ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2176 อยู่ที่ใด

ตอนที่ 2176 อยู่ที่ใด

………………..

น้องแปดบุ้ยปาก

นางก็รู้อยู่แล้ว

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พี่ใหญ่ไม่ปล่อยให้นางกลับไปแอบอู้คนเดียวแน่นอน

“แต่ข้าง่วงจริงๆ นะ!”

นางโน้มตัวไปด้านหน้า แล้วชี้ที่ดวงตาของตัวเอง

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้นอนมานานมากแล้ว รอยใต้ตาของข้าคล้ำมาก!”

เฉินอีไม่เหลือบสายตามองนางเลย

“เจ้าจะนอนตรงนี้ก็ได้”

น้องแปด “…”

ผ่านมาหลายปี แต่พี่ใหญ่ก็ยังใจร้ายใจดำเหมือนเดิม!

หากรู้เช่นนี้นางคงไม่ให้เขาเป็นคนชี้แนะ!

น้องแปดย่นจมูก

“นอนก็นอน!”

นางเดินถอยหลังออกไปสองสามก้าว ตอนนั้นก็ชนเข้ากับคนผู้หนึ่งพอดี

เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายคือ เยี่ยนชิง

เนื่องจากตอนนี้นางกำลังง่วงนอน อีกทั้งยังอยู่ในสภาพที่พร้อมจะหลับอยู่ทุกเมื่อ เมื่อเห็นว่าเป็นเยี่ยนชิง นางก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะตบไหล่ของอีกฝ่ายแล้วพูดว่า

“ใต้เท้าเยี่ยนชิง ข้าขอยืมไหล่นอนพิงหน่อยนะเจ้าคะ”

ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นคนคุ้นเคยกัน เยี่ยนชิงก็เป็นคนของหรงซิว เขาไม่เหมือนกับซานซานที่หวาดกลัวพี่ใหญ่มาก

เมื่อคิดได้ดังนั้น อีกฝ่ายจึงเป็นตัวเลือกที่พึ่งพาได้

ในตอนนั้นเอง เยี่ยนชิงก็คว้ามือของนาง จากนั้นก็หลบลงมาครึ่งก้าว

ศีรษะของน้องแปดที่สัมผัสกับความว่างเปล่าก็ได้สติขึ้นมาทันที

นางมองไปที่เยี่ยนชิงด้วยความมึนงง

สีหน้าของเยี่ยนชิงราบเรียบ

“แม่นางแปด เรื่องนี้คงไม่เหมาะสมเท่าไร”

น้องแปด “…มีสิ่งใดไม่เหมาะสมกัน?”

เยี่ยนชิงชะงักไป

“ตรงไหนก็ไม่เหมาะสม”

แม่นางน้อยคนหนึ่งจะนอนซบไหล่ผู้ชายได้อย่างไร

เขาไม่ได้อะไรอยู่แล้ว แต่รอบข้างยังมีคนจำนวนมากที่มองมา อีกทั้งยังจะพูดจาไม่ดีกับนาง

“แม่นางแปด หากว่าเจ้าง่วง ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปนอนก่อนเถอะ”

น้องแปดลืมตาโพลง

“แต่พี่ใหญ่ไม่ให้ข้ากลับไปนอนน่ะสิ! เมื่อครู่นี้เจ้าก็ได้ยินไม่ใช่หรือ?”

เยี่ยนชิงหันไปมองทางเฉินอี

ความจริงแล้วน้องแปดจะอยู่ที่นี่หรือไม่นั้นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมเฉินอีถึงไม่ปล่อยนางกลับไป

เมื่อเห็นท่าทางไม่สะทกสะท้านของเฉินอี เหมือนกับว่า…อีกฝ่ายไม่มีทางเปลี่ยนใจ

นี่เป็นเรื่องของสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ เขาไม่สามารถก้าวก่ายได้

“ถ้าข้าไม่ได้นอน ข้าจะต้องตายแน่ๆ!”

น้องแปดเบะริมฝีปากแดง จากนั้นก็ยื่นมือไปสะกิดไหล่ของเยี่ยนชิง

“เจ้าดูสิ! เจ้าจะใจร้ายได้ลงคอหรือ? แค่ให้คนนอนพิงเท่านั้นเองไม่ได้หรือ? ก็ข้าจะนอนน่ะ ข้าจะนอน!”

นิ้วเรียวสวยแตะที่ไหล่ของเขาเบาๆ

ในที่สุดเยี่ยนชิงก็จับมือของนางเอาไว้

“นอนเถอะ”

สมองของน้องแปดมึนงงสับสนแล้ว เมื่อได้ยินคำว่านอน นางก็รู้สึกยินดีมาก พร้อมเอนศีรษะหลับไปในที่สุด

แต่ว่าในครั้งนี้ยังไม่ถึงเป้าหมายของนาง

เยี่ยนชิงกลับยื่นมือออกมาแล้วพยุงศีรษะของนางเอาไว้

น้องแปดกะพริบตา

เยี่ยนชิงโบกมือขึ้น จากนั้นกลุ่มแสงสีฟ้าก็ปรากฏตรงหน้าของนาง

“เจ้าเข้าไปนอนด้านในได้”

เยี่ยนชิงพูดขึ้น

“ด้านในมีผ้าห่มและที่นอน เจ้าวางใจเถอะ ของเหล่านั้นล้วนเป็นของใหม่”

ส่วนเหตุใดเขาถึงมีของเหล่านี้นั้น…

หากย้อนกลับไป นายท่านของเขาเป็นคนสั่งให้เตรียมเอาไว้

เขาเตรียมเอาไว้เยอะมาก ส่วนหนึ่งก็ให้นายท่านใช้ และยังมีบางส่วนที่อยู่กับเขาตลอดเวลา

น้องแปด “…”

ตอนนี้นางตื่นเต็มตาแล้ว

“ไม่ต้องแล้ว”

น้องแปดสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เยี่ยนชิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าง่วงมากไม่ใช่หรือ? วางใจเถอะ ด้านในเป็นพื้นที่ส่วนตัวขนาดเล็ก อีกทั้งยังมีม่านพลัง”

น้องแปดหลับตาลง

น้องแปดกัดฟันพูดขึ้น

เยี่ยนชิงครุ่นคิด จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างลังเลว่า

“ถ้าอย่างนั้น…จะเปลี่ยนเป็นสีชมพูหรือ?”

“เจ้าน่ะสิที่มีเตียงสีชมพู! บ้านของเจ้าทั้งหลังด้วย!”

ในที่สุดน้องแปดก็ระเบิดออกมา นางพูดถึงท้ายอย่างโหดร้าย จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

ตอนนี้นางไม่เพียงไม่ง่วงแล้ว แต่ยังคงแจ่มใสมากด้วย

สิบสามที่อยู่ด้านข้างก็ถามขึ้นมาอย่างตื่นตระหนกว่า

“เหมือนว่าพี่แปดจะโมโห…”

สือฟังพูดขึ้นว่า

“มีคราใดที่นางพูดคุยกับใต้เท้าเยี่ยนชิงแล้วไม่โมโหบ้าง?”

สิบสาม “ก็จริง”

ด้วยประสบการณ์หลายปี ทำให้สิบสามเข้าใจว่า ตอนที่น้องแปดโมโหไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยเด็ด ทางที่ดีห้ามมองด้วยซ้ำ

ดังนั้นพวกเขาจึงเบนสายตาไปมองทางถังเคอและซูหลี

อวี๋จิ่ว “ตอนที่ผู้อาวุโสทั้งสองท่านหลอมอาวุธ พวกเขาดูมีความสุขมากเลย!”

ซานซาน “นั่นสิๆ ! ข้าสามารถมองต่อไปเป็นร้อยปีได้เลย!”

ในที่สุดเฉินอีก็พูดขึ้น

“น้องแปด”

น้องแปดรีบวิ่งเข้าไปหาพร้อมน้ำตาคลอเบ้า

“พี่ใหญ่!”

ในที่สุดพี่ใหญ่ก็เปลี่ยนใจแล้วใช่หรือไม่?

นางสามารถกลับไปนอนได้แล้วใช่หรือไม่?

น้องแปดชะงักไป

“รู้สิ”

“รู้ก็ดีแล้ว”

จากนั้นเฉินอีก็มองนางด้วยสายตาอ่อนโยน

“เหมือนว่าตอนนี้เจ้าจะมีพลังเหลือล้น ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็หลอมโอสถตามจำนวนนั้นก็แล้วกัน ส่วนจะเป็นโอสถประเภทใดนั้น…เจ้าก็รู้ดีแก่ใจ”

ขมับของน้องแปดกระตุกขึ้นอย่างแรง

เมื่อครู่นี้นางไม่ควรปฏิเสธเยี่ยนชิงเลย!

…

ทะเลทรายจันทราสีชาด

ข้อความเหล่านั้นเคลื่อนไหวตามจังหวะหายใจของนาง บนท้องฟ้ายังมีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาอย่างต่อเนื่อง กองหิมะที่อยู่รอบข้างก็หนามากขึ้นเรื่อยๆ แต่พวกมันกลับหลีกเลี่ยงทะเลสาบแห่งนี้

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เกล็ดสีม่วงนั้นก็บินกลับมาที่กลางฝ่ามือของนางอีกครั้ง

นางหลุบสายตาลงมอง คาดไม่ถึงว่าลำแสงที่อยู่ด้านบนจะหม่นแสงลงกว่าเดิมไม่น้อย

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ กำมือของนางแน่น

“…พวกเขาไม่อยู่ที่แห่งนี้”

นางขมวดคิ้วแน่น หัวใจเหมือนถูกอะไรบางอย่างบีบรัด

เกล็ดหิมะและน้ำแข็งยังคงเกาะที่ใบหน้าและศีรษะของนางอย่างต่อเนื่อง

บนขนตาของนางมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่เป็นเหมือนกับผลึกใส

“พวกเขาอยู่ที่…พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้น!”