ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2203 เสินสื่อ

ตอนที่ 2203 เสินสื่อ

………………..

หากจะบรรลุค่ายกลปรมาจารย์ระดับมหาราชา เห็นได้ชัดว่าต้องใช้พลังและเวลาที่มากกว่าเดิม

ระดับความเร็วของฉู่หลิวเยว่ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิดของนางเองเท่านั้น

ในสายตาของทุกคนที่อยู่รอบๆ ระดับความเร็วในตอนนี้ของนางนับว่าผิดปกติแล้ว

สายตาพวกเขาที่มองนางตั้งแต่เริ่มต้นด้วยการดูถูกเหยียดหยาม และค่อยๆ ซับซ้อนมากขึ้น

เป็นความจริงที่ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้เห็นผู้ที่มีความสามารถที่โดดเด่นเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่มีตราแห่งสายเลือดศักดิ์สิทธิ์

สิ่งนี้ยังบอกได้ว่า ไม่ว่าความสามารถของนางจะโดดเด่นสักเพียงใดในเวลานี้ แต่สุดท้ายจุดจบก็ถูกกำหนดไว้แล้ว

ด้านหนึ่งทุกคนอิจฉาความสามารถของนาง แต่ในทางกลับกันก็รู้สึกเสียดายสายเลือดของนาง

แน่นอนว่าในที่แห่งนี้ คนที่โชคดีที่สุด คือ คนที่ครอบครองได้มากที่สุด

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไร ฉู่หลิวเยว่กลับไม่สนใจแต่อย่างใด

ตอนนี้นางมีความคิดเดียวเท่านั้น…เดินบนเส้นทางแห่งดวงดาวจนสำเร็จ และเข้าสู่ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์!

ปัง!

ค่ายกลปรากฏขึ้นมาตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว และประกายไฟสีเงินก็ค่อยๆ ส่องสว่างเหนือศีรษะของนาง

จากนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าต่อไป

เซียวหรานที่อยู่ด้านข้างมองดูอยู่พักหนึ่งจนในที่สุดก็ทนไม่ไหว เขาลูบคางและเอ่ยถามขึ้น

“สาวน้อย ค่ายกลวายุอัสนีเมื่อครู่นี้ เหตุใดเจ้าถึงเข้าใจมันได้รวดเร็วเช่นนี้”

ฉู่หลิวเยว่ ไม่หันกลับไป ดวงตาของนางยังคงจ้องมองค่ายกลที่ใต้เท้าของนางและพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“เพราะข้าเคยเห็นมันมาก่อน”

บางอย่างก็ง่ายดาย แต่บางอย่างกลับซับซ้อนกว่ากันมาก

สำหรับปรมาจารย์ค่ายกลระดับมหาราชาที่เหมือนกัน การบรรลุขั้นทั้งสองแบบของค่ายกลที่ไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง ด้วยเหตุนี้เวลาที่เสียไปจึงมีความต่างกันอย่างมาก

เช่นเดียวกับค่ายกลวายุอัสนี ในค่ายกลระดับเดียวกันทั้งหมด ถือว่าเป็นค่ายกลที่ซับซ้อนที่สุด

อย่างไรก็ตามฉู่หลิวเยว่มองดูมันเพียงช่วงสั้นๆ และแสดงมันออกมาอีกครั้งได้สำเร็จ!

ต้องรู้ว่าแม้แต่เขาในตอนแรกยังต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน เพื่อทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งได้ทั้งหมด

หลายคนอิจฉาเขาอยู่ตลอดสำหรับเรื่องนี้

แต่เมื่อเทียบกับฉู่หลิวเยว่ในเวลานี้…

แม้ว่านางจะบอกว่าตนเองเคยเห็นมันมาก่อน แต่เซียวหรานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดในใจขึ้น

“ก่อนหน้าที่ถามเจ้าแล้วเจ้าก็บอกว่าเจ้าเคยเห็น ตอนนี้เจ้าก็ยังบอกว่าเจ้าเคยเห็น เหตุใดถึงบังเอิญขนาดนั้น ค่ายกลเหล่านี้เจ้าเคยเห็นทั้งหมดแล้วหรือ”

ปีนี้นางอายุเท่าไร

แม้ว่าจะเริ่มฝึกฝนค่ายกลตั้งแต่อยู่อยู่ในครรภ์ แต่ก็ไม่สามารถพบเจอมันได้อย่างกว้างขวางเช่นนี้ไม่ใช่หรือ

ค่ายกลมากมายบนเส้นทางแห่งดวงดาวนี้ ล้วนมีเพียงเฉพาะที่แห่งนี้เท่านั้น!

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปชั่วครู่ ดูเหมือนกำลังพิจารณาคำพูดนั้นอยู่

“คือว่า…อันที่จริงที่ข้าบรรลุค่ายกลปรมาจารย์ระดับมหาราชานั้นไม่ได้มากนัก แต่มีค่ายกลไม่น้อยที่เหมือนกันกับที่นี่ คาดว่า…จริงๆ แล้วคงเป็นเรื่องบังเอิญกระมัง?”

คำพูดเช่นนี้ตัวนางเองไม่มีทางเชื่อ

ทว่านางยังพูดอย่างจริงจัง ด้วยใบหน้าที่ดูจริงใจขึ้นว่า

“ท่านอาจไม่รู้ว่า ข้าเป็นคนที่ค่อนข้างโชคดี”

เซียวหราน “…”

ทุกคน “…”

เซียวหรานมองนางอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่สามารถบอกอะไรจากใบหน้าของนางได้ ดังนั้นเขาจึงต้องยอมแพ้ไป

…

ทางด้านนี้น้องแปดและหัวซวงซวงต่างมุ่งหน้าตรงไปที่ยอดเขาโอสถ

กล่าวกันว่ายอดเขาโอสถ แท้จริงแล้วเป็นเทือกเขาที่ทอดยาวสลับซับซ้อน

ภูเขาฉงอันสูงชัน มียอดเขาแปลกประหลาดตั้งตระหง่าน

ก่อนที่จะไปถึงก็ได้กลิ่นหอมของยาที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศเสียแล้ว

ทันใดนั้นดวงตาของน้องแปดก็เปล่งประกายขึ้น

“พี่รอง ที่แห่งนี้มีของดีๆ มากมายจริงๆ!”

หัวชวงซวงมองดูสีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้นของนางจึงหัวเราะชอบใจ

“ตอนนี้ดีใจแล้วหรือ?”

น้องแปดเลิกคิ้วและฮึดฮัดขึ้นเบาๆ

“พี่ใหญ่หัวโบราณเกินไป แค่ออกไปเดินเล่นไม่ใช่หรือ? มีอันใดต้องกังวลกัน ข้าอยู่คนเดียวข้างนอกมาสองสามปีก็มีชีวิตที่ดีมาตลอดไม่เห็นจะมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นเลย”

“พี่ใหญ่หวังดีกับเจ้า”

“ชิ รู้แต่แรกน่าจะเรียกน้องสิบสามมาด้วย เช่นนี้ก็จะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของพี่ใหญ่ในการดูแลคนไปที่อื่นได้บ้าง”

หัวซวงซวงกระแอมไอขึ้น

“น้องสิบสามเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอด แต่พี่ใหญ่ไม่ค่อยใส่ใจเขามากนัก แต่…”

แต่น้องแปดมีนิสัยซุกซนและไม่ค่อยคิดมาก พวกเขาที่ตามหลังมาก็ต้องคอยเก็บกวาดปัญหาที่ก่อไว้อยู่บ่อยครั้ง

ริมฝีปากแดงของน้องแปดมุ่ยขึ้นแต่นางก็ไม่ได้ทักท้วงอันใด

“เอ๊ะ ผลวิญญาณสวรรค์?”

นางกวาดสายตามองอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นจึงเห็นบนยอดเขาไม่ไกล ที่นั่นกลับมีต้นผลวิญญาณสวรรค์ขึ้นอยู่เป็นจำนวนมาก

แต่ที่แห่งนี้เมื่อมองดูคร่าวๆ มีอย่างน้อยร้อยต้นได้!

“ช่วงนี้ข้าต้องการของสิ่งนี้อย่างเร่งด่วนอยู่พอดี จึงไม่ต้องใช้ความพยายามเลยจริงๆ ที่จะได้มันมา!”

ร่างของน้องแปดวาบวับและมุ่งตรงไปที่ภูเขาลูกนั้น

หัวซวงซวงตามมาติดๆ

…

เหง้าของผลวิญญาณสวรรค์นั้นยาวมาก ยาวประมาณเอวของคนได้ หนาประมาณนิ้วหัวแม่มือ และมีสีเขียวมรกต

บนเหง้ามีใบขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นเป็นชั้นๆ ตรงปลายมีผลเจียงสีแดงขนาดเท่าลูกลำไย

นี่คือผลวิญญาณสวรรค์

กลิ่นหอมลอยฟุ้งกระจายไปทั่ว

น้องแปดเข้ามาใกล้และเห็นว่าผลวิญญาณสวรรค์กำลังเติบโตอย่างเหมาะสม ระหว่างดวงตาและคิ้วของนางก็เต็มไปด้วยความยินดีอยู่หลายส่วน

เธอเอื้อมมือออกไปและกำลังจะหยิบมัน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านข้างขึ้น

“หยุด เดี๋ยวนี้!”

น้องแปดหยุดชะงักและแหงนมองขึ้นไปตามทิศทางของเสียง

หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดขาวกำลังมุ่งตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันได้เห็นว่านางเคลื่อนไหวอย่างไร นางก็มาอยู่ตรงหน้าน้องแปดแล้วในชั่วพริบตา

ผู้หญิงคนนี้ดูมีอายุประมาณยี่สิบปี รูปร่างหน้าตาที่อ่อนหวานและสวยงาม นางสวมชุดสีขาวสุภาพงามตา ยิ่งเสริมบุคลิกของนางให้สง่างามเหมือนต้นอวี่หลาน[1] ที่สูงส่งและงดงาม

นางเหลือบมองน้องแปด สายตาปรากฏความไม่พอใจขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดขึ้นว่า

“ผลวิญญาณสวรรค์นี้ เจ้าไม่อาจเก็บไปได้”

น้องแปดพูดขึ้นด้วยความสงสัย

ผู้หญิงคนนั้นยกคางขึ้น สายตามองผ่านไปยังถวนซิ่นจื่อที่อยู่บนเอวของน้องแปด

“ผู้ที่ไม่มีตราสัญลักษณ์แห่งสายเลือดจะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้วัตถุดิบวิเศษบนยอดเขาโอสถได้ตามต้องการ”

ดวงตาคู่งามของน้องแปดเบิกกว้างขึ้นในทันใด

คาดไม่ถึงว่ายังมีกฎเช่นนี้อยู่อีกหรือ!

เช่นนี้มันไม่รังแกกันเกินไปหน่อยเหรอ

“เหตุใดสินสื่อสำดับที่เจ็ดถึงไม่บอกอันใดเลยก่อนหน้านี้? นี่คงไม่ใช่คนโกหกหรอกกระมัง? จริงๆ แล้วเกรงว่าจะทำให้แม่นางเสียความรู้สึก”

เดิมทีน้องแปดก็ไม่พอใจจิ้นอวิ๋นไหลอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

“บังอาจ!”

ใบหน้าของผู้หญิงชุดขาวผู้นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

เสินสื่อเป็นตำแหน่งที่ได้รับการเคารพในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ และไม่มีใครกล้าล่วงเกิน

ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญจริงๆ!

“น้องแปด”

ในขณะนั้นหัวชวงซวงรีบเข้ามาและดึงน้องแปดเอาไว้พลางส่งสายตาให้นาง จากนั้นจึงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและทำความเคารพอย่างสุภาพ

“แม่นางท่านนี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พวกข้า…”

“ข้าไม่ใช่แม่นางอันใดทั้งนั้น”

หญิงสาวเชิดคางขึ้นด้วย ท่าทางหยิ่งยโสและดูภาคภูมิใจ

“ข้าคือเสินสื่อสำดับที่แปด…ชูจิ้ง”

[1] อวี่หลาน หมายถึง ดอกกล้วยไม้ป่า

………………..