ยอดอาจารย์มหาเมตตา - ตอนที่ 706 การสอนจากค าพูด

หยาหยาค่อย ๆ วางดาบแล้วเดินไปอย่างเป็ นกังวล นางหันตัว กลับและมองไปที่หลินชิงหยวน ซึ่งนอนอยู่บนพื้นแล้วและคารามด้วย ความเจ็บปวด “อาจารย์ เราท าเกินไปจากหรือไม่?”

เย่ชิวหันตัวกลับมองนาง สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อย ๆ “ทาเกินไป หรือ? ข้าท าหรือ?”

หยาหยาอึ้งไปชั่วขณะเมื่อเย่ชิวถาม อาจารย์พูดต่อ “เจ้าได้ยิน สิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ ถ้าวันนี้ข้าไม่อยู่ เจ้านึกถึงความเจ็บปวดที่เจ้า จะเจอต่อไปหรือไม่? รับประกันได้หรือไม่ว่าเขาจะเมตตาเจ้า?”

หยาหยาตกตะลึงทันทีหลังจากคาถามสองสามข้อเหล่านี้ นาง หันตัวกลับมองตระกูลหลินด้วยความกลัว นางไม่ใช่คนโง่ นาง สามารถบอกได้จากบุคลิกที่เย่อหยิ่งของหลินชิงหยวนว่าคน ๆ นี้ ไม่ใช่คนใจดีอย่างแน่นอน เขาทาชั่วมามากมาย

จากคาของก่อนหน้านี้ จะเห็นได้ว่าถ้าอาจารย์ไม่ได้อยู่ที่นี่ใน วันนี้ หยาหยาคงไม่รอดอย่างแน่นอน นางอาจถูกหลินชิงหยวนแก้ผ้า ล่อนจ้อนและท าให้อับอายจนตาย

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หัวใจของหยาหยาก็เย็นชาทันที และความรู ้สึก ผิดในใจก็มลายหายไปทันที “อาจารย์ ท่านพูดถูกนี่คือผลลัพธ ์ที่เขา สมควรได้รับ เขาสมควรได้รับมัน”

เมื่อได้ยินคาตอบนี้ เย่ชิวก็เผยรอยยิ้มออกมาในที่สุด เขาไม่ ต้องการให้ลูกศิษย์เป็ นคนที่ไร ้เดียงสาอย่างยิ่งเพราะในโลกนี้ คนที่ไร ้ เดียงสามักตายอย่างอนาถที่สุด

มีเมตตาต่อศัตรูก็คือการใจร ้ายต่อตนเอง

นี่เป็ นการทดสอบของเย่ชิวสาหรับเส้นทางทดสอบหลายล้านลี้ ของหยาหยา เขาสอนนางผ่านค าพูดและการกระท า ให้นางเข้า ใจความโหดร ้ายของโลกนี้และเข้าใจวิธีการเอาชีวิตรอดโดยเร็วที่สุด

ท้ายที่สุด เย่ชิวไม่สามารถอยู่เคียงข้างนางตลอดไป นางต้อง เรียนรู ้ที่จะเติบโตด้วยตัวนางเองและรอวันที่เย่ชิวปล่อยวางเพื่อให้ สามารถรับผิดชอบได้อย่างแท้จริง

ไม่ว่าจะเป็ นหยาหยา, หลินชิงจู้, จ้าวว่านเอ๋อ, หรือหลิงหลง วิธีการสอนของเย่ชิวเป็ นเช่นนี้เสมอมา เขาต้องการให้พวกนาง สัมผัสประสบการณ์ทรมานในใจเป็ นการส่วนตัวและเข้าใจ ความหมายที่แท้จริงของชีวิต

ปัจจุบัน คนที่สมบูรณ์แบบที่สุดในการทาภารกิจนี้ให้สาเร็จคือ หลินชิงจู้

หลังจากนั้นไม่นาน เย่ชิวก็พูดต่อไปว่า “อืม… สาวน้อย ข้ารู ้สึก ยินดีมากที่เจ้าเข้าใจเรื่องนี้ ข้าไม่ได้อธิษฐานขอให้เจ้าประสบ ความสาเร็จในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ ความหวังเดียวของข้าคือเจ้าสามารถ

เรียนรู ้วิธีจัดการกับอันตรายที่ไม่รู ้จักทั้งหมดและรับผิดชอบตนเองได้ อย่างแท้จริง”

“การเอาชีวิตรอดเป็ นสิ่งที่โหดร ้ายที่สุดในโลกนี้ การเข้าใจ หลักการนี้เท่านั้นที่เส้นทางในอนาคตจะราบรื่นขึ้น ความเมตตา ไม่ใช่ข้อบกพร่อง แต่ก็ขึ้นอยู่กับกาลเทศะด้วย หากศัตรูต้องการ สังหารเจ้าและเจ้าให้โอกาสเขา มันก็เท่ากับการสังหารตนเอง”

ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา จิตใจหยาหยาก็สั่นคลอน นางเข้าใจ เข้าใจดีถึงความตั้งใจของอาจารย์อย่างแท้จริง และรู ้สึก ประทับใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ นับตั้งแต่นางเข้าสานัก นางจาทุก อย่างที่อาจารย์พูดได้อย่างแม่นยา

นางดีใจมากที่ได้พบกับอาจารย์ที่ดี อาจารย์ที่ปฏิบัติต่อนาง เหมือนลูกสาวของตนเอง นางรู ้สึกได้ถึงความหวังและความรักที่มีต่อ นางจากพ่อ

“อาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว! ไม่ต้องกังวล อาจารย์ ข้าจะไม่ท าให้ ท่านผิดหวังในอนาคตอย่างแน่นอน ข้าจะจดจาคาสอนไว้” เมื่อได้ยิน คาสอนของอาจารย์อย่างจริงใจ หยาหยาก็หลั่งน้าตาแห่งความ กตัญญูโดยไม่รู ้ตัว

บางทีนี่อาจเป็ นความสัมพันธ ์ระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์ ในใจ ของหยาหยา อาจารย์คือคนที่สาคัญที่สุดในชีวิต นางมุ่งมั่นที่จะใช ้ ทั้งชีวิตเพื่อปกป้ องอาจารย์และโถงฝึกเมฆาม่วง

เมื่อเห็นปฏิกิริยา เย่ชิวยิ้มอย่างโล่งอก อย่างน้อยความตั้งใจดีก็ ไม่เสียเปล่า

“ใช ้ได้! เมื่อเจ้าเข้าใจแล้ว เจ้าควรรู ้ว่าจะต้องทาอย่างไรในครั้ง ต่อไป ไม่จ าเป็ นต้องถามข้าอีกต่อไป ข้าเตือนเจ้าเพียงครั้งเดียว จา ไว้ให้มั่น ตราบเท่าที่เจ้าคิดว่ามันถูกต้อง ลงมือทา ไม่ว่าจะเกิดอะไร ขึ้น ข้าจะสนับสนุนเจ้า” เย่ชิวพูดอย่างจริงจัง เขารู ้ว่าผู้หญิงคนนี้ใจดี และไม่ทาอะไรที่อันตราย

ส่วนใหญ่แล้ว นางไม่กล้าต่อสู้แม้ว่าจะถูกต้อง ดังนั้น เย่ชิวจึง ต้องเปลี่ยนความคิดและบุคลิกภาพ

“เจ้าค่ะ! หยาหยาจะจ าไว้” หยาหยาตอบอย่างเคร่งขรึม ด้วย คาพูดที่มีต่ออาจารย์ ไม่มีอะไรที่นางไม่กล้าทา นางมีความมั่นใจ ขึ้นมาทันทีและไม่คลุมเครือดังเช่นปกติอีกต่อไป

หลังจากสอนนางแล้ว เย่ชิวก็ยิ้มจาง ๆ และมองไปที่หลินชิง หยวนที่พื้น

ในตอนนี้ เขาปวดร ้าวจนอยากตาย เขากลิ้งไปมาบนพื้นอย่าง น่าสังเวช

ในทางกลับกัน ตระกูลหลินก็หวาดกลัวจนท าอะไรไม่ถูก ไม่มี ใครคาดคิดว่าหยาหยาจะกล้าทาสิ่งนี้จริง ๆ

“นายน้อย นายน้อย ท่านสบายดีหรือไม่?” หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็มีปฏิกิริยาและรีบรุดหน้าไปช่วยหลินชิงหยวนลุกขึ้น

โดยไม่คาดคิด หลินชิงหยวนท าอะไรไม่ถูกการควบคุมอารมณ์ ไปโดยสิ้นเชิงและไล่พวกเขาออกไป เขาสาปแช่งด้วยความโกรธ “ไส หัวไป ทั้งหมด ไปให้พ้น! กองขยะ เลี้ยงเจ้าไปจะมีประโยชน์อะไร?”

หลินชิงหยวนคลุ้มคลั่งอย่างสมบูรณ์ เขาลุกขึ้นนั่งจากพื้นด้วย ความยากล าบาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ด้วยความโกรธ เขามองไปที่เย่ชิวด้วยความเกลียดชัง เขากัดฟันแล้วพูดอย่างเศร ้า สร ้อย “ข้า หลินชิงหยวน จะจาเรื่องของวันนี้! ให้ข้าบอกเจ้า สังหาร ข้าถ้าเจ้ามีความกล้าในวันนี้ มิฉะนั้น ข้าจะทาให้เจ้าต้องชดใช ้ด้วย เลือดอย่างแน่นอน”

หลินชิงหยวนจ้องมองอย่างเย็นชาที่เย่ชิวด้วยความเกลียดชัง เขาไม่กลัว มองไปที่บาดแผลที่เปื้อนเลือดด้านล่าง เขารู ้ดีว่าชีวิตจบ ลงแล้ว แม้ว่าเขาจะยังสามารถปลูกมันกลับคืนมาได้หลังจากบ่มเพาะ กายาชั้นยอด เขาก็ไม่มีความสามารถในการสืบทอดตระกูลอีกต่อไป

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาถูกทาลายอนาคตไปแล้ว สถานะในตระกูล จะลดลงในอนาคต ดังนั้น ในขณะนี้ เขามองแต่เย่ชิวด้วยความ เกลียดชังและความโกรธ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับความโกรธ เย่ชิวเพียงเยาะเย้ยและ พูดว่า “จริงหรือ? ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนั้น ข้าจะทาให้ความปรารถนา ของเจ้าเป็ นจริง”

เย่ชิวไม่เคยแสดงความเมตตาต่อศัตรู ในเมื่อเขาพูดอย่างนั้น เขาก็จะสังหารอีกฝ่ ายได้เช่นกัน เขายกมือขวาขึ้นอย่างเบามือและ ผนึกพลังบนนิ้ว เส้นปราณกระบี่ก็ปรากฏขึ้น

สีหน้าของหลินชิงหยวนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขารู ้สึกถึงเจตนา กระบี่ที่น่าตกใจ ในขณะนี้เท่านั้นที่เขาเข้าใจอย่างแท้จริงว่าความ แข็งแกร่งของเด็กหนุ่ มที่ไม่มีใครเทียบได้ตรงหน้าเขานั้นน่ า สะพรึงกลัวเพียงใด เขาต้องการหนี แต่เขาจะหนีได้อย่างไรเมื่อเผชิญ กับยอดฝีมือขอบเขตนี้?

ขณะที่เขาสิ้นหวัง ก็มีเสียงพลันดังมาจากท้องฟ้ า “หยุด!”

ฉับพลัน ลมและเมฆในโลกก็เปลี่ยนไป และเกิดฟ้ าแลบ เสียง ตะโกนนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที ร่างนับสิบพุ่งผ่าน ท้องฟ้ า คนแรกที่ปรากฏตัวคือชายชราผมขาว

“หลินจงเทียน!”

ทันทีที่บุคคลนี้ปรากฏตัว ฝูงชนก็ส่งเสียงกระหึ่มทันที