ยอดอาจารย์มหาเมตตา - ตอนที่ 703 เหตุใดเจ้าทาให้ชีวิตนางเลวร ้ายยิ่งกว่าความ ตาย?

เมื่อได้ยินคาถามที่อยากรู ้อยากเห็น เย่ชิวก็ไม่ได้ปิดบังอะไรและ บอกนางในสิ่งที่เขารู ้เท่านั้น เขาพูดว่า “อืมม… การเกิดของเมล็ด มารนั้นพิเศษมาก มันแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ หลังจากที่ยอดฝีมือ แดนเถื่อนเสียชีวิตลง ความอาฆาตมากมายก็เกิดขึ้นในโลก เลือด ไม่กี่หยดก็ไหลลงสู่ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่”
“หลังจากการตกตะกอนเป็ นเวลาหลายล้านปี เลือดนั้นได้ดูดซับ ความแค้นของโลกและให้กาเนิดกลุ่มสิ่งมีชีวิตประหลาด”
ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา สายฟ้ าก็ปรากฏดังกึกก้อง บนท้องฟ้ า เย่ชิวเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว เขารู ้ว่าความลับเหล่านี้เป็ น เรื่องต้องห้าม เมื่อพวกเขาพูดออกไป มันอาจจะดึงดูดความโกรธ เกรี้ยวของสวรรค์
เขาขมวดคิ้วและพูดต่อ “เมล็ดมารคือหนึ่งในนั้น”
เย่ชิวพูดสั้น ๆ และไม่ได้พยายามแตะต้องสิ่งที่เรียกว่าข้อห้าม เพราะเขารู ้ดี ในกลุ่มสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้น นอกเหนือจากเมล็ดมาร แล้ว มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่แม้แต่โลกยังหวาดกลัว

ตัวอย่างเช่น เผ่าพันธุ์ประหลาดที่อยู่อีกด้านหนึ่ง และเผ่าพันธุ์ โลหิตที่เย่ชิวเคยพบในตาหนักเซียนบาดาล ทั้งหมดนี้มาจากเลือด หยดหนึ่งของยอดฝีมือแดนเถื่อน พวกเขาเป็ นตัวแทนของความคิด ชั่วร ้ายทั้งหมดของยอดฝีมือแดนเถื่อน
เพราะฉะนั้น พวกเขาจึงเกิดมาชั่วร ้าย การสังหารเป็ นธรรมชาติ ของพวกเขา
“เอาล่ะ! เรื่องนี้สาคัญมาก ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเจ้าไม่ เพียงพอที่จะแตะต้องมัน ถ้าอยากเข้าใจมากกว่านี้ อย่างน้อยก็ต้อง รอจนโตขึ้นอย่างแท้จริง”
เย่ชิวขัดจังหวะหัวข้อนี้ด้วยสองประโยค ในช่วงเวลานั้น ความ อยากรู ้อยากเห็นก็ฝังรากอยู่ในใจของหยาหยา หากนางต้องการไข ความลับเหล่านี้ ข้อกาหนดเบื้องต้นก็คือนางต้องแข็งแกร่งขึ้น เมล็ด พันธุ์ความต้องการความแข็งแกร่งถูกปลูกไว้ นี่คือสิ่งที่เย่ชิวอยาก เห็น
“เช่นนั้น ท่านหมายความว่าความวุ่นวายที่ดินแดนเพลิงของข้า กาลังประสบอยู่ตอนนี้เกิดจากเมล็ดมารนี้หรือ?” หยาหยาถามอย่าง สงสัย
ถ้ามันเกิดจากเมล็ดมารจริง ๆ ดินแดนเพลิงของพวกนางจะท า อย่างไร? แม้กระทั่งยุคเซียนโบราณยังถูกทาลาย แล้วดินแดนเพลิง ของพวกนางจะทนได้อย่างไร? นางอดไม่ได้ที่จะกังวล

เมื่อเห็นนางกังวลมาก เย่ชิวก็ปลอบนาง “เจ้าไม่ต้องวิตกกังวล เกินไป แม้ว่าเมล็ดมารจะเคยสร ้างปัญหาในตอนนั้น ยุคเซียนโบราณ ไม่ได้ถูกทาลายจากเพียงเมล็ดมารเท่านั้น มีหลายสิ่งที่เกี่ยวข้องมาก เกินไป เจ้ายังเด็กอยู่ ดีกว่าที่จะไม่รู ้บางสิ่ง”
ณ จุดนี้ เย่ชิวตอบคาถามของหยาหยาอีกครั้งและพูดต่อ “ครั้ง หนึ่งข้าเคยต่อสู้กับเมล็ดมารในตอนนั้น วิธีการของมันแข็งแกร่งและ แปลกประหลาดมาก”
“จากสถานการณ์ของคนตายเหล่านี้ มันตรงกับลักษณะของ เมล็ดมารอย่างสมบูรณ์ ข้าคิดว่า… เมล็ดมารที่ถูกขับไล่โดยตัวตนที่ อ านาจในดินแดนเซียนน่าจะกลับมาแล้ว”
ในตอนนั้น ไม่ใช่แค่เมล็ดมารเท่านั้นที่ถูกกาจัด แต่ยังรวมถึง เผ่าพันธุ์ประหลาดและเผ่าพันธุ์โลหิตด้วย ตามความเข้าใจของเย่ชิว เมล็ดมารในตอนนั้นน่าจะได้รับความเดือดร ้อนอย่างหนักและเกือบจะ ถูกก าจัด พวกเขากลับมาได้อย่างไร?
เย่ชิวอยากรู ้มาก ต้องมีความลับอยู่ที่นี่ บางกลุ่มันอาจจะ เกี่ยวข้องกับตระกูลใหญ่บางตระกูลในเก้าสวรรค์สิบแผ่นดิน หากท า การแก้ไขอย่างสมบูรณ์ หลายคนก็อาจมีส่วนเกี่ยวพัน
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเย่ชิวก็เริ่มตื่นเต้นขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องนี้ต้อง สนุกแน่ ๆ เท่าที่เขารู ้มีหลายคนที่มีความเชื่อมโยงอย่างแยกไม่ออก กับเมล็ดมาร

เช่นเดียวกับพยัคฆ์ขาวหลีเทียนที่ต้องการสังหารเขามาสองสาม ครั้ง ในการรบในโลกมนุษย์ เย่ชิวได้บังคับให้อีกฝ่ ายเปิ ดเผย ความลับนี้ ภูเขาสวรรค์ในตอนนั้นมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ เมล็ดมาร
เย่ชิวได้รับประสบการณ์มาหลายครั้งและรู ้ดี มีตระกูลใหญ่ไม่ มากนักในเก้าสวรรค์สิบแผ่นดินที่มีหน้าตาใสสะอาด เมื่อพวกเขามี ส่วนเกี่ยวข้อง มันจะเป็ นการแสดงที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินคาพูดจากอาจารย์ หัวใจของหยาหยาก็บีบรัดและนาง เริ่มกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของดินแดนเพลิง ขณะที่นางยังคง หมกมุ่นอยู่กับความกังวล นางพลันก็ได้ยินเสียงหยอกล้อสองสามค า
“จุ๊ ๆ ช่างน่าสลดใจเสียจริง! ดูเหมือนว่าผู้น าของดินแดนเพลิงจะ เป็ นคนที่ไร ้ความสามารถเช่นกัน เขาไม่สามารถแม้แต่จะยับยั้งความ โกลาหลนี้ เขาทาร ้ายผู้บริสุทธิ์จานวนมากและได้รับบาดเจ็บสาหัส ในความคิดของข้า ข้าอาจจะเป็ นผู้น าแทนก็ได้”
ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา สีหน้าของหยาหยาก็เย็นชา ทันที ความอ่อนโยนตามปกติบนใบหน้าถูกแทนที่ด้วยเจตนาสังหาร
“ใครกันที่พูดเรื่องประหลาดไร ้สาระเช่นนี้?” นางไม่คาดคิดมา ก่อนว่าหลังจากที่พ่อทาสิ่งต่าง ๆ ไปมากมายและเกือบเสียชีวิต จะยัง มีคนที่นี่พูดประชดประชัน นางทนไม่ได้ที่จะได้ยินคาพูดเช่นนี้ ความ โกรธในใจยากที่จะยับยั้ง

นางลุกขึ้นยืนมองคนพูด นางเห็นกลุ่มคนค่อย ๆ เดินผ่านซาก ปรักหักพังที่อยู่ไม่ไกล
คนน าหน้าเป็ นหนุ่มหล่อ เขามีนิสัยเหมือนตระกูลใหญ่ มีความ เย่อหยิ่งและความหยาบคายในดวงตาไม่แสดงความสงสารต่อ สถานการณ์ที่น่าเศร ้าตรงหน้า มันทาให้รู ้สึกคลื่นไส้
บุคคลนี้เป็ นนายน้อยของตระกูลหลินในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขา มาจากภูมิแห่งที่โดดเด่นและตระกูลมีสถานะสูงมากในดินแดน ศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นเขาจึง มีความสุขกับสถานะที่สูงมากตั้งแต่เขาเกิด มาสร ้างบุคลิกหยิ่งผยองอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
เขาเดินมาอย่างสบาย ๆ อย่างแรก เขามองหยาหยาด้วยความดู ถูกเหยียดหยาม จากนั้นเขาก็ตอบนางอย่างเย่อหยิ่ง “เรื่องไร ้สาระงั้น หรือ? ข้าผิดหรือ? ซากศพนับล้านลี้ ปุถุชนอยู่ในหุบเหวแห่งความ ทุกข์ หลุมฝังศพโดดเดี่ยวนับพันอยู่ทุกหนทุกแห่ง และกระดูกกอง พะเนิน สิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ตรงหน้า”
“ถ้าเขามีความสามารถจริง เหตุใดเขาถึงต้องถูกทุบตีจนครึ่ง ตายแล้วนอนอยู่ในวังเพื่อเอาชีวิตรอด?”
หลินชิงหยวนแสดงความคิดเห็นอย่างหยอกเย้า ทันทีที่คาพูด เหล่านี้ถูกพูดออกมา ความโกรธในใจของหยาหยาก็ไม่สามารถ ยับยั้งได้อีกต่อไป นางไม่คาดคิดว่าหลังจากที่พ่อทามากขนาดนี้ ยังมี คนตั้งคาถามกับเขา

“หุบปาก!” ด้วยความโกรธ หยาหยากาลังจะโจมตีเมื่อชายชรา ข้างหลินชิงหยวนพลันก้าวออกมาข้างหน้า แรงกดดันที่น่ า สะพรึงกลัวโจมตีนางทันที
หยาหยาหายใจไม่สะดวก นางเข้าใจทันทีว่าชายชราที่อยู่ข้าง ๆ หลินชิงหยวนนั้นมีพละกาลังที่ไม่อาจหยั่งรู ้ได้
เมื่อเห็นว่าหยาหยากลัว หลินชิงหยวนก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียด หยามทันทีและพูดว่า “ขยะก็คือขยะ กล้าดีอย่างไรมาตะโกนใส่หน้า ข้า? เจ้าเชื่อหรือว่าข้าต้องการเพียงประโยคเดียวก็ทาให้เจ้าตายได้?”
ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา หัวใจของหยาหยาก็เย็นชา นางรู ้สึกได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้แข็งแกร่ง เขาอยู่ในขอบเขต ยอดยุทธเท่านั้น คล้ายกับนาง อย่างไรก็ตาม ชายชราข้าง ๆ เขานั้น แข็งแกร่งมาก แรงกดดันนี้อย่างน้อยก็อยู่ที่ขอบเขตเทพเจ้า
นางอดไม่ได้ที่จะรู ้สึกกลัว หลินชิงหยวนต้องมีภูมิแห่งที่ไม่ ธรรมดาจึงจะสามารถน ายอดฝี มือดังกล่าวมาปกป้ องเขาได้ ยิ่งไป กว่านั้น ตัดสินจากเสื้อผ้าและรูปลักษณ์ที่สวยงาม เขาต้องเป็ น ลูกหลานของตระกูลใหญ่
ตอนนี้ดินแดนเพลิงได้รับความเสียหายอย่างหนัก ความ แข็งแกร่งและสถานะของพวกเขาลดลงแล้ว ในตอนนี้ หากนางทาให้ ตระกูลอื่นไม่พอใจ มีแต่จะทาให้เรื่องแย่ลงและท าให้พ่อเดือดร ้อน

ดังนั้น นางลังเล แม้ว่านางจะรู ้สึกผิดมาก นางไม่มีทางเลือก นอกจากก้มหน้าเผชิญหน้ากับความเป็ นจริง ในฐานะองค์หญิง นาง ไม่เคยได้รับความทุกข์โศกเช่นนี้มาก่อน นางทนกับน้าตาที่มุมตา และกัดฟัน แต่นางก็ทนได้
ในขณะนี้ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากด้านหลัง
เขาพูดเพียงว่า “โอ้? อย่างนั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นข้าอยากเห็นว่า เจ้าต้องการให้นางตายด้วยประโยคเดียวได้อย่างไร”