ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2028 ภัยบุหลัน

ตอนที่ 2028 ภัยบุหลัน

………………..

บนแผนผังแบบจำลองทรายถาดนั้น สันเขาเรียงเป็นระลอกคลื่น เขียวชอุ่มเรืองรอง

ฉู่หลิวเยว่มองเพียงปราดหนึ่ง ก็จำได้โดยพลัน นี่คือแผนผังแบบจำลองสถาปัตยกรรมซึ่งทำด้วยทรายที่แสดงที่ตั้งอาณาเขตของถ้ำปีศาจทมิฬในเวลานี้!

นางเดินเข้าไปใกล้เล็กน้อย ครานี้ถึงได้มองเห็นว่าเหนือยอดเขาเล็กๆ เหล่านั้น มีจุดสีเลือดแต่ละจุดอยู่ วาบกระพริบแสงเรืองๆ อยู่

ฉู่หลิวเยว่เพ่งพิศ มองอย่างละเอียดปราดหนึ่ง ถึงได้พบว่าเหนือจุดสีเลือดเหล่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะล้วนแฝงไว้ด้วยอำนาจกดดันบางๆ

ทันใดนั้น นางก็กวาดตาคราหนึ่ง พบว่าด้านข้างมียอดเขาลูกหนึ่งถล่มลงมาแล้ว

… นี่คือภูเขาลูกแรกสุดลูกนั้นที่หงอันพาพวกเขาไป!

ภูเขาลูกนั้นที่ด้านนอกถล่มลงมาแล้ว ดังนั้นแบบจำลองบนแผนผังแบบจำลองทรายนี้ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปตามกัน

“นี่…”

ฉู่หลิวเยว่พลันฉุกคิดอันใดขึ้นมาได้ จึงสูดลมเย็นเข้าไปเฮือกหนึ่ง

“ผังจำลองทรายนี่เชื่อมกับด้านนอก”

หรงซิวรับคำของนางต่อ

น้ำเสียงไม่ตกตะลึง สีหน้าเรียบนิ่ง ราวกับว่าคาดเดาจุดนี้ได้อยู่ก่อนแล้ว

“มั่วสือเชียนสามารถควบคุมทั้งหมดของด้านนอกได้โดยผ่านผังจำลองทรายนี้ หากด้านนอกเกิดอันใดขึ้น ก็จะส่งผลกระทบที่เหนือผังจำลองทรายนี้อย่างรวดเร็ว ทำให้มั่วสือเชียนสามารถรับทราบได้อย่างรวดเร็ว”

นี่คือเพื่ออันใด แม้เขาไม่ได้ออกมา และไม่ได้ฟังการรายงานใดจากผู้ใต้บังคับบัญชา ก็ยังรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ ขณะมองแผนผังแบบจำลองทรายนั้นอย่างละเอียด ระลอกคลื่นในใจ กลับยังคงไม่สงบลงอยู่เนิ่นนาน

มั่วสือเชียน… เป็นคนมีฝีมือจริงๆ

“แค่ก…แค่กๆ…”

ผู้อาวุโสลำดับห้าพลันกระแอมไอขึ้น

ผู้อาวุโสลำดับห้าโบกมือเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรๆ ลมปราณสายนี้ถูกขังมาหลายปี เวลานี้พอออกมาได้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะยังมีความไม่สอดคล้องอยู่บ้าง… ข้าพักสักหน่อยก็ได้แล้ว นังหนูไม่ต้องกังวล”

ฉู่หลิวเยว่จะไม่กังวลได้อย่างใด

เหตุผลที่เขาบอกนั้น นางล้วนไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

นิ่งเงียบครู่หนึ่ง ฉู่หลิวเยว่ก็เอ่ยถาม

“ใช่เป็นเพราะที่ทะเลทรายจันทราสีชาดฝั่งนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือไม่”

ผู้อาวุโสลำดับห้าชะงักงัน พลันต้องการปฏิเสธตามจิตใต้สำนึก

“จะเป็นไปได้…”

วาจาไม่ทันจบ เมื่อช้อนตาขึ้น ก็ปะทะเข้ากับดวงตาดำขลับเป็นประกายคู่นั้นเข้า

ดวงตาคู่นั้น สุกใสดั่งดารา คล้ายว่าจะมองทะลุทุกอย่างได้

วาจาที่เหลือของผู้อาวุโสลำดับห้า อย่างใดก็เอ่ยไม่ออกจากปากแล้ว

ลังเลครู่หนึ่ง เขาถึงค่อยถอนใจเสียงทุ้มคราหนึ่ง

“… ช่วงนี้ ที่ทะเลทรายจันทราสีชาดฝั่งนั้น เกิดปัญหาขึ้นจำนวนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ ลมปราณสายนี้ของข้าถูกผนึกอยู่กลางแดนสวรรค์โลหิตนั่น ย่อมไร้การติดต่อกับดวงวิญญาณที่อยู่ในทะเลทรายจันทราสีชาด และก็ไม่ได้รับผลกระทบเท่าไรนัก ทว่าตอนนี้ในเมื่อทะลวงออกมาจากแดนสวรรค์โลหิตแล้ว ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะได้รับการพาดพิง”

“พาดพิงหรือ”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าคำนี้ค่อนข้างหนักอึ้งอยู่บ้างอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ผู้อาวุโสลำดับห้ากำลังตรึกตรอง คล้ายว่ากำลังพิจารณาถ้อยคำนี้

“แม้ความสามารถของข้าจะไม่ด้อย แต่เพราะไม่มีร่างศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นหลายเรื่องจึงทำได้ไม่ค่อยสะดวกนัก แต่พอดวงวิญญาณได้รับบาดเจ็บ ลมปราณสายนี้เองก็…”

ดูท่าแล้วที่ทะเลทรายจันทราสีชาดฝั่งนั้น เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจริงๆ แล้ว

ไม่อย่างนั้นอาศัยความสามารถของผู้อาวุโสลำดับห้าแล้ว จะได้รับบาดเจ็บได้อย่างใด

อีกทั้ง ช่วงเวลานี้ พี่เป่าก็ไม่ได้ส่งข่าวคราวใดมาให้เลย

ผู้อาวุโสลำดับห้าเอ่ยปลอบ

“นังหนูวางใจ เป็นแผลเล็กๆ จำนวนหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่…”

เมื่อฉู่หลิวเยว่จ้องตรงมาที่เขา

วาจาที่เหลือของผู้อาวุโสลำดับห้า ก็พลันเอ่ยไม่ออกแล้ว

เนิ่นนาน สุดท้ายเขาก็ฝืนยิ้มส่ายศีรษะอย่างจนใจ

“นังหนูเอ๋ย… เจ้าจะชาญฉลาดเกินไปแล้ว…”

เรื่องอันใดก็ล้วนปกปิดนางไม่ได้

ฉู่หลิวเยว่เอ่ย

“ข้าจะกลับไปกับท่าน ช่วยท่านและผู้อาวุโสหลานเซียวหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์!”

ก่อนหน้านี้ร่างศักดิ์สิทธิ์ของพี่เป่าก็เป็นนางช่วยหลอมขึ้นมา

ความสามารถของนางในเวลานี้เทียบกับในเวลานั้นแล้วแข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย น่าจะจัดการได้

เดิมนางก็วางแผนไว้ว่าจะหลังจากรอเรื่องของท่าเรือดอกท้อจบลงแล้ว ก็จะมุ่งไปยังทะเลทรายจันทราสีชาด

เวลานี้ก็สบโอกาสเข้าพอดี

ผู้อาวุโสลำดับห้ากลับส่ายศีรษะ

“นังหนู เวลานี้ไม่ได้”

“ไม่ได้หรือ เพราะอันใด” ฉู่หลิวเยว่ไม่เข้าใจ

นางเคยไปทะเลทรายจันทราสีชาดหลายครา อีกทั้งที่นี่ก็อยู่นอกอาณาจักรเสิ่นซวี่ กระทั่งไม่จำเป็นต้องข้ามประตูแดน ก็สามารถไปถึงที่หมายได้อย่างรวดเร็ว

“… ความสามารถของข้าและหลานเซียว ไม่เทียบเท่ากับพี่เป่า ดังนั้น ต่อให้เจ้าช่วยเหลือ อาศัยสภาพการณ์ในเวลานี้ของพวกข้าทั้งสอง ก็ยังไม่อาจผนึกร่างศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาใหม่ได้สำเร็จ ต่อให้เจ้าไป ก็สิ้นเปลืองแรงเปล่า อีกทั้งทะเลทรายจันทราสีชาดในเวลานี้ก็เป็นช่วงภัยบุหลันพอดี หากผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้เข้าไป ล้วนจะไม่เหลือซึ่งร่างกายและกระดูก หากเจ้าไป…”

ฉู่หลิวเยว่พลันนิ่งอึ้ง แล้วพยักหน้าเล็กน้อยในทันที

ช่วงภัยบุหลันของทะเลทรายจันทราสีชาด นางก็รู้จัก

ทุกๆ หนึ่งร้อยปี ทะเลทรายจันทราสีชาดก็จะมีช่วงเวลาที่ยาวนานเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน ที่ถูกจันทร์โลหิตปกคลุม

กล่าวโดยทั่วไปแล้ว ในวันที่จันทร์โลหิตปรากฏ พวกพี่เป่าทั้งสามคนล้วนสามารถออกมาจากใต้ดินได้ เป็นวันที่เถลไถลได้ดั่งใจ

แต่ภัยบุหลันนั้นไม่เหมือนกัน

ในเดือนนั้น ทั้งทะเลทรายจะไร้ซึ่งดวงตะวัน สีโลหิตแผ่ขยาย พลังฟ้าดินปั่นป่วน อันตรายถึงขีดสุด

อันเป็นที่มาของชื่อภัยบุหลัน

“ข้ารู้ว่าความสามารถในเวลานี้ของเจ้าเติบโตขึ้นมาก ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ ก็สามารถสู้ได้อย่างเต็มความสามารถ! แต่ถึงอย่างใดก็ยังไม่ใช่เทพศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง ตราบใดที่เจ้ายังไม่ได้ทะลวงธรณีประตูนั้น ก็ไม่อาจเข้าไปในทะเลทรายจันทราสีชาดในช่วงเวลาของภัยบุหลันได้เลย”

ผู้อาวุโสลำดับห้าถอนใจ

“เวลาหนึ่งเดือนนี้ พวกข้าทั้งสามคนก็ยังไม่อาจดูแลตนเองได้ ยิ่งไม่มีเวลามาดูแลเจ้าแล้ว หากว่าสองคนนั้นรู้ว่าข้าพาเจ้ากลับไป จะต้องก่อเรื่องพลิกแผ่นฟ้าขึ้นมาเป็นแน่แท้”

พูดไปพูดมา ก็ยังเป็นเพราะว่าพวกเขาเป็นห่วงนาง

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดในใจ

ภัยบุหลัน…

ไม่น่าเล่าพี่เป่าถึงล้วนไม่มีข่าวคราวอันใดมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็ถูกทำให้ล่าช้าออกไปจริงๆ

เพียงแต่…

“ผู้อาวุโสห้า ก่อนหน้านี้ข้าจำได้ว่าผู้อาวุโสหลานเซียวเคยบอกไว้ว่า ภัยบุหลันหนึ่งครั้งในทะเลทรายจันทราสีชาด เหมือนว่า… จะอยู่ห่างจากช่วงเวลานี้ ยังไม่ถึงร้อยปีเลยกระมัง”

เกี่ยวกับภัยบุหลัน ตอนอยู่ที่ทะเลทรายจันทราสีชาดหลายปีก่อน นางบังเอิญได้ยินหลานเซียวเคยเอ่ยถึงสองประโยค

เวลานั้นฟังจากความหมายของเขา คล้ายว่าจะไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นเวลานานแล้ว

ถ้าเป็นเวลาหนึ่งร้อยปีจริง เช่นนั้นเขาไม่น่าจะใช้น้ำเสียงเช่นนั้น…

แต่เวลาที่แน่นอนนางก็ไม่ได้ถาม ดังนั้นจึงทำได้เพียงกะประมาณคาดเดาเอา

ผู้อาวุโสลำดับห้าตะลึงงัน แล้วสบถด่าในใจในทันที

หลานเซียวไอ้คนปากไม่มีหูรูดนั่น!

หมกหมุ่นอยู่กับความงามของตนเองทุกวันแล้วยังยุ่งไม่พอเหรอ เหตุใดถึงได้มากวาจาเช่นนั้น!

ยังล้วนพูดแต่สิ่งสำคัญถึงเพียงนั้นด้วย!

เรื่องนี้ให้นังหนูเยว่เออร์ล่วงรู้ได้หรือไร!

“เรื่องนี้… เจ้าเดาได้ไม่ผิด เวลานี้ห่างจากภัยบุหลันครั้งก่อน ยังไม่ถึงหนึ่งร้อยปีจริงๆ แต่… พลังฟ้าดินภายในทะเลทรายจันทราสีชาดก็ไม่มั่นคงอย่างมากมาโดยตลอด ที่บอกว่าทุกหนึ่งร้อยปี อันที่จริงแล้วก็เป็นการคำนวณคร่าวๆ เท่านั้น ไม่ได้แม่นยำ ครั้งนี้… อาจจะเกี่ยวข้องกับการหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ใหม่ของพี่เป่าด้วย”

ผู้อาวุโสลำดับห้าเอ่ยคลายความสงสัย

แต่วาจาประโยคสุดท้าย กลับเป็นความจริง

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดเล็กน้อย คำอธิบายนี้คล้ายว่าก็พูดออกมาอย่างชัดเจน

“เช่นนั้น…”

“เวลานี้ เจ้าอยู่เฝ้าท่าเรือดอกท้อไปก่อน รอภัยบุหลันผ่านไปแล้ว เจ้าค่อยไปอีกรอบ ก็ไม่สาย”

………………..