ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2296 คนมาใหม่

ตอนที่ 2296 คนมาใหม่

………………..

เชียงหว่านโจวเองก็เดินออกมาเช่นกัน

“ข้าไปด้วย”

เฉินอีส่ายศีรษะ

“ไม่ต้อง ตอนนี้เสินสื่อแห่งพระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์ทุกคนน่าจะกำลังมุ่งหน้าไปที่สระอัสนีบาตกันหมดแล้ว ไปกันเยอะจะเป็นปัญหาแทน เรื่องวุ่นวายคราวนี้… ไม่ได้น่าดูอันใด”

การลากเสินสื่อทุกคนมาเกี่ยวย่อมต้องก่อความวุ่นวายใหญ่โตขึ้นมาอย่างแน่นอน

คราวนี้หากเดินหน้าไปไม่ระวัง ก็จะเท่ากับการโยนตัวเองเข้าไปพัวพันด้วย

เรียวคิ้วบางของเชียงหว่านโจวปกคลุมด้วยแววลังเลเลือนราง แต่ในไม่ช้ามันก็หายวับไปอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะผงกศีรษะเป็นเชิงตอบรับ

“อืม”

น้องแปดประหลาดใจอย่างมาก

เหตุใดถึงได้ออกมากันทีละคนสองคนจนหมดเลยล่ะนี่

ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าของเฉินอี ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะใหญ่โตไม่เบา นางจึงไม่ได้รั้นต่อ และคิดจะรออยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง

คิดมาถึงตรงนี้ นางก็หันไปทางห้องพักของหรงซิวแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า

“แปลกจัง ในเมื่อทุกคนไปกันหมด แล้วเหตุใดโอรสสวรรค์ถึงไม่ออกมากันเล่า…”

เยี่ยนชิงชะงักไป กล่าวว่า

“ช่วงนี้นายท่านกำลังปิดด่านเก็บตัวอยู่”

ปิดด่าน?

น้องแปดกะพริบตาปริบๆ

ช่างหาดูได้ยากนัก

ในความทรงจำของนาง หรงซิวมักจะเอื่อยเฉื่อย ปล่อยกายปล่อยใจมาแต่ไหนแต่ไร น้อยมากที่จะเห็นเขาปิดด่านฝึกตน

โอรสสวรรค์จะอยากพัฒนาการฝึกตนของตัวเองให้เร็วที่สุดก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ น้องแปดก็วางใจและยอมนั่งลงในที่สุด

“พี่ใหญ่ งั้นท่านรีบไปรีบกลับนะ!”

นางไม่กังวลเลยแม้แต่น้อยว่าเฉินอีจะจัดการสถานการณ์ฝั่งนั้นได้หรือไม่

เฉินอีพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไป

…

ณ สระอัสนีบาต

บรรดาฝูงชนที่ยืนอยู่บนริมฝั่งจมสู่การรอคอยอันยาวนานและทรมาน

ในเวลานี้ ทุกอณูที่ผันผ่านล้วนราวกับถูกดึงให้ยืดยาวออก

“เสียงเมื่อครู่นั่นมันอันใดกัน เสินสื่อลำดับที่สองกำลังเรียกเสินสื่อคนอื่นมางั้นหรือ”

“นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ ถึงได้ก่อเหตุการณ์ใหญ่ปานนี้…”

“หากแม้แต่เสินสื่อลำดับที่สองยังมิอาจจัดการได้ เกรงว่า…”

บรรดาฝูงชนต่างเป็นกังวลกันมาก

ในใจของคนจำนวนมากต่างบังเกิดอารมณ์วิตกกังวลแล่นปราด

เสินสื่อแต่ละคนที่มีฐานะสูงส่งในพระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์ยังเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ง!

และยิ่งเป็นจริงมากขึ้นโดยเฉพาะกับตัวเสินสื่อลำดับที่สอง

หลายปีมานี้ เสินสื่อลำดับที่หนึ่งปรากฏตัวออกมาน้อยมาก เรื่องราวส่วนใหญ่จึงมอบให้เสินสื่อลำดับที่สองเป็นผู้จัดการ

การที่เขาออกหน้าเองในครานี้ยังไม่สมควรอีกหรือ

“…หรือว่าพวกเจ้าไม่สงสัยกันหรือ จู่ๆ ใต้สระอัสนีบาตก็มีเปลวเพลิงน่ากลัวนั่นพวยพุ่งขึ้นมา ชัดเจนแล้วนี่ว่าสะกดหงส์ทองคำไว้อยู่? อีกอย่าง ก่อการเคลื่อนไหวใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นมาได้ ย่อมไม่ใช่หงส์ทองคำธรรมดาแน่…”

“แต่เผ่าหงส์ทองคำเป็นเผ่ามีมลทินของพระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์มิใช่หรือ เหมือนจะไม่ได้ปรากฏตัวมาเป็นหมื่นปีแล้วด้วย? เหตุใดจู่ๆ คราวนี้ถึงหลุดออกมาได้เล่า”

“จริงด้วย! พวกเจ้าจำกันได้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าจริงๆ แล้วซั่งกวนเยว่มีอสูรศักดิ์สิทธิ์ในพันธสัญญาสองตัว หนึ่งในสองตัวนั้นก็คือนายน้อยแห่งเผ่าหงส์ทองคำ! ข้าเพิ่งเห็นนางพุ่งเข้าไปข้างในไปหยกๆ หรือว่าเรื่องนี้นางก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย?”

ทันทีที่ข้อสันนิษฐานนี้หลุดออกไป มันก็ดึงความสนใจของคนจำนวนมากไว้ได้ชะงัด

ใครคนหนึ่งถามเสียงดังก้อง

“ซ่งชิง พวกเจ้าเองก็มาที่นี่พร้อมกัน เป็นอย่างนั้นจริงรึเปล่า”

คนจำนวนมากต่างหันไปมองซ่งชิงด้วยสีหน้าแตกต่างกันออกไป

ซ่งชิงนิ่วหน้า ไม่ได้ตอบอันใดกลับไป หากแต่สายตาของเขาเบี่ยงออกไปหยุดอยู่ที่ซื่อจิง

มาถามเรื่องพวกนี้กับเขาให้ได้อันใด คนที่เป็นข้ารับใช้ของฉู่หลิวเยว่อย่างซื่อจิงน่าจะรู้ดีกว่ามิใช่หรือ

แน่นอนว่าเขาเองก็รู้ดีว่าที่คนพวกนี้ไม่ถามซื่อจิง หลักๆ แล้วเป็นเพราะใจเปี่ยมด้วยความหวาดกลัว

…ตั้งแต่สระอัสนีบาตตกสู่ความโกลาหล อุปนิสัยวิตถารที่เขาแสดงออกนั้นดึงดูดสายตาของคนได้ชะงัด

ไม่ว่าใครก็รู้แจ้งแก่ใจว่าคนผู้นี้ไปยุ่มย่ามด้วยไม่ได้เด็ดขาด!

ซื่อจิงทำทีราวกับมองไม่เห็น

เขากำค้อนเหล็กในมือแน่น สายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้าเขม็ง หูขยับไหวน้อยๆ จนแทบจับสังเกตไม่ได้

สุ้มเสียงกรอบแกรบเหมือนมีเหมือนไม่มีแว่วลอยเข้ามาในหู

ครั้นเวลาเคลื่อนคล้อยผ่านไป สุ้มเสียงนี้ก็ยิ่งทวีความชัดเจนขึ้นมามากกว่าอีก

ตุบ ตุบ!

ตุบ ตุบ!

นี่คือเสียงทัณฑ์สวรรค์ที่ถูกขังอยู่ในแนวโขดหินอันไร้ที่สิ้นสุดของสระอัสนีบาตกำลังพยายามโจมตีอย่างต่อเนื่อง ด้วยหมายจะทลายออกมาให้ได้!

ในตอนนั้นเอง เปลวเพลิงที่ลุกโชนไปทั่วฟ้าลดความเร็วในการหมุนวนน้อยลงกว่าก่อนหน้านี้มาก

ทว่าแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากมันกลับไม่ได้อ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย

…

ฟึ่บ!

ฟึ่บ!

เงาร่างสองร่างทยอยมาถึงที่หมาย

บรรดาฝูงชนต่างแหงนศีรษะมองดู

คนมาใหม่ก็คือจิ้นอวิ๋นไหล่และซูจิ้งนั่นเอง

ปกติแล้วเสินสื่อแต่ละคนล้วนมีหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง เพราะจิ้นอวิ๋นไหล่และซูจิ้งมีหน้าที่ดูแลเส้นทางดวงดาวและยอดเขาโอสถ พวกเขาจึงมีเวลาว่างมากที่สุด ย่อมมาถึงไวที่สุดเป็นปกติ

เมื่อเห็นภาพฉากตรงหน้า แม้ก่อนหน้านี้จะเตรียมตัวกันมาบ้างแล้ว คนทั้งสองก็ยังคงตื่นตะลึงจนนิ่งค้างอยู่กับที่

เปลวเพลิงสีทองอร่ามพวยพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งยังหลั่งไหลอย่างบ้าคลั่ง จนแทบทำลายสระอัสนีบาตจนราบไปเกือบครึ่ง

ผืนฟ้าอันมืดมิดเองก็ถูกเปลวเพลิงส่องสว่างจ้า

ฟ้าดินวุ่นวายโกลาหลไปทุกหย่อมหญ้า

“นี่มัน… อี้เจาเผาตัวเองอย่างนั้นหรือ?”

จิ้นอวิ๋นไหล่อดไม่ได้จะพึมพำด้วยรู้สึกตื่นตะลึง

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ซูจิ้งที่อยู่ข้างกันนั้นก็ตัดสินใจรวดเร็ว แล้วมุ่งหน้าลงไปดูในสระอัสนีบาต!

จิ้นอวิ๋นไหล่กำลังจะตะโกนเรียกนาง ทว่ากลับทันเห็นแค่เงาร่างของนางห่างไปไกลแล้ว จึงทำได้แค่ตามนางไปในทันที

ฟุ่บ!

คนทั้งสองทยอยมุ่งหน้าลงไปในสระอัสนีบาต

เมื่อเห็นภาพฉากเช่นนี้ บรรดาฝูงชนก็เริ่มกังวลอยู่ในใจมากขึ้นไปอีก

“หลายปีมานี้ พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์ยังไม่เห็นเกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้มาก่อน ทำให้เสินสื่อหลายท่านตื่นตระหนกได้พร้อมกัน…”

“พวกเราเองก็ถอยหลังไปอีกหน่อยเถอะ เปลวเพลิงนั่นจะลามมาถึงริมฝั่งแล้ว!”

ทว่าในตอนที่เขากำลังจะลงมือนั่นเอง พลันกระแสพลังอันคุ้นเคยแผ่ออกมาจากด้านหลัง

เขาหันศีรษะกลับไปมองตามสัญชาตญาณด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“พี่ใหญ่!?”

การมาถึงของเฉินอีมิได้ดึงดูดความสนใจของผู้อื่นมากนัก

อย่างใดเสียเวลานี้ ความสนใจของทุกคนล้วนอยู่ที่เสินสื่อและสระอัสนีบาตกันหมด

สายตาของเฉินอีกวาดมองตัวเขา จากนั้นก็หยุดอยู่ที่ถวนซิ่นจื่อที่ห้อยอยู่ข้างเอว

“ดูหน่อยสิ”

เขาเชิดคางพลางเอ่ยเสียงเรียบ

ซื่อจิงก้มศีรษะลง ก่อนจะเห็นว่าตัวอักษรที่อยู่ในถวนซิ่นจื่อที่มันมีสีสันเข้มและสดใสกว่าตอนแรกเริ่มตั้งแต่เมื่อไรมิอาจรู้ได้ ราวกับว่าตัวอักษรนั่นจะหลุดออกมาจากด้านในได้ทุกเมื่อก็มิปาน!

หัวใจของเขาเต้นระรัวเร็ว มือใหญ่โบกเหนือถวนซิ่นจื่อไปรอบหนึ่ง

แรงกระเพื่อมที่แผ่ออกมาจางๆ จึงสงบลงในที่สุด ตัวอักษรด้านบนนั้นก็กลับสู่สภาพเดิมอีกครั้งหนึ่ง

“ขอบคุณพี่ใหญ่มากขอรับ”

ระหว่างที่ซื่อจิงพูด ตาก็มองเห็นเฉินอีที่สาวเท้าก้าวไปด้านหน้าจึงรีบถามออกไปเร็วรี่

“พี่ใหญ่ ท่านก็จะลงไปสระอัสนีบาตหรือ? ข้าจะไปกับท่านด้วย!”

เฉินอีผินหน้ามามองเขาแวบหนึ่ง

“เจ้ารออยู่ตรงนี้ก็พอ”

ซื่อจิงเกาศีรษะแกรกๆ อย่างรู้สึกเสียดาย

“อ้อ ได้ขอรับ! ข้าจะรอนายท่านกับพี่ใหญ่กลับมาอยู่ตรงนี้!”

เฉินอีส่งเสียงตอบรับ “อืม” คราหนึ่ง จากนั้นร่างของเขาก็วูบไหว หายวับลงไปในสระอัสนีบาตอย่างรวดเร็ว

…

ด้านใต้สระอัสนีบาตกำลังตกสู่ห้วงโกลาหลโดยสิ้นเชิง!

จิ้นอวิ๋นไหล่กับซูจิ้งยังไม่ทันถึงที่หมายดี ก็ถูกทัณฑ์สวรรค์ที่อยู่โดยรอบทุกรูปแบบทะยานฉวัดเฉวียนเข้าขัดขวางอย่างบ้าคลั่ง ความเร็วในการเคลื่อนไหวจึงช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

อวี้เชียนเหลือบสายตามองมาทางนี้แวบหนึ่ง ก่อนจะเงื้อข้อมือขึ้น!

ผนึกอันนั้นพลันส่งแรงกระเพื่อมออกมาสายหนึ่ง จัดการทัณฑ์สวรรค์เหล่านั้นจนแตกกระเจิง!

คนทั้งสองถึงปลีกตัวหนีออกมาได้

แทบจะในขณะเดียวกันนั้นเอง เงาร่างหนึ่งพลันตามหลังคนทั้งสองมาติดๆ

อาศัยพลังสายนี้ของอวี่เชียน เขาจึงสามารถหลบการขัดขวางเหนี่ยวรั้งของทัณฑ์สวรรค์เหล่านั้นได้อย่างราบรื่น

อวี้เชียนขมวดคิ้วในทันที

ลมปราณสายนี้ผิดแผกยิ่งนัก!

ผู้ใดกันที่บังอาจกล้าลงมาที่นี่ในเวลานี้กัน

เขาตวัดสายตามองไปยังคนมาใหม่อย่างหมดความอดทน จากนั้นนัยน์ตาของเขาพลันหดเล็กลง!