ยอดอาจารย์มหาเมตตา - ตอนที่ 629 ข้าจะสอนความสามารถที่แท้จริงให้เจ้า

หลังจากศึกษาอย่างรอบคอบแล้ว ในที่สุดเย่ชิวก็มีความคิด

“ฮิฮิ เจ้านั่ นแหละ!” ด้วยรอยยิ้ม เย่ชิวเผยรอยยิ้มอันน่ า สะพรึงกลัวที่ทาให้คนหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบมิได้ ต้องบอกว่า ของขวัญจากผู้อาวุโสใหญ่เหล่านี้ช่วยแก้ปัญหาของเย่ชิวได้มาก

เมื่อมองไปที่หยาหยาบนหน้าผา เย่ชิวค่อย ๆ เดินไปด้านหลัง นาง

“อาจารย์” หยาหยารีบหันตัวกลับเมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว ด้านหลัง และตระหนักว่านั่นคืออาจารย์ของนาง นางรีบยืนขึ้นเพื่อ ต้อนรับเขา

ในขณะที่นางกาลังจะโค้งคานับ เย่ชิวก็ขัดจังหวะนางด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า “ศิษย์เอ๋ย การบ่มเพาะของเจ้าค่อย ๆ คงที่หลังจากฝึกฝน มาหลายเดือน ข้าเห็นฝีมือของเจ้าแล้ว เมื่อเทียบกับศิษย์พี่หญิงของ เจ้า เจ้าทางานหนักและมีจิตใจบริสุทธิ์ เจ้าขยันและตั้งใจทางานมาก ข้าเต็มไปด้วยความคาดหวังส าหรับอนาคตของเจ้า”

เย่ชิวยกย่องนางอย่างไม่เห็นแก่ตัว เมื่อหยาหยาได้ยินเช่นนี้ นาง ก็รู ้สึกประทับใจและภูมิใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ นางคิดว่าพรสวรรค์ ของนางคงไม่ดีและเป็ นเรื่องยากสาหรับนางที่จะได้รับการยอมรับจาก อาจารย์ ดังนั้นนางจึงทางานหนักมาโดยตลอด นางไม่ได้คาดหวังว่า

ในใจของอาจารย์ ไม่เพียงแต่ฝีมือของนางจะไม่ท าให้เขาอับอาย แต่ นางยังได้รับค าชมอย่างสูงจากเขาอีกด้วย

หยาหยายิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “ขอบคุณท่านอาจารย์ ข้าจะท างานหนักต่อไปและไม่ท าให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน”

“เอล่ะ ดีมาก” เมื่อมองไปยังเด็กสาวที่มีความสุข เย่ชิวก็ยิ้มอย่าง โล่งอก เขามองออกไปนอกทะเลเมฆและส่ายหัว เย่เฉินยังคงคุกเข่า อยู่บนพื้น เขาไม่รู ้จริง ๆ ว่าเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่ อีกฝ่ ายยังไม่ยอมแพ้ หลังจากคุกเข่ามานานหรือ

เย่ชิวไม่ได้รีบร ้อนอะไร ถ้าอีกฝ่ ายไม่เหนื่อย ก็ให้คุกเข่าต่อไป ไม่ว่าในกรณีใด การบ่มเพาะและเวลาที่เสียไปเป็ นนั้นทางเลือกของ ตนเอง

หลังจากนั้นไม่นาน เย่ชิวก็พูดว่า “เอาล่ะ อย่าเพิ่งดีใจเร็วไป” เมื่อเห็นว่าศิษย์ตัวน้อยตื่นเต้นและพอใจเล็กน้อย เย่ชิวก็โจมตีอย่าง ไร ้ความปรานี

“เส้นทางสู่ความเป็ นเซียนนั้นยาวไกล สถานการณ์ที่เจ้ากาลัง เผชิญอยู่ตอนนี้เป็ นเพียงยอดภูเขาน้าแข็งเท่านั้น การบ่มเพาะใน อนาคตของเจ้าจะยากกว่าที่เจ้าคิด”

“อย่ามัวแต่เข้าข้างตนเอง เจ้าต้องรู ้ว่าการเรียนรู ้เปรียบเสมือน การแล่นทวนกระแส ถ้าเจ้าไม่ก้าวหน้า เจ้าก็จะตกอยู่ด้านหลัง บน เส้นทางนี้ การทางานหนักและความพยายามของคู่ต่อสู้ไม่ได้ด้อยไป

กว่าเจ้า ดังนั้น เจ้าไม่สามารถผ่อนคลายได้ ไม่อย่างนั้น สิ่งที่รอเจ้า อยู่ก็จะถูกคนรอบข้างทิ้งเจ้าไว้ข้างหลังจนไม่สามารถเข้าถึงได้”

ได้ยินเช่นนี้ หยาหยาหยุดยิ้มทันทีและทาหน้าจริงจัง นางเชื่อ ค าพูดของอาจารย์อย่างแน่วแน่และจริงจังกับมัน

“อาจารย์พูดถูก ข้าจะจ ามันไว้ในใจ” หยาหยาตอบอย่างจริงจัง จิตวิญญาณการต่อสู้ในดวงตาของนางไม่เคยหายไปแม้แต่นิดเดียว

เมื่อเห็นการดูแลของนาง เย่ชิวก็ยิ้มอย่างโล่งอก เขาพอใจลูก ศิษย์ตัวน้อยคนนี้มาก ไม่ว่านางจะมีความสามารถเพียงใด อย่างน้อย นางก็เชื่อฟังและมีเหตุผล นางเชื่อคาพูดของอาจารย์สิบส่วนและทา มันอย่างจริงจัง

เย่ชิวพอใจในเรื่องนี้เพียงอย่างเดียวมากแล้ว นี่คือเหตุผลที่เย่ชิว ดูที่คุณสมบัติเท่านั้นไม่ใช่พรสวรรค์ เพราะเขาไม่ต้องการรับศิษย์ นอกคอกที่ไม่เชื่อฟังมาทาให้เขาโกรธ นั่นไม่ใช่การมองหาปัญหา อย่างแท้จริงหรือ

“ตอนนี้การบ่มเพาะของเจ้าอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว ถึงเวลา ที่ข้าจะสอนวิธีการที่แท้จริงให้เจ้าแล้ว” เย่ชิวพูดอย่างใจเย็น

ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา ดวงตาของหยาหยาก็สว่าง ขึ้นและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง นางมีความสุขมาก “จริงหรือท่านอาจารย์”

หยาหยาตื่นเต้นจนแทบกระโดดโลดเต้น นางรอวันนี้มานานแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าอาจารย์ของนางยุ่งมาก นางจึงไม่กล้า รบกวนเขา นางท าได้เพียงฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งและทาการบ้านที่ อาจารย์ให้นางให้เสร็จ

นางจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไรเมื่อได้ยินว่าอาจารย์ริเริ่มที่จะสอน ความสามารถที่แท้จริงให้นาง

หัวใจของเย่ชิวดูเหมือนจะประดับประดาด้วยหญิงสาวที่เต้นอย่าง มีความสุข รอยยิ้มสดใสของนางมีมนต์วิเศษที่ทาให้ผู้คนผ่อนคลาย โดยไม่รู ้ตัว

หลังจากตื่นเต้นอยู่นาน ในที่สุดหยาหยาก็ยับยั้งความสุขในใจ และถามด้วยความสงสัยว่า “อาจารย์ ท่านจะสอนอะไรข้าหรือ”

“นั่นขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าอยากเรียนรู ้อะไร ข้าไม่เคยบังคับให้เจ้า เรียนรู ้อะไร เส้นทางของเจ้าถูกกาหนดโดยเจ้าเสมอ” เย่ชิวยิ้มเมื่อได้ ยินเช่นนี้ หยาหยาก็ไม่สงสัยเขา

หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง นางก็นึกถึงกระบี่อันเป็ นที่รักและ รีบพูดว่า “อาจารย์ ข้าต้องการเรียนรู ้วิชาดาบ”

ตามที่คาดไว้ นางเลือกดาบอย่างแน่วแน่ การเลือกของนางอยู่ ในความคาดหมายของเย่ชิวมานานแล้วเพราะทุกอย่างเกี่ยวข้องกัน ปลูกอะไรก็เกิดผลอย่างนั้น

ในตอนนั้น เย่ชิวได้ให้ดาบเพลิงคลั่งแก่นาง นางรักมันมากจน กอดมันนอนทุกวัน สิ่งที่นางคิดคือนางหวังว่าสักวันหนึ่ง นางจะ สามารถถือดาบนี้และสร ้างเรื่องราวในตานานที่จะคงอยู่ไปร ้อยชั่ว อายุคน ดาบกลายเป็ นเป้ าหมายในชีวิตของนางไปแล้ว นางจะเรียนรู ้ อย่างอื่นได้อย่างไร

ดังนั้น เย่ชิวจึงไม่กังวลว่านางจะเรียนรู ้สิ่งอื่น เขายังคงมั่นใจมาก เกี่ยวกับเรื่องนี้

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าต้องการเรียนวิชาดาบ ข้าจะสอนวิชาดาบให้ เจ้า” ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม

เย่ชิวเผยรอยยิ้มจาง ๆ จากนั้น เขาหยิบกระดูกสมบัติของ นกกระจอกมังกรออกมาแล้วพูดว่า “ศิษย์ นี่คือกระดูกสมบัติของ นกกระจอกมังกร ประกอบด้วยพลังเทพเจ้าระดับสูงสุด เจ้าเพียงแค่ ต้องเข้าใจความลึกซึ้งภายในนั้นอย่างจริงจังเพื่อควบคุมเคล็ดวิชา ดาบที่รุนแรงที่สุดในโลก”

“อะไรกัน!” หยาหยาตกใจเมื่อเห็นกระดูกนกกระจอกมังกรในมือ ของเย่ชิว

นางตกอยู่ในความเหลือเชื่อ นางไม่ใช่เด็กสาวไร ้ความรู ้นางเป็ น องค์หญิงของดินแดนเพลิง

นกกระจอกมังกรเป็ นยอดฝี มือผู้อยู่ยงคงกระพันสูงสุดในช่ว ปลายของยุคเซียนโบราณ เคล็ดวิชาสมบัติธรรมดาจะเปรียบเทียบ กับเคล็ดวิชาสมบัติที่สืบทอดมาได้อย่างไร

แม้แต่ดินแดนเพลิงของพวกนางก็ไม่เคยน าเคล็ดวิชาสมบัติ เช่นนี้ออกมา ไม่ต้องพูดถึงดินแดนเพลิง ดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลายแห่ง อาจไม่สามารถน าออกมาได้ง่าย ๆ

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเมิ่งเทียนเจิ้ง ผู้ฝึ กตนยุคเซียนโบราณ ไม่อย่างนั้น นางคงไม่มีโชคลาภขนาดนี้ อาจกล่าวได้ว่าศาลา เยียวยาสวรรค์ครอบครองพลังเทพเจ้าสูงสุดซึ่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ จ านวนมากไม่มี

นี่เป็ นหนึ่งในเหตุผลที่คนจานวนมากต้องการเข้าศาลาเยียวยา สวรรค์

หยาหยาจ้องมองกระดูกสมบัติของนกกระจอกมังกรในมือของเย่ ชิวด้วยความเหลือเชื่อ

เดิมทีนางคิดว่าอาจารย์ของนางจะสอนเคล็ดวิชาดาบพื้นฐาน บางอย่างให้นางอย่างไม่ใส่ใจเนื่องจากนางเพิ่งเข้าสานัก

โดยไม่คาดคิด อาจารย์ของนางได้กระแทกนางอย่างแรง ท าให้ นางหัวหมุน เขาไม่ได้ปิดบังอะไรแม้แต่น้อย

หยาหยาตกใจ นางมองไปที่เย่ชิวด้วยความชื่นชมอย่างหาที่ เปรียบมิได้ “ขอบคุณท่านอาจารย์”

หยาหยาไม่รู ้จะอธิบายอารมณ์ตอนนี้ของนางอย่างไรดี นางปลื้ม ใจมาก