ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2175 ลมพัด

ตอนที่ 2175 ลมพัด

………………..

ตัวอักษรสีดำลอยอยู่เหนือน่านฟ้าอาณาจักรเสิ่นซวี่

เหมือนผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนนับไม่ถ้วนสามารถสัมผัสได้ ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

ตัวอักษรเหล่านั้นไม่ได้ใหญ่ แต่ก็สะท้อนเข้าสู่สายตาของทุกคนได้อย่างง่ายดาย มันสว่างและหม่นแสงตามจังหวะการหายใจของพวกเขา

รัชศกซินหยวน อาณาจักรเสิ่นซวี่ไม่เคยบันทึกช่วงเวลานี้เอาไว้ในประวัติศาสตร์

พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์ก็เป็นอาณาจักรลึกลับที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน

ทุกคนต่างรู้สึกสงสัยและเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความว่างเปล่า ตอนนั้นเหมือนเขาสามารถสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง และรู้สึกโหยหามันมาก

เหมือนว่าหลังจากนี้…จะมีอะไรบางอย่างที่กำลังดึงดูดคนทั้งโลก

…

ตระกูลอี้

จวินจิ่วชิงกลับมาถึงที่ตระกูลอี้แล้ว เวรยามที่หน้าประตูใหญ่ทำความเคารพเขาในทันที

“คารวะท่านประมุข”

น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ

ตอนที่สายตาของพวกเขามองไปทางลูกครึ่งแร้งวิเศษที่เกาะอยู่บนไหล่ของจวินจิ่วชิง ในแววตาของเขาก็มีประกายความหวาดกลัวแผ่กระจายออกมา

หลายเดือนก่อนหน้านี้ เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อจวินจิ่วชิงด้วยท่าทางเช่นนี้

ภายในระยะเวลาสั้นๆ จวินจิ่วชิงกลับยึดตำแหน่งประมุขของตระกูล อีกทั้งยังควบคุมตระกูลอี้ทั้งหมดเอาไว้ในกำมือ

แต่ถ้าใครที่มีสมอง พวกเขาก็ต่างรู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรต่อท่านประมุขหนุ่มคนนี้

จวินจิ่วชิงพยักหน้า จากนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน

จวินจิ่วชิงหรี่ตาเล็กน้อย แต่เขาดูเหมือนไม่ได้แปลกใจอะไรเลย

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็ถอนสายตากลับมา

“ไปเรียกให้พวกอาวุโสทุกคนของตระกูลอี้มาประชุมที่โถงใหญ่ ข้ามีเรื่องจะหารือ”

เวรยามทั้งสองคนนั้นได้ยินดังนั้นก็ตอบรับทันที

“ขอรับ!”

หลังจากที่จวินจิ่วชิงเดินออกไป เวรยามทั้งสองก็มองหน้ากัน

อาณาจักรเสิ่นซวี่…เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

…

ตระกูลหนาน

ตอนนี้ตระกูลหนานได้แตกกระจายไปแล้ว หนานจิ่นซูที่เคยเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสก้าวขึ้นสู่อำนาจท่ามกลางความวุ่นวาย และเข้ารับตำแหน่งประมุขตระกูลหนานโดยไม่มีใครเต็มใจ

เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของหนานอีฝาน เขาอยากครอบครองตำแหน่งประมุขตระกูลมานานหลายปีแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขายังด้อยกว่าหนานอีฝานหนึ่งขั้นเสมอ

ต่อมาหลังจากหนานอีฝานเสียชีวิต ตระกูลตกอยู่ในความวุ่นวาย ในที่สุดเขาก็ได้รับโอกาสแล้ว

หลังจากผ่านภัยพิบัติที่ท่าเรือดอกท้อ ตระกูลหนานก็มีการสูญเสียครั้งใหญ่ พวกเขาไม่สามารถกลับสู่จุดสูงสุดเช่นเดิมได้แล้ว

แต่ว่าตระกูลหนานสืบทอดมาเป็นพันปี ดังนั้นอย่างน้อยเขาก็มีรากฐานมั่นคง

ตอนนี้หนานจิ่นซูสั่งให้ทุกคนดูแลรักษาสุขภาพ ฟื้นฟูกำลังภายในของตัวเอง

ต่อให้ไม่สามารถอยู่ในระดับสูงเท่าเดิม แต่อย่างน้อยก็สามารถเทียบเท่ากับตระกูลอันดับหนึ่งได้

แน่นอนว่ายกเว้นพระราชวังเมฆาสวรรค์

เมื่อพวกเขาเห็นตัวอักษรที่อยู่บนท้องฟ้า หนานจิ่นซูก็ชะงักไปเป็นเวลานาน แต่ทันใดนั้นเหมือนเขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดังนั้นเขาจึงเผยสีหน้าตื่นเต้นยินดี

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

ตอนที่อี้เจากลับมา เขาไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดร่องรอยการเดินทางของตัวเอง

ความจริงแล้ว เรื่องที่เขากับโหมวเจินเดินทางไปทะเลทรายจันทราสีชาดด้วยกันนั้นได้แพร่กระจายออกไปจนทั่วเผ่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลทั้งสองเผ่าตั้งนานแล้ว

ดังนั้นตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนแล้ว

ตอนที่เขาเดินทางกลับมาถึงพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

เมื่อผู้อาวุโสอี้อวี่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกตื่นเต้นยินดีมาก

“ประมุข ท่านกลับมาแล้ว! ถวนจื่อเป็นอย่างใดบ้าง?”

ข่าวลือด้านนอกแพร่กระจายออกมาไกล เดิมทีเขาก็รู้อยู่แล้วว่าตอนนี้ถวนจื่อก็น่าจะปลอดภัยแล้ว

แต่เรื่องแบบนี้ ถามขึ้นด้วยตัวเองน่าจะทำให้เบาใจมากที่สุด

อี้เจาส่ายหน้า

“นางถูกคนบีบบังคับให้เปิดเส้นชีพจรเส้นที่หก แต่ยังดีที่ซั่งกวนเยว่สามารถทะลวงสู่ระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้ทันเวลา ดังนั้นซึ่งทำให้นางฟื้นตัวได้เร็วขึ้นกว่าเดิมไม่น้อย หลังจากพักฟื้นสักระยะก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว”

ผู้อาวุโสอี้อวี่ตกใจมาก เหมือนว่าตัวเองหูฝาดไป

“ถูกคนบังคับให้เปิดเส้นชีพจร? มันจะเป็นไปได้อย่างใด? จะมีคนมีความสามารถขนาดนั้นเชียวหรือ? อีกทั้ง ไม่สิ! พรสวรรค์ของถวนจื่อหาได้ยากในรอบพันปี นางสามารถเปิดเส้นชีพจรเส้นที่ห้าได้ตั้งแต่อายุยังน้อย คนที่บังคับให้นันเปิดเส้นชีพจรนั้นกำลังคิดอันใดอยู่กันแน่?”

อี้เจาสูดหายใจเข้าลึกๆ มือข้างหนึ่งไพล่หลัง คิ้วขมวดขึ้นเป็นปม

“นั่นคือสิ่งที่ข้ากังวล ตอนที่พวกเราไปถึงทะเลทรายจันทราสีชาด พวกเราได้เจอกับเรื่องยุ่งยากเล็กน้อย แต่…ยังสืบไม่ได้ว่าใครอยู่บ้างหลัง”

ริมฝีปากของผู้อาวุโสอี้อวี่ขยับ หน้าเปลี่ยนสี ภายในหัวใจมีระลอกคลื่นขนาดใหญ่

อี้เจาเดินทางไปกับโหมวเจิน ถ้าเขาเดาไม่ผิดละก็ จื่อเฉินก็น่าจะเกิดเรื่องด้วยเช่นกัน

เมื่อทั้งสองคนร่วมมือกัน พวกเขาก็แทบจะไร้เทียมทาน

อี้เจาพูดขึ้น

“อีกเดี๋ยวเพิ่มกำลังคนออกไป ตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนอีกครั้ง อย่าปล่อยเบาะแสใดๆ หลุดรอดไปเด็ดขาด”

“ขอรับ! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

ผู้อาวุโสอี้อวี่เพิ่งหมุนตัวเดินออกไป ขณะที่เขาอยู่ด้านหน้าจัตุรัสพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง เขาก็รู้สึกว่าคนท้องฟ้ามีอะไรผิดปกติ

ดังนั้นจึงหันไปมอง

ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้เขารู้สึกตกใจมาก

“ท่านประมุข! ดูนั่นสิ!”

อี้เจาเงยหน้าขึ้นมอง

ตัวอักษรบรรทัดนั้นสว่างวาบอยู่กลางอากาศ อีกทั้งยังสะท้อนเข้าสู่ดวงตาของเขาได้อย่างชัดเจน!

“ท่านประมุข! นั่นมัน…”

ผู้อาวุโสอี้อวี่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง แต่เขากลับพบว่าอี้เจาหมุนตัวเดินเข้าไปในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงด้วยความรวดเร็วแล้ว

ในขณะเดียวกัน ม่านพลังด้านนอกพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงก็มีแสงสว่างกระจายวูบวาบ แรงกดดันเข้มข้นกว่าเดิม!

ผู้อาวุโสอี้อวี่ชะงักค้างไป

ท่านประมุข…ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

เขายืนคิดอยู่ที่เดิมสักพักหนึ่ง ก่อนมุ่งหน้าไปทางหุบเขาเฟิ่งหวง ระหว่างนั้นเขาก็เห็นว่าคนจำนวนมากกำลังเงยหน้ามองตัวอักษรบรรทัดนั้น สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หัวใจของผู้อาวุโสอี้อวี่ตึงเครียดยิ่งขึ้น

…

เมื่ออี้เจาเข้าไปในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงแล้ว เขาสาวเท้าเร็วขึ้นระหว่างทางเดินเต็มไปด้วยความเงียบ

ในที่สุดเขาก็มาหยุดยืนตรงหน้าภาพวาดฝาผนังขนาดใหญ่ภายในพระราชวัง

“บรรพบุรุษ”

ภายในท้องพระโรงตกอยู่ในความเงียบ แม้กระทั่งเข็มหล่นยังได้ยิน

เงาร่างที่อยู่ในบนฝาผนังยังคงจมอยู่กับความเงียบ

…

ท่าเรือดอกท้อ

ตัวอักษรบรรทัดนี้ก็ปรากฏขึ้นเหนือน่านฟ้าของพวกเขาในเวลาเดียวกัน

ถังเคอที่เพิ่งหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์ชุดที่สองเสร็จก็หยุดนิ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง

เขาขมวดคิ้วขึ้น แต่ไม่นานก็ต้องคลายปมหัวคิ้วนั้น

ซูหลีก็หยุดมือเช่นกัน จากนั้นนางก็ถามอย่างสงสัยว่า

“นั่นมันคืออันใดกัน? พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์คือที่ใด? ประตูสวรรค์…มันเป็นประตูจริงๆ หรือ?”

ถังเคอมองไปทางนาง แล้วส่ายหน้า

“รอจนกระทั่งถึงเวลานั้น ทุกอย่างก็จะคลี่คลายเอง เจ้าจะหลอมต่อไปหรือไม่?”

เขาถามถึงเรื่องการหลอมอาวุธ

ซูหลีชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

“เจ้าพูดได้ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาต่อกันเถอะ!”

พวกเขาทั้งสองคนสูสีกันอยู่ตลอด ดังนั้นภายในใจของนางจึงอยากจะตัดสินผลแพ้ชนะ

ส่วนตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้น…

ก็เหมือนกับที่ถังเคอเคยพูดเอาไว้ เมื่อถึงเวลาก็จะรู้เอง

ทุกคนได้ยินทั้งสองคนพูดคุยกัน ภายในใจก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

น้องแปดยืดตัวบิดขี้เกียจ นางหลับตาลงเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นอย่างหมดแรงว่า

“พวกเขาทั้งสองคนหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์คนละสิบสามชิ้นแล้ว เหตุใดถึงต้องยังหลอมต่อไปล่ะ…”

หลังจากนั้นดูมาทั้งวันทั้งคืน พวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อย แต่นางง่วงแล้ว

นางบิดตัวแล้วขยับเข้าหาเฉินอี

“พี่ใหญ่ ข้าไปนอนได้หรือไม่?”

เฉินอีพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ไม่ได้”

………………..