ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2146 เขาเป็นอย่างใดบ้าง

ตอนที่ 2146 เขาเป็นอย่างใดบ้าง

………………..

เว่ยเจ๋อตกใจแล้วรีบถอยหลังออกไปทันที!

แต่ความเร็วของลูกครึ่งแร้งวิเศษตัวนั้นก็เร็วกว่าเขา!

เพียงชั่วพริบตามันก็มาอยู่ต่อหน้าเว่ยเจ๋อแล้ว จงอยปากแหลมจิกเข้าที่ใบหน้าของเว่ยเจ๋อโดยตรง!

เว่ยเจ๋อสะบัดชายแขนเสื้อขึ้น ตั้งใจจะวางม่านพลังขวางกั้นตรงหน้า แต่เขายังไม่ทันทำอันใด ความรู้สึกเจ็บปวดบริเวณแขนก็แผ่กระจายออกมา!

เขาเดินถอยหลังไปหลายก้าวแล้วหลุบตามอง จากนั้นก็ต้องตกใจที่พบว่าชิ้นเนื้อของเขานั้นหลุดออกมาหลายชิ้น!

เลือดสดๆ ไหลริน น่าตกใจมาก!

สัตว์เดรัจฉานตัวนี้…

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมองรูม่านตาก็หดเล็กลง

คาดไม่ถึงว่าลูกครึ่งแร้งวิเศษกลืนเลือดและเนื้อของเขาลงท้องไปแล้ว!

ดวงตาคู่นั้นประกายเย็นชา แล้วจ้องมองมาที่เขาตาเขม็ง แสงสีเขียวจากดวงตานั้นเต็มไปด้วยความโลภและตื่นเต้น

มัน มันกำลังเห็นว่าเขาเป็นอาหารอยู่จริงๆ

แกว๊ก!

มันเงยหน้าแล้วร้องเสียงดัง ปีกสยายขึ้น เหมือนกับต้องการจะพุ่งตัวออกมาอีกครั้ง

ในตอนนั้นเอง จวินจิ่วชิงก็ยกมือขึ้น

จากนั้นลูกครึ่งแร้งวิเศษตัวนั้นก็ควบคุมลมปราณภายในร่างกายของตัวเอง แต่ว่าแววตายังจ้องมองเว่ยเจ๋อด้วยความกระหายเลือดเช่นเดิม

ขอเพียงแค่จวินจิ่วชิงปล่อยตัวมัน มันก็จะรีบพุ่งเข้ามาแล้วฉีกทึ้งเว่ยเจ๋อเป็นชิ้นๆ แล้วกินเข้าไป!

“ประมุขเว่ย นี่เป็นแค่คำเตือน คำบางคำพูดได้ แต่คำบางคำพูดไม่ได้ เรื่องบางเรื่องทำได้ แต่เรื่องบางเรื่องทำไม่ได้ ด้วยหลักเหตุผลนี้ ข้าคิดว่าข้าไม่จำเป็นต้องสั่งสอนเจ้าหรอกมั้ง?”

เขากัดฟันกรอด แล้วระงับโทสะที่สุมอยู่ในทรวง เพลิงแห่งโทสะนั้นเหมือนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!

แต่สุดท้ายเขาก็ยังเลือกที่จะประนีประนอม

“เว่ยเจ๋อเข้าใจแล้ว!”

เมื่อพูดจบเขาก็หมุนตัวจากไปโดยเร็ว

หลังจากเงาร่างของเขานั้นหายลับสายตาไปแล้ว จวินจิ่วชิงก็หันกลับมามองลูกครึ่งแร้งวิเศษที่อยู่บนแขนของตัวเอง แล้วหรี่ตาเล็กน้อย เขาพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า

“ไม่กลัวสกปรกหรือไง”

ลูกครึ่งแร้งวิเศษที่เคยเย่อหยิ่งยโสกลับหดคอลง เห็นได้ชัดว่ามันหวาดกลัวเขาอย่างมาก

ยังดีที่จวินจิ่วชิงไม่ได้ตำหนิมันต่อ

“ใครก็ได้”

ทันทีที่สิ้นเสียง เงาร่างสายหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่า

“นายท่าน”

จวินจิ่วชิงจัดขนให้ลูกครึ่งแร้งวิเศษแล้วพูดเสียงเรียบว่า

“จัดการคนที่ส่งไปให้ติดต่อกับตระกูลเว่ยให้เรียบร้อย”

“ขอรับ!”

“ส่วนตระกูลเว่ย…คุ้มครองแค่เว่ยเจ๋อและเว่ยซีผิงก็พอแล้ว”

“ข้าน้อยรับคำสั่ง!”

จวินจิ่วชิงโบกมือขึ้น เงาดำนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ความเงียบสงบกลับมาสู่หน้าผาแห่งนั้นแล้ว

เขามองไปที่สุดขอบฟ้า ระลอกคลื่นจากทางฝั่งนั้นเหมือนว่าจะค่อยๆ หายไปแล้ว

“ดูเหมือนจะจบแล้วสินะ…”

…

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่หลิวเยว่ออกมาจากม่านพลังเปิดใหม่

หลังจากเข้ามาสู่อาณาจักรเสิ่นซวี่ นางก็หันกลับไปมองอีกครั้ง

ม่านพลังนี้ไม่ได้แตกต่างจากม่านพลังที่นางเคยเห็นมากนัก เพียงแต่ตอนนี้ไม่มีคนมาเฝ้าระวัง

ไม่ว่าจะเป็นม่านพลังใดก็มีการแข่งขันสูงมาก ท้ายที่สุดแล้วมันก็แสดงให้เห็นถึงสถานะและความแข็งแกร่ง

หรงซิวหันมองทางนาง “เป็นอันใดไป เจ้าชอบม่านพลังนี้แล้วหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ายอมรับอย่างไม่ปิดบัง

“อื้อ”

ถ้าเดาไม่ผิดละก็ นี่น่าจะเป็นม่านพลังที่พี่เป่าสร้าง

หากสามารถควบคุมมันได้ หลังจากนี้ถ้าพวกเขาต้องการจะติดต่อกันก็เป็นเรื่องที่สะดวกมากขึ้น

นางกวาดสายตามองโดยรอบ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“สำหรับข้าแล้วม่านพลังนี้มีความสำคัญมาก ไม่ทราบว่าทุกท่านจะหลีกทางให้ข้าได้หรือไม่?”

เหยาปินประสานหมัดแล้วพูดว่า “นายท่านเยว่เกรงใจกันเกินไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่าน เกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถหนีรอดจากหายนะครั้งนี้ได้ เดิมทีม่านพลังนี้ก็สมควรเป็นของท่านอยู่แล้ว อย่าพูดคำว่า ‘หลีกทาง’ เลย”

“ใช่แล้ว! เยว่เออร์ ม่านพลังใหม่ปรากฏขึ้น ดังนั้นเมื่อจำเป็นจะต้องมีเจ้านายคนใหม่ และภายในที่แห่งนี้ ไม่มีใครเหมาะสมไปมากกว่าเจ้าแล้ว”

ชือรุ่ยเออร์พยักหน้าเห็นด้วย

เรื่องนี้ทุกคนเข้าใจกันเองโดยไม่จำเป็นต้องพูด

เดิมทีพวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมาแย่งชิงกับฉู่หลิวเยว่ด้วยซ้ำ แล้วอีกอย่างต่อให้อยากจะต่อสู้จริงๆ เกรงว่าก็คงจะสู้ไม่ไหว สุดท้ายอาจจะต้องทิ้งชื่อเสียงของตัวเองไป

ถ้าอย่างนั้นถอนตัวจากการแข่งขันจะดีที่สุด

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่กดเป็นรอยยิ้มลึก

“ในเมื่อเรื่องนี้จบแล้ว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ขอตัวกลับก่อน หวังว่าทุกท่านจะเดินทางปลอดภัย”

หลังจากกล่าวคำลากับทุกคน ในที่สุดพวกเขาก็ต่างแยกย้ายกันไป

ฉู่หลิวเยว่หันมองทางเฉินอี

“เฉินอี เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน ช่วยข้าเฝ้าม่านพลังแห่งนี้ที”

“ขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่หันไปประสานมือทำความเคารพโหมวเจินและอี้เจา

“ผู้อาวุโสทั้งสอง ครั้งนี้ต้องขอบคุณพวกท่านทั้งสองมาก”

โหมวเจินโบกมือ

“ขอบคุณอันใดกัน? ความจริงพวกเราก็ไม่ได้ช่วยอันใดมากเลย หากว่ากันตามตรงแล้ว มีแค่เจ้ากับหรงซิวที่ลงแรงมากที่สุด”

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่ยกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าจริงใจมาก

“เดิมทีพวกท่านทั้งสองไม่จำเป็นต้องมาด้วยซ้ำ ดังนั้นข้าจึงต้องขอบคุณพวกท่านทั้งสองมาก”

เดินทางมาเป็นหมื่นลี้เพื่อมาช่วยเหลือ น้ำใจนี้ล้ำค่ามาก

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากนี้ทุกคนภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่จะต้องคิดว่านางมีเผ่าหงส์ทองคำและเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงคอยหนุนหลังอยู่แน่นอน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้อสูรศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลสองเผ่าแทบจะไม่มายุ่งเรื่องของมนุษย์เลย แต่หลังจากนี้พวกเขาจะต้องเข้ามาพัวพันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอน

อี้เจาพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า

“ถวนจื่อเป็นนายน้อยของเผ่าข้า เรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของนาง เผ่าหงส์ทองคำย่อมไม่สามารถละเลยได้”

ฉู่หลิวเยว่หันมองทางเขา แล้วถอนหายใจออกมา

อี้เจารักและเอ็นดูถวนจื่อมากจริงๆ

เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่พวกนางไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง อีกฝ่ายกลับแผ่แรงกดดันมาอย่างรุนแรง

แล้วนางจะนึกได้อย่างใดว่าตอนนี้จะเป็นเช่นนี้แล้ว?

“ถูกต้อง แม้ว่าจื่อเฉินจะไม่ใช่ไท่ซวีเฟิ่งหลง แต่ร้ายดีอย่างใดเขาก็มีสายเลือดของพวกเราอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้พวกเจ้าก็เคยช่วยเหลือข้ามาก่อน เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก!”

โหมวเจินพูดแล้วหัวเราะขึ้น

ฉู่หลิวเยว่กล่าวขอบคุณอีกครั้ง

“ถ้าเช่นนั้น…พวกเราขอตัวกลับท่าเรือดอกท้อก่อนนะเจ้าคะ”

อี้เจาพูด

“ข้าก็จะกลับพร้อมกับพวกเจ้า”

เขาหยุดชะงัก แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้น

“ข้าจะต้องกลับไปดูด้วยตัวเองว่าถวนจื่อไม่เป็นอันใด ข้าถึงค่อยวางใจได้”

ฉู่หลิวเยว่รู้ว่าเขาพูดถึงการเปิดเส้นชีพจรที่หกของถวนจื่อ ทันใดนั้นสีหน้าของนางก็ตึงเครียดขึ้น ก่อนพยักหน้าเบาๆ

“เชิญ…”

…

ท่าเรือดอกท้อ

ฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ กลับมาอย่างเงียบเชียบ จากนั้นพวกนางก็เดินตรงไปที่จวนเยว่ทันที

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็เรียกถวนจื่อออกมาก่อน

หลังจากพักฟื้นมาสักระยะ อาการบาดเจ็บของนางก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนไม่น้อย

บาดแผลภายนอกไม่ได้สาหัสเท่าเดิมแล้ว แต่ฉู่หลิวเยว่รู้ดีว่า สิ่งที่สาหัสที่สุดไม่ใช่เรื่องเหล่านี้

“อาเยว่!”

ถวนจื่อเพิ่งออกมา นางก็วิ่งมาหาฉู่หลิวเยว่ทันที นางกอดเข้าที่ขาของฉู่หลิวเยว่ ก่อนเงยหน้าแล้วถามว่า

“อาเยว่ จื่อเฉินเป็นอย่างใดบ้าง?”

………………..