ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 78.2
ตอนที่ 78-2 ท่านรู้จักกัน
หลี่เว่ยหยางไม่ได้แสดงความเจ็บปวดบนใบหน้าของนางเลย แต่หญิงสาวกลับเลิกคิ้วและจ้องไปที่อีกฝ่าย
“นี่คือสิ่งที่ท่านกล่าวว่าไม่มีเจตนาร้ายเช่นนั้นหรือ?”
ชายในชุดสีเทาเปล่งเสียง:
“ปล่อย!”
ชายในชุดสีเขียวด้านหลังหลี่เว่ยหยางก้าวถอยหลังทันที แต่ยังคงยืนถือดาบอย่างระมัดระวังซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเกินไป
หลี่เว่ยหยางพบว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของหลี่หมินต่อ
ในสายตาของเขา นางไม่มีความสําคัญ ซึ่งคงจะเป็นเหมือนมดตัวหนึ่งเท่านั้น
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างอีกฝ่ายจึงไม่ต้องการเอาชีวิตนาง จากนั้นดวงตาของนางก็สบเข้ากับหลี่หมินเอที่หมดสติไปแล้ว
“ท่านต้องกาาทําอะไรหมินเดือ!” หลี่เว่ยหยางกล่าวช้า ๆ
ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนสีอีกครั้งและคราวนี้ชายในชุดสีเทาก็ประหลาดใจเช่นกัน
ต่อหน้าต่อตาพวกเขาคือหญิงสาวตัวน้อยที่แม้จะต้องเผชิญกับอันตราย และถูกคุกคามด้วยดาบนางก็ยังคงสงบและสามารถตัดสินใจได้
แม้ว่านางจะรู้ว่าพวกเขามาเพื่อหลี่หมินเพื่อ ซึ่งสิ่งนี้มิน่าใช่สิ่งที่หญิงสาวสามารถคาดเดาได้ ทําให้พวกเขารู้สึกตกใจมาก!
ในเวลานี้ชายชุดเขียวได้กล่าวว่า:
“ตอนนี้ลมหายใจของเขาเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ แล้ว!”
การแสดงออกของชายในชุดสีเทาเปลี่ยนไป โดยเขาก็รีบนั่งลงเพื่ออุ้มร่างของหลี่หมิ่นเต่อ ขณะที่หลี่เว่ยหยางหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพลางชี้นิ้วไปที่หลี่หมินเอและกล่าวทีละคําว่า
“ท่านไม่สามารถพาเขาไปได้!”
และนี่เป็นครั้งแรกที่ชายในชุดสีเทาที่แสดงความลังเลใจกล่าวอย่างเด็ดขาดว่า:
“ท่านต้องมากับเราด้วย!”
ใบหน้าของหลี่เว่ยหยางเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเธอจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
ชายในชุดสีเทาสั่งให้ปิดตาของหลี่เว่ยหยางจากนั้นดูเหมือนว่านางได้เข้าไปในรถม้า ทันใดนั้นหลี่เว่ยหยางก็กล่าวว่า
“มีสาวใช้สองคนของข้าด้วย”
ชายในชุดสีเทาหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวว่า:
“ข้าจะส่งคนไปดู”
รถม้าเดินทางห่างออกไปไกลจนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านพวกเขา จากนั้นจึงถอดผ้าปิดตาของหลี่เว่ยหยางออก
“นายท่าน ทุกอย่างพร้อมแล้ว…”
สาวใช้แสดงความเคารพและกล่าวประโยคนั้น แต่ดวงตาของนางไม่ได้มองไปที่หลี่เว่ยหยางเลย
“ดี! เรามาเริ่มการรักษาทันที”
ชายในชุดสีเทากล่าว
หลี่เว่ยหยางสังเกตเหตุการณ์ตรงหน้าและเริ่มสงสัยในตัวตนที่แท้จริงของคนเหล่านี้
“ยินดีต้อนรับเซียนจูให้อยู่ที่นี่สักครู่”
ชายในชุดสีเทาเปล่งเสียงแผ่วเบา ขณะที่หลี่เว่ยหยางมองไปที่หลี่หมินเต๋อในอ้อมแขนของเขา และขมวดคิ้ว
“ข้าต้องการความมั่นใจว่าเขาจะปลอดภัย”
ชายชุดเทาไม่ยืนกรานอีกต่อไปแล้ว เขาอุ้มหลี่หมิ่นเต่อเข้าไปในห้อง ขณะที่หันกลับไปมองหลี่เว่ยหยาง
“รีบเข้ามา”
หลี่เว่ยหยางเดินเข้ามาและประตูก็ปิดตามหลังทันที
บุคคลนี้อนุญาตให้นางเข้ามาแสดงให้เห็นว่าสถานการณ์ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้
อย่างน้อยผู้คนเหล่านี้ก็ไม่ต้องการเอาชีวิตของพวกนาง หลี่เว่ยหยางหายใจออกเบา ๆ พลางเงยหน้าขึ้นและสายตามองไปรอบบริเวณห้อง
ภายในห้องมีฉากกั้นพับซึ่งเป็นภาพของภูเขากับแม่น้ํา และจากเตามีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โดยบนโต๊ะมีพู่กันและหมึกสําหรับเขียนตัวอักษรที่หาได้ทั่วไป แต่ทุกอย่างยังคงใหม่
นอกจากการตกแต่งที่หรูหราแล้ว ทุกอย่างยังคงยากที่จะคาดเดาตัวตนของชายพรุ่งนี้
ตอนนี้ชายผมขาวถือหีบยาและยืนตัวสั่นด้วยความกลัวในห้อง ขณะที่ชายในชุดสีเทาบรรจงวางร่างของหลี่หมินเพื่อลงบนเตียงนอนแล้วกระซิบว่า
“รักษาเขา”
หมอท่านนั้นพยักหน้าและก้มศีรษะลง เพื่อตรวจสอบบาดแผลของหลี่หมินเพื่อ
หลี่หมิ่นเต่อยังคงนอนหลับโดยที่ผิวเนียนเรียบของเขาไม่มีร่องรอยของการมีชีวิต นางไม่รู้ว่าเขาทําปิ่นปักผมหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อใด
ผมสีดําของเขากระจัดกระจายบนร่างกายของเด็กชายเหมือนผ้าพี่พลิ้วไสว
“หมินเต่อ…”
หลี่เว่ยหยางเกร็งขึ้นและอดไม่ได้ที่จะกระซิบอีกครั้ง
“เจ้าจะต้องปลอดภัย…”
เสียงของชายชุดเทาดังขึ้น
“ข้ามิมีทางปล่อยให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด!”
หลังจากกล่าวด้วยน้ําเสียงที่แหบแห้งแล้ว เขาก็กําหมัดแน่น
เพื่อตามหาเด็กชายผู้นี้ เขาต้องใช้ความพยายามอยู่หลายปีเพื่อให้รอดพ้นจากอันตรายและตอนนี้คนผู้นี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว
ท่านหมอหันศีรษะมาพร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความหนักใจ
“เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
ชายชุดเทารู้สึกกระวนกระวายใจ ขณะที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจ้องมองไปยังท่านหมอด้วยแววตาคาดคั้น
“แม้ว่าจะกําจัดสารพิษส่วนใหญ่ออกไปแล้ว แต่ก็ยังมีสารพิษบางอย่างที่เข้าไปในกระแสเลือดแล้ว และตอนนี้สถานการณ์น่าเป็นห่วง…”
ท่านหมอกล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า
“แล้วท่านรักษาเขาได้หรือเปล่า?”
ร่องรอยความโกรธปรากฏบนใบหน้าของชายชุดสีเทาขณะที่เขาจับที่คอเสื้อของท่านหมอ
การแสดงออกทั้งหมดของท่านหมอเปลี่ยนไป โดยหวาดกลัวจนกล่าวไม่ออก
เมื่อเห็นภาพนี้ หลี่เว่ยหยางที่รู้สึกกังวลใจจึงโกรธและกล่าวว่า
“ปล่อยให้ท่านหมอรักษาไปเถิด ท่านต้องการเห็นหมินเพื่อตายเช่นนั้นหรือ?”
ชายในชุดสีเทารู้สึกประหลาดใจชั่วขณะ
สาวใช้ในห้องก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน และใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธเคือง
พวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หลี่เว่ยหยางกล้ากล่าวกับชายชุดเทาเช่นนั้น
ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น
” ข้ามเป็นไรแล้ว”
เสียงนั้นทําให้ทุกคนหันไปมองที่เตียงพร้อมกัน
“ในที่สุดเจ้าก็ฟื้น…”
ชายในชุดสีเทารู้สึกตื่นเต้น ขณะที่ผลักร่างของท่านออกไปด้านข้าง และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว
การแสดงออกของหลี่หมินเดือดูไม่ดีและดวงตาของเขาไม่แสดงความยินดีหรือขอบคุณที่รอดชีวิตมาได้ แต่กลับมีเพียงความรู้สึกเบื่อหน่าย
หลี่เว่ยหยางมั่นใจว่านางไม่ได้เข้าใจผิด เมื่อหลี่หมินเมื่อมองเห็นชายคนนั้นในชุดสีเทา ความเหนื่อยล้าก็ฉายแววในดวงตาของเขา
“ข้ายังมิได้กล่าวอันใดเลย…”
ชายในชุดสีเทาพูดอย่างยุ่งยากใจ และเมื่อกล่าวได้ครึ่งประโยคเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และสายตาของเขาก็สบเข้ากับหลี่เว่ยหยางที่ยืนเงียบงัน ขณะที่ความโหดเหี้ยมฉายผ่านดวงตาของเขา
หลี่เว่ยหยางลอบถอนหายใจขณะที่ล่วงรู้อย่างชัดเจนว่า อีกฝ่ายไม่ต้องการให้นางรู้ความจริง
นางเหลือบมองหลี่หมิ่นเต่อและรู้สึกถึงร่องรอยแห่งความเศร้าในใจ แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจที่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัวนั้นได้
แต่นางก็รู้ดีว่าหมิ่นเต่อรู้อะไรบางอย่าง ซึ่งสิ่งที่นางกังวลใจคือสิ่งที่เขาปิดบังนางก่อนหน้านี้
หลี่เว่ยหยางกล่าวอย่างใจเย็นว่า
“หมินเดือ! เนื่องจากท่านทั้งคู่รู้จักกัน ดังนั้นเจ้าควรอยู่ที่นี่เพื่อพักฟื้น”
จากนั้นนางก็หันไปหาชายในชุดสีเทาและกล่าวว่า
” เมื่อเห็นว่าท่านพาข้ามาที่นี่อย่างบริสุทธิ์ใจ ดังนั้นข้าหวังว่าท่านจะส่งข้ากลับไป”
