ยอดหญิงแห่งวังหลัง - ตอนที่ 87.2
ตอนที่ 87 -2 มีพยาน
หัวไหล่ของจิวหยินเหนียงสั่นสะท้านราวกับว่านางกําลังสะอึกสะอื้น เมื่อได้ยินคํากล่าวของหลี่เว่ยหยาง นางก็เงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกตกตะลึงทันที
จากนั้นเช้าวันรุ่งขึ้นได้มีใครบางคนมาเคาะประตูอย่างเร่งรีบ:
“คุณหนูสาม ฮูหยินมาแล้ว! คุณหนูและจิวหยินเหนียงควรรีบตื่น!”
จากนั้นเสียงของโม่งูก็ดังขึ้น:
“ฮูหยินโปรดรอสักครู่! บ่าวจะเรียกคุณหนูและหยินเหนียงเดี๋ยวนี้”
หลี่เว่ยหยางลุกขึ้นนั่งอย่างครุ่นคิด ตอนนี้มันยังมืดอยู่ แล้วฮูหยินใหญ่ส่งใครมา?
จากนั้นคุณหนูสามจึงล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า และแปรงผมอย่างเรียบง่ายกว่าปกติ แต่ในทันใดเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วนก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้หลี่เว่ยหยางขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ขณะที่ไปจ่อรีบเดินไปเปิดประตู:
“คุณหนูยังคงล้างหน้าและแปรงผมอยู่!”
แม่นมตูคนสนิทอีกคนที่ไว้ใจได้ของฮูหยินใหญ่ยืนอยู่ด้านนอก โดยนางไม่ได้มองไปยังไปจือ แต่กลับมองผ่านเข้าไปตรวจสอบภายในห้องขณะที่นางเอ่ยถาม:
“จิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? ฮูหยินอยากทราบว่าทําไมหยินเหนียงถึงไม่ไปพบท่าน!” แม่นมตูกล่าวอย่างร้อนใจ อย่างไรก็ตามไป๋จือยังคงแสดงท่าที่สงบและตอบกลับไปว่า
“จิวหยินเหนียงตื่นก่อนพวกเรา”
เสียงของแม่นมตูดังขึ้นอย่างรวดเร็ว:
“นางตื่นเช้าหรือ? ตอนนี้มันยังมืดอยู่ แล้วนางไปไหน?”
ไป๋จือกล่าวอย่างเฉยเมย:
“ข้าไม่รู้…ข้าไม่ได้ดูแลจิวหยินเหนียง”
สาวใช้กล่าวพร้อมกับหันหน้ากลับเข้าไปในห้องเพื่อมองหาจิวหยินเหนียงแต่ก็ไม่พบนาง ขณะที่แม่นมตูยิ้มอย่างเย็นชาและตะโกนว่า
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! จิวหยินเหนียงหายไปแล้ว!”
เสียงของนางแจ้งเตือนทุกคนในบ้านหลังนี้ ดังนั้นฮูหยินใหญ่ที่นั่งดื่มชาอยู่ในห้องของนางจึงเดินออกมาดว่า
“เอะอะโวยวายอันใด!”
แม่นมตูรีบวิ่งมาคุกเข่า:
“เรียนฮูหยิน จิวหยินเหนียงหายไปแล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฮูหยินใหญ่ก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นการแสดงออกของนางก็ดูรุนแรงมากขึ้น เมื่อนางเอ่ยถามด้วยน้ําเสียงอันดังว่า:
“สาวใช้ที่ดูแลจิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? นางอยู่ที่ไหน?”
การแสดงออกของแม่นมว่างเปล่าและกล่าวว่า:
“บ่าวได้ค้นหาแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยของนาง!”
หลเว่ยหยางที่เพิ่งก้าวออกมาด้านนอกแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าได้กล่าวว่า:
“ท่านแม่! มีอันใดเร่งด่วนอันใดแต่เช้าหรือ?”
“มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าจิวหยินเหนียงอยู่ที่ไหน? เมื่อคืนนี้จิวหยินเหนียงไม่ได้อยู่ในห้องกับเจ้าหรือ?”
การแสดงออกของฮูหยินใหญ่ดูเหมือนจะไม่เป็นกังวลอย่างแท้จริง แต่เมื่อหลี่เว่ยหยางกําลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง นางก็ได้ยินใครบางคนรายงาน:
“ฮูหยิน! ฮูหยิน! นายท่านขึ้นมาบนเขา!”
ฮูหยินใหญ่แสร้งทําเป็นประหลาดใจ ขณะที่เห็นว่าหลี่เสี่ยวหรันเดินเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็ว และในเวลาเดียวกันนั้นทุกคนก็มาถึงด้วยอาการตกตะลึงเมื่อได้เห็นหลี่เสี่ยวหวั่น
“ท่านพ่อ! ทําไมท่านถึงมาที่นี่ได้?” หลิ่ฉางซีเอ่ยถามหลี่เสี่ยวหนที่กําลังจ้องมองไปที่นางโดยเขาตอบว่า:
“เมื่อคืนแม่ของเจ้าให้คนไปแจ้งว่าที่นี่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ท่านย่าจึงรู้สึกกังวลใจและบอกให้ข้ามาดู”
หลังจากนั้นสายตาของเขาก็กวาดไปที่หลี่เว่ยหยางและหลี่จางเล่อ:
“ทุกคนสบายดีใช่หรือไม่?”
หลี่เสี่ยวหรันเป็นห่วงบุตรสาวของเขามาก เพราะนางเป็นเหมือนดั่งเลือดเนื้อและชีวิตของเขา
เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทําให้หลี่จางเล่อยังคงขุ่นเคืองในตัวบิดา ดังนั้นนางจึงแสยะยิ้มและกล่าวว่า:
“มิมีใครเป็นอันใด นอกจากจิวหยินเหนียงที่ไม่ทราบว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?!”
จากนั้นสีหน้าของหลี่เสี่ยวหรันก็ปรากฏความตื่นตระหนกให้เห็นในทันที!
“เจ้ากล่าวอันใดนะ?”
“เมื่อคืนจิวหยินเหนียงนอนร่วมห้องกับคุณหนูสาม แต่เมื่อเช้านี้นางหายไปแล้ว!” แม่นมตูรีบรายงาน
หลี่เสี่ยวหรันหันไปมองที่หลี่เว่ยหยางทันที ราวกับต้องการขอคํายืนยันจากนางในเรื่องนี้ และเห็นว่าหลี่เว่ยหยางพยักหน้าพร้อมกับกล่าวว่า:
“เมื่อข้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้าก็มิเห็นจิวหยินเหนียงแล้ว”
“แล้วนางหายไปไหน?” หลี่เสียวหรันไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง
จากนั้นฮูหยินใหญ่ได้เหลือบมองผู้คนในที่นี้และรีบร้อนถามว่า:
“มีผู้ใดทราบว่าจิวหยินเหนียงหายไปไหน?!”
เหล่าคนรับใช้มองหน้ากันทันใด และมีใครบางคนก้าวออกมาจากท่ามกลางผู้คนพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หลี่เว่ยหยาง
“เรียนฮูหยิน…บ่าวเคยเห็นด้วยตาของตัวเองว่า จิวหยินเหนียงคุกเข่าบนพื้นเพื่อขอร้องคุณหนูสาม ตอนนั้นพวกนางคุยกันนานมากและบ่าวก็ได้ยินหยินเหนียงกล่าวว่า “โปรดปล่อยข้าไป!!”
ฮูหยินใหญ่โต้กลับอย่างโกรธเคืองทันที!
“ไร้สาระสิ้นดี! นี่เจ้ากําลังกล่าวหาว่าคุณหนูสามปล่อยจิวหยินเหนียงไปเช่นนั้นหรือ?”
หลี่เว่ยหยางเฝ้าดูการแสดงของนางด้วยรอยยิ้มอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา ขณะที่สาวใช้คนนั้นกล่าวอย่างลังเลใจว่า:
“ระหว่างนั้น .. ข้ามิใช่คนเดียวที่เห็น แต่หงเอ๋อ หลัวหลัวและหมิงเซีย ก็ได้ยินสิ่งนั้นด้วย! ฮูหยินโปรดสอบถามพวกเขาหากท่านมิเชื่อบ่าว!”
“พวกเจ้าสามคนบอกมา!” แม่นมตูตะคอก
