ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2180 ข้าจะอยู่กับเจ้า

ตอนที่ 2180 ข้าจะอยู่กับเจ้า

………………..

ในค่ำคืนที่กระจ่างชัด สะพานสีเงินทอดยาวท่ามกลางอากาศ

ด้านหนึ่งของสะพานเชื่อมต่อกับเส้นขอบฟ้าที่ห่างไกล ส่วนอีกด้านหนึ่งทอดยาวบนท้องฟ้าจมลงไปในปุยเมฆและเชื่อต่อกับสถานที่ที่มิอาจะรู้ได้

ทั้งงดงามเจิดจรัส และสง่างามล้ำค่า

แสงสว่างแต่ละดวงมารวมกันและก่อตัวเป็นสะพานสีเงินที่เหมือนจริงดังที่เห็นนี้

แต่หากมองดูอย่างละเอียดแสงสว่างเหล่านั้นแทบไม่ใช่แสงธรรมดา แต่ดูเหมือนถูกสลักด้วยลวดลายบางอย่าง

เพียงแต่ระยะห่างไกลมาก ดังนั้นจึงมองเห็นได้ไม่ชัดเพียงชั่วคราวเท่านั้น

“ตั้งแต่คืนที่ตัวอักษรเริ่มวาบวับอยู่บนท้องฟ้าในอาณาจักรเสิ่นซวี่ สะพานนั่นก็ปรากฏขึ้น”

เมื่อฉู่หลิวเยว่นึกถึงคำพูดของเฉินอี ความคิดมากมายนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมาในหัวของนาง

“ในตอนแรกเป็นการรวมตัวกันของแสงเล็กๆ เกิดการเชื่อมต่อระหว่างสวรรค์และโลกที่ยากจะเข้าถึงและมันไม่เคยหลับใหลตลอดคืน แต่แสงเหล่านั้นก็แพร่กระจายออกไปทีละน้อยบนท้องฟ้า และค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปร่างสะพานขึ้น”

“จนถึงตอนนี้สะพานนั่นยังคงปรากฏออกมาตอนเย็นของทุกวัน อีกทั้งยังขยายพื้นที่อย่างต่อเนื่อง”

“ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนั้นคืออันใด แต่ทุกคนเชื่อว่าจุดสิ้นสุดที่ทอดยาวของสะพานจะต้องเป็นตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ในตำนานเป็นแน่ วันที่สะพานเชื่อมต่อกันอย่างสมบูรณ์ ก็ต่อเมื่อประตูนแดนสวรรค์เปิดออก!”

…

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองสะพานที่ขอบฟ้านั่น หลังจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

การคาดเดาของเฉินอี น่าจะเป็นการคาดเดาของผู้ฝึกตนทั้งหมดในอาณจักรเสิ่นซวี่ก่อนหน้านี้

สถานการณ์ที่แปลกประหลาดและงดงามเช่นนี้ สำหรับพวกเขาแล้วถือเป็นเรื่องแปลกใหม่ก็เท่านั้น

สำหรับเรื่องที่ไม่รู้ ความกลัวมักมาพร้อมกับความอยากรู้อยากเห็น แม้รู้ว่าเต็มไปด้วยอันตราย แต่ก็อยากลองดูด้วยตนเองสักครั้ง

ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้นแต่อย่างใด

“ยังดูสิ่งนี้อยู่อีกหรือ”

หรงซิวเดินออกมาจากห้องและสวมเสื้อคลุมบนตัวของฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่ขยับเสื้อคลุมและเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเอ่ยถามขึ้น

“เจ้าบอกว่าสถานที่ที่เชื่อมต่อหลังสะพานนั่นแท้จริงแล้วคือตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ในตำนานใช่หรือไม่ หากเป็นจริงดังว่า เช่นนั้น…พวกพี่เป่าก็น่าจะอยู่ที่นั่นด้วยอย่างนั้นหรือ”

หรงซิวกุมมือของนางเอาไว้

อาจเป็นเพราะลมหนาวที่พัดผ่าน จึงทำให้ปลายนิ้วของนางหนาวเย็น

เขาจึงกุมมือนางไว้ในฝ่ามือ เมื่อสัมผัสได้ว่าตัวของนางค่อยๆ อุ่นขึ้น หรงซิวจึงพูดขึ้นต่อว่า

“สิ่งนี้ใครก็มิอาจบอกได้ เมื่อไปถึงแล้วถึงรู้ได้”

“ก็จริง”

ฉู่หลิวเยว่ที่อยู่ด้านข้างหันไปมองเขา

ในดวงตาหงส์ที่ล้ำลึกและสงบนิ่งคู่นั้น ความสงบและมั่งคงได้สะท้อนเงาร่างเล็กๆ สองร่างของนาง

เขาถามขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“กำลังคิดอันใดอยู่หรือ”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและอบอุ่นอยู่เสมอ

ฉู่หลิวเยว่ลังเลครู่หนึ่งจึงพูดขึ้น

“หรงซิว ข้ามักรู้สึกว่ามีมือหนึ่งผลักข้าออกไป”

แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นเป็นใคร แต่มีมือใหญ่ที่มองไม่เห็นค่อยๆ ผลักนางไปยังทิศทางนี้

ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์นั่นจะต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับนางเป็นแน่

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางในตอนนี้ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

หรงซิวก้มลงจูบบนหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา

เดิมทีฉู่หลิวเยว่รู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย แต่ใจกลับสงบลงได้ในทันที

นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของเขา ก่อนที่เขาจะตอบสนองกลับ นางวางศีรษะลงบนไหล่ของเขาและขยับไปมาเบาๆ

“ข้าไม่กลัวหรอก เพราะข้ามีเจ้าอยู่”

…

“อันใดนะ? อาเยว่ยังเชิญปู่โหมวเจินมาด้วยหรือ”

ในลานบ้านของอีกฝั่งหนึ่ง ถวนจื่อกับจื่อเฉินกำลังนั่งหันหน้าเข้าหากันตรงโต๊ะหิน

ผลไม้ที่สดใหม่และดูฉ่ำน้ำวางอยู่บนโต๊ะมากมาย

ผลไม้เหล่านี้ซานซานเป็นคนส่งมาให้โดยเฉพาะ ทั้งหมดล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าที่ยากจะพบเห็นและยังได้ผลดีเยี่ยมสำหรับการฟื้นฟูพลัง

เดิมทีมอบให้จื่อเฉิน แต่ตอนนี้ล้วนเป็นของถวนจื่อไปเสียแล้ว

ในขณะที่ถวนจื่อกำลังกอดผลไม้สีแดงกลมที่ผลใหญ่กว่ากำมือของนางและกัดมันอยู่นั้น

หลังจากได้ยินคำพูดของจื่อเฉินนางจึงหยุดเคลื่อนไหวลงในทันที และเงยหน้ามองด้วยความตกใจและสับสน

“อืม น่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้แล้ว”

จื่อเฉินพูดและมองนางครู่หนึ่ง

บนปากเล็กๆ ของนางเลอะไปด้วยน้ำผลไม้สีแดงเป็นดวงๆ และยังมีเม็ดงาขาวติดอยู่

ดวงตาคู่ใหญ่ที่เหมือนองุ่นดำกะพริบไปมาและเต็มไปด้วยความสงสัย

“เงยหน้า”

จื่อเฉินพูดขึ้น

“เหตุใด?”

ถวนจื่ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่ยังแสดงสีหน้าเชื่อฟัง

จื่อเฉินเอื้อมมือออกมาเช็ดเม็ดงาขาวสองสามเม็ดที่มุมปากของนาง

ถวกจื่อเพิ่งรู้ตัวว่าสนุกกับการกินมากเกินไป ไม่รู้เมื่อได้ที่กินแล้วจึงกลายเป็นเช่นนี้

ขณะที่นางเช็ดปาก บนมือของนางก็กลายเป็นสีแดงๆ ในทันที

เป็นเรื่องยากที่นางจะรู้สึกเขินอาย

“เฮ้อ…ช่วงนี้ไม่รู้เหตุใด ข้าหิวบ่อยนัก…”

นางมองผลไม้ที่อยู่ในมือ และมองจานครึ่งหนึ่งที่ว่างเปล่าบนโต๊ะ…นั่นคือทั้งหมดที่นางกินไป

ดูเหมือน…เจ้าจะกินมากจริงๆ?

จื่อเฉินถอนสายตากลับ สีหน้าที่เย็นชาไม่แสดงออกแต่อย่างใด

“อย่าสิ้นเปลือง”

“อ้อ!”

เมื่อถวนจื่อได้ยินเข้าก็สบายใจขึ้นมาก จึงกินไปพลางและพูดพึมพำไปพลางว่า

“ผู้เฒ่าประมุขก็ส่งข่าวมาบอกว่าจะมาถึงที่นี่ในอีกสองวัน แต่แปลกจริง…พวกเขาเพิ่งกลับไปไม่นานไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงจะมาอีก”

แม้ว่านางอายุยังน้อย แต่ก็ติดตามฉู่หลิวเยว่ในกลุ่มของอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลนี้อยู่หลายครั้ง

ในสถานการณ์ปกติโหมวเจินและอี้เจาไม่มีทางปรากฏตัวพร้อมกัน

ทว่านานเช่นนี้แล้ว ทั้งหมดก็เคยเกิดขึ้นเพียงสองครั้ง

ครั้งแรกเพราะงานแต่งของหรงซิวกับฉู่หลิวเยว่ และอีกครั้งหนึ่งเป็นเพราะเกิดเรื่องระหว่างนางกับจื่อเฉิน

แต่ครั้งนี้…

“หรือเป็นเพราะสะพานนั่น?”

ถวนจื่อแหงนหน้ามองไปยังสะพานที่ขอบฟ้านั่น

เฉินอีหรี่ตาลงเล็กน้อย

“อาจะเป็นได้”

“แต่ก็ไม่รู้ว่าสะพานนั่นปรากฏตัวออกมาได้อย่างไร”

“เวลาข้าเห็นมันมักจากรู้สึกมีค่อยสบายใจนัก”

จื่อเฉินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองไปทางนาง

“ไม่สบาย? เกิดอันใดขึ้น?”

ถวนจื่อส่ายหัว ปากเล็กๆ พองขึ้น ราวกับเลอะเลือนเล็กน้อย และยกมือขึ้นขี้ไปที่สะพานนั่น

“ข้าก็ไม่รู้…อย่างใดก็…”

จื่อเฉินยื่นมืมาดึงมือของนางเข้ามา สองนิ้วประสานกัน และวางไว้บนข้อมือของนาง เพื่อแยกพลังออกจากกันและเข้าไปในร่างของนาง

หลังจากตรวจสอบดูแล้วกลับไม่รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร

อันที่จริงเป็นเพราะเปิดชีพจเส้นที่หกได้แล้ว สภาพภายในร่างกายของถวนจื่อดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก อีกทั้งพลังก็เพิ่มมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

หากพูดว่าไม่สบาย…ดูเหมือนไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ

ถวนจื่อเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของเขาก็หัวเราะออกมาในทันที

“ข้าไม่อันใด! ไม่ต้องเป็นกังวล ร่างกายของข้าดีขึ้นมากแล้วล่ะ! บางทีอาจกินมากเกินไปกระมัง?”

จื่อเฉินไม่พูดอะไรกับความคิดเห็นของนาง แต่นางก็ไม่ได้ถามอันใดต่อ

“เอาเถอะ ในเมื่อข้ากินเสร็จแล้ว งั้นข้าไปก่อนนะ!”

ถวนจื่อโบกมือไปมาและกระโดดลงจากม้านั่ง

จื่อเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ไป? เจ้าจะไปไหน?”