ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1985 ที่มา

หลินจือเฟยเม้มปากพลางเอ่ยขึ้นว่า

“รู้สึกได้”

แม้ตอนนี้เขาไม่สามารถเอาหลักฐานออกมาได้ แต่แค่รู้สึกได้เท่านั้น

พูดได้ยากนักแต่กลับสัมผัสได้อย่างชัดเจน

ฉู่หลิวเยว่มองตามสายตาของเขาไป

ขณะนี้ระลอกคลื่นบนประตูแดนสวรรค์ได้สงบลงทั้งหมดแล้ว

เมื่อเขาเห็นฉู่หลิวเยว่ไม่ได้พูดอันใด หลินจือเฟยคิดว่านางไม่เชื่อจึงพูดต่อว่า

“ฉันเข้าและออกจากประตูแดนสวรรค์อยู่หลายครั้ง ดังนั้นนับว่าข้าเข้าใจมันเป็นอย่างดี ประตูแดนสวรรค์นี้จริงๆ แล้วไม่เหมือนกับประตูแดนสวรรค์ทั่วไป อีกทั้งความแตกต่างนี้เป็นไปได้อย่างมากว่าเกิดจากการสร้างค่ายกล…”

“เจ้าเลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชาแล้วหรือ”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นในทันที

หลินจือเฟยชะงักครู่หนึ่ง ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขาเช่นนี้ ฉู่หลิวเยว่ยืนยันการคาดเดาในใจในทันที

“สุดท้าย…เกิดขึ้นเมื่อใดกัน”

คนรอบข้างต่างหันมามอง

หลินจือเฟยเพิ่งจะอายุยี่สิบ ดูแล้วยังเด็กอยู่มาก

กอปรกับเขาที่ป่วยมานานหลายปี ร่างกายจึงอ่อนแอและรูปร่างผอมบาง ยิ่งทําให้เขาดูเหมือนบัณฑิตขี้โรค

บัดนี้คาดไม่ถึงที่ฉู่หลิวเยว่บอกว่าเขาเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชา!

จะไม่ทำให้ผู้คนประหลาดใจได้อย่างใด

แม้แต่เฉินอียังประหลาดใจเล็กน้อยพลางจ้องมองหลินจือเฟยอยู่ครู่หนึ่ง

ปรมาจารย์ขั้นพลังปราณยังไม่ถูกเปิดเผย แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหลินจือเฟยมีความสามารถมากในด้านนี้ แต่กลับคาดไม่ถึงคิดว่าในเวลาอันสั้นเช่นนี้เขาได้เลื่อนไปอีกขั้นแล้ว

“เมื่อสิบวันก่อน”

หลินจือเฟยตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

แท้จริงแล้วในเวลานั้นเขาได้ยินข่าวทางด้านท่าเรือดอกท้ออยู่บ้าง เดิมทีคิดอยากจะมาในทันที แต่จะทำอย่างใดได้เมื่อการเลื่อนขั้นกำลังอยู่ในช่วงสำคัญพอดี เวลาจึงล่าช้าไปช่วงหนึ่ง

แม้ว่ารู้ว่าพลังการต่อสู้ทางด้านนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา แต่ความรู้สึกนี้ยังคงอยู่

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกอย่างแผ่วเบาและมองในแววตาของหลินจือเฟยด้วยความชื่นชมอย่างเปิดเผย

นางรู้มานานแล้วว่าหลินจือเฟยมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมในด้านนี้ และไม่ได้ด้อยไปกว่านาง!

ที่หลินจือเฟยมองออกในจุดนี้ ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก เป็นเพราะแท้จริงแล้วเขาเข้าใจประตูแดนสวรรค์เป็นอย่างดี

แต่ในขณะเดียวกัน สายตาอันเฉียบแหลมน่ากลัวของเขา ก็ช่วยเอาไว้ได้มากทีเดียว

“เจ้าบอกว่าที่นี่มีค่ายกล เช่นนั้น…สามารถตรวจสอบได้หรือไม่ว่าเป็นค่ายกลรูปแบบใด”

หลินจือเฟยส่ายหัว

“ในตอนนี้ยังไม่วิธีตรวจสอบได้”

เขาสามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของค่ายกล แต่เพียงแค่รับรู้ได้เท่านั้น จึงไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างชัดเจนจริงๆ

เดิมทีสิ่งนี้อยู่ในการคาดการณ์ของฉู่หลิวเยว่ ดังนั้นนางจึงไม่ได้ผิดหวังอันใด เพียงพยักหน้าเท่านั้น

“ไม่เป็นอันใด ในเมื่อตรวจเจอสัญญาณบางอย่างแล้ว ยังคงมีหวังอย่างแน่นอน”

นางมองไปที่หน้าประตูแดนสวรรค์อีกครั้งและหรี่ตาลงเล็กน้อย

ค่ายกล…

ยังดีที่ในประตูแดนสวรรค์โดยปกติแล้วจะไม่ปรากฏสิ่งนี้ออกมา

เช่นนั้น…จะเป็นฝีมือของผู้ใดกัน

…

ตระกูลอี้

ข่าวการกลับมาของอี้เหวินเทาแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

แต่ไม่มีผู้ใดได้พบเขาเลย

เพราะทันทีที่เขากลับมา อี้เหวินเทาก็ตรงกลับไปที่พักของเขา บอกแต่เพียงว่าต้องการพักฟื้นร่างกายให้เต็มที่สักระยะหนึ่ง

แต่ในเวลานี้ไม่ว่าใครก็คงไม่ได้พบเขา

ที่จริงแล้วเรื่องนี้ก็เข้าใจได้อย่างง่ายดาย

ในวันนั้นเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมากจนทุกคนในตระกูลอี้มองเห็นอย่างชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้นหลังการต่อสู้ในครั้งนั้นเขาได้สูญเสียใบหน้าไปอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองทุกคนในตระกูลอี้ได้อีกแล้ว

คาดคิดได้ไม่ยากเลยว่าการเผชิญหน้ากับคนตระกูลอี้ในเวลานี้ล้วนเป็นการทำร้ายจิตใจต่อเขาอย่างมาก

แน่นอนว่าที่พักของอี้เหวินเทาได้เปลี่ยนที่ไปแล้ว

สุดท้ายแล้วเขาไม่ใช่ผู้นำตระกูลอีกต่อไป

จวินจิ่วชิงได้สั่งให้คนจัดการที่อยู่ในมุมที่ห่างไกลให้เขาโดยเฉพาะ

นี่คือความอัปยศและเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับอี้เหวินเทาก็เท่านั้น

เพราะเหตุนี้เขาจึงสามารถหลีกเลี่ยงการพบทุกคนในตระกูลอี้ได้จริงๆ และไม่จำเป็นต้องสนใจทุกสายตาเหล่านี้อีก

จวินจิ่วชิงเพียงเชิญผู้อาวุโสทั้งสองท่านนั้นกลับมาด้วยกันเพื่อรับหน้าที่คอยเฝ้าเขา

คนในตระกูลอี้ไม่ว่าใครก็คงคิดไม่ถึงว่าอี้เหวินเทาที่มีชีวิตชีวาเมื่อก่อนหน้านี้ เมื่อกลับมาตระกูลอี้อีกครั้ง สุดท้ายกลับมีสภาพเช่นนี้ได้

…

พลบค่ำมาถึง พระจันทร์ขึ้นสู้ท้องฟ้า

อี้เหวินเทานอนอยู่บนเตียงตามลำพัง

บนโต๊ะข้างๆ มีกล่องไม้หนึ่งกล่องวางอยู่

ยาสงบใจเม็ดหนึ่งถูกใส่ไว้ในกล่องนั้น

กลิ่นและรสของยานั่นได้แผ่กระจายออกมานอกกล่อง

จวินจิ่วชิงเก็บยาเม็ดนั้นไว้ให้เขาใช้รักษาอาการบาดเจ็บโดยเฉพาะ

แต่หลังจากที่อี้เหวินเทากลับมา เขานอนตลอดทั้งวันจนมืดค่ำก็ไม่ได้กินยาเม็ดนั้น

เมื่อเขาลืมตาก็เอาแต่จ้องมองที่เพดานอยู่เช่นนั้น

เหมือนเขากำลังมองดูลวดลายอักขระด้านบนและเหมือนเขาจะอยู่ในภวังค์อีกครั้ง ที่มองข้ามสิ่งเหล่านั้นไปแต่กำลังมองสิ่งอื่นอยู่

“ท่านผู้นำ”

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นที่นอกประตู ตามมาด้วยเสียงทําความเคารพของผู้อาวุโส

อี้เหวินเทาไม่ขยับตัว

เสียงผู้นำตระกูลที่ตะโกนออกมานี้แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงของเขา

“ข้าเขาไปดูหน่อย”

เสียงของจวินจิ่วชิงเยียบเย็นและไม่แยแส

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

ผู้อาวุโสทั้งสองท่านผลัดเปลี่ยนกันทำหน้าที่ ดังนั้นในเวลานี้จึงมีเพียงคนเดียวที่อยู่นอกประตู

คำพูดของเขาจริงจังอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้อาวุโสท่านนั้นจึงตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ขอรับ”

ไม่นานจวินจิ่วชิงก็ผลักประตูเข้ามา

อี้เหวินเทาหลับตาลง

จวินจิ่วชิงเหลือบมองเขาครู่หนึ่งจึงหันไปลงกรประตู เขาวางค่ายกลเอาไว้หนึ่งชั้น เพื่อป้องกันไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปก่อนที่จะเริ่มพูด

“คิดได้แล้วหรือยัง”

อี้เหวินเทาไม่พูดอันใด เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

จวินจิ่วชิงก็ไม่รีบร้อนอันใด เขาจึงเดินไปข้างเตียงที่อยู่ห่างไม่ไกลมากนัก

เขาเอียงศีรษะและมองอี้เหวินเทาอย่างละเอียดด้วยความระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งงอขึ้นโดยไม่ได้เผยรอยยิ้มอันใด

“ดูเหมือนท่านยังมั่นใจในตัวเองอยู่มากทีเดียวและคิดว่าตนเองจะสามารถต่อสู้ได้อีกครั้งหรือ นายท่านข้าเคารพท่านมาโดยตลอดกลับคิดไม่ถึงว่าจนบัดนี้แล้วท่านยังคงอ่อนหัดเช่นนี้”

เขาเคาะที่โต๊ะเบาๆ

“เจ้ารู้ที่มาของโล่นั่นใช่ไหม หรือข้าควรถามว่าเจ้าได้ติดต่อกับชายคนนั้นจากถ้ำปีศาจทมิฬตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

อี้เหวินเทาลืมตาขึ้นในทันที!