเห็นสีหน้าที่มีท่าทางกระตือรือร้นของถวนจื่อ จื่อเฉินก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ไหวแล้วหรือ?”

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อครู่นี้นางก็ได้รับบาดเจ็บ

เดิมทีจื่อเฉินมีเจตนาที่ดี แต่หลังจากถวนจื่อได้ยินคำพูดนั้น นางก็เข้าใจผิดไป

นางถูจมูกของตนเอง

“หึ เจ้ากำลังดูถูกใครอยู่? ข้าจะหักแขนอีกข้างของเขาให้เจ้าดู!”

อี้เหวินเทาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกโกรธจนแทบจะหายใจไม่ออก

คำพูดเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกอัปยศอดสูอย่างมาก!

เขาเป็นประมุขตระกูลอี้ที่ยิ่งใหญ่ ไม่รู้ว่าถูกใช้เป็นเครื่องมือในการพนันของพวกเขาไปตั้งแต่เมื่อไร?

หรือว่าอีกฝ่ายพนันด้วยแขนของเขา!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ อี้เหวินเทาก็มองไปยังบาดแผลของตนเองที่เลือดกำลังไหล เขารู้สึกโกรธแค้นมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

แต่ในตอนนั้นเองถวนจื่อก็เคลื่อนไหวแล้ว!

นางยกมือขึ้น เปลวเพลิงสีทองคำชาดกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏที่กลางฝ่ามือของนาง!

พลังของหงส์ทองคำที่เปิดเส้นชีพจรที่ห้าจะเพิ่มสูงขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ?

ความจริงแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่เคยคบค้าสมาคมกับเผ่าหงส์ทองคำมาก่อน และเขาก็ไม่มีความรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของอีกฝ่าย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่เคยต่อสู้กับหงส์ทองคำที่เปิดเส้นชีพจรที่ห้าได้มาก่อน

…โดยปกติแล้ว หากอยู่ในระดับนี้ก็สามารถดำรงตำแหน่งผู้อาวุโสของเผ่าได้แล้ว

อี้เหวินเทาไม่มีทางไปแกว่งเท้าหาเสี้ยนล่วงเกินผู้อาวุโสของเผ่าหงส์ทองคำแน่นอน

ดังนั้นการเคลื่อนไหวของถวนจื่อจึงเกินกว่าที่อี้เหวินเทาจินตนาการเอาไว้

เปลวเพลิงลุกโชนอย่างรวดเร็ว อุณหภูมิรอบข้างเพิ่มสูงขึ้นตามลำดับ จนกลายเป็นความร้อนระอุ!

คราบเลือดเหนียวที่อยู่บนร่างกายของอี้เหวินเทาก็แห้งกรังลงอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงร่องรอยคราบเลือดสีแดงเข้ม

พรึ่บ!

แส้เพลิงแหวกอากาศ!

เดิมทีอี้เหวินเทาอยากจะรับการโจมตีนี้ แต่เพราะการโจมตีก่อนหน้านี้ของจื่อเฉินทำให้ร่างกายของเขาบาดเจ็บสาหัส ในตอนนี้เขาจึงเลือกที่จะถอยร่นลงไปเท่านั้น!

เขาเร็วแล้ว แต่แส้เพลิงของถวนจื่อเร็วกว่า

ประกายเพลิงที่อยู่ตรงหน้าทำให้อี้เหวินเทารู้สึกไม่สบายใจ

จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความแสบร้อนที่แผ่กระจายออกมาจากแขนอีกข้างของเขา!

แส้เพลิงนั้นกำลังพันรอบแขนของเขาอย่างหนาแน่น

ถวนจื่อกระชากแส้นั้นอย่างแรงโดยไม่ลังเล!

เสียงเลือดและกระดูกฉีกขาดดังลั่น!

อี้เหวินเทาเยว่ยังไม่ทันได้ปัดป้อง แต่แขนของเขาก็ถูกฉีกขาดออกจากลำตัวแล้ว!

ตอนนี้ไหล่ของเขาเหลือเพียงบาดแผลที่มีเลือดซึมออกมาสองจุดเท่านั้น ซึ่งมันน่าตกใจอย่างมาก!

กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นแผ่กระจายออกมา จนเกือบจะทำให้ผู้คนอาเจียน!

ถวนจื่อโบกมืออย่างรังเกียจ ก่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

“เป็นอย่างใดเล่า?”

จื่อเฉินหันมอง ทันใดนั้นมุมปากก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ถวนจื่อชะงักไป

ยิ้มอันใด?

ในตอนนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ได้หยุดมือแล้ว

ร่างศักดิ์สิทธิ์แปดทิศถูกนางทุบตีจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ ไม่สามารถลุกขึ้นมาต่อสู้ได้อีกแล้ว

นางหันกลับมาแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ดีมาก!”

“ชีวิตของเขา ให้ข้าจัดการเอง!”