ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2179 สะพานแห่งสวรรค์

ตอนที่ 2179 สะพานแห่งสวรรค์

………………..

เวลากว่าสิบว่าที่ฉู่หลิวเยว่และทั้งสามคนยังอยู่ที่ทะเลทรายจันทราสีชาด เพื่อต้องการหาร่องรอยที่เกี่ยวข้องกับที่สถานที่แห่งนี้

ทว่าน่าเสียดายจากที่พยายามเสาะหาอยู่นาน กลับไม่ได้ข่าวที่เป็นประโยชน์อันใดเลย

อีกทั้งอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นและหิมะก็ปกคลุมหนาขึ้นเรื่อยๆ

แม้แต่พวกเขายังรู้สึกค่อยๆ ทรมานขึ้นเล็กน้อย

ฉู่หลิวเยว่ลองอยู่หลายครั้งเพื่อเปิดทะเลสาบน้ำแข็ง แต่ก็ล้มเหลวจนต้องยอมแพ้อย่างไม่มีข้อยกเว้น

ผนึกนั่นลอยอยู่บนพื้นน้ำเงียบสงัด มันส่องแสงกระพริบแต่กลับมีพลังกดดันที่ยากจะเปรียบเทียบได้

ในที่สุดพวกเขาจึงเลือกออกจากที่นี่เสียก่อน

ตามคำพูดของหรงซิว ฉู่หลิวเยว่วางแผนที่จะไปท่าเรือดอกท้อก่อน หลังจากนั้นค่อยหารือกันเรื่องตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์กับโหมวเจินและอี้เจา

เดิมทีหนานซู่ไหวคิดจะตามไปด้วย แต่หลังจากครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนจึงเลือกกลับไปสำนักหลิงเซียวแทน

…

เมื่อฉู่หลิวเยว่กับหรงซิวกลับมาถึงจวนเยว่ เฉินอีจึงรีบเข้าต้อนรับในทันที

“นายท่าน องค์ชาย”

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปพลางเอ่ยถามขึ้น

“ทางด้านถังเคอกับท่านซูเป็นอย่างไรบ้าง? ตอนที่ข้ากลับมา ทางด้านผาธารใสเหมือนไม่มีการเคลื่อนไหวอันใด”

“เรียนนายท่าน ผู้อาวุโสท่านสองเพิ่งจบการแข่งขัน ขณะนี้กำลังพักผ่อนอยู่ที่จวนของแต่ละท่าน”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“เมื่อครู่?”

จากความเร็วในการหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของทั้งสองท่านนั้น คงใช้เวลาไม่นานขนาดนี้ใช่หรือไม่?

เฉินอีพยักหน้าและอธิบายขึ้น

“นานเท่าใด?”

นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งถังเคอและท่านซูได้ตั้งใจที่จะมอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่หลอมขึ้นในครั้งทั้งหมดให้แก่นาง

เฉินอีพูดขึ้น

“แต่ละท่านหลอมได้สี่สิบสองชิ้น รวมทั้งหมดแปดสิบสี่ชิ้น”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เบิกตาโพลงและถามขึ้น

“เจ้าพูดว่าเท่าใดนะ!”

เฉิงอีตอบกลับด้วยสีหน้าสงบนิ่งเช่นเคย

“ทั้งหมดแปดสิบสี่ชิ้น และเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อทั้งหมด ทั้งสองท่านได้มอบของให้กับข้าน้อยแล้ว รอเพียงนายท่านกลับมาก็จะมอบให้อย่างเป็นทางการอีกครั้ง”

ขณะที่พูดเขาหยิบแหวนเฉียนคุนออกมาสองวง

แหวนเฉียนคุนสองวงนี้แตกต่างกันอยู่เล็กน้อย แต่ละวงมีรอยผนึกเล็กๆ ที่ด้านบน

“ด้านซ้ายคือของผู้อาวุโสถังเคอ ด้านขวาคือของท่านซู”

เฉินอียื่นแหวนด้วยสองมืออย่างนอบน้อม

“ทั้งสองท่านได้บอกไว้ว่า เชิญท่านตรวจสอบได้ตามต้องการ และค่อยเลือกชิ้นที่ชอบที่สุด”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด

“ข้าจำได้ว่าส่วนประกอบที่พวกเขาใช้ล้วนเหมือนกัน เช่นนั้นพวกนี้…”

“หากเป็นดังที่ท่านคิด ของเหล่านี้ล้วนเหมือนกันทั้งหมด ข้าน้อยสังเกตุขั้นตอนทั้งหมด จริงๆ แล้วทั้งสองท่านฝีมือพอๆ กัน ขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

นางรับแหวนเฉียนคุนสองวงนั้นมาและแยกกันตรวจสอบ แต่กลับพบว่าทั้งคุณสมบัติและลักษณะล้วนเหมือนกันทุกประการ!

จะให้เปรียบเทียบกันอย่างไรเล่า

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองแหวนเฉียนคุนเล็กๆ สองวงนี้พลางมึนงงไปชั่วขณะ

บัดนี้ทั้งสองท่านนี้ต่างร่วมมือกันและหลอมมันออกมามากมายเช่นนี้ในชั่วอึดใจเดียว ช่างน่ากลัวเสียจริง!

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ครอบครัวตระกูลขุนนางจำนวนไม่น้อยในอาณาจักรเสิ่นซวี่ได้ยินข่าวนี้ ต่างพากันส่งจดหมายมาเพื่อต้องการอาวุธศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ ข้าน้อยไม่กล้าตัดสินใจด้วยตนเอง จึงส่งจดหมายเหล่านี้ไปที่ห้องหนังสือของท่าน เพื่อรอให้ท่านกลับมาพิจารณาและตอบกลับด้วยตนเอง”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเสียจริง”

ข่าวที่ถังเคอและทั้งสองคนยังอยู่ที่ท่าเรือดอกท้อได้แพร่สะพัดออกไปนานแล้ว และเรื่องที่ทั้งสองท่านเริ่มหลอมอาวุธร่วมกัน ก็ยิ่งแพร่ออกไปอย่างกับไฟลามทุ่งตั้งแต่แรกเริ่มแล้ว

อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อใกล้จะครบหนึ่งร้อยชิ้น ใครบ้างจะไม่ตาร้อน? ใครบ้างจะไม่อิจฉากันเล่า?

เพียงชั่วครู่แต่ละตระกูลขุนนางใหญ่เมื่อได้ยินข่าวต่างพากันเคลื่อนไหวในทันที และคาดหวังว่าจะสามารถแลกเปลี่ยนบางอย่างจากท่าเรือดอกท้อแห่งนี้

อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งราชาล้ำค่ามากพออยู่แล้ว นับประสาอะไรกับอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อ?

เช่นเดียวกับตระกูลอี้และตระกูลหนาน ท้ายที่สุดก็ยังมีจำนวนน้อยนัก

“ไม่ต้องอ่านแล้ว ปฏิเสธจดหมายนั้นทั้งหมดไปสะ”

ฉู่หลิวเยว่จึงเดินเข้าไปข้างหน้าต่อ

ด้านหนึ่งเป็นความตั้งใจของผู้อาวุโสทั้งสอง ไม่ดีที่จะส่งต่อออกไป

ในอีกด้านหนึ่ง เป็นเพราะตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางจึงถามขึ้นด้วยท่าทางสงสัย

“จริงสิ หลังจากพวกข้าออกไป ในอาณาจักรเสิ่นซวี่มีอันใดที่ผิดปกติหรือไม่”

เฉินอีพยักหน้าเล็กน้อย

“มีขอรับ ประตูแดนสวรรค์ขอตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์กำลังจะเปิดออก ทุกคนในอาณาจักรเสิ่นซวี่จึงได้เตรียมการไว้พร้อมแล้ว”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่สั่นไหว

“ขณะนี้ผู้ฝึกตนในอาณาจักรเสิ่นซวี่ล้วนรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว อีกทั้งช่วงนี้มีคำพูดหนาหูว่าเพียงเข้าไปในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ได้ ก็จะสามารถทะลวงขั้นเป็นเทพศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนต่างระส่ำระสายกันไปหมด”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็ตกอยู่ในภวังค์

“แต่ใครเป็นคนปล่อยข่าวออกมา?”

เฉินอีส่ายหน้า

“แสดงว่ามีคนคอยสร้างเรื่องและตั้งใจกวนน้ำให้ขุ่น จนไม่รู้ว่าแหล่งข่าวที่มาแท้จริงแล้วออกมาจากที่ใดกันแน่”

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย

หากเป็นอย่างที่พูด เกรงว่าต่อไปอาณาจักรเสิ่นซวี่คงได้วุ่นวายเสียแล้ว

“แต่พวกเราไม่รู้ว่าตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ใด ต่อให้รู้ข่าวนี้แล้วจะทำอันใดได้”

เฉินอีขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาปรากฏความสับสนขึ้นในทันที

จู่ๆ ในใจของนางก็เกิดลางสังหารณ์ไม่ดีขึ้น

เฉินอีพูดขึ้น

“สะพานสู่ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ถูกสร้างขึ้นแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นด้วยความตกใจ

“เจ้าพูดอันใดนะ!”

เฉินอีพูดขึ้น

“รอถึงเวลาค่ำ ท่านก็จะรู้ความหมายของข้าน้อย”

…

เวลาแห่งการรอคอยมักยาวนานเกินจะทนไหว

ฉู่หลิวเยว่ยืออยู่ตรงลานบ้าน พลางจ้องมองบนท้องฟ้า

ขณะนี้เป็นเวลาพลบค่ำ ยังมีเวลาอีกเล็กน้อยที่ฟ้าจะมืดลง

นางครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก่อนหน้านี้ และรู้สึกเหมือมีตาข่ายขนาดใหญ่มาคลุมนางไว้

ราวกับโชคชะตาที่ไม่อาจะหลีกหนีได้

ยามมืดค่ำค่อยๆ มาเยือน

เมื่อดาวดวงแรกส่องระยิบระยับบนท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับผืนผ้ากำมะหยี่ ในที่สุดสะพานนั่นก็ปรากฏขึ้น!

………………..