ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2092 ไม่ได้

ตอนที่ 2092 ไม่ได้

………………..

ตู๋กูโม่เป่าขยับเท้าและพุ่งขึ้นไปกลางอากาศ เพียงชั่วพริบตาก็มาอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนในทันที

เขาหยุดลงบนเนินทรายและยกข้อมือขึ้นเบาๆ จากนั้นทะเลสาบที่แยกตัวออกจากกันได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็วและกลับสู่ความสงบดังเดิม

“ไม่ต้องกังวล พวกข้าไม่เป็นอันใด”

เมื่อฉู่หลิวเยว่ได้ยินเข้าจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว”

เมื่อก่อนได้ฟังผู้อาวุโสลำดับห้าพูดถึงภัยบุหลัน ดูช่างร้ายแรงและอันตรายมาก นางจึงรู้สึกกังวลอย่างมากมาโดยตลอด

อาวุโสลำดับห้าทั้งสามล้วนเป็นผู้มากความสามารถ จนถึงตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ยังไม่รู้ว่าขั้นพลังปราณและความสามารถของพวกเขาทะลวงขึ้นถึงระดับใด

มีเพียงสิ่งเดียวที่มั่นใจได้ก็คือพวกเขาแข็งแกร่งกว่าที่นางคาดคิดไว้เป็นแน่!

ภัยบุหลันที่เรียกขานกันนี้ แม้แต่พวกเขาต่างรู้สึกเป็นปัญหายุ่งยาก และเป็นสถานการณ์อันตรายจนยากที่จะจินตนาการได้

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็จ้องมองตู๋กูโม่เป่าอย่างไม่วางตา

เมื่อตู๋กูโม่เป่าสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างจึงถามขึ้น

“มีอันใดหรือ”

ฉู่หลิวเยว่ไม่พูดอันใด เพียงแต่มุ่งตรงไปที่ด้านหน้าของตู๋กูโม่เป่าและชี้ไปที่ปกคอเสื้อของเขาพลางถามขึ้น

“นี่คืออันใดหรือ”

ตู๋กูโม่เป่าชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาก้มลงมองจึงเห็นบนปกคอเสื้อของตนมีรอยเลือดเปื้อนอยู่เล็กน้อย

รอยเลือดนั่นมีขนาดไม่เกินหนึ่งนิ้วมือ มันซึมลงไปบนชุดของเขา จึงเห็นรอยไม่ชัดนัก

แต่ด้วยสายตาเฉียบแหลมของฉู่หลิวเยว่ เพียงแวบเดียวนางก็มองเห็น

ตู๋กูโม่เป่าขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตู๋กูโม่เป่าเงยหน้าขึ้น สาตาของเขากลับมาสงบลงอีกครั้ง

“ภายในภัยบุหลัน การบาดเจ็บยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ แต่มิได้ร้ายแรงอันใด”

หลังจากพูดจบ เขาพินิจอยู่ครู่หนึ่งและมีแสงวาบวับขึ้น จากนั้นรอยเลือดก็ค่อยๆ หายไปจนหมดสิ้น

ภายใต้แสงแดดที่ส่องสว่าง เสื้อผ้าทั้งชุดของเขาราวกับเกราะกิเลน เปล่งประกายด้วยแสงที่สุกใสละเอียดอ่อน

น้ำเสียงของเขานุ่มนวลและสดใส ราวกับไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองเขาอย่างละเอียด ราวกับกำลังพิจารณาว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

ตู๋กูโม่เป่าสบตานางอย่างเงียบๆ

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกไม่มีทางเลือก

แม้ว่าตู๋กูโม่เป่าดูเหมือนเด็กน้อย แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่มีชีวิตอยู่มาหลายปีและมีวิธีรับมือด้วยสติปัญญาที่ไม่ธรรมดา

หากเขาคิดจะซ่อนอะไรจริงๆ นางคงสังเกตุได้ยากนัก

เมื่อทั้งสองมองหน้ากันครู่หนึ่ง แต่ฉู่หลิวเยว่กลับมองอะไรไม่ออกเลย สุดท้ายจึงยอมแพ้ไป

“…ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว”

นางมองไปทางทะเลสาบอันเงียบสงบอีกครั้ง

“ผู้อาวุโสห้ากับผู้อาวุโสหลานเซียวเล่า? เหตุใดยังไม่ออกมา?”

หากเป็นเมื่อก่อนตั้งแต่ที่นางเข้ามาในทะเลทรายจันทราสีชาดเพียงชั่วครู่ พวกเขาน่าจะทักทายกันแล้ว

แต่ครั้งนี้กลับเงียบจนน่าประหลาดใจอยู่บ้าง…

“หลังจากลมหายใจที่ห้ารวมเข้าด้วยกันก็ฝึกลมปราณอยู่ตลอด หลานเซียว…กําลังครุ่นคิดเรื่องการหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ขึ้นใหม่”

คำตอบของตู๋กูโม่เป่าช่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดถึงเรื่องการหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ จึงทำให้นึกถึงจุดประสงค์ของการเดินทางมาในครั้งนี้

“จริงสิ พี่เป่า พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ข้ามีเรื่องอยากจะถามพี่อยู่พอดี”

“ก่อนหน้านี้พี่หลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ขึ้นใหม่ด้วยตนเอง…ทำได้อย่างไรกัน”

ตู๋กูโม่เป่ามองนางด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

“ในตอนนั้นเจ้าก็อยู่ด้วยมิใช่หรือ”

นางน่าจะรู้ดีที่สุดว่าทำได้อย่างไร

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัว

“ไม่ใช่ ความหมายของข้าคือ ผู้ฝึกตนธรรมดาดูเหมือนจะไม่สามารถอาศัยพลังของตนเองทำเช่นนี้ได้ แต่พี่…”

สายตาของตู๋กูโม่เป่าปรากฏความไม่พอใจเล็กน้อย

“ข้ามิใช่ผู้ฝึกตนธรรมดา จึงทำได้อย่างแน่นอน”

นางกำลังตั้งคำถามนี้กับใครกัน?

“…” ฉู่หลิวเยว่

ผ่านมานานเช่นนี้แล้ว นิสัยที่เย่อหยิ่งอวดดีของเขาเช่นนี้ กลับไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย…

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปนวดหัวพี่เป่า

สีหน้าของพี่เป่าเปลี่ยนไปในขณะที่กำลังจะอารมณ์เสียก็ได้ยินเสียงฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจพลางพูดขึ้นว่า

“ฟังเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็วางใจ!”

พี่เป่า ยังคงเป็นพี่เป่าคนนั้น!

การที่เขาสามารถพูดเช่นนี้ได้ก็แสดงให้เห็นว่าสถานการณ์คงปกติอยู่จริงๆ!

เมื่อได้ยินเข้าพี่เป่าก็ขยับตัวทันทีและเงยหน้ามอง พอดีกับที่เห็นนางยิ้มอย่างสดใสพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

จู่ๆ ความโกรธในใจของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ฉู่หลิวเยว่ถามด้วยความอย่างรู้อยากเห็นและตื่นเต้นเล็กน้อยขึ้นว่า

“พูดเช่นนี้ ความสามารถของพี่…อยู่เหนือกว่าผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์แล้วจริงๆ หรือ”

พี่เป่าเอียงศีรษะ มองนางอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามที่ว่า…

พี่ใหญ่ พี่ใหญ่! โปรดอย่าโกรธเคือง!

“ที่เจ้ามาในครั้งนี้ก็เพื่อต้องการถามเรื่องเหล่านี้หรอกหรือ”

น้ำเสียงของพี่เป่านิ่งเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัวและรีบพูดขึ้นในทันที

“ไม่ ครั้งนี้ที่ข้ามามีเรื่องที่ต้องทำสองเรื่องด้วยกัน”

“เรื่องแรกข้าอยากถามว่า พี่รู้วิธีที่สามารถช่วยหลอมร่างผู้ฝึกตนระดับเก่าขึ้นมาใหม่ได้หรือไม่ ข้าค้นหาจากตำราหลายเล่มแล้วแต่ไม่เจอคำตอบเลย”

ตู๋กูโม่เป่าหรี่สายตาและถามขึ้น

“เจ้าคิดจะช่วยใคร”

ฉู่หลิวเยว่จึงเล่าเรื่องของซูหลีอย่างรวบรัดให้พี่เป่าฟังรอบหนึ่ง

“…ข้าไม่มีหนทางแล้วจริงๆ จึงคิดว่าบางทีพี่อาจจะรู้…”

“เรื่องเล็กน้อย”

เขาขัดจังหวะคำพูดของฉู่หลิวเยว่

“เรื่องที่สองคือ?”

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

นึกไม่ถึงว่าเขาจะรู้เรื่องแล้วจริงๆ!

แต่ยังไม่ทันได้ตื่นตกใจก็ได้ยินคำถามของตู๋กูโม่เป่าขึ้น นางจึงรับตอบกลับในทันที

“เรื่องที่สอง เมื่อก่อนข้าเคยคิดช่วยพี่หลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นการมาในครั้งนี้ก็เพื่อช่วยผู้อาวุโสห้าและหลานเซียว…”

ยังไม่ทันพูดจบใบหน้าของตู๋กูโม่เป่าก็หมองคล้ำลง

“ไม่ได้!”

ฉู่หลิวเยว่มึนงงไปชั่วขณะ

“เหตุใดถึงไม่ได้”

“ไม่มีเหตุผลว่าเหตุใด”

ท่าทางของตู๋กูโม่เป่ากลับเด็ดขาดอย่างมาก

“ข้าบอกว่าไม่ได้…ก็คือไม่ได้!”

………………..