ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2040 เจ้าตามหาคนผู้นั้นเจอหรือยัง - novel-lucky

ตอนที่ 2040 เจ้าตามหาคนผู้นั้นเจอหรือยัง

………………..

อู่เหยาและสหายจึงรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

ฉู่หลิวเยว่เดินขึ้นมาด้านหน้าสองสามก้าว และยืนอยู่ห่างประตูม่านพลังนั้นประมาณสามก้าว

นางเพ่งสายตามอง เหมือนกับสามารถมองทะลุผ่านม่านพลังนั้นได้

นางมั่นใจว่า ในวันนั้นนางไม่ได้ตาฝาด

ภายในม่านพลังแห่งนั้นมีกระจกอยู่บานหนึ่งจริงๆ

และภายในกระจกบานนั้นได้สะท้อนเงาร่างของหรงซิว

แต่รูปร่างลักษณะหน้าตานางรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย

อีกทั้งการแต่งกายของคนที่อยู่ในกระจกนั้นก็แตกต่างจากหรงซิวโดยสิ้นเชิง

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่กระจกธรรมดา

ทันใดนั้นเอง ระลอกคลื่นหนึ่งก็ปรากฏเกิดขึ้น

เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

จากนั้นนางก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอีกครั้ง

นั่นคือใบหน้าของนาง

แต่… มันก็ไม่เหมือนกันสักทีเดียว

แม่นางที่อยู่ในกระจกนั้น มีใบหน้าราบเรียบ ดวงตาดำขลับเฉยชา ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและสูงศักดิ์ไม่อาจเอื้อม

สายตาคู่นั้นเหมือนปกคลุมด้วยน้ำแข็งพันปี ความหนาวเหน็บชั่วนิจนิรันดร์

ในหัวใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมา

แต่สีหน้าของแม่นางที่อยู่ภายในกระจกนั้นกลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย

น้ำเสียงของอู่เหยาเหมือนดังก้องมาจากในระยะไกล ในที่สุดก็สามารถเรียกสติฉู่หลิวเยว่ได้

นางดึงสติกลับคืนมาแล้วหลับตาลง ก่อนจะหันไปมองทั้งสองคน จากนั้นถึงพบว่าอีกฝ่ายกำลังมองหน้านางด้วยความตื่นตระหนก

“… เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

อู่เหยาพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล

“นายท่าน เมื่อครู่นี้… เหมือนว่าท่านกำลังจะเหม่อมองอันใดบางอย่าง พวกเราเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ท่านก็ไม่ได้ยินเลย”

“ใช่แล้ว นายท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?”

อวี๋จิ่วที่อยู่ด้านข้างก็มีสีหน้ากังวล

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วมุ่น

“ไม่เป็นไร ข้าก็แค่… คิดอันใดบางอย่างอยู่เท่านั้นจึงไม่ได้สังเกต”

เมื่อได้ยินฉู่หลิวเยว่พูดเช่นนี้ ทั้งสองคนก็มองหน้ากัน

ความจริงแล้วพวกเขาสามารถสังเกตเห็นถึงสีหน้าและท่าทางของนางได้

ท่าทางของฉู่หลิวเยว่ในตอนนี้แตกต่างออกไปจริงๆ

แต่เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เหมือนว่านางจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

อาจจะเป็นเพราะ…นางมึนงงไปชั่วขณะจริงๆ ?

“นายท่านไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่สาวเท้าเดินออกมาหนึ่งก้าว แล้วถามว่า

“ช่วงนี้มีอันใดผิดปกติหรือไม่”

“เรียนนายท่าน หลังจากที่ท่านและฝ่าบาทหายตัวไปจากที่แห่งนี้ ลมปราณและพลังของประตูม่านพลังแห่งนี้ก็เหมือนว่าจะไม่มีอันใดเปลี่ยนแปลงเลย แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่สามารถเดินทางผ่านเข้าไปได้…”

“เพิ่มการคุ้มกันให้แน่นหนา หากไม่ได้รับการอนุญาตจากข้า ห้ามคนเข้ามาใกล้สถานที่แห่งนี้โดยเด็ดขาด”

“ขอรับ!”

เมื่อปัญหายังไม่ได้รับการแก้ไข ดังนั้นจึงจำเป็นจะต้องระมัดระวังอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมองอีกครั้ง

เงาร่างของนางนั้นจางหายไปตั้งนานแล้ว

นางเม้มริมฝีปาก ก่อนหมุนตัวเดินจากไป

…

ฉู่หลิวเยว่เดินทางกลับมาที่จวนเยว่ ก่อนจะเข้าไปในห้องตัวเองทันที

นางนั่งสมาธิหลับตาลง แล้วเริ่มบำเพ็ญเพียร

พลังแห่งสวรรค์และโลกที่อยู่โดยรอบหลั่งไหลเข้าภายในร่างกายของนางอย่างต่อเนื่อง

ด้วยความแข็งแกร่งทางร่างกายและระดับของนางในตอนนี้ แทบจะไม่ต้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้เลย ร่างกายของนางสามารถดูดกลืนพลังและนำมาใช้งานได้ในทันที

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงเวลาพลบค่ำ

ค่ำคืนนี้ไม่มีพระจันทร์

เกล็ดหิมะถูกลมพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้นมา

ภายในห้องนั้นยังไม่ได้จุดไฟ ทุกอย่างจึงมืดสนิท

แต่ดวงตาของนางกลับสว่างเป็นพิเศษเหมือนดวงดาวยามราตรีที่ส่องสว่างเจิดจ้า

ตอนนี้คิ้วของนางขมวดขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังกังวลอันใดบางอย่าง

หลังจากผ่านไปสักพัก นางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่าง

เดิมทีนางคิดจะปิดหน้าต่าง แต่ลมอันหนาวเหน็บกลับพัดเข้ามาจนทำให้นางชะงักไป

ไม่ว่าอย่างใดก็สลัดไม่หลุด

“เสี่ยวโจว”

ทันใดนั้นนางก็พูดขึ้นเสียงเบา

รอบข้างเงียบกริบไร้เสียง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่กลางเรือนอย่างไร้สุ้มไร้เสียง

เงาร่างผอมบาง สวมเสื้อฝ้ายตัวโคร่ง

แสงเรืองรองจากหิมะด้านนอกตกลงที่ใบหน้าของเขาจนยากจะแยกออก

คนผู้นั้นคือ เชียงหว่านโจว

เขากลับมาที่จวนเยว่พร้อมกับฉู่หลิวเยว่

เพียงแต่เขามีนิสัยไม่ชอบความครึกครื้น หลังจากมาถึงแล้ว เขาก็ซ่อนตัวอยู่ตลอด

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะจัดที่อยู่ให้เขาเรียบร้อยแล้ว แต่นางก็รู้ว่า เขาน่าจะติดตามมาอารักขานาง

และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อนางเรียกหนึ่งครั้ง อีกฝ่ายก็ปรากฏตัวขึ้นมา

“เสี่ยวโจว เข้ามาคุยกันหน่อย”

เมื่อฉู่หลิวเยว่พูดจบ หน้าต่างก็ถูกปิดลง ก่อนเดินไปจุดตะเกียงไฟ แล้วเปิดประตูเข้ามาในห้อง

เชียงหว่านโจวเดินผ่านหิมะหนาทึบเข้ามาโดยไม่ได้ทิ้งรอยเท้าเอาไว้เลย

ตอนนี้เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงแล้ว สำหรับเขาแล้วเรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากอันใด

เขาเดินเข้ามาภายในห้อง แล้วนั่งลงที่โต๊ะด้านข้างฉู่หลิวเยว่

“นายท่าน”

เขาโค้งคำนับ

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้บอกให้เขาลุกขึ้นยืนตามปกติ แต่กลับรินชาให้ตัวเองอย่างไม่รีบไม่ร้อน

ต่อให้เขาไม่เงยหน้าขึ้นมองก็รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น

ประสาทสัมผัสของเขานั้นเฉียบคมอยู่เสมอ

“ไม่ต้อง”

ฉู่หลิวเยว่จับถ้วยชาในมือของตนเองเบาๆ

“ไม่ว่าอย่างใดข้าก็ไม่ได้จะดื่มอยู่แล้ว”

เชียงหว่านโจวตอบรับหนึ่งเสียง และไม่พูดอันใดต่อ

ภายในห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบ

หลังจากผ่านไปสักพัก ฉู่หลิวเยว่ก็ถามขึ้นว่า

“เสี่ยวโจว เจ้าเลื่อนขั้นเป็นระดับเทพขั้นสูงตั้งแต่เมื่อใด?”

เชียงหว่านโจวตอบ

“ไม่นานก่อนหน้านี้ขอรับ”

“ประมาณวันไหน?”

“…สามสิบเอ็ดวันที่แล้วขอรับ”

“สามสิบเอ็ดวัน… ก็ถือว่านานมากแล้ว เจ้าไม่เคยคิดว่าจะเดินทางมาอาณาจักรเสิ่นซวี่เพื่อมาตามหาข้าหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่มองทางเขา แล้วถามเสียงเรียบ

เชียงหว่านโจวชะงักไป

“เคยคิดขอรับ แต่สำหรับคนธรรมดาแล้ว การผ่านเข้ามาที่อาณาจักรเสิ่นซวี่เป็นเรื่องยุ่งยากมาก ข้าน้อยเคยได้ยินมาว่าหากเดินทางผ่านเมืองอวิ๋นโจวก็จะสามารถมาถึงอาณาจักรเสิ่นซวี่ได้ ดังนั้นจึงเดินทางไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกับท่านและฝ่าบาทที่นั่น”

“ก่อนหน้านี้ เจ้าหลับอยู่ตลอดเลยหรือ?”

“ขอรับ… ตอนที่ข้าตื่นขึ้นมานั้น ข้าก็พบว่าตัวเองได้เลื่อนขั้นเป็นระดับเทพขั้นสูงแล้ว”

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานมาก แต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาก็สามารถเลื่อนระดับเทพขั้นสูงได้ทันที นี่ก็ถือว่าเป็นกำไร

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เช่นนั้นหมายความว่า เจ้าเองก็ไม่รู้ว่าตนเองสามารถเลื่อนขั้นเป็นระดับเทพขั้นสูงได้อย่างใดน่ะหรือ?”

“ข้าน้อยไม่ทราบ”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะออกมาหนึ่งเสียง

“เจ้านี่โชคดีจริงๆ เลย”

จากนั้นนางก็เงียบไปสักพักหนึ่ง

ในที่สุดเชียงหว่านโจวก็เงยหน้าขึ้นมามองนางอย่างอดทนไม่ไหว

“นายท่าน…”

“ปึก”