ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2072 คุ้นเคย
ตอนที่ 2072 คุ้นเคย
………………..
เว่ยเจ๋อตกใจพลันหันไปมองอย่างเร็ว!
ผู้ที่ลงมือมิใช่คนใกล้ตัว หากแต่เป็นถวนจื่อ
ก่อนหน้านี้นางวิ่งเล่นไปทั่วทุกพื้นที่ ทำให้เว่ยเจ๋อไม่ได้สนใจนางเสียเท่าใด
บวกกับตอนนั้นเขามัวแต่สนใจฉู่หลิวเยว่ ด้วยความไม่เฉลียวใจ จึงกลายเป็นเปิดช่องโหว่ให้ถวนจื่อเสียได้
ยามนี้ถวนจื่อกำลังถือค้อนไว้ในมือ และจ้องจองมองมันอย่างระมัดระวัง
บางครั้งก็เอามือแตะ สักพักก็เอามาวางไว้ใต้จมูกแล้วดมกลิ่นด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้
เว่ยเจ๋อตกใจแทบสติหลุด พลันยกนิ้วขึ้นชี้หน้าถวนจื่อ แล้วตะโกนเสียงดังลั่น
“เจ้า! เจ้าทำอันใด รีบเอามันมาคืนข้าเดี๋ยวนี้!”
ถวนจื่อย่นจมูกพลันยิ้มขำ
“จักรีบไปไยเล่า? ข้าเพียงคิดว่าของสิ่งนี้มันแปลกๆ เลยอยากเอาตรวจดูเสียหน่อย ขอดูอีกนิดแล้วข้าจะคืนให้หนา!”
นางกล่าวระรัวพลางพิจารณาค้นในมือด้วยสีหน้างุนงง
เจ้าสิ่งนี้ไม่หนักเลย หากมองผิวเผินก็เหมือนค้อนธรรมดาทั่วไป
ทว่าเหมือนด้านบนจะสลักอักขระบางอย่างไว้ แต่นางอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจเท่าใด
พรึบ!
ทันใดนั้นก็มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นมาบนมือของถวนจื่อ แล้วล้อมรอบค้อนด้ามนั้นไว้อย่างรวดเร็ว!
เว่ยเจ๋อตาถลน เผลอหายใจผิดจังหวะ
คราวนี้เขาโกรธมากเสียจนพูดไม่ออกสักคำ
“ซั่ง ซั่งกวนเยว่! พวกเจ้าหยุดรังแกผู้อื่นเสียที!”
หงส์ทองคำคืออสูรในพันธสัญญาของนาง หากมิใช่เพราะนางคอยหนุนหลังอสูรของตัวเอง มีหรือที่หงส์ทองคำจะรังแกเขาเช่นนี้?
นางลูบหัวกลมๆ ราวก้อนแป้งของถวนจื่อเบาๆ แล้วเงยหน้ามองเว่ยเจ๋อ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า
“ประมุขเว่ย ท่านจักกังวลไปไย? ถวนจื่อยังเด็กนัก ย่อมมีนิสัยขี้เล่น อยากรู้อยากเห็นตามประสา นางหยิบของท่านมาเพราะมิรู้ประสา ได้โปรดอย่าถือสาเลยเจ้าค่ะ ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ พวกเราไม่กล้าฉกฉวยของของท่านอยู่แล้วเจ้าค่ะ”
เว่ยเจ๋อโกรธจัด
ถือของของเขาไว้ในมือขนาดนั้น จะไม่เรียกว่าขโมยได้อย่างใด?
“นั่นคืออาวุธของข้า และพวกเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจมาก! ซั่งกวนเยว่ ข้ายอมแพ้แล้ว เจ้ายังต้องการอันใดอีก?”
ฉู่หลิวเยว่กระพริบตาปริบๆ
“ประมุขเว่ย ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการอันใดเลย สุดท้ายแล้วสิ่งนี้ก็เป็นของท่านมิใช่หรือ? ถวนจื่อ ยังไม่รีบเอาค้อนไปคืนประมุขเว่ยอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถวนจื่อก็แอบเสียดาย แต่ก็ยังผงกศีรษะตอบรับอย่างเชื่อฟัง
“อะ!”
นางใช้มือทั้งสองข้างหยิบค้อนขึ้นมา แล้วยื่นให้ฉู่หลิวเยว่เอาไปคืน
ฉู่หลิวเยว่หยิบมันไป
เปลวไฟที่ห่อหุ้มค้อนไว้พลันสลายหายไป คงไว้ซึ่งรูปลักษณ์เดิมของมัน
ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลงแล้วมองดูมัน ขนงเรียวสวยเลิกขึ้นสงสัย
เปลวไฟของหงส์ทองคำทำอันใดพื้นผิวของมันมิได้เลย ไม่แม้แต่จะทิ้งรอยไหม้ใดใดไว้ ต่อให้มองอย่างละเอียดเพียงใดก็ไม่พบความผิดปกติเลยสักนิด
แต่นี่แหละ คือจุดที่ผิดปกติมากที่สุด
แม้แต่เหล็กกล้าที่ผ่านการหล่อหลอมมาอย่างดีเยี่ยม ก็ยังมิอาจทนต่อเพลิงของถวนจื่อได้
ยิ่งไปกว่านั้น วัสดุของค้อนด้ามนี้ ก็เป็นเพียงของระดับกลางๆ เท่านั้น
ถวนจื่อกระตุกชายเสื้อของฉู่หลิวเยว่ไว้ ดวงตาดำกลมราวผลองุ่นยักษ์ ปรากฏร่องรอยความสนใจอยู่กลายๆ
เจ้าสิ่งนี้มีบางอย่างผิดปกติ!
ทว่าเมื่อครู่นางลอบสังเกตอยู่นาน แต่ก็ไม่เห็นจะมีอันใดเกิดขึ้น…
ฉู่หลิวเยว่บีบดวงหน้าเล็กๆ ของนางราวหมั่นเขี้ยว แล้วยื่นค้อนออกไป
“ประมุขเว่ย อุปกรณ์ของท่าน”
เว่ยเจ๋อเตรียมก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็ดึงมือกลับไป ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นพลันยิ้มเหยเก
“บอกตามตรงว่า อันที่จริงข้าเองก็อยากรู้เกี่ยวกับสมบัติชิ้นนี้ของท่านเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ข้าใช้ทั้งสมบัติศักดิ์สิทธิ์สามชิ้นและยังใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋ออีกแปดชิ้น แต่ท่านกลับใช้เพียงค้อนด้ามนี้ แล้วเกือบจะเอาชนะข้าได้อยู่แล้ว… เจ้าสิ่งนี้ของท่าน ทรงพลังยิ่งกว่าสมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดของข้าเสียอีก!”
เว่ยเจ๋อร้อนรนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“อย่างใดเสีย มันก็เป็นเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวอันใดกับเจ้า!”
“เหตุใดจะไม่เกี่ยวกับข้าล่ะ? ท่านเกือบเอาชนะข้าได้ด้วยค้อนเพียงด้ามเดียว แน่นอนว่าข้าย่อมสงสัย หากจะขอถามท่านอีกสักหน่อย คงไม่เป็นอันใดกระมัง?”
ฉู่หลิวเยว่เอ่ยพลางสลับมือถือค้อนไปมา คล้ายชั่งน้ำหนักกลายๆ ใบหน้างามสดใส กระตือรือร้นใครรู่ยิ่งนัก
“แม้ว่าก่อนหน้านี้ง้าวว่านเฟิงจะไม่ยอมรับท่านเป็นนาย แต่ในเมื่อท่านมีของล้ำค่าเช่นนี้อยู่แล้ว จะไปสนใจสมบัติพวกนั้นเพื่ออันใดกัน?”
เว่ยเจ๋อโกรธจนยับยั้งชั่งใจไม่อยู่ ก่อนจะลงมือทันที!
ชิ้ง!
เข็มเงินหลายเล่มพุ่งออกไป! หมายทิ่มแทงฉู่หลิวเยว่ให้สิ้นใจ!
คนทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก และเว่ยเจ๋อเองก็พลั้งมือออกมา โดยไร้การเตือนบ่วงหน้า
ครั้นฉู่หลิวเยว่ได้ยินเสียงหวีดแหวกอากาศ นางก็หันไปมองทันที ก่อนจะเห็นว่าเข็มเงินเหล่านั้นบินมาตรงหน้าแล้ว!
ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลย!
ทันใดนั้น ค่ายกลสีทองก็ก่อตัวขึ้นตรงหน้านาง!
เป้ง เป้ง เป้ง!
เข็มเงินเหล่านั้นปะทะกับค่ายกลด้วยความเร็วสูง จนเกิดเสียงกระแทกหลายครั้ง พลันตกลงสู่พื้น ก่อนจะถูกแรงกดดันอันน่ากลัวของค่ายกลบดขยี้เป็นผุยผง!
และหายวับไปทันที!
เว่ยเจ๋อตกตะลึงสุดขีด สายตาสบเข้ากับร่างเงาสูงใหญ่ที่ปรากฏตัวตรงหน้าฉู่หลิวเยว่ตั้งแต่เมื่อใดก็มิทราบได้
พลังของหรงซิว่างน่ากลัวยิ่งนัก!
“ประมุขเว่ย ท่านลงมือทุกครั้งที่ไม่พอใจ… นิสัยเช่นนี้ของท่าน ไม่ดูขาดสติเกินไปหรือ?”
หรงซิวกล่าวเสียงเอื่อย หากแต่ฟังดูเย็นชายิ่งนัก
“การที่ท่านรีบร้อนเช่นนี้ เพราะกลัวว่าพวกเราจะขโมยของของท่านไป หรือเพราะเรื่องน่าละลายบางอย่าง?”
ทันทีที่หรงซิวพูดจบ เว่ยเจ๋อพลันสะดุ้งตัวโยน เหมือนแมวถูกเหยียบหาง แล้วตวาดตอบอย่างรุนแรง
“หรงซิว! อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระนะ!”
ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปนิด แล้วหันไปจ้องตาเขาราวค้นหาบางอย่าง
“หือ?”
หรงซิวเอียงศีรษะมองตาม
“มีอันใดหือ?”
ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเขากลับ และยื่นค้อนด้ามนั้นให้ไป
“เจ้าดูเองเถอะ”
ลมปราณด้านในนั้น รู้สึกคุ้นเคยอย่างใดไม่รู้…
………………..
YOU MAY ALSO LIKE
