ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2185 เตือนสติเจ้า

ตอนที่ 2185 เตือนสติเจ้า

………………..

เฟยซิงเหมินเป็นตระกูลชั้นหนึ่งในอาณาจักรเสิ่นซวี่ที่สืบทอดมาเป็นเวลาหลายพันปี มีรากฐานหยั่งลึกอย่างมั่นคงและมีพลังมหาศาล

อย่างใดก็ตามทะเลเพลิงที่ลุกไหม้อย่างบ้าคลั่งกลับกลืนกินทุกสิ่งอย่างง่ายดาย

หรงซิวย่นคิ้วเล็กน้อย

ในขณะนั้นมีทหารองค์รักษ์เกราะดำกลุ่มหนึ่งพุ่งมาจากทางทะเลเพลิงนั่น

ปกคอเสื้อของพวกเขาล้วนถูกสลักด้วยสัญลักษณ์ของพระราชวังเมฆาสวรรค์

คนเหล่านี้…เป็นอัศวินดำของหรงซิว!

“ถวายบังคมฝ่าบาท!”

ทหารหลายร้อยนายทำความเคารพอย่างพร้อมเพียง อย่างกล้าหาญเด็ดเดี่ยว

หรงซิวพูดขึ้น

“คนล่ะ”

“ทูลฝ่าบาท หลังจากข้าน้อยได้รับคำสั่งจากฝ่าบาทจึงรีบไปทันที แต่ช้าไปก้าวเดียว เมื่อมาถึงที่นี่เปลวไฟก็ประทุขึ้นแล้ว เฟยซิงเหมินที่เหลือส่วนใหญ่ต่างล้มลงและเสียชีวิต เหลือเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบเจ็ดคนสุดท้ายที่รอดชีวิตมาได้ ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดอยู่ห่างออกไปร้อยลี้ทางตะวันตกเฉียงใต้ พ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านประมุขตระกูลซือกับชือรุ่ยเออร์เป็นอย่างใดบ้าง”

“ท่านประมุขตระกูลซือหลบหนีไปเพื่อปกป้องคนในตระกูลได้ทำลายจิตวิญาณจนสิ้น ตอนนี้คุณหนูรองซือไม่เป็นอันใดร้ายแรง เพียงแต่นางยังคงเศร้าเสียใจและไม่ยอมพูดมาตลอด พ่ะย่ะค่ะ”

ไม่ว่าใครเมื่อเจอกับเหตุการณ์กระทันหันเช่นนี้ เกรงว่าคงยากที่จะยอมรับได้

หรงซิวพยักหน้า

“ข้าจะไปดูสักหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องตามมา”

แม้ว่าเหล่าทหารจะรู้สึกประหลาดใจ แต่พวกเขาก็เคารพและเชื่อฟังคำสั่งของหรงซิวเท่านั้น จึงไม่ถามหรือขัดขวางอันใดให้มากความ เพียงแต่รับคำสั่งด้วยความเคารพและรอคอยอยู่ที่เดิม

บ้านเรือนทุกหลังถูกทะเลเพลิงกลืนกินจนหมด เหลือเพียงโครงร่างที่เลือนรางเท่านั้น

อุณหภูมิสูงที่ร้อนระอุทำให้อุณหภูมิของอากาศรอบ ๆ สูงขึ้นอย่างมาก แม้แต่แม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลแทบจะเหือดแห้งลง

พื้นที่ทุกตารางนิ้วกำลังเผชิญกับความร้อนอบอ้าวที่น่าสะพรึงกลัว จนแทบจะหลอมละลายจนผิดรูปร่าง

หรงซิวมองลงไปด้านล่าง

ในเปลวไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุด กระจกบานใหญ่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

เปลวไฟเหล่านั้นเต้นรําอย่างบ้าคลั่งที่ แต่ดูเหมือนมีความหวาดกลัวอย่างลึกซึ้งและไม่กล้าเข้าใกล้กระจกบานนั้นแม้แต่ครึ่งเดียว

ไม่นานก็มีร่างหนึ่งสะท้อนอยู่ในกระจก

ใบหน้านั่นเหมือนกับหรงซิวทุกประการ

ชายผู้นั้นสวมเสื้อคลุมสีดำสายตาดำมืดลึกล้ำ

เย่อหยิ่ง เยือกเย็น สูงศักดิ์!

เขาจ้องมองหรงซิว และพูดขึ้นอย่างช้าๆ

“เจ้าควรกลับไปได้แล้ว”

…

“ท่านประมุข ท่านนั่งลงพักสักครู่เถอะ?”

เสียงแก่ๆ ดังขึ้นมาจากด้านลัง

ชือรุ่ยเออร์ส่ายหน้าและไม่พูดอันใด และยังคงมองออกไปไกลๆ

ที่นี่อยู่ห่างจากที่นั่นหลายร้อยลี้ แต่ก็ยังสามารถมองเห็นแสงไฟที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าได้

คาดการณ์ได้ว่าสถานการณ์ทางนั้นเลวร้ายเพียงใด

แต่พวกเขา…เพิ่งหนีออกจากสถานที่นรกนั่น

ซึ่งที่นั่นเคยเป็นบ้านของนาง

เมื่อท่านพ่อของนางเสียชีวิตไป นางได้รับคำสั่งให้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลอย่างเป็นทางการ

ดวงตาของนางแดงก่ำ แต่กลับไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวไหลออกมา

อีกทั้งเปลวไฟนั่นทำให้น้ำตาของนางระเหยไปจนหมด

ตอนนี้แม้แต่แรงจะร้องไห้นางยังไม่มี เพียงแค่อาศัยกำลังสุดท้ายเพื่อยืนหยัดต่อไปก็เท่านั้น

ชายชราที่ยืนอยู่ด้านหลังนางเห็นถึงความทุกข์ใจของนาง เมื่อคิดไปคิดมาเขาจึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า

“นายท่าน ท่านพยายามอย่างเต็มที่แล้ว หากท่านไม่แจ้งขอความช่วยเหลือออกไป คนของพระราชวังเมฆสวรรค์ก็คงไม่มา เกรงว่าตอนนี้พวกเรา…”

ชือรุ่ยเออร์มีสีหน้าหวาดกลัว

อันที่จริงในเวลานั้นนางไม่มีความคาดหวังมากนัก เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป

สิ่งเดียวที่นางคิดได้ในเวลานั้น ก็คือขอความช่วยเหลือจากท่าเรือดอกท้อ

โชคดีที่คนของพระราชวังเมฆาสวรรค์มาทันเวลาพอดี

ไม่เช่นนั้นเฟยซิงเหมินทั้งหมดของพวกเขาอาจไม่สามารถรักษาไว้ได้

ขณะนี้เงาร่างสูงใหญ่กำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วจากระยะไกล

เป็นหรงซิว!

ด้านหลังของเขายังมีทหารเกาะดำของพระราวังเมฆาสวรรค์ติดตามมาด้วย

เมื่อทุกคนที่อยู่ด้านหลังชือรุ่ยเออร์เห็นเข้าก็ทยอยกันลุกขึ้นยืน

“ฝ่าบาท”

ชือรุ่ยเออร์ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและทำความเคารพอย่างจริงจังด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

“ขอพระทัยฝ่าบาทที่เมตตา”

หรงซิวพูดขึ้น

“ตอนนี้เฟยซิงเหมินถูกทำลายแล้ว พวกเจ้าไม่สามารถกลับไปได้แล้ว อีกสักครู่พวกเขาจะพาพวกเจ้ากลับไปที่ท่าเรือดอกท้อ ช่วงเวลาต่อจากนี้ไปพวกเจ้าก็อยู่ที่นั่นก่อน เจ้าเป็นเพื่อนของเยว่เออร์ นางจะช่วยเจ้าจัดการด้วยตนเอง”

หรงซิวพยักหน้า และหันตัวกลับเพื่อจะออกไป

ชือรุ่ยเออร์ชะงักและเอ่ยถามขึ้นในทันที

“ฝ่าบาทจะไม่กลับไปที่ท่าเรื่อดอกท้อกับพวกข้าหรือเพคะ?”

หรงซิวก้าวเท้าเดินต่อไปโดยไม่หยุด

“พระราชวังเมฆาสวรรค์มีเรื่องสำคัญที่ต้องกลับไปจัดการ ดังนั้นตอนนี้ข้ายังกลับไปไม่ได้”

ชือรุ่ยเออร์ตกใจอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงพยักหน้ารับ

จู่ๆ เฟยซิงเหมินก็เกิดเรื่องเช่นนี้ คาดว่าหรงซิวคงเป็นห่วงพระราชวังเมฆาสวรรค์อยู่ไม่น้อย กลับไปดูสักหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ

ก่อนที่เธอจะพูดอันใดต่อ หรงซิวก็พาอวี๋มั่วออกไปทันที

เมื่อมองดูร่างที่ห่างไกลหายวับไปอย่างรวดเร็ว ชือรุ่ยเออร์รู้สึกไม่สบายใจขึ้นหลายส่วนอย่างอธิบายไม่ได้

ในเวลานี้สะพานที่ขอบฟ้าได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ

ชือรุ่ยเออร์ค่อยๆ กำมือแน่นขึ้น

…

ณ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

หลังจากแน่ใจว่ากลุ่มคนส่วนใหญ่เพียงแค่หลับสนิท ถวนจื่อก็ค่อยๆ รู้สึกวางใจลงบ้าง

เพียงแต่จากนี้ไป เหตุใดการตามหาอี้เจากลับเป็นปัญหาใหญ่เช่นนี้

“ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสอี้เจาและคนอื่น ๆ จะเป็นอย่างใดกันบ้างในตอนนี้”

เมื่อฉู่หลิวเยว่คิดถึงเรื่องนี้และมองไปทางถวนจื่อ

“ถวนจื่อ พวกเขายังอยู่ที่เขา…หรือไม่”

“อยู่เจ้าค่ะ!”

ถวนจื่อพยักหน้าและชี้ไปทางตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

“ผู้อาวุโสเฒ่าอี้เจาและพวกเขาดูเหมือนจะอยู่ที่นี่กันทั้งหมด! แต่ว่า…”

ถวนจื่อกัดมือและพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก

“เหมือนจะขาดไปหนึ่งคน”

ฉู่หลิวเยว่ใจเต้นรัวและถามขึ้น

“ขาดใครหรือ”

“ผู้อาวุโสใหญ่”

อี้กง!

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้น

เดิมที่อี้กงกับถวนจือไม่ได้ขัดแย้งกัน หลังจากที่ถวนจื่อกลายเป็นนายน้อย อี้กงก็ยิ่งถูกโจมตีอย่างหนัก จนแทบไม่ได้ออกมาเลย

เหตุใดจู่ๆ ถึงหายไปล่ะ?

…

ในกรงขังที่มืดมิดและคับแคบ หลานเซียวกำลังยืนพิงกำแพงครึ่งหนึ่งพลางไขว้ขาด้วยสีหน้าที่ยังคงดูสบาย

“ข้าว่า เจ้าเป็นแบบนี้ไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ เดิมที่ทุกคนล้วนหารือและลงนามในพันธสัญญาเรียบร้อยแล้ว เจ้าคิดจะทำลายมันฝ่ายเดียวได้อย่างใด? และยังขังนายน้อยกับคนอื่นๆ ไว้อีก? เจ้าคงไม่คิดจริงๆ ว่า หากขังแล้วพวกข้าจะเชื่อฟังเจ้าจริงๆ หรอกนะ?”

เขาหัวเราะเย้ยหยัยและพลิกตัวกลับไป

“ทะเลก็สูญสิ้นไปนานเช่นนี้แล้ว เจ้ายังไม่ยอมแพ้อีกหรือ? ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ข้าจะแนะนำเจ้าสักหน่อย นายน้อยมีอารมณ์รุนแรงอย่างมาก ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถคุณควบคุมได้ เจ้าควรจะรีบปล่อยนายน้อยออกไปก่อนที่นายน้อยจะโกรธ”

ในที่สุดเสียงที่ทุ้มต่ำและแหบแห้งก็ดังขึ้น

“พวกเจ้าหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์กันเอง เดิมที่เป็นพวกเจ้าที่ละเมิดสัญญาก่อน หากจะลงโทษจริงๆ น่าจะเป็นพวกเจ้าคนแรก!”

หลานเซียวส่งเสียง “เฮ้ย” พลางนั่งลง และพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้น

“นายน้อยไม่เพียงหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่นางหนูเยว่เออร์เป็นคนส่งทัณฑ์สวรรค์นั่นมา เหตุใดถึงอิจฉาเล่า?”

“นายน้อยขอเตือนท่านสักคำ สิ่งที่นางส่งมา…คือทัณฑ์สวรรค์สีทอง!”