ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2314 ได้พบเจ้า

ตอนที่ 2314 ได้พบเจ้า

………………..

เมื่อพูดจบ ฉู่หลิวเยว่พุ่งตรงไปหามู่หงอวี่และพูดขึ้น

“หงอวี่ กลับเถอะ”

มู่หงอวี่รีบตอบกลับในทันที

“ได้!”

จากนั้นทั้งสองจึงเดินตรงไปยังประตูแดนสวรรค์ทันที

ขณะที่เดินผ่านหนานจิ่นซู มู่หงอวี่ยังย่นจมูกใส่เขาแล้วพูดขึ้น

“ผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ ก็เท่านี้เอง!”

ร่างกายของนางพิเศษ แม้ตอนนี้จะเป็นเพียงเทพขั้นสูง แต่เมื่อทะลวงผ่านด่านเสี่ยวเฉิงแล้ว พลังการต่อสู้ของนางก็เทียบเท่ากับผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้!

หนานจิ่นซูรู้สึกจุกในลำคอ การมองเห็นตรงหน้าเริ่มมืดลง จนแทบจะหมดสติด้วยความโกรธแค้น

อย่างใดก็ตาม ทั้งสองคนแทบไม่สนใจเขาอีกแล้ว พวกนางเดินตรงไปยังประตูแดนสวรรค์และก้าวเข้าไปทันที

เงาร่างของพวกนางหายไปอย่างรวดเร็วหลังค่ายกลที่เปล่งประกายวาบวับนั่น เหลือเพียงผู้คนที่ยืนรออยู่ตรงที่เดิมด้วยความสับสน

“…กลับไปจริงๆ แล้วหรือ? จะกลับไป…แบบนี้เลยหรือ?”

“จะว่าไปแล้ว ซั่งกวนเยว่อยู่ในทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์มาหลายชั่วยาม เหตุใดถึงออกมาในสภาพที่สมบูรณ์เช่นนี้ โดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย”

“ยิ่งไปกว่านั้นนะ! เห็นได้ชัดว่ายังสู้กับหนานจิ่นซูอีกด้วย”

“เสินสื่อสำดับที่หนึ่งเป็นผู้ดูแลทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์ ตามหลักแล้วคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่? เหตุใด…ถึงไม่มีการลงโทษซั่งกวนเยว่เลยเล่า?”

“ที่แปลกก็คือหนานจิ่นซู…ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าเขามีเสินสื่อสำดับที่หนึ่งเป็นผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง แต่ตอนนี้ดูแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่…”

ทว่าหากเสินสื่อสำดับที่หนึ่งตั้งใจที่จะสนับสนุนหนานจิ่นซูจริงๆ สถานการณ์ในตอนนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

เสียงวิจารณ์ต่างๆ ดังเข้ามาในหูอย่างต่อเนื่อง ทําให้หนานจิ่นซูเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

แน่นอนว่าเขาก็อยากรู้เช่นกันว่าจริงๆ แล้วเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!

ถึงแม้จะมิอาจฆ่านางได้ เพราะเนื้อเพลงฉิน แต่ก็ยังมีอีกหลายวิธีที่จะลงโทษนางได้

แต่ว่า…ไม่มี

ฉู่หลิวเยว่กำเริบเสิบสานและยังทำเรื่องมากมายที่ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ เสินสื่อสำดับที่หนึ่งนอกจากจะห้ามนางเข้าใกล้ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์แล้วนั้น ก็ไม่มีคำสั่งห้ามอื่นใดอีก

หนานจิ่นซูคิดไม่ตกจริงๆ

ท่านนั้นไม่ใช่ผู้ที่จะพูดคุยได้ง่าย ไม่เช่นนั้นเสินสื่อท่านอื่นคงจะไม่เคารพและเกรงกลัวเขาเช่นนี้

แต่เรื่องในครั้งนี้…จริงๆ แล้วแปลกประหลาดยิ่งนัก

หนานจิ่นซูพยายามลุกขึ้น

ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม เขาไม่อาจอยู่ที่นี่ได้แล้ว ต้องรีบกลับไปยังตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์!

…

ฉู่หลิวเยว่กับมู่หงอวี่ข้ามค่ายกลและมุ่งตรงไปยังที่พัก

มู่หงอวี่หันกลับไปมองแวบหนึ่ง และเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“หลิวเยว่ บาดแผลบนคอของหนานจิ่นซู เจ้าทิ้งไว้จริงๆ หรือ? คาดไม่ถึงว่าพวกเจ้าจะต่อสู้กันใต้ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้นหรือ”

ฉู่หลิวเยว่คิดไปคิดมาจึงพูดขึ้น

“ก็ไม่เชิง แค่ซ้อมมือกันเล็กน้อยเท่านั้น ยังไม่ได้ลงไม้ลงมือกันจริงๆ เสียหน่อย”

พูดให้ถูกคือนางเป็นฝ่ายลงมือกับหนานจิ่นซูอยู่ฝ่ายเดียว

น่าเสียดายเสินสื่อสำดับที่หนึ่งมาเร็วเกินไป จึงยังไม่ทันได้ถามที่อยู่ของเนื้อเพลงฉินส่วนที่สาม

หลังจากนี้หากคิดจะถามขึ้นมาอีก คาดว่าคงจะเป็นเรื่องยากเสียแล้ว…

มู่หงอวี่ค่อยๆ พยักหน้า

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าสำรวจทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์อยู่ดีๆ แต่หลังจากนั้นไม่รู้เพราะเหตุใดจู่ๆ ก็ไม่สามารถสำรวจได้ เหมือนถูกอันใดบางอย่างมาขวางเอาไว้…”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะขึ้น

“เสินสื่อสำดับที่หนึ่งลงมือแล้ว แน่นอนว่าคงยากที่เจ้าจะสืบค้นอันใดได้อีก”

ดวงตากลมโตของมู่หงอวี่เบิกกว้างขึ้น

“เสินสื่อสำดับที่หนึ่งไปแล้วจริงๆ หรือ เหตุใดข้าไม่เห็นล่ะ?”

“เขาไม่ได้มาด้วยตนเอง หนานจิ่นซูนำตราสัญลักษณ์ที่มีพลังปราณของเสินสื่อสำดับที่หนึ่งอยู่นั้นมา เมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของข้ากับหนานจิ่นซู เขาจึงปรากฏตัวออกมา”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…ข้าแค่บอกว่าพลังนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก…”

ในที่สุดก็เข้าใจปัญหานี้อย่างชัดเจน ในใจของมู่หงอวี่ก็ชัดแจ้งขึ้นอย่างมาก

“ได้ยินมานานแล้วว่าเสินสื่อสำดับที่หนึ่งท่านนี้เก่งกาจยิ่งนัก วันนี้ได้เห็นกับตาไม่เลวจริงๆ เพียงแค่ผนึกพลังปราณของตนเองไว้ในตราสัญลักษณ์ จึงมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้จนสามารถสกัดกั้นและปกคลุมทั่วทั้งทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างง่ายดาย เช่นนั้นพลังในตัวเขาจะแข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ยากที่จะจินตนาการได้!”

“ดังนั้นข้าจึงอยากพบเขา แต่น่าเสียดายที่โอกาสเช่นนี้หาได้ยากมากจริงๆ”

ฉู่หลิวเยว่ไม่เพียงแต่ประหลาดใจในความแข็งแกร่งของคนผู้นี้ แต่นางยังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการทำความเข้าใจให้กระจ่างชัด

…นางอยากรู้ว่า นางมีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับเสินสื่อสำดับที่หนึ่งหรือไม่

ในตอนแรกนางไม่ได้ใส่ใจอันใดนัก แต่ต่อมาความรู้สึกที่คุ้นเคยนั้นก็กลับวนเวียนอยู่ในใจจนไม่อาจลบมันออกไปได้

สิ่งที่น่าแปลใจที่สุดคือหลังจากหนานจิ่นซูจากไป นางได้สอบถามพวกเขาว่าเคยเห็นหรือไม่ แต่เสินสื่อสำดับที่หนึ่งไม่ได้ให้คำตอบใดๆ กลับมา

เขาไม่ยอมรับ แต่ก็…ไม่ได้ปฏิเสธ!

แน่นอนว่าอาจเป็นไปได้ที่เขาไม่สนใจจะตอบคำถามของฉู่หลิวเยว่

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดฉู่หลิวเยว่รู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่น่าเป็นไปได้

นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปยังปลายทางที่ซึ่งตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ตั้งตระหง่านอยู่ไกลๆ

สุดท้ายนางจะต้องเข้าไป!

…

หนานจิ่นซูกลับไปตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ด้วยความลำบากใจอย่างที่สุด

ทันทีที่กลับถึงที่พักของตน ก็เห็นคนหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าประตู

เขาตื่นตกใจขึ้นมาในทันทีพลางเอ่ยถามขึ้น

“เสินสื่อสำดับที่แปด? ท่านมาได้อย่างใด?”

ซูจิ้งยิ้มเล็กน้อย

“ข้าเสินสื่อมาเพื่อรอเจ้าโดยเฉพาะ”

ขณะที่พูดเช่นนี้ สายตาของนางมองผ่านร่างของหนานจิ่นซูไป แต่กลับไม่แสดงสีหน้าแปลกใจแม้แต่น้อย

อันที่จริงก่อนหน้านี้นางรู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกมาสักพักหนึ่งแล้ว

เมื่อถูกนางจับตามอง หนานจิ่นซูก็รู้สึกอึดอัดจนคับแค้นใจอย่างมากในทันที จึงก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ทราบว่าเสินสื่อสำดับที่แปดมาที่นี่อย่างกระทันหัน มีเรื่องอันใดหรือ”

ซูจิ้งไม่ได้ตอบคำถามนี้ของเขา กลับถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ดูเหมือนว่าซั่งกวนเยว่ผู้นั้นจะเย่อหยิ่งและอวดดีมากกว่าที่ข่าวลือบอกเสียอีก…

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานจิ่นซูก็โกรธขึ้นในทันทีและลดการระมัดระวังตัวต่อซูจิ้งลง

เขายกมือเช็ดคราบเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก

“นางเป็นเช่นนี้มาตลอด…”

“ประมุขหนาน ท่านไม่ได้เอาตราสัญลักษณ์ของเสินสื่อสำดับที่หนึ่งไปยังทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์หรอกหรือ? เหตุใดจึงถูกซั่งกวนเยว่รังแก่จนสภาพเป็นเช่นนี้? นางดูถูกท่าน หรือว่าไม่เคยเห็นเสินสื่อสำดับที่หนึ่งอยู่ในสายตากันแน่?”

ซูจิ้งจงใจเอ่ยถามขึ้น

การล่วงเกินหนานจิ่นซูนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด แต่ถ้าหากล่วงเกินเสินสื่อสำดับที่หนึ่ง ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง

เดิมทีนางคิดว่าหากถามคำถามเช่นนี้ออกไป หนานจิ่นซูจะต้องโกรธจนทนไม่ได้ เช่นนั้นก็จะไปรายงานต่อเสินสื่อสำดับที่หนึ่ง อย่างใดท่าทีของหนานจิ่นซูก็เปลี่ยนไปอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดเขาก็พูดขึ้น

“เสินสื่อสำดับที่แปดมาที่นี่เพียงเพื่อบอกเรื่องนี้กับข้าอย่างนั้นเหรอ?”

ซูจิ้งชะงักไปครู่หนึ่ง

ปฏิกิริยาเช่นนี้ของหนานจิ่นซู…ดูไม่ค่อยปกตินัก

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ก็ได้ยินหนานจิ่นซูพูดขึ้น

“ไม่ว่าจะผิดหรือถูก เสินสื่อสำดับที่หนึ่งได้ตัดสินไปแล้ว แน่นอนว่าข้าทำได้แค่รับฟังเท่านั้น”

หัวใจของซูจิ้งสั่นไหว จากนั้นจึงตอบสนองเช่นนี้กลับมา

“เสินสื่อสำดับที่หนึ่งรู้เรื่องนี้แล้ว! แต่…ผลลัพธ์ในตอนนี้ก็คือการเลือกของเขา!”

คาดไม่ถึงว่าเสินสื่อสำดับที่หนึ่งจะไม่ตำหนิฉู่หลิวเยว่เลยอย่างนั้นหรือ!

ซูจิ้งไม่อยากจะเชื่อ แต่หนานจิ่นซูไม่ต้องการพูดถึงเรื่องเหล่านี้ให้มากความอีก เขาจึงพูดขึ้น

“หากเสินสื่อสำดับที่แปดไม่ได้มีธุระอื่นแล้วล่ะก็…”

“ย่อมมีอย่างแน่นอน”

ซูจิ้งตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว นางกดความประหลาดใจและความสับสนที่อยู่ในใจเอาไว้

“เสินสื่อสำดับที่หกต้องการพบประมุขหนาน”

หนานจิ่นซูชะงักไปชั่วครู่

“เสินสื่อสำดับที่หก? ตอนนี้?”

ซูจิ้งพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ประมุขหนานโปรดตามข้ามา”

คำพูดนี้…เดิมทีไม่ได้ให้สิทธิ์หนานจิ่นซูได้ปฏิเสธเลย

………………..