ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2260 เสินสื่อลำดับที่หนึ่ง
ตอนที่ 2260 เสินสื่อลำดับที่หนึ่ง
………………..
ใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มของจวินจิ่วชิง ในที่สุดก็ค่อยๆ จางหายไป
เขาจ้องหน้าเฉินอีอยู่สักพัก แต่ไม่ได้พูดอันใดอีก จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป
ลูกครึ่งแร้งวิเศษติดตามไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าเงาร่างของพวกเขาลับสายตาไปแล้ว หัวซวงซวงก็ขมวดคิ้วแล้วหันมองทางเฉินอี
“พี่ใหญ่ จวินจิ่วชิงคนนั้นมีฐานะเป็นอันใดกันแน่ คาดไม่ถึงว่าเขาจะสนิทชิดเชื้อกับเสินสื่อ”
ด้วยการปฏิบัติแบบนั้น เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขาแล้ว เหมือนจะดีกว่าตั้งไม่รู้กี่เท่า
เฉินอีพูด
“แน่นอนว่าเขาเป็นประมุขตระกูลอี้”
หัวซวงซวงเข้าใจอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ทันที
“ตระกูลอี้ที่พูดถึง…”
เปรี้ยง!
ระลอกคลื่นพลังที่แข็งแกร่งแผ่กระจายออกมาจากภายในห้องอย่างกะทันหัน!
ทั้งสองคนหันกลับไปมองโดยพร้อมเพรียง
เปรี้ยง!
ประตูถูกพลังบางอย่างเปิดออกมาด้วยความรุนแรง ควันสีขาวหนากระจายออกมาจากด้านใน
จากนั้น น้องแปดก็สาวเท้าออกจากห้องด้วยความรีบร้อน
“แค่กๆ …แค่ก…แค่กๆ !”
น้องแปดวิ่งออกมา พร้อมโบกมือไล่ควันเหล่านั้น
ในที่สุดนางก็มาถึงกลางเรือนได้อย่างยากลำบาก ก่อนผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หัวซวงซวงขยับตัวเข้ามาใกล้ น้องแปดเงยหน้าขึ้นมาทันที ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะไป
เขาเห็นใบหน้าของน้องแปด แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมีคราบเขม่าสีดำ และดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ท่าทางของนางดูหมดสภาพมาก
มุมปากของหัวซวงซวงกระตุกขึ้น
“น้องแปด เจ้าทำอันใดเนี่ย เจ้าจะพังบ้านอย่างนั้นหรือ?”
น้องแปดส่ายหน้าด้วยท่าทางน่าสงสาร
“ที่ไหนกันเล่า? ข้าแค่อยากจะลองว่าจะสามารถหลอมโอสถระดับปรมาจารย์เซียนหมอได้หรือไม่ แต่ข้าไม่ทันระวัง…”
หัวซวงซวงได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจออกมา
“เรื่องแบบนี้จะรีบร้อนไปไม่ได้ พรสวรรค์ของเจ้านั้นดีมาก ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ เจ้าทำสำเร็จได้อยู่แล้ว…”
น้องแปดส่ายหน้า
“พี่รองเข้าใจผิดแล้ว ข้าหลอมสำเร็จแล้วนะ”
เมื่อพูดจบ นางก็หยิบกล่องใบหนึ่งที่ขาดรุ่งริ่งออกมา
“เพียงแต่ว่าโอสถเม็ดนี้มีพลังมากเกินไป เตาหลอมของข้าไม่สามารถรับไว้ ดังนั้นมันจึงระเบิดออกมาเช่นนี้ แม้กระทั่งกล่องก็ยังถูกทำลายเช่นกัน”
นางรู้สึกปวดใจมาก
“แต่นี่คือกล่องหยกที่ข้าเพิ่งเลือกเอาไว้เมื่อสามชั่วยามก่อนเอง! เดิมทีข้าตั้งใจจะบรรจุโอสถระดับปรมาจารย์เซียนหมอเม็ดแรกที่ข้าหลอม แต่ใครจะคาดคิดเล่าว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?”
มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าตอนที่เตาหลอมระเบิด หัวใจของนางนั้นเต้นแรงขนาดไหน
หัวซวงซวงเบิกตากว้างขึ้น จากนั้นก็หันไปมองทางกล่องหยก เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง
ในทางกลับกันเฉินอียื่นมือไปรับโอสถเม็ดนั้นไปสำรวจ
แม้กล่องหยกจะพังไปแล้ว แต่ยังดีที่โอสถด้านในไม่เป็นไร
นอกจากนี้ยังหมายความว่า…น้องแปดอยู่ในระดับปรมาจารย์เซียนหมอแล้ว!
“พอถูไถ”
เฉินอีเหลือบมองสายตาคู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นกล่องนั้นให้กับน้องแปด
“เดี๋ยวข้าจะซื้อเตาหลอมที่ดีกว่านี้ให้เจ้า จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง”
หัวซวงซวงมองเขา เหมือนว่าเขาเป็นบ้าไปแล้ว
น้องแปดทะลวงสู่ระดับปรมาจารย์เซียนหมอได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปจะต้องมีคนจำนวนไม่น้อยอิจฉาริษยานางอย่างแน่นอน
แต่เหตุใดพี่ใหญ่ถึงพูดว่า “พอถูไถ” ได้ล่ะ?
เหมือนน้องแปดจะสามารถคาดเดาคำตอบได้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหมดแรง แล้วเก็บกล่องหยกไป
“รู้แล้ว แต่พี่ใหญ่ เรื่องนี้ให้ข้าไปนอนก่อนแล้วค่อยพูดก็ยังไม่สาย”
เพื่อการหลอมโอสถเม็ดนี้ นางอดหลับอดนอนมาหลายคืนแล้ว
ตอนนี้นางสามารถหลอมโอสถสำเร็จได้อย่างยากลำบาก ดังนั้นนางจึงอยากอาบน้ำให้สบายกาย จากนั้นก็นอนไปสามวันสามคืน
เมื่อพูดจบ นางก็หมุนตัวเดินออกมาทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า
หัวซวงซวงมองนางด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“อสูรปีกทองกระดูกดำตัวนั้น เจ้าตั้งใจจะเลี้ยงเอาไว้เอง หรือว่าจะส่งกลับไป?”
เฉินอีถาม
หัวซวงซวงดึงสติกลับคืนมา แล้วหลุบตามองต่ำ
อสูรปีกทองกระดูกดำตัวนั้นเหมือนจะกลัวว่าจะถูกเขาทิ้ง ร่างกายของมันจึงสั่นสะท้านเล็กน้อย
หัวซวงซวงถอนหายใจออกมา
“เลี้ยงไว้ก็แล้วกัน”
…
“เข้ามา”
ลูกครึ่งแร้งวิเศษตัวนั้นเดินเข้ามาตามคำพูดของเขา
มันสามารถสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากร่างกายของจวินจิ่วชิง นอกจากนี้มันยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจลึกๆ ด้วย
“มันเป็นเพียงแค่อสูรปีกทองกระดูกดำธรรมดาตัวหนึ่ง แต่เจ้ากลับใช้เวลามากขนาดนี้”
น้ำเสียงของเขาไร้อารมณ์ มีเพียงความเย็นยะเยือกที่เสียดแทงกระดูก
ความรู้สึกถึงอันตรายที่จับขั้วหัวใจ ลูกครึ่งแร้งวิเศษเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็สยายปีกขึ้น ก่อนหมุนตัวแล้วรีบหนีไป!
แต่มันยังไม่ทันได้ขยับเขยื้อน ลำแสงสีเงินก็พุ่งออกมา…ตู้ม!
สมองของมันระเบิดในทันที!
ประกายเพลิงลุกโชนขึ้น จากนั้นก็กลืนกินศพของมันอย่างรวดเร็ว!
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที
ลูกครึ่งแร้งวิเศษตัวนั้นก็ตายไปโดยไม่ทิ้งกระดูกเอาไว้
“มันก็แค่เล่นสนุก เจ้าไร้ความปรานีมากเกินไปแล้ว ทั้งยังฆ่ามันอย่างไม่เหลือเยื่อใยเลย”
น้ำเสียงอ่อนโยนของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
จวินจิ่วชิงเงยหน้าขึ้นมอง
คนที่มาใหม่เป็นเพียงแค่ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าเท่านั้น
“แต่มันก็เป็นเพียงแค่ลูกครึ่งแร้งวิเศษตัวหนึ่ง มีอันใดให้น่าเสียดายกัน”
จวินจิ่วชิงหัวเราะหนึ่งเสียง
“มันไม่ใช่ทั้งหงส์ทองคำ และไม่ใช่ไท่ซวีเฟิ่งหลง ข้าคิดว่าเสินสื่อลำดับที่สองไม่ต้องไปใส่ใจหรอก”
อวี้เชียนเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการจะพูด อสูรศักดิ์สิทธิ์ของพระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์ ล้วนเป็นสิ่งล้ำค่ามาก หากมันต้องสิ้นชีพเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าเสียดาย”
หากอวี้เชียนใส่ใจเรื่องนี้จริงๆ ละก็ ตอนนี้เขาคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเช่นนี้หรอก
อวี้เชียนพูด
“ที่ข้ามาที่นี่ เพราะข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า”
จวินจิ่วชิงพยักหน้า
“เชิญเสินสื่อลำดับที่สอง”
อวี้เชียนสาวเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว
“ข้าได้ยินมาว่าซั่งกวนเยว่คนนั้น มีอสูรศักดิ์สิทธิ์ในพันธสัญญาสองตัว ตัวหนึ่งคืออินทรีสามตา ส่วนอีกตัวหนึ่ง…ตอนนี้คือนายน้อยแห่งเผ่าหงส์ทองคำ?”
คิ้วของจวินจิ่วชิงขยับขึ้นเล็กน้อย
“เสินสื่อลำดับที่สองต้องการจะถามอันใดกันแน่?”
“เจ้าเพียงตอบมาว่าใช่หรือไม่ใช่เท่านั้น”
ใบหน้าของอวี้เชียนประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ
…
อีกแห่งหนึ่งภายในพระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์
จิ้นอวิ๋นไหล่กำลังจัดเรียงรายชื่อภายในห้อง แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก
เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือชูจิ้ง คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย
หลังจากที่ชูจิ้งถูกตำหนิในที่สาธารณะครั้งล่าสุด นางก็เก็บเนื้อเก็บตัวไม่ยอมออกมาพบผู้คน
แม้ว่าจะกลับมาที่พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์แล้ว แต่นางก็รีบไปรีบมา เจียมเนื้อเจียมตัว
“เจ้ามาที่นี่ได้อย่างใด?”
เขาปิดหนังสือรายชื่อ จากนั้นก็เก็บขนนกสีทองคำชาดขึ้น
ชูจิ้งกวาดสายตามองไปโดยรอบ
“ที่ข้ามาที่นี่ในครั้งนี้ เพราะมีเรื่องอยากจะขอคำชี้แนะ”
“เรื่องอันใด?”
ชูจิ้งชะงักไป ใบหน้าเผยความลังเล
หลังจากผ่านไปสักพัก นางก็ยังคงสาวเท้าขึ้นมาด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง นางเดินมาตรงหน้าจิ้นอวิ๋นไหล่แล้วถามเสียงเบาว่า
“ช่วงนี้ เจ้าเห็นเสินสื่อลำดับที่หนึ่งหรือไม่?”
จิ้นอวิ๋นไหล่ขมวดคิ้ว
“เจ้าไปเจอมาหรือ?”
ชูจิ้งกัดริมฝีปากแน่น
“เขาไม่ยอมให้ข้าเข้าพบ”
………………..
YOU MAY ALSO LIKE
