ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2231 อสูรศักดิ์สิทธิ์พิทักษ์ตำหนัก

เซียวหรานตะลึงงันไปชั่วครู่

“หงส์ทองคำ? ไม่เคยเจอ เจ้าถามเรื่องนี้เหตุใดหรือ”

แววตาของฉู่หลิวเยว่ทอประกายผิดหวัง

“ไม่มีอันใด เพียงแค่สงสัยนิดหน่อย”

ตั้งแต่เห็นจิ้นอวิ๋นไหลถือขนหงส์ทองคำอยู่ตรงประตูสวรรค์ นางก็รู้สึกว่าเผ่าหงส์ทองคำต้องมีความข้องเกี่ยวบางอย่างที่เชื่อมกับตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

หลังพบว่าอี้เจาถูกคุมขังอยู่ในก้นบึ้งของสระอัสนีบาต นางก็ยิ่งทวีความมั่นใจถึงข้อคาดเดาในหัวของตน

เซียวหรานนับว่าเป็นคนเก่าแก่ของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ เขาอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานพอดู ทั้งยังรู้เรื่องราวต่างๆ มากมาย

ฉู่หลิวเยว่จึงคิดสอบถามเสียตรงนี้เพื่อดูว่าพอหาเบาะแสได้บ้างหรือไม่

ทว่าดูเหมือนหนทางนี้จะไม่ราบรื่นนัก

เซียวหรานจับจ้องนางเขม็ง สีหน้าถมึงทึงพลันขึ้นมาทันใด

“ต่อจากนี้เวลาอยู่ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ เจ้าก็เอ่ยถึงหงส์ทองคำให้มันน้อยหน่อยจะดีกว่า”

ฉู่หลิวเยว่ย่นคิ้ว “เพราะอันใดกัน”

“เพราะเผ่าหงส์ทองคำก่อกรรมทำเข็ญไว้”

เซียวหรานเชิดปลายคาง หันมองตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไกลออกไป แล้วกล่าวว่า

“ไม่กี่หมื่นปีก่อน บรรพบุรุษของเผ่าหงส์ทองคำเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์พิทักษ์ตำหนักของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ตำแหน่งสูงส่ง ได้รับความเคารพยกย่องอย่างมาก ทว่าไม่รู้ด้วยเหตุใด ภายหลังมันถึงทรยศแล้วหลบหนีไป ทั้งยังเผาตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์จนวอดวายไปครึ่งหลัง! และในเหตุการณ์ครานั้น ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์เกิดความเสียหายใหญ่หลวง เทพหลายองค์ดับสูญไปในเวลาเดียวกัน ทั่วทั้งตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ต่างตกอยู่ในความโกลาหล”

“ใช้เวลาเกือบหมื่นปีตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ถึงฟื้นฟูกลับมาได้อีกครั้ง ทั้งยังเลือกเทพองค์ใหม่เสร็จสรรพ แรงกระเพื่อมใต้น้ำทุกอย่างค่อยๆ กลับมาสงบนิ่ง แต่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เผ่าหงส์ทองคำก็กลายเป็นเผ่ามีมลทิน คนของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ต่างเข้าใจโดยทั่วกันและไม่เอ่ยถึงเรื่องพวกนี้อีก”

“เรื่องที่พูดกันวันนี้ ที่เจ้าถามข้าก็ให้มันแล้วไป แต่หากมีคนที่ผูกใจเจ็บอยู่มาได้ยินเข้า เกรงว่าจะเลี่ยงปัญหามากมายพวกนั้นไม่ได้แน่”

ฉู่หลิวเยว่ฟังจบก็ตกตะลึงไปพักใหญ่

“…ที่แท้ด้านในนี้ก็มีอดีตเช่นนี้อยู่ด้วย?”

เซียวหรานพยักหน้า

“ใช่แล้ว และเพราะเหตุนี้เอง แม้หงส์ทองคำจะเป็นหนึ่งในสองอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาล แต่ในที่แห่งนี้กลับเป็นที่จงเกลียดจงชังอย่างมาก หลังจากนี้เจ้าก็อย่าพูดถึงบ่อยๆ อีก”

ฉู่หลิวเยว่หลับตา ก่อนจะเหยียดมุมปาก

ไม่เอ่ยถึงอย่างนั้นหรือ

นางกับถวนจื่อมีพันธะผูกพันต่อกัน ทั้งยังวางแผนจะช่วยเหลืออี้เจาออกมาด้วย

ไม่ว่าอย่างใดนางก็หนีปัญหานี้ไม่พ้นอยู่แล้ว

เซียวหรานเห็นสีหน้านางดูประหลาดพิกลไม่น้อยจึงอดถามไม่ได้ “เจ้าเป็นอันใดไป”

ฉู่หลิวเยว่ส่ายศีรษะ

“ไม่มีอันใด แค่สับสนกับเรื่องพวกนี้นิดหน่อย…ขอบคุณผู้อาวุโสเซียวหรานที่ช่วยชี้แจงให้กระจ่าง เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน”

เซียวหรานเห็นว่าสภาพจิตใจของนางไม่สู้ดีนัก จึงไม่ได้รั้งตัวไว้

ฉู่หลิวเยว่จึงหมุนกายจากไป

…

ระหว่างเดินทางกลับ ฉู่หลิวเยว่ก้าวเดินเชื่องช้าอย่างมาก

นางเดินไปพลางส่งกระแสจิตหาถวนจื่อ

“ถวนจื่อ เจ้ารู้เรื่องที่ผู้อาวุโสเซียวหรานพูดเมื่อครู่หรือไม่”

ถวนจื่อรู้สึกงงงวยอย่างมาก “ไม่รู้ล่ะ!”

ฉู่หลิวเยว่นิ่วหน้าน้อยๆ

อีกทั้งตัวถวนจื่อมีสถานะเป็นนายน้อย ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ถึงเรื่องนี้

แต่คำพูดของเซียวหรานเองก็ไม่เหมือนคำลวง

เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกเรื่องพวกนี้ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น เหตุใดถึงได้มีคนกล้าปล่อยข่าวลือพวกนี้เกี่ยวกับตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์และบรรดาเทพทั้งหลายในคราวนั้นกันเล่า?

ฉู่หลิวเยว่จำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงเคยสนทนากับบรรพบุรุษท่านนั้นที่ทิ้งร่องรอยลมปราณเอาไว้ด้วยครั้งหนึ่ง

หากคำพูดทั้งหมดของเซียวหรานเป็นความจริง เช่นนั้น…แท้จริงแล้วคราวนั้นคนผู้นั้นก็สิ้นลมหายใจอยู่ที่ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์?

อีกอย่าง ไหนจะตัวของโหมวเจินด้วย

ตอนที่เขาพูดถึงตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์และบรรพบุรุษของเผ่าหงส์ทองคำ สีหน้าก็ดูกระอักกระอ่วนราวกับลังเลที่จะพูด

หรือว่า…เป็นเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจมดิ่งสู่บ่อโคลน ดิ้นรนอย่างใดก็มิอาจสลัดหลุด

ปริศนาชวนกังขามากมายก่ายกองทยอยถาโถมเข้ามาทับถมกันจนนางยากจะแยกแยะออก

“หรือขนทองคำของบรรพบุรุษเส้นนั้นจะเป็นสิ่งที่หลงเหลือมาจากปีนั้น?”

นางคาดเดาอย่างมิใคร่จะแน่ใจนัก

หากเป็นเช่นนี้ ก็จะสามารถอธิบายเรื่องราวได้อย่างกระจ่างชัด

ปีนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ แล้วเหตุใดบรรพบุรุษของเผ่าหงส์ทองคำถึงต้องทอดทิ้งตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตาขึ้นไปมองตำหนักที่ตั้งตระหง่านเป็นสง่า

นางอยากรีบกระโจนเข้าไปสืบเสาะเรื่องราวยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เสียอีก!

“อาเยว่ พวกเขาบอกว่าข้าคือเผ่ามีมลทิน เช่นนั้นต่อจากนี้ข้าก็ออกไปไม่ได้แล้วหรือ?” ถวนจื่อถามเสียงเบา

ฉู่หลิวเยว่พรูลมหายใจออกมาแผ่วเบา

ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกดีใจแล้วที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ให้ถวนจื่อออกมา

มิเช่นนั้นก็อาจสร้างปัญหาให้อยู่ไม่น้อยจริงๆ

“พวกซ่งชิงต่างก็รู้ว่าเจ้าเป็นสัตว์อสูรในพันธะของข้า ย่อมปิดเรื่องนี้ไม่มิดอย่างแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่าบรรดาเทพของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์พวกนั้นจะมีท่าทีอย่างใดกับเรื่องนี้”

ถวนจื่อเศร้าสร้อยอย่างมาก

“ข้ายังไม่ทันทำอันใดเลยนะ เหตุใดถึงมีมลทินได้เล่า อีกอย่าง หากท่านบรรพบุรุษทอดทิ้งตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ไปจริง นั่นต้องเป็นเพราะตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์มีปัญหาแน่!”

ความคิดของฉู่หลิวเยว่พลันแล่นพล่าน

ตอนที่อยู่ทะเลทรายจันทราสีชาด หลังจากจื่อเหยี่ยนผู้นั้นจับตัวถวนจื่อไปแล้ว ก็มิได้ใช้วิธีการลงโทษธรรมดาแต่อย่างใด กลับกดดันใช้วิธีการบังคับนางให้เปิดเส้นชีพจร

ราวกับว่า…รีบร้อนอยากขัดขวางไม่ให้ถวนจื่อบุกทะลวงได้อย่างใดอย่างนั้น

หากนายท่านของจื่อเหยี่ยนผู้นั้นเป็นคนของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ท่าทีเช่นนี้ดูแล้วก็ไม่เหมือนต้องการจะลงโทษคนเท่าไรหนา…

“สรุปแล้วระยะนี้เจ้าทำตัวสงบเสงี่ยมรอไปก่อน ถ้าไม่มีเหตุการณ์จำเป็นจริงๆ ไม่ต้องออกมา”

เรื่องปีนั้นไม่มีผู้ใดรู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่

ถกเถียงเรื่องพวกนั้นไปตอนนี้เกรงว่าจะไม่เกิดประโยชน์อันใด

ถวนจื่อโอดครวญออกมาประโยคหนึ่ง

“อือ เช่นนั้นข้าจะเชื่อฟังคำอาเยว่บอก”

…

อีกฟากหนึ่ง มู่ตงโหย่วก็เดินทางกลับถึงตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

บุรุษผู้นั้นยังคงยืนมือไพล่หลังอย่างเงียบงันเหมือนเคยอยู่เบื้องหน้าจัตุรัสหยกดำ

มู่ตงโหย่วยืนนิ่งห่างจากด้านหลังของเขาไปไม่กี่ก้าว จากนั้นลูกกลมสีทองกึ่งโปร่งใสขนาดเท่ากำหมัดพลันปรากฏบนสองมือของเขา

ด้านในนั้นมีของเหลวทอประกายแวววาวกำลังลอยละล่องพร้อมเรืองแสงจางๆ

“ของอยู่ที่นี่แล้ว”

เมื่อยื่นมือไปทางบุรุษที่อยู่เบื้องหน้า ลูกกลมสีทองอร่ามก็ลอยออกไปจากมือของมู่ตงโหย่วมาอยู่ด้านหน้าของเขาในชั่วพริบตา

พรึ่บ!

เปลวเพลิงสีทองด้านบนนั้นยิ่งลุกโหมทวีความโชติช่วงมากกว่าเก่า

ยามเห็นภาพฉากนี้ บุรุษผู้นั้นกลับส่ายศีรษะ

“แม้จะเปิดเส้นชีพจรเส้นที่เจ็ดแล้ว แต่พลังแห่งสายเลือดจากร่างเดิมของมันยังคงอ่อนด้อยอยู่หลายส่วน”

มู่ตงโหย่วอับจนปัญญาไม่น้อย

“แต่เขาเป็นถึงประมุข นี่เป็นทางที่ดีที่สุดเท่าที่จะหาได้แล้วในตอนนี้”

“ช่างเถอะ ทำเท่าที่ทำได้ไปก่อน”

บุรุษผู้นั้นส่ายศีรษะ กล่าวถามว่า

“ระยะนี้สถานการณ์ฝั่งสระอัสนีบาตเป็นอย่างใดบ้าง”

มู่ตงโหย่วเอ่ยตอบ

“ทุกอย่างปกติดี เพียงแต่…เมื่อวานมีคนบุกรุกเข้าไปในเขตต้องห้ามโดยไม่ได้ตั้งใจ”

บุรุษผู้นั้นหมุนกายกลับมา

“ซั่งกวนเยว่?”

มู่ตงโหย่วมิได้ประหลาดใจว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ อย่างใดเสียตอนนี้คนของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ล้วนรู้กันทั่วถ้วนแล้วว่านางบุกรุกเข้าไปในก้นบึ้งที่ลึกสุดของสระอัสนีบาต

“ถูกต้อง แต่ท่านโปรดวางใจ ข้าไปไล่นางได้ทันเวลา ทั้งยังเตือนนางด้วยว่าภายหลังห้ามเฉียดเข้าไปใกล้อีกเป็นอันขาด”

บุรุษผู้นั้นหัวเราะออกมาคำรบหนึ่ง ถามว่า

“เจ้ารู้ได้อย่างใดว่านางไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้าไป”

มู่ตงโหย่วถึงกับตื่นตะลึง

………………..