ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2186 รอคอยนาง

ตอนที่ 2186 รอคอยนาง

………………..

ปัง!

ทันใดนั้นแส้สีดำยาวก็พุ่งเข้ามาและฟาดใส่หลานเซียวเข้าเต็มแรง!

รอยเลือดสีแดงเข้มปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วบนใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนนั้น เห็นได้ชัดว่าช่างดูตื่นตระหนกตกใจยิ่งนัก

หลานเซียวยื่นมือออกมาและเช็ดใบหน้าด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา เมื่อเห็นรอยเลือด เขาก็ตะโกนด่าด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“นายน้อยของเจ้า! รู้หรือไม่ว่าใบหน้านายน้อยนี้มีค่ามากแค่ไหน!”

เขารอมานานนับหมื่นปีถึงจะได้ใบหน้านี้มา!

“หากเจ้ายังต่อต้านดื้อรั้นอย่างไร้ประโยชน์ต่อไป อย่าพูดถึงใบหน้าของเจ้าเลย แม้แต่ร่างศักดิ์สิทธิ์ของเจ้านี้…คงจะไม่มีอยู่อีกต่อไปในที่สุด”

หลานเซียวหัวเราะเยาะขึ้น

“เอาเลย! เช่นนั้นไม่สู้เจ้าฆ่าข้าน้อยตอนนี้เลยล่ะ? เพื่อเห็นแก่มิตรภาพที่ผ่านมาของพวกเรา เจ้ามอบความสุขที่สุดแก่นายน้อย ไม่แน่นายน้อยที่ตายไปคงจะนึกขอบคุณเจ้าอยู่ไม่น้อย ต่อไปเมื่อเจ้าตกนรกมา ข้าก็จะให้ความสบายแก่เจ้า?”

“ช่างเถอะ เช่นนี้เจ้าก็อย่าทำให้ถนนฮวงเฉวียนของนายน้อยสกปรกจะดีกว่า น่าขยะแขยง”

ขณะที่พูดหลานเซียวก็นอนลงอีกครั้ง โดยเอามือทั้งสองรองไว้ที่ด้านหลังศรีษะ ราวกับกำลังรอความตายอยู่ทุกเมื่อ

เสียงนั้นกลับหายไปโดยไม่สนใจเขาอีก

หลังจากผ่านไปสักพัก หลานเซียวจึงส่งเสียงเย้ยหยันขึ้น

แน่นอนว่าเขาไม่กล้าฆ่าเขา หรือไม่กล้าฆ่าพวกมันคนใดคนหนึ่ง

แต่วันเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะอยู่ได้จริงๆ

พลังบนฝ่ามือของเขาวาววับ และปัดผ่านไปบนใบหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

บาดแผลนั่นฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

เขามีร่างศักดิ์สิทธิ์ จึงเป็นปกติที่จะรับมือได้ง่ายอยู่บ้าง

ณ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

ฉู่หลิวเยว่กําลังครุ่นคิดเรื่องอี้เจาอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของจื่อเฉินดังขึ้น

“นายท่าน ดูทางด้านนั้น”

เมื่อฉู่หลิวเยว่ได้ยินเข้าจึงมองตามไปทางที่เขาชี้

ยามค่ำคืนอันมืดมิด

สะพานที่ขอบฟ้านั่น ยังคงแผ่ขยายขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง

ในเมฆที่สะพานนั้นเข้าไปไม่ได้ ดูเหมือนจะมีแสงสีเงินหลายแสงปรากฏวาบวับขึ้น

จากนั้นแสงสว่างยิ่งเปล่งประกายมากขึ้นเรื่อยๆ และซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ

พวกมันรวมกันและค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปร่างขนาดใหญ่

“นั่นคือ…”

ฉู่หลิวเยว่หรี่สายตาลง และมองอย่างละเอียด จากนั่นม่านตาของนางก็หดลง

นั่นคือประตู!

มันลอยอยู่กลางอากาศเงียบๆ สง่างาม ทรงพลัง และสูงส่งยากที่เอื้อมได้!

“นั่นคือประตูแดนสวรรค์ของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ใช่หรือไม่”

จู่ๆ จื่อเฉินก็นึกอันใดบางอย่างได้ จึงถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำขึ้น

ฉู่หลิวเยว่ไม่พูดอันใด

เพราะหลังประตูบานนั้น ยังมีแสงไฟมากมายค่อยๆ หลั่งไหลมารวมและสลับกัน จนกลายเป็นโครงร่างเมืองที่งดงามแห่งหนึ่ง

เบื้องหลังหลังเมฆนั่นคือตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในข่าวลือ กำลังปรากฏตัวขึ้น!

“ดูเหมือนว่าประตูสวรรค์กําลังจะเปิดออกแล้วจริงๆ เมื่อความเคลื่อนไหวนี้แพร่ออกไป ผู้ฝึกตนในอาณาจักรเสิ่นซวี่ไม่รู้เท่าใดก็จะแย่งชิงกันไปที่แห่งนั้น ”

โหมวเจินขมวดคิ้วแน่น

แม้พวกเขาจะรู้ว่าทางข้างหน้านั้นอันตราย แต่พวกเขาก็ยังไปที่นั่นโดยไม่ลังเล

“ท่านมีแผนอันใดต่อไปหรือไม่”

เขามองไปทางฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่กอดถวนจื่อในอ้อมแขนไว้แน่น และพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“ไปตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์!”

…

เมื่อฉู่หลิวเยว่และผู้ติดตามออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

โชคดีที่ถวนจื่อมีขนนกทองคำบรรพบุรุษอยู่ในมือ ทำให้พวกเขาเข้าออกได้อย่างอิสระ และหลังจากออกไปแล้วยังสะกดนิ่งค่ายกลต่อไปได้

ภายใต้สถานการณ์ในตอนนี้ นับว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

สิ่งที่เกิดขึ้นในภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงทำให้โหมวเจินกังวลเกี่ยวกับเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กลับไปที่ท่าเรือดอกท้อกับฉู่หลิวเยว่ แต่กลับไปที่เกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์แทน

ฉู่หลิวเยว่เดินทางอย่างรวดเร็วมาตลอดทาง

ระหว่างทางนางเห็นผู้ฝึกตนไม่น้อยมุ่งหน้าไปที่สะพานที่อยู่ตรงขอบฟ้านั่น

ดูเหมือนอาณาจักรเสิ่นซวี่ทั้งหมดจะเกิดความระส่ำระส่ายขึ้นไม่น้อย

…

ฉู่หลิวเยว่กลับไปที่ท่าเรือดอกท้อด้วยความเร็วที่สุด

เมื่อกลับมาถึงประตูเมือง จึงบังเอิญเห็นกลุ่มคนของชือรุ่ยเออร์เข้าพอดี

“เยว่เออร์!”

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่ น้ำตาของชือรุ่ยเออร์ที่อดกลั้นไว้เป็นเวลานานก็ไหลออกอีกครั้ง

แต่นางยังฝืนบังคับไม่ให้น้ำตาไหลออกมาก เพียงแต่ในดวงตาของนางยังคงเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ

เมื่อเห็นท่าทางที่น่าเวทนาของพวกเขา ฉู่หลิวเยว่ก็คาดเดาอันใดบางอย่างได้จึงเดินผ่านไปในทันที

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าและส่งสัญญาณให้พวกเขาลุกขึ้น

เมื่อมองไปรอบๆ จึงพบว่าหรงซิวเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

“ฝ่าบาทล่ะ?”

นางเอ่ยถามขึ้น

ทหารที่อยู่ด้านหน้าพูดขึ้นทันที

“ทูลพระชายา ฝ่าบาทมีเรื่องสำคัญต้องจัดการจึงกลับไปพระราชวังเมฆาสวรรค์ก่อนแล้ว พ่ะย่ะค่ะ”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง

“เช่นนั้นเขาบอกว่าจะกลับมาเมื่อใดหรือไม่?”

“ฝ่าบาทตรัสว่าต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง แต่ไม่ได้บอกว่าจะกลับมาเมื่อใด พ่ะย่ะค่ะ”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หรงซิวรีบกลับไปเช่นนี้ หรือว่าจะเกิดอันใดขึ้นกับพระราชวังเมฆาสวรรค์จริงๆ หรือ

แต่ในสถานการณ์ตอนนี้เกรงว่าอาณาจักรเสิ่นซวี่ทั้งหมดจะตกอยู่ในความวุ่นวาย และพระราชวังเมฆาสวรรค์ก็คงจะเคราะห์ร้ายด้วยเช่นกัน

นางตัดความคิดนี้ออกไปและมองไปทางชือรุ่ยเออร์

“ชือรุ่ยเออร์เจ้าตามข้ามา”

…

คนที่เหลือของเฟยซิงเหมินได้รับการจัดตำแหน่งที่เหมาะสมอย่างรวดเร็ว

ทหารอัศวินดำหลายร้อยคนจากพระราชวังเมมฆาสวรรค์ ก็พักอยู่ในจวนเยว่และร่วมกันรับผิดชอบคุ้มครองสถานที่แห่งนี้

ฉู่หลิวเยว่พาชือรุ่ยเออร์กลับมาสอบถามอย่างละเอียด

น่าเสียดายที่ชือรุ่ยเออร์ ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่

“ในตอนนั้นข้ากําลังฝึกฝนอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงต่อสู้ดังขึ้นที่ข้างนอก ข้ารู้สึกแปลกใจ จึงพูดว่าจะออกไปดูสักหน่อย สุดท้ายก็เห็นคนของเฟยซิงเหมินต่อสู้กันเอง”

“แม้ว่าคนของเฟยซิงเหมินจะมีไม่มากนัก ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจึงเป็นไปด้วยดีมาโดยตลอด โดยไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นความตายหรือความขุ่นเคืองอันใด ดังนั้นหลังจากเห็นสิ่งนี้ ข้าก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก่อนที่ข้าจะจับคนเหล่านั้นมาสอบถามให้กระจ่าง เปลวไฟขนาดใหญ่ก็ลุกไหม้ขึ้นจากศาลบรรพชนในทันที”

“ไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว เฟยซิงเหมินที่เหลือได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกข้าสามารถหลบหนีออกมาได้ ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากทหารอัศวินดำของพระราชวังเมฆาสวรรค์ มิเช่นนั้น….”

เมื่อชือรุ่ยเออร์คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จึงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน

ฉู่หลิวเยว่ลูบมือของนางเบาๆ แต่กลับรับรู้ได้ว่าความเจ็บปวดเช่นนี้ คนข้างๆ คงไม่สามารถปลอบใจได้

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งพลางขมวดคิ้วและถามขึ้น

“คาดว่าคนเหล่านั้นคงตรวจสอบอันใดไม่พบแล้ว แต่ไฟลุกไหม้จากศาลบรรพชนได้อย่างใดกัน”

ชือรุ่ยเออร์ส่ายหน้า

“ข้าก็ไม่รู้ เมื่อข้ารีบไปถึงทะเลเพลิงก็กลืนกินศาลบรรพชนทั้งหมดแล้ว ข้าเห็นเพียงเปลวไฟที่เหมือนจะพลุ่งพล่านออกมาจากใต้ดินของศาลบรรพชน…”

“ใต้ดิน?”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็ตื่นตระหนกและตึงเครียดขึ้นทันที

ชือรุ่ยเออร์ พยักหน้าและเห็นปฏิกิริยาของนาง จึงตื่นตระหนกขึ้นอย่างอดไม่ได้

“เจ้าเป็นอันใด? มีปัญหาใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจลึกๆ

“เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว…”

สถานการณ์นี้คล้ายกับทางด้านภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงยิ่งนัก…

นางครุ่นคิดครู่หนึ่งและพูดขึ้น

“ข้าวางแผนจะไปตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์”

ชือรุ่ยเออร์ตกใจอยู่ครู่หนึ่งและถามขึ้น

“ตอนนี้?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าและมองไปทางท้องฟ้าด้านนอก

เวลานี้ท้องฟ้าสว่างสดใส แต่สะพานบนขอบฟ้านั้นกลับไม่หายไปเช่นเดิม!

เมืองนั่นถูกซ่อนไว้ แต่ประตูใหญ่บานนั้นยังคงตั้งตระหง่าท่ามกลางอากาศและส่องแสงเจิดจ้า!

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ

“ประตูแดนสวรรค์ของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์กำลังจะเปิดออก”

มันกำลังรอคอยนาง

………………..