ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2328 นางบ้าไปแล้ว

สิ่งนี่เป็นความลับที่สุดของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นเรื่องสําคัญมากที่เสินสื่อลำดับที่หนึ่งสั่งให้พวกเขาปิดเป็นความลับ เดิมทีก็เป็นเรื่องปกติ

ทั้งสองรีบตอบรับในทันทีโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด

“ขอรับ!”

“หากเสินสื่อคนอื่นถาม พวกเจ้าก็บอกไปว่าไม่สามารถหาเนื้อเพลงฉินได้สำเร็จ และได้บังเอิญล่วงเกินท่านเทพจึงถูกลงโทษให้เข้าไปในทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์ ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ”

จิ่วหลงชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาคาดเดาความหมายของเสินสื่อลำดับที่หนึ่งได้ลางๆ แต่ก็ไม่กล้ามั่นใจนัก

ขณะที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็เอ่ยถามขึ้น

“เสินสื่อลำดับที่หนึ่ง เช่นนั้น…เรื่องที่ซั่งกวนเยว่เป็นคนของท่านเทพ…”

“ท่าทีของท่านเทพ พวกเจ้าไม่เข้าใจหรือ?”

เสินสื่อลำดับที่หนึ่งขัดจังหวะคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเมินเฉย

จิ่วหลงตกใจ รีบพูดขึ้น

“ขอรับ! จิ่วหลงทราบแล้ว!”

“สีเยี่ยนทราบแล้ว!”

แม่นางผู้นั้นมาที่พระราชวังมายาศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลานานเช่นนี้ แต่ก็ไม่เคยเผยเบาะแสอันใดออกมาแม้แต่น้อย อีกทั้งความสนใจของท่านเทพก็ชัดเจนอย่างมาก

สิ่งเดียวที่ดูไม่ปกติ คงเป็นร้านเจินเป่าเก๋อให้ความสำคัญและดูแลนางเป็นพิเศษก่อนหน้านี้

แต่เรื่องนั้นก็ไม่ได้ทำให้ใครสงสัยมากนัก เพราะท้ายที่สุดแล้วฉู่หลิวเยว่ในฐานะปรมาจารย์นั้น มีพรสวรรค์และความแข็งแกร่งที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก

ถึงแม้นางจะไม่มีภูมิหลังใดๆ เลย แต่หากร้านเจินเป่าเก๋อยินดีให้การสนับสนุนนางก็เป็นเรื่องปกติ

ทั้งสองคนแอบโล่งใจอยู่เล็กน้อย ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับฉู่หลิวเยว่มากนัก นอกจากเรื่องที่ขัดแย้งกัน เพราะเนื้อเพลงฉินที่สุสานเทพสังหาร พวกเขาก็ไม่ได้ล่วงเกินนางมากไปกว่านั้น

ดูจากท่าทางของท่านเทพแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาให้ความสำคัญกับนางอย่างมาก

หากไปล่วงเกินเข้า ย่อมไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอน

“ออกไปเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งสองคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบถอยออกไป

หลังจากที่พวกเขาออกไปประตูใหญ่ตรงลานก็ปิดสนิทอีกครั้ง

…

ภายในลานบ้านเสี่ยวปากำลังนอนพักอย่างเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือยาอายุวัฒนะสีแดงอยู่เม็ดหนึ่ง

นางหรี่ตาลงเล็กน้อย พลางยกเม็ดยาขึ้นส่องเพื่อพิจารณา

เจี่ยนเฟิงฉือที่นั่งอยู่ข้างๆ วางมือทั้งสองไว้บนเข่า ดวงตาอันงดงามดุจดอกท้อที่ดูเจ้าสำราญ บัดนี้กลับเผยความกังวลอยู่เล็กน้อย

“นี่คือสิ่งที่เจ้าหลอมเมื่อวานหรือ”

เสี่ยวปาเอ่ยถามขึ้น

เจี่ยนเฟิงฉือค่อยๆ พยักหน้ารับ

“ทั้งหมดมีแปดเม็ด ล้วนอยู่ในนี้ทั้งหมด”

ข้างๆ มือของเสี่ยวปามีขวดหยกวางอยู่ใบหนึ่ง

เม็ดยาที่อยู่ในมือนางเม็ดนี้เป็นเม็ดแรกที่นางเทออกมาจากขวดนั้น

เม็ดยานี้มีลวดลายชัดเจน กลิ่นหอมฟุ้ง เและเป็นยาอายุวัฒนะระดับมหาปรมาจารย์โอสถ

เสี่ยวปาจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นปลายนิ้วที่ทาเล็บด้วยความประณีตค่อยๆ บดขยี้ยาอายุวัฒนะนั้นจนกลายเป็นผงในชั่วพริบตา

“เสี่ยวปา!”

เจี่ยนเฟิงฉือเบิกตากว้างทันที

เสี่ยวปาหรี่ตาลง

“เจ้าให้ข้าช่วยดูยาอายุวัฒนะที่เจ้าหลอมออกมาเป็นอย่างไรไม่ใช่หรือ นี่แหละคือคำตอบของข้า…ยานี้ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บไว้ เจ้ากลับไปฝึกฝนต่อเถอะ

หางตาของเจี่ยนเฟิงฉือกระตุกขึ้นอย่างแรง

“นี่ข้าต้องใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ เลยนะ…”

“เจ้าใช้เวลาหนึ่งวันหลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้แค่ระดับนี้เองหรือ มหาปรมาจารย์โอสถเช่นเจ้านี้ช่างไร้มาตรฐานจริงๆ”

คำพูดของเสี่ยวปาคำเดียวทำให้เจี่ยนเฟิงฉือพูดอันใดไม่ออกทันที

จากนั้นเสี่ยวปาก็หยิบขวดหยกที่วางอยู่ข้างมือขึ้นมา ด้วยแรงบีบในฝ่ามือขวดหยกที่มียาอายุวัฒนะอยู่ในนั้น ก็พลันสลายกลายเป็นผุยผงในทันที

เจียนเฟิงฉือลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่งดงามของเขาบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ

“เจ้า”

“ถ้าอาศัยเพียงสิ่งนี้อย่างเดียว ตลอดชีวิตนี้ของเจ้าจะไม่มีวันทะลวงขั้นไปถึงระดับปรมาจารย์เซียนหมอได้เลย”

เสี่ยวปาปัดมือไปมา และหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวดุจหิมะออกมาค่อยๆ เช็ดมือของตนให้สะอาด

เจี่ยนเฟิงฉือกุมหน้าอกและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง มือข้างหนึ่งชี้ไปที่เสี่ยวปาอย่างสั่นเทา แต่กลับไม่พูดอันใดออกมา

ถูกยั่วจนโมโห

เดิมที่เขาคิดว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาตนเองถูกกลั่นแกล้งมามากพอแล้ว แต่เขากลับประเมินพลังในการต่อสู้ของเสี่ยวปาต่ำเกินไป

ครั้งก่อนที่เขาเอาตำราแพทย์เล่มหนึ่งจากเสี่ยวปาไป แม้เขาจะไม่พูดออกมา แต่ในใจกลับรู้สึกขอบคุณเสี่ยวปาอยู่ไม่น้อย

ดังนั้นหลังจากหลอมยาครั้งนี้เสร็จแล้ว เขาจึงตั้งใจมาหาเสี่ยวปาเป็นพิเศษเพื่อให้ช่วยตรวจสอบ

แต่สิ่งที่รอเขาอยู่กลับเป็นการกลั่นแกล้งอย่างไร้ความปรานีจากทุกทาง

เจี่ยนเฟิงฉือรู้สึกเสียใจชั่วขณะหนึ่ง

ตอนที่เขาได้ตำราแพทย์มา เหตุใดเขาถึงคิดว่าเสี่ยวปาเป็นคนดีไปได้นะ

ช่างโง่เขลาเสียจริง โง่เขลาเสียจริง!

อันที่จริงนางไม่ได้เป็นคนปากร้ายเช่นนี้แต่แรก และไม่ได้ตั้งใจจะเล่นงานเจี่ยนเฟิงฉือ เพียงแต่ช่วงก่อนหน้านี้ถูกพี่ใหญ่กลั่นแกล้งมากเกินไป จึงต้องหาคนระบายเสียหน่อย

เมื่อเห็นเจี่ยนเฟิงฉือพ่ายแพ้จนหมดท่า เสี่ยวปาก็รู้สึกอารมณ์เป็นปกติขึ้นมากในทันที

จริงหรือไม่!

นางก็ยังโดดเด่นอย่างมาก!

จริงๆ แล้วคนที่ประหลาดก็คือพี่ใหญ่

ใช่ ก็เป็นเช่นนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เสี่ยวปาหรี่ตาคู่งามลงพลางยิ้มและพูดขึ้นว่า

“เห็นว่าเจ้าหลอมยาอายุวัฒนะเหล่านี้อย่างยากลำบาก ข้าจะบอกอันใดเจ้าสักหน่อย สมุนไพรสองชนิดที่อยู่ในนี้…เจ้าใส่ผิดแล้ว”

“แน่นอนว่าข้ารู้ว่ายาอายุวัฒนะนี้มีปัญหาตรงไหน”

เจี่ยนเฟิงฉือพ่นลมหายใจออกมา

เสี่ยวปาชะงักไปครู่หนึ่งพลางนั่งลง

“จริงหรือ”

เจี่ยนเฟิงฉือยิ้มมุมปากเล็กน้อยและพูดขึ้น

“ไม่ใช่หลิงเฉ่ากับชวนมู่ เดิมที่น่าจะใช้เมล็ดวายุพันสายกับรากมันดาราแทน”

เสี่ยวปาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และกวาดตามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง

“โอ้ว นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรู้จริงๆ”

เจี่ยนเฟิงฉือไม่พูดอันใด

เขายังรู้สึกเสียดายยาอายุวัฒนะที่เสี่ยวปาบดทิ้งไปเมื่อครู่

แต่เสี่ยวปาไม่ได้ใส่ใจและเอ่ยถามอีกว่า

“ในเมื่อเจ้ารู้ดีอยู่แล้ว เหตุใดถึงไม่เปลี่ยนล่ะ ถ้าใช้สมุนไพรสองชนิดนี้ได้ถูกต้อง ระดับของยาอายุวัฒนะนี้ก็จะสามารถยกระดับจากปรมาจารย์เซียนหมอขึ้นเป็นหาปรมาจารย์โอสถเชียวนะ”

แค่นี้ก็เพียงพอที่จะบอกได้ว่าเขามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

หลายครั้งที่มีคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง มักจะช่วยกระตุ้นศักยภาพของคนๆ หนึ่งออกมาได้อย่างเต็มที่

เจี่ยนเฟิงฉือก็เป็นเช่นนี้

แม้จะพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่กลับก็ทำให้เขาทิ้งผู้คนนับไม่ถ้วนไว้ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว

ได้ยินเสี่ยวปาถามเช่นนี้ เจี่ยนเฟิงฉือจึงถอนหายใจและพูดขึ้น

“เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากทำหรือ แต่สมุนไพรสองชนิดนั้นที่ยอดเขาโอสถไม่มีนะสิ”

“เป็นไปไม่ได้อย่างใด!”

เสี่ยวปาทำหน้าประหลาดใจ

แม้ว่าสมุนไพรสองชนิดนี้จะมีค่ามาก แต่ก็ยังไม่ถือว่าเป็นของหายากระดับสูงสุด

ยิ่งไปกว่านั้นบนยอดเขาโอสถ มีอันใดที่ไม่มีบ้าง?

“ข้าเคยถามแล้ว เมื่อก่อนมี แต่ชิดสุดท้ายถูกเก็บเกี่ยวไปเมื่อหลายสิบปีก่อน แม้ว่าจะมีชนิดใหม่ขึ้นมา แต่ก็อายุกลับไม่เพียงพอ”

สมุนไพรทั้งสองชนิดนี้อย่างน้อยก็ต้องมีอายุถึงร้อยปี

เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงทำได้เพียงละทิ้งความคิดนั้นไป

เสี่ยวปาหรี่สายตาลง อย่างน้อยก็ต้องมีอายุถึงร้อยปี

“เป็นไปไม่ได้ ยอดเขาโอสถอยู่ภายใต้การดูแลของเสินสื่อลำดับที่แปดมาโดยตลอด นางจะทำเรื่องผิดพลาดง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างใด!”

วัตถุดิบวิเศษชนิดใดก็ตาม เมื่อต้องเก็บ จะต้องไม่เก็บจนหมด แต่ต้องเหลือรากเอาไว้ด้วย

ในใจของเสี่ยวปาเกิดเปลวเพลิงลุกโชนขึ้นมาในทันทีพลางพูดขึ้น

“นางบ้าไปแล้ว!”