ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2204 ปีศาจสาว

ตอนที่ 2204 ปีศาจสาว

………………..

หัวซวงซวงตกตะลึง จากนั้นจึงก็เข้าใจว่าความเย่อหยิ่งที่สูงส่งของอีกฝ่ายมาจากที่ใด

จิ้นอวิ๋นไหลเสินสื่อสำดับที่เจ็ดนั้นเป็นคนเย่อหยิ่งยิ่งกว่าคนผู้นี้เสียอีก

เขาพูดด้วยรอยยิ้ม

“ที่แท้คือเสินสื่อสำดับที่แปด โปรดอภัย อันที่จริงครั้งนี้พวกเราไม่ตั้งใจจะล่วงเกินท่าน ทว่าพวกเราพึ่งมาที่นี่ ยังไม่ค่อยเข้าใจกฎระเบียบมากนัก หากล่วงเกินอันใดไป ก็ขอให้ท่านโปรดอภัยด้วย”

เดิมทีเขาเป็นคนสูงใหญ่และรูปงาม ในขณะเดียวกันท่าทีของเขาก็จริงใจอย่างมาก ยิ่งทำให้เข้าค่อนข้างน่าสนใจมากขึ้น

ท่าทีของชูจิ้งอ่อนลงเล็กน้อยและพูดเสียงเรียบขึ้น

“ยิ่งเพิ่งมาที่นี่ ยิ่งไม่เข้าใจ ก็ยิ่งต้องมีความเคารพและเกรงกลัว ที่นี่คือตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ และไม่ใช่สถานที่ที่จะมาสร้างความวุ่นวายอันใดตามใจได้ พวกเจ้าไม่มีตราสัญลักษณ์แห่งสายเลือด ยิ่งต้องใส่ใจให้มากขึ้น”

“สิ่งที่เสินสื่อสำดับที่แปดพูดไปทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง” หัวซวงซวงรีบตอบรับในทันที

ชูจิ้งจึงพูดต่อ

“หากพวกเจ้าคิดจะใช้วัตถุดิบวิเศษในที่แห่งนี้ ย่อมเป็นไปไม่ได้ ยาอายุวัฒนะระดับมหาปรมาจารย์โอสถ สามารถแลกเปลี่ยนเป็นโอกาสหนึ่งครั้งได้”

ท่าทีของหัวซวงซวงและน้องแปดเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ยาอายุวัฒนะในระดับนี้หายากยิ่งนัก แม้แต่น้องแปดก็ยังไม่มี

และหากแม้ว่ามีการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ก็ไม่คุ้มค่าจริงๆ

น้องแปดโกรธจนฝืนยิ้มออกมา ริมฝีปากแดงยิ้มขึ้นเป็นเส้นโค้งที่งดงาม ดวงตาคู่งามกระจ่างใสไร้ขอบเขต

“ขอบคุณสำหรับ ‘ความปรารถนาดี’ ของเสินสื่อ แต่ข้าขอไม่รับไว้ดีกว่า ในเวลาเช่นนี้ที่ข้าน้อยไปทำอะไรไม่ดี เหตุใดจะต้องเปลืองแรงทำเรื่องลำบากเช่นนี้เล่า? พี่รอง ไปเถอะ กลับไปเอาที่ซานซานก็เหมือนกัน”

ชูจิ้งแค่คิดว่านางปากแข็ง และพูดอย่างไม่เห็นด้วยขึ้นว่า

“ถ้าไม่มีความสามารถเช่นนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องยึดมั่น ยอดเขาโอสถนี้ก็ไม่ขาดสิ่งใดเพียงแค่พวกเจ้าสองคน”

น้องแปดก้มลงมองเล็บที่จัดการอย่างตั้งใจและพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน

“อย่างไรก็ตามพวกเราก็จะเดินอยู่ที่นี่สักระยะแล้วค่อยไป ถือเป็นการมาท่องเที่ยวก็แล้วกัน ส่วนใต้เท้าเสินสื่อ…ท่านควรพักผ่อนให้มาก โกรธให้น้อยลง นายท่านของพวกเราพูดว่า ผู้หญิงที่โกรธบ่อยๆ มักจะแก่เร็ว”

“เจ้า!”

ชูจิ้งโมโหขึ้นทันที

“แต่น้องแปดยังคงยิ้มอย่างสดใส นางบิดเอวและดึงหัวชวงชวงออกไปอย่างสบายใจ”

กระโปรงแต่งแต้มด้วยสีสันสดใสอันงดงามพลิ้วไหวไปตามสายลม ลูกปัดหยกที่ถักด้วยเชือกสีสันสวยงามผูกที่ข้อมือและข้อเท้าส่งเสียงก้องกังวาล

รูปรางเพรียวเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดขณะที่นางเดิน จนสะดุดตาและเย้ายวนเป็นพิเศษ

มีผู้คนที่เฝ้าดูมากมายอยู่รอบๆ ซึ่งแต่เดิมตั้งใจจะดูเรื่องตลก แต่ในเวลานี้กลับกลับจ้องมองกันอย่างไม่วางตา

น้องแปดเหมือนดังสวรรค์สร้างมา เพียงส่งสายตาหรือดีดนิ้วเบาๆ ก็สามารถดึงดูดให้คนจำนวนมากหลงใหลจนเสียสติได้

เธอมีลมปราณที่เย้ายวนจนไม่สามารถบรรยายได้ เหมือนกับสิ่งล่อใจจนทำให้ถึงแก่ชีวิตและยังเหมือนภาพวาดที่งดงามเด่นชัด ที่ดึงดูดสายตาของผู้คนได้อย่างง่ายดายและฝังลึกในความทรงจำจนไม่อาจลบเลือนได้

ทันใดนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งพุ่งไปข้างหน้าและห้ามน้องแปดและหัวซวงซวงเอาไว้

สายตาที่เขามองน้องแปดเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างมิอาจปิดบังได้

“หญิงสาวผู้นี้ ข้าน้อยเหลียงเหอ ขอถามชื่อแซ่แม่นางได้หรือไม่”

น้องแปดหรี่ตาลงพลางจ้องมองเขาครู่หนึ่ง

“ทำอันใดหน่ะ?”

เสียงของนางอ่อนโยนและนุ่มนวล แต่ตอนนี้กลับเกียจคร้านลงเล็กน้อย

ตอนที่หัวซวงซวงได้ยินเข้า ก็รู้ดีว่านางพยายามอดทนเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้

น่าเสียดายที่ผู้ชายฝั่งตรงข้ามไม่รู้และยังเข้าใจผิดว่าแม่นางกำลังออดอ้อนอยู่ ทำให้เขารู้สึกอ่อนระทวยไปครึ่งตัวทันที

เขาจึงรีบพูดขึ้น

คำพูดนี้ฟังดูปลอมเกินไปจริงๆ

ผลวิญญาณสวรรค์ของสิ่งนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนมีมากเกินไปได้

เห็นได้ชัดว่าเขาแค่อยากทำให้น้องแปดพึงพอใจ

น้องแปดอ้าปากหาว

กลอุบายเช่นนี้นางเห็นมามากนัก และรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างมากจริงๆ

หากตอนที่นางอารมณ์ดี อาจจะสนุกกับการพูดคุยกับคนอื่นมากขึ้น

แต่ตอนนี้นางอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก และนางก็แทบจะระงับความโกรธไม่ไหวอีกแล้ว

ดังนั้นนางจึงคร้านที่จะคุยกับฝ่ายตรงข้าม

“ไม่จำเป็น เดิมทีข้าน้อยไม่ได้ไม่สนใจ”

หลังจากพูดจบ นางก็เดินจากไป

เหลียงเหอจึงรีบร้อนในทันทันที

“เช่นนั้น…ผลวิญญาณสวรรค์ แม่นางไม่ต้องการจริงๆ หรือ”

น้องแปดไม่แม้แต่จะหันกลับไปและโบกมืออย่างเกียจคร้านขอไปทีพลางพูดเพียงคำเดียวเพื่อไล่ส่งไปว่า

“รอให้เจ้าเอาผลวิญญาณสวรรค์ทั้งหมดมาได้ให้ก่อนแล้วค่อยกลับมาหาข้าก็ยังไม่สาย”

สีหน้าของเหลียงเหอแข็งค้างไปในทันที

น้องแปดและฮัวซวงซวงจากไปแล้ว

เมื่อชูจิ้งเห็นฉากนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและในใจยิ่งรังเกียจน้องแปดมากขึ้น

“นางปีศาจสาว”

ผู้หญิงเช่นนี้นอกจากจะยั่วยวนผู้ชายแล้ว ยังจะทำอะไรอีก

ทว่าเป็นเพียงเทพขั้นสูง และไม่มีตราสัญลักษณ์แห่งสายเลือด คาดไม่ถึงว่าจะอวดดีเช่นนี้

“น้องแปด พวกเราจะไปหานายท่านที่เส้นทางแห่งดวงดาวไม่ใช่หรือ นี่เจ้า…คิดที่จะกลับไปแล้วหรือ”

หัวซวงซวงตามน้องแปดอยู่ข้างๆ และเมื่อเห็นนางเปลี่ยนทิศทาง จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

น้องแปดฮึดฮัดเบาๆ

“เจ้าจะไปทำสิ่งใดในตอนนี้? จะไปสร้างปัญหาให้นายท่านหรอกหรือ?”

หากให้นายท่านรู้ว่าพวกเขาเพิ่งโดนคนรังแกมาเช่นนั้น อารมณ์ของนายท่านคงไม่ดีขึ้นเป็นแน่

ไม่สู้ปล่อยให้นายท่านมุ่งความสนใจไปที่เรื่องของตนเองก่อนดีกว่า

หากไปในตอนนี้ นั่นไม่ใช่เป็นการเพิ่มกำลังใจ แต่เป็นการไปทำให้หมดกำลังใจเสียมากกว่า

หัวซวงซวงทอดถอนหายใจ

“เจ้าก็อย่าไปใส่ใจนักเลย ตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเข้าไปในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ก็น่าจะคิดถึงสถานการณ์เหล่านี้แล้วไม่ใช่หรือ”

ที่ประตูแดนสวรรค์นั่น ทัศนคติของจิ้นอวิ๋นไหลล้วนบอกทุกอย่างแล้ว

น้องแปดเตะก้อนหินตรงหน้าออกไปแล้วย่นจมูกขึ้น

“ข้ารู้สึกรำคาญ ชูจิ้งนั่นเสียจริง ในเมื่อเป็นเสินสื่อสำดับที่แปด แต่ข้าชื่อเสี่ยวปา! เช่นนี่ไม่ได้ตั้งใจขยะแขยงข้าหรอกหรือ”

หัวซวงซวงหัวเราะลั่น

เรื่องที่น้องแปดโกรธ มักจะต่างจากพวกเขาเสมอ

“เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร เจ้าสวยกว่านาง!”

“จริงหรือ?”

เมื่อเน้องแปดได้ยินคำพูดนี้ สีหน้ากลับดีขึ้นเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วและเหลือบมองเขา

หัวซวงซวงกลั้นเสียงหัวเราะ

“เมื่อครู่ก็เห็นชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ”

ไม่เช่นนั้นเหลียงเหอนั่นคงไม่วิ่งเข้ามาหา

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้นชูจิ้งยังอยู่ที่นั่น”

จากนั้นน้องแปดก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

“เป็นเช่นนั้น นายท่านงดงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า และข้าก็เหมือนกับนายท่าน”

…

ทั้งสองกลับมาอย่างรวดเร็วและเห็นเฉินอีนั่งอยู่บนม้านั่งหินในลานบ้านพอดี

มีกระดาษสีเหลืองแผ่นหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าเขาและมีหินสองสามก้อนวางอยู่ด้านบน ดูเหมือนเขากำลังศึกษาการสร้างกลไกค่ายกลอะไรบางอย่าง

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งสองคน เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามอง แต่สีหน้ากลับไม่ประหลาดใจแต่อย่างใด

“พี่ใหญ่ วันนี้ข้าถูกรังแก!”

“เมื่อน้องแปดกลับมาก็ระบายความทุกข์ออกมาเสียยกใหญ่ และเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เฉินอีฟังด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ จนสรุปในตอนท้ายว่า

“คนพวกนี้ทำเกินไปหน่อยแล้ว!”

การแสดงออกบนใบหน้าของเฉินอีไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

ในที่สุดเมื่อนางพูดจบ เขาจึงพูดเสียงเรียบขึ้นว่า

“แค่ยาอายุวัฒนะของมหาปรมาจารย์โอสถไม่ใช่หรือ? เจ้าก็ไม่ใช่คนที่หลอมมันได้”

………………..