ยอดอาจารย์มหาเมตตา - ตอนที่ 646 เส้นทางการทดสอบ

“ฮ่าฮ่า… นายหญิงของเจ้าปิ ดด่านแล้ว เจ้าจะได้เห็นนางใน อนาคต” เมื่อมองไปที่ศิษย์ตัวน้อย เย่ชิวก็ยิ้มจาง ๆ หลังจากนั้นไม่ นาน เขาก็พูดต่อ “เอาล่ะ เริ่มดึกแล้ว วันนี้การบ่มเพาะสิ้นสุดลงตรงนี้ กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ก็ได้ ข้าจะขออ าลา” หยาหยาตอบอย่างหดหู่และออกจากศาลา ทะเลเมฆอย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่นางจากไป เย่ชิวก็กลับไปที่ห้องฝึก ในอีกสองสามวัน ต่อจากนั้น โถงฝึกเมฆาม่วงค่อนข้างสงบและไม่ถูกรบกวน

เช ้านี้ เย่ชิวตื่นจากสภาวะการบ่มเพาะและยืดเส้นยืดสายอย่าง สบายใจ

“อา… สุดยอด” เขายืดกล้ามเนื้อและกระดูก รู ้สึกสบายเมื่อฟัง เสียงกระดูกลั่น

ในช่วงเวลานี้ เย่ชิวได้ขัดเกลารากฐานอย่างต่อเนื่อง ขัดเกลา วิหารสวรรค์สิบเอ็ดแห่งให้อยู่ในสภาพที่มั่นคงอย่างไม่มีใครเทียบได้ และทาให้สภาพจิตใจมั่นคง หากไม่มีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้น เขา สามารถพิจารณาฝ่าด่านวิหารสวรรค์แห่งที่สิบสองได้

นี่คงเป็ นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ ปัจจุบันเย่ชิวมีผลไม้อายุวัฒนะ บรรพกาลอยู่แล้วและมีแรงจูงใจมากพอในการทะลวงวิหารสวรรค์สิบ สองแห่ง แต่ขั้นตอนนี้ค่อนข้างเสี่ยง เย่ชิวจึงไม่อยากลองง่าย ๆ เขา ต้องการที่จะฝ่าฟันไปโดยไม่มีความเสี่ยงใด ๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบรรลุเป้ าหมายนี้ นอกเหนือจาก ผลไม้อายุวัฒนะบรรพกาล เขายังต้องการความช่วยเหลือจากสมบัติ ที่ค่อนข้างพิเศษบางอย่าง สาหรับแหล่งที่มาของสมบัตินี้ เย่ชิวจะต้อง ไปที่พื้นที่ต้องห้ามต่าง ๆ เพื่อทดสอบโชคเป็ นการส่วนตัว หรือเขา อาจจะทาได้จากการดักหยาหยาเท่านั้น

หลังจากยืดตัวอย่างง่าย ๆ เย่ชิวก็ค่อย ๆ หยุด เขาจัดแจงเสื้อผ้า แล้วผลักประตู

เย่ชิวไม่มีอะไรทาและเดินไปที่ทะเลเมฆ ลาดับแรกเขาตรวจมอง และเห็นว่าเย่เฉินได้จากอีกฝั่งของสะพานหินไปแล้ว หลังจากรู ้ว่าอีก ฝ่ายจากไปแล้ว เย่ชิวก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างใจเย็น

เย่ชิวไม่ได้หวั่นไหวแม้หลังจากที่เย่เฉินคุกเข่าในโถงฝึ กเมฆา ม่วงเป็ นเวลานาน อีกฝ่ ายเป็ นคนฉลาดและรู ้ว่าไม่มีโอกาสอีกแล้ว จึง จากไป

เย่ชิวไม่ได้รู ้สึกสงสารกับการจากไปของอีกฝ่ ายเพราะครั้งหนึ่ง เขาเคยให้โอกาสเย่เฉิน แต่อีกฝ่ายกลับไม่รักษามันไว้

โถงฝึกเมฆาม่วงของเย่ชิวไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถเข้ามาเพียง เพราะพวกเขาต้องการ ถ้าพวกเขาพลาด พวกเขาก็พลาด ไม่ว่าจะมี เหตุผลอะไร ก็ไม่สามารถกอบกู้ได้

ดีแล้วที่อีกฝ่ายจากไป มันช่วยเย่ชิวแก้ปัญหาในการเห็นอีกฝ่าย

“อาจารย์”

เช ้าตรู่ หยาหยามาถึงทะเลเมฆและท าการบ้านประจ าวันของนาง เมื่อเห็นอาจารย์ของนางมาถึง หยาหยารีบลุกขึ้นยืนคานับ

เย่ชิวพยักหน้าและตรวจสอบสถานการณ์การบ่มเพาะของนาง ชั่วครู่ เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ สาหรับคนส่วนใหญ่ ความเร็วการ บ่มเพาะของนางอาจถือว่าผิดปกติอยู่แล้ว ในบรรดาศิษย์รุ่นเดียวกัน นางมีตัวตนที่ไม่เหมือนใครโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม มันไม่เพียงพอ ส าหรับเย่ชิว

ปัจจุบัน นางมาถึงขอบเขตยอดยุทธขั้นสมบูรณ์แล้วและอีกเพียง ก้าวเดียวก็จะเข้าสู่ขอบเขตราชันยุทธ บางทีอาจเป็ นเพราะนางทะลวง ผ่านเร็วเกินไปจนสภาพจิตใจของนางไม่มั่นคงและนางก็พบกับคอ ขวด

เย่ชิวคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจที่จะทาลายคอขวดนี้เพื่อนาง

“ศิษย์ มีอะไรที่เจ้าไม่เข้าใจหลังจากบ่มเพาะมาสองสามวันที่ผ่าน มานี้หรือไม่?” เย่ชิวนั่งเงียบ ๆ ข้างหน้าผาและมองไปที่ศิษย์ตัวน้อย

เมื่อหยาหยาได้ยินดังนั้น นางก็ครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้น นางก็ แสดงความคิดเห็น เย่ชิวตั้งใจฟังเป็ นเวลานานและพยักหน้าด้วย ความโล่งใจ ศิษย์ผู้นี้มีความเข้าใจดีและมีพรสวรรค์เป็ นเลิศ นางจะ กลายเป็ นคนที่ยอดเยี่ยมในอนาคตอย่างแน่นอน

เย่ชิวยกย่องนางในใจและเริ่มเทศนาเต๋า ภายใต้การแนะนา ของเย่ชิว หยาหยาเข้าใจทิศทางของนางอย่างรวดเร็วและก้าวเข้าสู่ เส้นทางถูกต้อง

ด้วยค าแนะน าแบบตัวต่อตัวของเย่ชิว การบ่มเพาะของหยา หยาราบรื่นมากในอีกสองสามวันต่อจากนั้น เมื่อเห็นว่านางกาลังจะ ไปถึงขอบเขตราชันยุทธ นางก็เริ่มกังวล

เย่ชิวสังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของนางเช่นกัน เขาเข้าใจว่านาง เป็ นกังวลมาก นางกลัวว่าจะมีความคลาดเคลื่อนในกระบวนการสร ้าง ตราประทับจนท าให้นางล้มเหลวในการเป็ นราชันยุทธได้

สถานการณ์ปัจจุบันของนางไม่ใช่ปัญหาส าหรับการบ่มเพาะอีก ต่อไป แต่เป็ นความผิดพลาดในเรื่องสภาพจิตใจของนาง นางได้การ บ่มเพาะในช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้นและไม่สามารถเข้าใจเต๋าของนางได้ อย่างชัดเจน นางต้องการเวลาเพื่อทบทวนตนเอง

หลังจากคิดทบทวน เย่ชิวเข้าใจแล้วว่าต้องท าอะไรต่อไป เขาพูด ช ้า ๆ “ศิษย์ เจ้ามีอะไรสงสัยอีกหรือไม่?”

“ท่านอาจารย์ หยาหยางง ข้าไม่รู ้ว่าเซียนคืออะไร เต๋าคืออะไร และเหตุใดเราถึงบ่มเพาะ”

นี้เป็ นกระบวนการของจิตอารมณ์ เย่ชิวได้ดูแลลูกศิษย์หลายคน แล้วและรู ้ดีว่าหลินชิงจู้ก็มีความสับสนเหมือนกันในตอนนั้น และวิธีที่ ดีที่สุดในการแก้ไขความสับสนนี้ก็คืออย่าบอกนางโดยตรงว่าต้องทา อย่างไร เขาจะพานางไปสัมผัสด้วยตนเองและเดินไปทั่วโลกมนุษย์ บางทีนางอาจจะมีข้อมูลเชิงลึกบางอย่าง

ต้องรู ้ว่าในตอนนั้น เย่ชิวพาหลินชิงจู้เดินทางนับล้านลี้เพื่อดึง นางกลับมาจากความเกลียดชังของนาง แม้ว่าหยาหยาจะไม่ได้มี ความเกลียดชังอันขมขื่นขนาดนั้น นางยังคงสับสนอยู่ในใจ นางเต็ม ไปด้วยความสับสนเกี่ยวกับทิศทางของการบ่มเพาะ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่ชิวค่อย ๆ ยืนขึ้นและพูดว่า “อืม… ได้ เวลาแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้นมองนกกระเรียนสีขาวบนท้องฟ้ าและค่อย ๆ บิน ผ่านทะเลเมฆ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เย่ชิวก็ยิ้มให้ศิษย์ตัวน้อย และพูดว่า “ศิษย์ เจ้าควรลงไปจากภูเขา”

“นี่!” ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา หยาหยาก็ตกใจ อาจารย์ก าลังจะไล่นางออกจากส านักหรือไม่?

“อาจารย์ หยาหยาท าอะไรผิดหรือ? เหตุใดท่านถึงไล่ข้าลงจาก ภูเขา? ข้าไม่อยากจากท่านไป” หยาหยาตื่นตระหนกทันทีและคุกเข่า ตรงหน้าเย่ชิว ขอร ้องอาจารย์นางว่าอย่าไล่นางไป

เย่ชิวรู ้สึกขบขันเมื่อเห็นนางลุกลี้ลุกลนสีหน้า “ฮ่าฮ่า! เจ้าเด็กบ้า ข้าบอกตอนไหนว่าต้องการไล่เจ้าไป? ข้าหมายความว่าถ้าเจ้าอยาก เข้าใจว่าเหตุใดเจ้าถึงต้องเป็ นเซียน เจ้าต้องไปที่โลกมนุษย์เป็ นการ ส่วนตัวเพื่อทาความเข้าใจความหมายที่แท้จริง”

“บทเรียนนี้คือการกลั่นกรองหัวใจในโลกมนุษย์ โดยการเข้าใจ คุณค่าของตัวเจ้าอย่างแท้จริงเท่านั้นเจ้าจึงจะเข้าใจความหมายที่ แท้จริงของความเป็ นเซียน ดังคากล่าวที่ว่า เดินทางหมื่นลี้ดีกว่าอ่าน หนังสือหมื่นเล่ม”

“นี่คือประเพณีของมรดกเมฆาม่วงของข้า เป็ นวิชาบังคับสาหรับ ศิษย์เช่นพวกเจ้าทุกคน ย้อนกลับไปในตอนนั้น ศิษย์พี่หญิงใหญ่ ของเจ้าได้เดินทางนับล้านลี้และเห็นความทุกข์ทรมานทั้งหมดในโลก ก่อนที่นางจะเข้าใจตนเองอย่างแท้จริง”

“เจ้าก็ควรท าเช่นเดียวกัน”

ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา หยาหยาเข้าใจทันทีว่านาง เข้าใจอาจารย์ของนางผิด อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินว่าศิษย์พี่หญิง ใหญ่ครั้งหนึ่งเคยเดินเป็ นระยะทางล้านลี้ นางก็รู ้สึกถึงคลื่นแห่งความ ชื่นชม

ศิษย์พี่หญิงใหญ่คนนี้ที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนดูเหมือนจะ กลายเป็ นเป้ าหมายในการไล่ล่าและชื่นชม

ศิษย์พี่หญิงใหญ่ครั้งหนึ่งเคยเดินไปล้านลี้ ดังนั้นนางก็ควรทา เช่นกัน…

จิตใจของนางดูมีความมุ่งมั่นมากยิ่งขึ้น หยาหยารีบสัญญา “ข้า จะเชื่อฟังคาสอนของอาจารย์และทาการทดสอบล้านลี้นี้ให้สาเร็จ”

เมื่อเห็นว่านางตั้งใจมาก เย่ชิวพยักหน้าด้วยความโล่งใจและ พอใจมาก จากนั้น เขาก็พูดว่า “อย่างไรก็ตาม เจ้าไม่ต้องกังวล ข้า จะไปกับเจ้าในช่วงแรกของการเดินทาง เฉพาะเมื่อเจ้