ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2157 ดีมาก

ตอนที่ 2157 ดีมาก

………………..

ถูกต้อง

ชายตรงหน้าที่มีรูปร่างกำยำล่ำสัน คือพี่รองที่อยู่ในสิบสามผู้พิทักษ์เยว่

เขามีชื่อที่จำง่ายว่า หัวซวงซวง

แม้คนภายนอกจะคิดว่า ผู้ชายตัวใหญ่ขนาดนี้กลับใช้ชื่อแบบนี้มันน่าแปลกประหลาดมาก แต่ยังดีที่หัวซวงซวงไม่ได้คิดแบบนั้น

เขามองเรื่องเหล่านี้อย่างเปิดกว้าง

ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ฉู่หลิวเยว่เป็นคนเรียกเขาในชื่อนี้ด้วย

“คารวะนายท่าน!”

หัวซวงซวงคุกเข่าลงหนึ่งข้าง และทำความเคารพอย่างเคร่งขรึม

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้น แล้วพยุงเขาขึ้นมาพร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี มานี่เร็ว”

หัวซวงซวงลุกขึ้นแล้วสาวเท้าไปด้านหน้า

ขณะที่เขาก้าวเข้ามาในเรือนหนึ่งก้าว สัตว์อสูรที่อยู่ด้านหลังก็เริ่มกระสับกระส่ายขึ้นมา

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกจนปัญญาเล็กน้อย

“เจ้าไปแกล้งพวกมันอีกแล้วหรือ?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หัวซวงซวงก็รู้สึกเก้อกระดากขึ้นมา

“หลังจากมาถึงท่าเรือดอกท้อแล้ว เดิมทีข้าน้อยก็อยากจะตรงมาที่นี่เลย แต่ใครจะรู้เล่าว่าข้าจะได้บังเอิญพบกับ…ดังนั้นข้าจึงเดินวนบนภูเขาอยู่สองสามรอบ”

นั่นเป็นเหตุว่าเหตุใดเขาถึงมาสายเอาป่านนี้

ฉู่หลิวเยว่กุมหน้าผากของตัวเอง

หัวซวงซวงเป็นคนที่มีเอกลักษณ์มาก และเขาชอบสัตว์อสูรมาก

แต่หัวซวงซวงไม่เหมือนกัน

ก็ไม่รู้ว่าเหตุใด เขาถึงได้รับความนิยมจากเหล่าสัตว์อสูร ซ้ำยังสามารถฝึกสัตว์อสูรให้เชื่องได้อย่างง่ายดาย

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้แม้กระทั่งอสูรศักดิ์สิทธิ์ก็ยังเป็นไปด้วย…

“ไม่เป็นไร เจ้ามาได้เวลาพอดี พวกเรากำลังพูดถึงเจ้าอยู่เลยนะ นั่งลงเถอะ”

ซานซานขยับตัวไปที่ด้านข้างทันที อวี๋จิ่วก็เคลื่อนไหวตามไปด้วย

หัวซวงซวงนั่งลงมา เมื่อเห็นซานซานที่นั่งอยู่ด้านข้างเขาก็หัวเราะขึ้นเสียงดังทันที

“ซานซาน ไม่ได้เจอกันมานานมาก เหตุใดเจ้าถึงอ้วนขึ้นขนาดนี้ล่ะ ดูเหมือนช่วงเวลาที่ผ่านมาเจ้าจะอยู่ดีมีสุขนะ!”

“พี่รอง พี่ล้อข้าเล่นอีกแล้ว”

“พี่รอง ข้าคิดว่าครั้งนี้พี่จะนำอาหารติดมาด้วย” สือฟังผิดหวังเล็กน้อย “เมื่อครู่นี้นายท่านบอกว่าพวกเราล้วนกินเจทั้งหมดเลย”

หัวซวงซวงยกกำปั้นขึ้นจรดริมฝีปาก พร้อมกระแอมไอขึ้นมา

“คือว่า…เรื่องนี้มันช่วยไม่ได้จริงๆ หลังจากได้ยินข่าวข้าก็รีบตรงมาที่นี่ทันที หนทางยาวไกลดังนั้นจึงไม่สะดวกที่จะพกมาด้วย”

“…ก็จริง” สือฟังรู้สึกละอายใจขึ้นมาในทันที “เป็นข้าที่ไม่รอบคอบเอง”

หัวซวงซวงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

อย่างใดก็ตาม ด้วยท่าทางเช่นนี้ทำให้เหล่าสัตว์อสูรที่อยู่ด้านนอกกระสับกระส่ายมากกว่าเดิม

มีสัตว์อสูรสองสามตัวที่ยืนอยู่ด้านหน้าเดินก้าวขึ้นมาอย่างหยั่งเชิง

หัวซวงซวงเชิดคางขึ้นทันที จากนั้นก็เตือนมันว่า

“เมื่อครู่นี้ข้าพูดว่าอย่างใด? กลับไปให้หมด!”

อาจจะเป็นเพราะคำพูดครั้งนี้แรงกว่าครั้งก่อน หลังจากที่สัตว์อสูรเหล่านั้นอ้อยอิ่งอยู่ที่หน้าประตูนาน ในที่สุดมันก็จากไปอย่างไม่เต็มใจ

มีสัตว์อสูรส่วนหนึ่งล่าถอยไปแล้ว แต่ก็ยังมีส่วนหนึ่งที่ยังรออยู่

บรรยากาศตึงเครียดค่อยๆ จางลง

สิบสามลูบเสือดาวลายเมฆสีชาดที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วลอบครุ่นคิดว่า ‘ครั้งนี้ได้กินจนอิ่มแล้ว’

น้องแปดก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ มือข้างหนึ่งยกพัดใบหน้าของตัวเอง

โชคดีที่เสื้อผ้า หน้าผมของนางในครั้งนี้ไม่ต้องถูกเจ้าตัวเล็กเหล่านั้นทำลาย

ฉู่หลิวเยว่มองไปที่หัวซวงซวงด้วยความชื่นชม

“ซวงซวง ดูเหมือนว่าเจ้าจะก้าวหน้าไปมาก”

ก่อนหน้านี้ตอนที่หัวซวงซวงกำลังฝึกสัตว์อสูร เขามักจะควบคุมไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายมากมาย

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะได้ผล อสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นเชื่อฟังคำสั่งของเขามาก

หัวซวงซวงหัวเราะขึ้นมา

“นั่นมันก็ผ่านมานานมากแล้ว หากแม้กระทั่งเรื่องนี้ข้ายังทำได้ไม่ดี เช่นนั้นข้าก็ไม่มีหน้าไปเจอหน้าท่านแล้ว”

แม้น้ำเสียงของเขาจะแฝงด้วยความหยอกเย้า แต่นางก็สามารถสัมผัสได้ถึงความจริงจัง

ภายในใจของนางเหมือนมีอันใดบางอย่างผุดขึ้นมา ทั้งรู้สึกปวดใจและอบอุ่น

“มาถึงก็ดีแล้ว”

หัวซวงซวงพูดขึ้น

“นายท่าน ข้าได้ยินมาว่า ท่านเป็นคนนำสัตว์อสูรเหล่านี้กลับมาที่ท่าเรือดอกท้อหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะขึ้น จากนั้นก็เล่าเรื่องราวคร่าวๆ ให้เขาฟัง

ในแววตาของหัวซวงซวงมีประกายตกใจ

“มิน่าล่ะ…ปกติแล้ว อสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้จะมีนิสัยเย่อหยิ่ง น้อยมากที่จะอยู่ปะปนรวมกันกับพวกมนุษย์ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…แล้วอีกอย่างมีหงส์ทองคำคอยควบคุม พวกมันก็มีระเบียบวินัยกันมากขึ้นด้วย”

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่ก็ยกยิ้มขึ้น

สิ่งที่หัวซวงซวงพูดมาก็มีเหตุผลมาก

สัตว์อสูรเหล่านี้เคารพและเกรงขามถวนจื่อมาก ต่อให้ถวนจื่อไม่ไปยุ่งวุ่นวายอันใดกับพวกมัน พวกมันก็ยังจะระมัดระวังตัวมาก

ตอนที่ถวนจื่อยังเป็นไก่ฟ้าเก้าสี มันก็เป็นสัตว์อสูรที่มีลำดับสูงที่สุดในเทียนลิ่ง

เมื่อคนกับสัตว์อสูรร่วมมือกัน ไม่ว่าใครก็ยากต้านทาน

ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงดีมาโดยตลอด

“จริงหรือ?”

หัวซวงซวงรู้สึกประหลาดใจมาก

ความจริงแล้วก่อนหน้านี้เขาก็สามารถคาดเดาได้อย่างเลือนราง แต่เมื่อได้ยินคำตอบจากฉู่หลิวเยว่ เขาก็รู้สึกสบายใจมากกว่าเดิม

“แต่ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ที่นี่ นางกำลังยุ่งอยู่ หากกลับไปแล้วข้าจะพาเจ้าไปพบนาง”

หัวซวงซวงตอบตกลงทันที “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณนายท่านมาก!”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามขึ้นว่า

“ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้เจ้าเป็นอย่างใดบ้าง?”

…

อีกด้านหนึ่ง ถวนจื่อกำลังช่วยจื่อเฉินพันแผล

นางแกะผ้าพันแผลออกอย่างระมัดระวัง หลังจากทำความสะอาดแผลเสร็จแล้ว นางก็ยังช่วยทายา สุดท้ายก็นำผ้าสีขาวพันทับลงไปอีกครั้ง

หลังจากเสร็จเรื่องเหล่านี้แล้ว ในที่สุดนางก็ตบมือขึ้นอย่างพอใจ

“เอาล่ะ! จื่อเฉิน เจ้าดูสิข้าพันแผลเป็นอย่างใดบ้าง?”

จื่อเฉินก้มหน้าลงมอง เมื่อเห็นว่าผ้าพันแผลของตัวเองผูกเป็นรูปโบว์ เขาก็เงียบไปอยู่นาน แล้วพูดว่า

“ดีมาก”