ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2202 ลบล้าง

ตอนที่ 2202 ลบล้าง

………………..

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่จ้องมองค่ายกลนั่นอยู่พักหนึ่งโดยไม่ขยับตัว กลุ่มคนที่เฝ้าดูอยู่ค่อยๆ กระสับกระส่ายขึ้น

“นางกำลังดูอันใดอยู่?”

“ไม่รู้สิ นางอาจจะเห็นค่ายกลปรมาจารย์ระดับมหาราชาอย่างกระทันหันและยังไม่ฟื้นตัวมาสักพักหนึ่งแล้วกระมัง”

“ค่ายกลระดับนี้ ไม่อาจบรรลุได้ง่ายขนาดนั้นใช่หรือไม่”

…

ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็กลับมาได้สติอีกครั้ง

นางยกทั้งสองมือขึ้นเบาๆ และมีแสงสว่างมากมายพุ่งออกมา

ดูจากจำนวนแล้ว นับว่ามากขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งนี้ยังยืนยันการคาดเดาก่อนหน้านี้ของทุกคน…จริงๆ แล้วนางคือปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชา!

แสงสว่างสีเงินผสานกันในขณะนั้น ในไม่ช้าก็กลายเป็นโครงร่างค่ายกลโค้งมนตรงหน้านาง

หลังจากลวดลายอักขระที่ซับซ้อนก็ค่อยๆ ถูกร่างขึ้น

ในเวลาเพียงชั่วครู่ค่ายกลนั่นถูกร่ายขึ้นมาอย่างสมบูรณ์!

ฉู่หลิวเยว่ร่ายฝ่ามืออย่างพริ้วไหว ค่ายกลนั้นจึงตกลงมาอย่างเงียบๆ และทับซ้อนกับค่ายกลที่ถูกผนึกไว้ใต้หยกสีดำนั่นพอดี!

ปัง!

ประกายไฟสีเงินที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมอย่างมากพุ่งขึ้นมาและค่อยๆ ผลิบานเหนือหัวของนาง!

ทุกคนเงียบเสียงลง เดิมที่เสียงที่ดังอึกทึกพลันหายไปทันที

สายตาที่พวกเขามองฉู่หลิวเยว่ ได้เปลี่ยนไปทีละน้อยๆ

“ไม่จริงใช่หรือไม่? เหตุใดนางถึงว่องไวขนาดนี้? นั่นคือค่ายกลเลือนใจ! แม้มันจะเป็นค่ายกลที่ค่อนข้างง่ายกับปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชา แต่…ยังสูงกว่าระดับก่อนหน้านี้หนึ่งระดับ! นางเห็นได้อย่างชัดเจนหรือไม่ว่ามันถูกเปิดเผยออกมาในชั่วพริบตาเดียว”

“ข้าได้ทะลวงขึ้นเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชามาหลายปีแล้ว แต่ไม่ได้เร็วเท่านาง!”

ในขณะนี้ที่เสียงดีอกดีใจดังขึ้นมา

“โอ้ว เพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน หญิงสาวผู้นี้ก็มาถึงที่นี่แล้วหรือ”

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมองและโค้งริมฝีปากด้วยรอยยิ้ม

“ผู้อาวุโสเซียวหราน ท่านก็มาด้วยหรือ”

เซียวหรานหัวเราะเสียงดังพลางเห็นสีหน้าของฉู่หลิวเยว่กลับมีความแปลกๆ และชื่นชมอยู่บางส่วน

“ไม่ใช่ว่าข้าอยู่คนเดียวจนเบื่อเกินไปแล้วหรอกหรือ ขณะที่พูดออกมาก็เดินเตร่ไปมาและ คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะมาที่นี่ และตามมาทันเห็นเจ้าร่ายค่ายกลเลือนใจพอดี ระดับของเจ้านี้…ช่างเร็วพอตัวจริงๆ!”

ระดับค่ายกลเหล่านั้นที่อยู่ด้านหน้าไม่ได้สูงนัก การแสดงมันออกมาจึงไม่ได้อยู่ในระดับที่ยากอะไร ซึ่งก็เท่านั้นเอง

แต่ค่ายกลเลื่อนใจนี้แท้จริงแล้วเป็นค่ายกลปรมาจารย์ระดับมหาราชา คิดไม่ถึงว่านางจะทำได้อย่างคล่องแคล่วราบรื่นเช่นนี้จนบรรลุมันได้โดยตรงแล้วอย่างนั้นหรือ

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากและพูดด้วยรอยยิ้ม

“จริงๆ แล้วเป็นเรื่องบังเอิญ ค่ายกลเลือนใจนี้ ข้าเคยเห็นมาก่อน”

“อ้อ? ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…”

เซียวหรานพยักหน้าทันทีและทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ได้ยินคำพูดนี้ ทันใดนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ที่แท้เคยเห็นมันมานานแล้ว!

เช่นนั้นแล้วจึงอธิบายได้ไม่ยากว่าเหตุใดนางถึงได้ว่องไวเช่นนี้

ยังคงเหมือนเมื่อก่อนจริงๆ มองเพียงแวบเดียวก็เข้าใจได้โดยตรง เช่นนั่นจะไม่ให้คนอื่นมีชีวิตอยู่เลยจริงๆ!

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ทำต่อเถอะ! ทำต่อเถอะ!”

เซียวหรานหัวเราะชอบใจ

แม้ว่าในตอนแรกเขาจะประหลาดใจที่ได้ยินว่าฉู่หลิวเยว่เป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชา แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก

สุดท้ายแล้วจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชาจะอยู่ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

มู่หยาเฟิงก็ทำไม่ได้เช่นกัน

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าและเดินหน้าต่อไป

…

ทางด้านเส้นทางแห่งดวงดาวคึกคักอย่างมาก แต่อีกฝั่งกลับเป็นฉู่หลิวเยว่และหลายคนทั้งหมดอยู่ที่ลานบ้านอันเงียบสงบ

หลังจากที่น้องแปดลุกขึ้นจากเตียงก็ตรงไปที่ห้องของฉู่หลิวเยว่ แต่ใครจะรู้ว่าในห้องว่างเปล่าไม่มีคนอยู่

เมื่อมองดูห้องที่ว่างเปล่า นางจึงบิดขี้เกียจและหันหลังเดินกลับไป จึงบังเอิญเห็นเฉินอีเพิ่งออกมาจากห้องข้างๆ พอดี

น้องแปดเอ่ยถามขึ้น

“พี่ใหญ่ นายท่านยังไม่กลับมาอีกหรือ”

เฉินอีพยักหน้า

“นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว…”

น้องแปดบ่นพึมพำจากนั้นดวงตาของนางก็พลันสว่างขึ้นในทันทีและพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“เอ๊ะ? หากพูดเช่นนี้นายท่านก็ยังอยู่บนเส้นทางแห่งดวงดาวไม่ใช่หรือ? พี่ใหญ่ เหตุใดพวกเราไม่ไปดูด้วยกันล่ะ?”

สีหน้าเฉินอีเรียบเฉย

“ไม่ไป”

“เอ๊ะ? เหตุใดไม่ไปล่ะ?”

เขารู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันทีและมองไปยังเส้นทางแห่งดวงดาวอยู่ครู่หนึ่ง

“ข้าเห็นคนทางด้านนั้นมากมาย พวกเขาคงตกตะลึงกับนายท่านอย่างแน่นอน! พวกเราไปร่วมสนุกกันเถอะ”

เฉินอีเงยหน้าขึ้นมองนางอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง

“ค่ายกลปรมาจารย์ระดับมหาราชา มีอันใดน่าสนใจกัน”

น้องแปดเบ้ปาก

เฉินอีพูดเตือนขึ้น

“ในเวลานี้ไม่สู้คิดถึงเรื่องครั้งก่อนที่ให้เจ้าช่วยหลอมสิ่งของ เจ้าจัดการเสร็จแล้วหรือไม่”

น้องแปดบิดเอวและพูดอย่างโอ้อวดขึ้น

“แน่นอนว่าข้าหลอมเสร็จแล้ว!”

นี่ท่านกำลังดูถูกใครอยู่หรือ

“เช่นนั้นก็ดี”

เฉินอีพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เพิ่มการฝึกเป็นอีกเท่า”

น้องแปด “…”

“พี่ใหญ่ น้องแปดเก็บตัวอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว เหตุใดถึงไม่ยอมให้นางออกไปเที่ยวเล่นหน่อยเล่า”

หัวซวงซวงที่ได้ยินบทสนทนาของสองคนชะโงกหน้าออกมาพลางพูดขึ้น

“ถ้าเช่นนั้นข้าพานางไปเดินเล่นที่ยอดเขาโอสถดีหรือไม่”

เมื่อน้องแปดได้ยินสิ่งนี้จึงมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“ยอดเขาโอสถ? ได้สิ! สุดท้ายก็เป็นพี่รองที่ดีกับข้าที่สุด!”

เฉินอีเหลือบมองหัวชวงซวงและชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้าในที่สุด

“กลับมาเป็นสองเท่า”

มุมปากของน้องแปดกระตุกขึ้น

นางรู้ว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ ขนาดนั้น!

“สองเท่าก็สองเท่า! พี่รอง เราไปกันเถอะ! คาดว่าเมื่อพวกเรากลับมาแล้วจะสามารถไปให้กำลังใจนายท่านที่เส้นทางแห่งดวงดาวได้!”

ทั้งสองคนจากไปอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าตรงไปยังยอดเขาโอสถ

ทว่าเขาไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่ไปที่ห้องข้างๆ แทน

หลังจากเข้าไปในห้องก็เงียบสงบ

เมื่อเดินผ่านฉากกั้นเข้ามา เชียงหว่านโจวกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ และก้มหัวลงเล็กน้อย

ผมสีทองเส้นบางละเอียดตกลงมาบดบังคิ้วของเขา

ริมฝีปากแดงที่เคยเหมือนดอกกุหลาบ บัดนี้กลับซีดเซียวลงเล็กน้อย

มือข้างหนึ่งของเขาจับที่พักแขนเก้าอี้ไว้แน่น และร่างกายของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อยเหมือนกำลังประสบกับความเจ็บปวดอะไรบางอย่าง

หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าบนฝ่ามือของเขามีชั้นเกล็ดน้ำแข็งบางๆ ปกคลุมอยู่

เฉินอีเดินมาตรงหน้าและพลิกข้อมือของเขา เพื่อแยกพลังปราณเดิมออก และถ่ายเทพลังลงไปในชีพจรเดิมของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ความหนาวเย็นบนร่างกายของเชียงหว่านโจวก็หายไปอย่างเงียบๆ

เขาพ่นลมหายใจออกมา

“…ขอบคุณยิ่งนัก”

เฉินอีส่ายหน้าและมองถวนซิ่นจื่อที่อยู่บนเอวของเขา

คำว่า ‘มายา’ ที่อยู่ข้างในนั้นหนาแน่นและเจิดจ้า เหมือนมีบางสิ่งที่แทบจะทะลุออกมา!

เขายื่นมือออกและส่งถวนซิ่นจื่อนั่นเคลื่อนผ่านขึ้นไป

ชั่วครู่พลังที่อธิบายไม่ได้ส่วนใหญ่ก็หายไปและตัวอักษรนั้นก็สลายไปในที่สุด

“เช่นนี้ก็พอแล้ว”

………………..