ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2045 สุ้มเสียง

ตอนที่ 2045 สุ้มเสียง

………………..

ซั่งกวนจิ้งกวาดสายตามองอย่างละเอียดรอบหนึ่ง

ห่วงประตูสัมฤทธิ์อันนั้นเป็นงานที่สร้างขึ้นมาด้วยฝีมือประณีตบรรจง เนื้อสัมผัสของมันดูคุณภาพดีมีราคา

แม้จะขึ้นรอยสนิมแล้ว แต่ก็ยังพอมองออกได้เลือนรางว่าด้านบนห่วงประตูแกะสลักลวดลายเอาไว้อย่างละเอียดลออ

เหตุใดถึงได้มีห่วงประตูเช่นนี้ติดอยู่บนก้อนหินได้?

เว่ยเจ๋อชี้ไปทางห่วงประตูสัมฤทธิ์อันนั้นพลางกล่าวว่า

“ทุกท่านคงได้เห็นแล้วว่าหินก้อนนี้ค่อนข้างแตกต่างจากหินก้อนอื่นในป่าหิน พวกเราคาดเดาไว้ว่ามีความเป็นไปได้สูง… ที่มันจะเป็นประตูบานหนึ่ง! ทั้งยังเป็นไปได้ว่าเป็นประตูที่เปิดเข้าสู่สุสานของถังเคอด้วย!”

กลุ่มผู้คนส่งเสียงโหวกเหวกกระหึ่มดังขึ้นมาทันใด

คำพูดของเว่ยเจ๋อทำให้พวกเขาทั้งหมดสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย

ข้อคาดเดาที่ว่านี้ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว

แม้เจ้าหินก้อนยักษ์ที่ฉาบด้วยสีแดงชาดทั้งก้อนจะดูแล้วประหลาดพิกล ทั้งยังดูไม่เหมือนประตูเลยแม้แต่น้อย แต่ห่วงประตูสัมฤทธิ์ด้านบนอันนั้นต่างหากที่ดูแปลกประหลาดเสียยิ่งกว่า

ชวนให้รู้สึกคิดมากอย่างเสียไม่ได้

“ประมุขเว่ย ขอบังอาจถามท่านหน่อยว่า ก่อนหน้านี้พวกท่านเคยลองหาทางเข้าไปแล้วหรือ?”

ใครบางคนเอ่ยถามขึ้นมา

สีหน้าของเว่ยเจ๋อแข็งทื่อขึ้นมาหลายส่วน เขาผงกศีรษะรับ

“ไม่ขอปิดบัง พวกเราลองใช้ทุกหนทางแล้ว แต่ท้ายที่สุดก็จนปัญญาจะเปิดออก อีกอย่าง บนห่วงประตูสัมฤทธิ์มีผนึกป้องกันที่แข็งแกร่งมากชั้นหนึ่ง ทันทีที่เข้าใกล้ จะกระตุ้นให้กระแสพลังอันน่ากลัวพุ่งเข้าโจมตี เพราะเหตุนี้นี่เอง ตระกูลเว่ยของข้าจึงเกิดความสูญเสียใหญ่หลวง…”

ตอนนั้นพวกเขายังไม่มีประสบการณ์ ไหนเลยจะคิดไปถึงว่าห่วงประตูอันจิ๋วจะอันตรายถึงเพียงนี้?

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ คนจำนวนมากต่างสบสายตากันอย่างจนปัญญา

ส่วนบนตัวห่วงประตูเองก็ไม่มีแม้กระทั่งกระแสความผันผวนของพลังที่แผ่ออกมา

ยามได้ยินประโยคนั้น เว่ยเจ๋อก็หยักยกมุมปากขึ้นมาโดยมิได้ยิ้ม

“ข้า เว่ยเจ๋อ พูดไว้แล้วตรงนี้ หากทุกท่านมีใครไม่เชื่อ ก็เชิญก้าวขึ้นไปลองทดสอบดูด้วยตนเอง!”

พูดจบ เขาก็เดินหลบไปข้างๆ เปิดตำแหน่งนั้นให้โล่งว่างเอาไว้

ราวกับจะให้บรรดาผู้คนเข้าไปลองทดสอบด้วยตัวเองจริงๆ

หลังจากตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ในที่สุดก็มีบุรุษผู้หนึ่งเดินก้าวมายังด้านหน้า

“ฮ่าฮ่า! คำพูดของประมุขเว่ยช่างชวนให้รู้สึกสงสัยโดยแท้หนา! ข้าขอดูหน่อยสิว่าของสิ่งนี้มีกลเม็ดเด็ดพรายอันใดกันแน่!”

เป็นผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่มีดวงหน้าดูแล้วเจนโลก ทว่าดวงตาทั้งสองกลับสว่างเรืองรอง ทอประกายทรงพลังและแผ่ความองอาจออกมา

ซั่งกวนจิ้งไม่รู้จักคนผู้นี้ แต่ดูจากลมปราณที่แผ่ออกมาจากตัวเขาแล้ว คงเป็นช่างหลอมอาวุธระดับปรมาจารย์สักคนหนึ่ง

เว่ยเจ๋อหัวเราะออกมาคำรบหนึ่ง

“เชิญท่าน…“

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ผู้อาวุโสผู้นั้นเป็นตาเดียว

เขามุ่งหน้าตรงไปยังหินยักษ์สีแดงชาดก้อนนั้น

เมื่อระยะห่างระหว่างเขาและหินที่อยู่ด้านหน้าเหลือเพียงก้าวเดียว เขาก็หยุดฝีเท้าลงในที่สุด

เดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่มีเหตุไม่คาดฝันใดเกิดขึ้น

เขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“นี่แปลว่าข้ากับผู้อาวุโสถังเคอมีวาสนา…“

ระหว่างที่พูด เขาก็ยื่นมือออกไปดึงห่วงประตูสำริด

หึ่ง!

เสียงกัมปนาทอันน่าหวาดหวั่นดังก้องขึ้นมาในทันใด!

ในเวลาเดียวกันนั่นเอง เปลวเพลิงสีชาดสายหนึ่งที่โผล่ออกมาจากที่ใดมิทราบได้เข้าห่อหุ้มร่างของผู้อาวุโสท่านนั้นโดยทันที!

เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตกใจดังอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็หยุดเงียบไป

ร่างของผู้อาวุโสท่านนั้นเริ่มสูญสลายหายภายใต้กองเพลิงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!

มิรอให้บรรดาฝูงชนได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง เปลวเพลิงสายนั้นก็มอดดับลงไปเรียบร้อยแล้ว

ส่วนผู้อาวุโสท่านนั้นก็สลายไปแบบไร้เถ้าถ่าน นอกจากคราบเลือดบางหยดที่สาดกระจายบนพื้นแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยอื่นใดอีก

ภายในอากาศยังคงมีกลิ่นไหม้บางส่วนที่ยังลอยอบอวล ชวนให้ฉุนจมูกอย่างยิ่ง

เว่ยเจ๋อลอบแค่นหัวเราะเย็นเยียบ เขากวาดตามองโดยรอบเร็วๆ คราหนึ่ง

แทบทุกคนล้วนถูกภาพฉากนี้ทำให้ตกตะลึงอย่างถึงที่สุดจนแทบดึงสติกลับมาไม่ได้

ช่างหลอมอาวุธระดับปรมาจารย์ก็สูญสลายไป… ทั้งแบบนี้เลยหรือ!?

“ตระกูลเว่ยของข้าสูญเสียคนไปจำนวนมหาศาล เหตุใดก่อนหน้านี้ทุกท่านถึงไม่ได้สนใจสังเกตกันบ้างหนอ…”

เว่ยเจ๋อส่ายศีรษะ ดวงหน้าเผยแววเจ็บปวดรวดร้าวออกมาให้เห็นอยู่หลายส่วน

“ตอนนี้ทุกท่านคงเชื่อได้แล้วกระมังว่าทั้งหมดที่ข้าพูดไปเป็นความจริง?”

ทั่วทั้งบริเวณพลันเงียบกริบ

ทุกคนพากันหันไปมองห่วงประตูสัมฤทธิ์อันนั้นอีกรอบ แววตาที่ทอประกายสงสัยใคร่รู้และตื่นเต้นในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและระแวงสุดใจ!

นี่มัน… คือสิ่งใดกันแน่!?

…

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ความว่างเปล่าภายนอกป่าหินพลันสั่นไหว

จากนั้น ม้วนภาพสีแดงอันหนึ่งพลันปรากฏออกมา

เงาร่างจำนวนหนึ่งก้าวเดินออกมาจากม้วนภาพที่ว่า

เป็นกลุ่มของฉู่หลิวเยว่กับหรงซิวนั่นเอง

ฉู่หลิวเยว่เงื้อข้อมือขึ้นมาเล็กน้อย ม้วนภาพอันนั้นก็รวบเก็บอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบินกลับมาหาเงื้อมือของนาง

หรงซิวกวาดตามองโดยรอบคราหนึ่ง แล้วกล่าวว่า

“พวกเขาคงเข้าไปกันแล้ว แต่ดูท่าคงจะเข้าไปได้ไม่นานนัก”

ฉู่หลิวเยว่กวาดตามองอย่างละเอียดรอบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าแผ่วเบา

นางเองก็รู้สึกได้ว่าที่นี่เหมือนจะยังมีร่องรอยลมปราณขององค์ไท่จู่อยู่ด้วย

“สุสานของถังเคออยู่ข้างในนี้หรือ?”

นางจัดการเก็บภาพเมฆาเคลื่อนคล้อยให้เรียบร้อย ก่อนตวัดสายตาไปมองป่าหินอยู่เบื้องหน้า

ด้านนอกนี้ไม่มีสิ่งจำพวกค่ายกล ราวกับว่า… สามารถเข้าไปได้ตามใจชอบอย่างใดอย่างนั้น?

“ที่นี่เป็นอาณาเขตของตระกูลเว่ย แต่พวกเขาไม่ส่งคนมาเฝ้ายามอย่างนั้นหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

มุมปากของหรงซิวยกขึ้น

“การทำเช่นนี้มีเพียงความเป็นไปได้เดียว นั่นก็คือที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้า ต่อให้มีคนเฝ้าที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์และความหมายอันใด”

ด้านในนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะมีสุสานของถังเคอซ่อนอยู่ สถานที่ที่นับว่าเป็นขุมทรัพย์เก็บสมบัติล้ำค่าเหลือคณานับ

คนตระกูลเว่ยคงไม่ได้ใจกว้างมากพอที่จะไม่สนใจและไม่ไต่ถามถึงที่นี่แน่

คำพูดของหรงซิวมีเหตุผลอย่างไม่ต้องสงสัย

ฉู่หลิวเยว่ผงกศีรษะ

“เช่นนั้นพวกเราก็เข้าไปดูข้างในกันเถอะ!”

นางเอ่ยพลางสาวเท้าก้าวไปด้านหน้า

ทันทีที่เดินมาถึงบริเวณชายขอบ ฝีเท้าของนางพลันหยุดชะงัก

หรงซิวเอ่ยถามขึ้นมาว่า “เป็นอันใดหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่เสสายตามองไปทางหรงซิว

“หรงซิว เมื่อครู่เจ้า… ได้ยินเสียงอันใดบางอย่างหรือไม่?”