ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1981 ม่านพลัง

ตอนที่ 1981 ม่านพลัง

………………..

เมื่อฉู่หลิวเยว่พูดจบ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็หันไปมองอี้เหวินเทาอย่างพร้อมเพรียง

โดยเฉพาะผู้อาวุโสทั้งสองที่ยืนอยู่ด้านข้าง พวกเขามีสีหน้ามึนงงและสงสัย

ท่านประมุขมาที่นี่เพื่อท่าเรือดอกท้อไม่ใช่หรือ?

ถ้าไม่ใช่เช่นนั้นแล้วจะเพื่ออันใดได้อีก?

หรือว่าที่แห่งนี้มีอันใดล้ำค่ามากกว่าท่าเรือดอกท้อนี้อีก?

แต่ในเวลาแบบนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหก…

ผู้อาวุโสทั้งสองสบสายตากันด้วยความสงสัย

ถ้าอี้เหวินเทามาที่นี่เพราะประโยชน์ส่วนตัวจริงๆ แล้วเขานำกำลังของตระกูลอี้ทั้งหมดมา…

ความเงียบที่กระจายตัวอยู่โดยรอบเริ่มกดดันจนทำให้คนหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นเองหัวใจของอี้เหวินเทาก็สับสนวุ่นวายและด้านชา

เขาระงับความอยากที่จะหันศีรษะกลับไปมอง เขาหลุบตาลงต่ำเล็กน้อยเพื่อปกปิดคลื่นอารมณ์ทั้งหมด

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นชาทว่าร้อนรนว่า

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอันใดอยู่!”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินหน้าต่อไป ราวกับไม่อยากจะสนใจฉู่หลิวเยว่ที่กำลัง “พูดจาไร้สาระ”

ฉู่หลิวเยว่ยักไหล่

“ประมุขอี้รู้ก็ดี ไม่รู้ก็ช่าง ไม่ว่าอย่างใด หลังจากนี้ไป ขอให้เจ้าเข้าใจว่า มันไม่ใช่ของของเจ้า เจ้าก็เลิกคิดเลิกฝันไปได้เลย ไม่อย่างนั้นครั้งหน้า…ข้าเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าตระกูลอี้จะยอมจ่ายค่าตอบแทนมากมายขนาดนี้เพื่อชีวิตของเจ้าหรือไม่”

คำพูดประโยคนี้เหมือนเป็นตะปูที่เข้ามาทิ่มแทงหัวใจของอี้เหวินเทาอย่างแรง จนแทบทำให้เขากระอักเลือด!

เขาเดินไปที่ข้างกายของจวินจิ่วชิงด้วยท่วงท่าแข็งทื่อ

ทั้งสองคนประสานสายตากัน

จวินจิ่วชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนกับกำลังครุ่นคิดอันใดบางอย่าง

หัวใจของอี้เหวินเทาเต้นระส่ำ จวินจิ่วชิงคงจะไม่เชื่อคำพูดของฉู่หลิวเยว่ใช่หรือไม่?

ตอนที่เขารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก จวินจิ่วชิงกลับหัวเราะออกมา

“ไม่มีอันใดดีไปกว่าท่านประมุขกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะ”

ขณะที่เขาพูด ท่าทียังคงมีความเคารพและเกรงใจ

เหมือนกับว่ากระแสคลื่นลมเมื่อก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้น

หัวใจของอี้เหวินเทาจมดิ่ง

เขาเพิ่งค้นพบว่า จวินจิ่วชิง…มีความทะเยอทะยานมากกว่าที่เขาคิดเสียอีก! อีกทั้งวิธีการก็ยังแข็งแกร่งมาก!

เหตุผลที่เขาเลือกจวินจิ่วชิงเป็นนายน้อยก็เพราะว่า คนรุ่นเยาว์ของตระกูลอี้ในตอนนี้ ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงจวินจิ่วชิงได้เลยสักคน แล้วอีกอย่างหนึ่ง เมื่อจวินจิ่วชิงอยู่ต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าเขามีท่าทีหวาดกลัว มีมารยาท และให้ความเคารพอยู่เสมอ

ดังนั้นเขาจึงรู้สึกพอใจจวินจิ่วชิงมาก ท้ายที่สุดแล้วแม้ว่ามีคนของตระกูลอี้จะคัดค้าน แต่เขาก็ยังเลือกอีกฝ่ายให้ขึ้นตำแหน่งนายน้อย

แต่ใครจะรู้เล่าว่า…

ทั้งหมดนั้นคือการเสแสร้ง!

อี้เหวินเทาสามารถมั่นใจได้เลยว่า ตั้งแต่วันแรกที่จวินจิ่วชิงมาถึงตระกูลอี้ เขาก็ได้วางแผนเอาไว้ทั้งหมดแล้ว!

แต่เรื่องมาถึงตอนนี้ กว่าเขาจะเข้าใจมันก็สายเกินไปแล้ว

ตอนนี้อี้เหวินเทาหวังว่า คำพูดเมื่อครู่นี้ของฉู่หลิวเยว่จะไม่ทำให้จวินจิ่วชิงสงสัยในตัวเขา

ต่อให้สงสัยแล้วก็อย่าสืบค้นจนถึงที่สุด!

เขาฝืนพยักหน้า

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอันใดมาอีก แต่ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปสักพัก เงาร่างของพวกเขาก็หายไปจากสายตาอย่างสิ้นเชิง

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเกลียดอี้เหวินเทามากเลยทีเดียวนะ”

หรงซิวพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน และมีรอยยิ้มประดับที่มุมปาก

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“เหตุใดถึงคิดเช่นนั้นล่ะ?”

หรงซิวใช้นิ้วชี้แตะที่หน้าผากของนางเบาๆ

“เจ้ารู้อยู่แก่ใจ ยังจะถามคนอื่นอีก”

เมื่อครู่นี้ตอนที่อี้เหวินเทาเดินไป เดิมทีนางจะไม่พูดอันใดแล้ว

แต่สุดท้ายนางก็พูดออกมา

เพราะอันใดน่ะหรือ?

แน่นอนก็เป็นเพราะว่านางไม่อยากให้อี้เหวินเทากลับไปมีชีวิตที่ดี

บางครั้ง ขอเพียงแค่มีเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัย มันก็สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย

เดิมทีสถานการณ์ของอี้เหวินเทาก็ยากลำบากอยู่แล้ว แล้วนางยังหนุนคลื่นลมให้สูงเช่นนี้* หลังจากกลับไปสถานการณ์ของเขาจะเป็นอย่างใดนั้น แค่คิดก็สามารถคาดเดาได้

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

“คนที่รู้จักข้าดี ก็คือสามีนั่นแหละ”

อี้เหวินเทาคนนี้มีจิตใจละโมบโลภมากเกินไป

อยากได้ท่าเรือดอกท้อ ซ้ำยังอยากได้โล่ผสานนภาอีก

บนโลกนี้มีเรื่องดีๆ เช่นนี้ที่ไหนกัน?

เขาได้รับในวันนี้ ก็คือสิ่งที่เขาก่อนั่นแหละ

“คราวนี้ นับว่าข้าจะได้พักผ่อนอย่างสงบสุขแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่ยืดตัวบิดขี้เกียจ

ในช่วงเวลานี้ มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นติดต่อกันเป็นเวลานานมากแล้วที่นางไม่ได้พักผ่อนดีๆ

หรงซิวกุมมือของนางเอาไว้ ในแววตาเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

แต่เขาก็รู้ดีว่า เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่สมควรทำ

หากอยากครอบครองสถานที่แห่งหนึ่งภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ มันจะง่ายดายขนาดนั้นที่ไหนกัน?

อีกทั้งหากเขาสอดมือเข้าไปมาก ผู้อื่นจะคิดว่านางเอาแต่พึ่งพาเขา และที่นางมีวันนี้ได้ก็เพราะพึ่งพาเขาและพระราชวังเมฆาสวรรค์

คำพูดเหล่านั้นจะติดตามนางเป็นเงาตามตัวแน่นอน

และนั่นไม่ใช่สิ่งที่หรงซิวอยากจะเห็น

ดังนั้นแม้ว่าเขาจะอยากลงมือมากเพียงใด แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังควบคุมตัวเองเอาไว้ได้

“กลับไปพักผ่อนให้ดี เรื่องที่เหลือก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการ”

…

หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดจบลง ท่าเรือดอกท้อก็กลับคืนสู่ความสงบสุขโดยเร็ว

ความพ่ายแพ้อันน่าอนาถของตระกูลอี้และตระกูลหนาน ทำให้ตระกูลสูงส่งมากมายต้องเลิกล้มความคิดของตนเองในทันที

ฉู่หลิวเยว่ยกหน้าที่จัดการปัญหาส่วนใหญ่ให้แก่เฉินอีและซานซานจัดการ

ซานซานรู้จักท่าเรือดอกท้อเป็นอย่างดี ส่วนเฉินอีมีวิธีการและกลยุทธ์ที่ดี หากพวกเขาทั้งสองร่วมมือกัน ก็จะสามารถจัดการงานเหล่านั้นได้อย่างราบรื่นและเรียบร้อย

คนของตระกูลหนานที่เคยถูกคุมขังมาก่อนหน้านี้ รวมถึงหนานอีฝานที่อยู่ภายในนั้นก็ถูกประหารชีวิตทั้งหมด

ศีรษะของหนานอีฝานถูกแขวนเอาไว้ที่ด้านนอกประตูเมืองสามวันสามคืน

นี่คือคำเตือนของฉู่หลิวเยว่ที่ส่งถึงอาณาจักรเสิ่นซวี่ทั้งหมด

ความอัปยศอดสูเช่นนี้ เดิมทีจะต้องทำให้คนของตระกูลหนานโกรธเป็นอย่างมาก

แต่ว่าในเวลานี้ พวกเขาไม่มีเวลาที่จะมาสนใจเรื่องเหล่านี้

เพราะว่าตระกูลหนานกำลังตกอยู่ในสงครามภายใน

กอปรกับก่อนหน้านี้พวกเขาสูญเสียผู้อาวุโสไปหลายคน ความแข็งแกร่งในตระกูลก็ลดน้อยลง สถานการณ์ในตอนนี้เหมือนกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจะมีเรี่ยวแรงไปสนใจเรื่องเหล่านี้ได้อย่างใด?

…

สามวันต่อมา

ภายในห้องฉู่หลิวเยว่นั่งขัดสมาธิ ก่อนกลืนโอสถไปหนึ่งเม็ด แล้วหลับตาลงเบาๆ

พลังปราณดั้งเดิมภายในร่างกายพวยพุ่งออกมาจากตันเถียนอย่างต่อเนื่อง และแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วถอนหายใจยาวๆ

“ในที่สุดก็ฟื้นคืนได้อย่างสมบูรณ์แล้ว…”

นางบ่นพึมพำเบาๆ

ก่อนหน้านี้ตอนที่นางต่อสู้กับอี้เหวินเทา ดูผิวเผินแล้วเหมือนนางจะไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด

แต่ท้ายที่สุดแล้วอี้เหวินเทาก็เป็นระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่านางจะมีถวนจื่อและจื่อเฉิน แต่ตอนที่นางต่อสู้กับเขานางก็ได้รับบาดเจ็บภายในเล็กน้อย

ยังดีที่ไม่ได้สาหัสอันใด

กอปรกับตอนนี้นางมีร่างศักดิ์สิทธิ์แล้ว พลังในการฟื้นฟูจึงแข็งแกร่ง

หลังจากพักรักษาตัวไม่กี่วัน นางก็หายเป็นปกติ

นางลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะเดินออกไปด้านนอก

แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก็เห็นเฉินอีที่เดินเข้ามา

“นายท่าน”

เฉินอีโค้งคำนับทำความเคารพ

ฉู่หลิวเยว่มองเขาด้วยความประหลาดใจ

“เฉินอี? เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

หากคำนวณจากเวลาแล้วตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ทางเข้าม่านพลังสิ…

ก่อนหน้านี้ท่าเรือดอกท้อมีทั้งคนดีและไม่ดี ทางเข้าม่านพลังสามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ

แต่หลังจากคนของสำนักกระบี่ทมิฬมาอยู่ที่นี่ ทางเข้าม่านพลังก็ถูกควบคุมอย่างเผด็จการ

ก่อนหน้านี้คนของสำนักกระบี่ทมิฬถูกกวาดล้างออกไปทั้งหมด ดังนั้นฉู่หลิวเยว่จึงให้คนของจวนเยว่ไปประจำการอยู่ที่นั่น

ตอนนี้เรื่องราวต่างๆ ภายในท่าเรือดอกท้อก็เป็นไปในทางที่ถูกที่ควร ฉู่หลิวเยว่เริ่มพิจารณาเรื่องการป้องกันของทางเข้าม่านพลัง

และเมื่อเช้านี้ เฉินอีก็เพิ่งได้รับมอบหมายให้ไปตรวจสอบที่แห่งนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าตอนกลางวันเขาก็กลับมาแล้ว?

*หนุนคลื่นลมให้สูง หมายถึง ทำให้ปัญหานั้นแย่ลงไปอีก