ยอดอาจารย์มหาเมตตา - ตอนที่ 716 ความลับ

หลังจากได้ยินค าอธิบายของเย่ชิว ไป่ จุนหลินก็ตระหนักได้และ พยักหน้า “เข้าใจแล้ว! ในกรณีนี้ พี่ใหญ่ลงเขาในครั้งนี้เพื่อดินแดน เพลิง” หลังจากไตร่ตรองเป็ นเวลานาน ไป่จุนหลินก็ช ้าลงและพูดต่อ “ข้าพอมีความเข้าใจในเรื่องนี้บ้าง”

ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา เย่ชิวก็มองไปทันที หยา หยาก็มองไปอย่างสงสัยเช่นกัน พวกเขาเพิ่งออกจากภูเขาและไม่ได้รู ้ ชัดเจนเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันในดินแดนเพลิง พวกเขารู ้เพียง ว่ามีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยมากมายปรากฏขึ้นบนซากปรักหักพังของ สนามรบที่ครั้งหนึ่งเคยถูกทาลาย

คนเหล่านี้หลายคนเป็ นศิษย์ของตระกูลใหญ่ต่าง ๆ ในเก้าสวรรค์ สิบแผ่นดิน เช่นเดียวกับอัจฉริยะรุ่นเยาว์บางคนจากดินแดน ศักดิ์สิทธิ์ของเซียน อาจกล่าวได้ว่ามีผู้คนทุกประเภท ไม่สามารถ บอกได้ว่าใครมาที่นี่เพื่อช่วยและใครอยู่ที่นี่เพื่อสร ้างปัญหา

นอกจากนี้ เย่ชิวได้คาดเดาตั้งแต่ต้นว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็ นคนที่ ไม่ได้ตื่นแต่เช ้าโดยไม่ได้ประโยชน์อะไร ต้องมีข้อดีบางอย่างที่ สามารถท าให้พวกเขามาเป็ นกลุ่มใหญ่ได้ มันมีประโยชน์มากพอ สาหรับพวกเขา ทุกครั้งที่เกิดความโกลาหล จะมีการเผชิญหน้าของ เซียน! สิ่งนี้แทบจะกลายเป็ นแบบฉบับไปแล้ว

ดังนั้น เย่ชิวจึงสรุปได้ว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้ง่ายดายอย่างนั้น

“ขอดูหน่อย เจ้าคิดอย่างไร?” เย่ชิวถาม เขาต้องการฟังความคิด ของไป่จุนหลินและดูว่าเขาจะได้ข้อมูลที่เป็ นประโยชน์หรือไม่

หลังจากได้รับอนุญาตจากเย่ชิว ไป่ จุนหลินก็พูดทันที “พี่ใหญ่ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน วันนั้น ข้ากาลังเข้าใจเต๋าในภูเขา ความฝันเมฆา รุ่งเช ้า ข้ารู ้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่ชั่วร ้ายเป็ นอย่างมาก ปรากฏขึ้นทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

“กลิ่นอายนี้ชั่วร ้ายมาก ตลอดหลายปี ที่ผ่านมา ข้าผ่านพื้นที่ ต้องห้ามมามากมาย แต่ข้าไม่เคยเห็นกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวขนาด นี้มาก่อน ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ดินแดนเพลิงนับล้านลี้ถูกไฟลุก ไหม้

“ตอนนั้น ข้าคิดว่ามีคนกาลังแข่งขันกันและไม่ได้ใส่ใจ แต่เมื่อ ข้ารู ้ว่าสถานการณ์ผิดไปจากที่คิด มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ข้ายังจา ฉากที่ข้าเห็นได้ไม่ชัดเจนนักในตอนที่ข้ารีบไปที่กลางกองไฟ ฉาก นั้น… ข้าเกรงว่าข้าจะไม่มีวันลืมมันในชีวิตของข้า”

“ช่างเป็ นฉากที่น่ากลัว!” ทันทีที่คาพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา สี หน้าของเย่ชิวกลายเป็ นจริงจังในทันที และสายตาก็เย็นชาอย่างหาที่ เปรียบไม่ได้

หัวใจของไป่ จุนหลินสั่นสะท้าน เขายังคงรู ้สึกหวาดกลัวเมื่อนึก ถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น

“ฟู่ ว” ไป่ จุนหลินหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวว่า “สิ่งที่ข้าเห็นคือ หลุมฝังศพขนาดใหญ่ที่มีแม่น้าเลือดและซากศพกองเป็ นภูเขา ผู้ บริสุทธิ์เหล่านั้นที่เสียชีวิตถูกแก่นโลหิตดูดจนแห้ง พวกเขาถูกปก คลุมด้วยกระดูกและมีสีหน้าที่เจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ขณะที่ พวกเขานอนอยู่บนกองซากศพและทะเลเลือด”

“ข้าสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาสิ้นหวังแค่ไหนในช่วงเวลา ก่อนที่พวกเขาจะตาย ความรู ้สึกกดดันนั้นอธิบายไม่ได้ แม้แต่ข้าผู้ รอบรู ้ก็อดไม่ได้ที่จะรู ้สึกคลื่นไส้หลังจากเห็นฉากนั้นเป็ นครั้งแรก กลิ่นเหม็นที่อบอวลไปทั่วท้องฟ้ าไม่อาจถูกไฟกลบได้”

เย่ชิวตกอยู่ในห้วงความคิดขณะที่เขาฟังไป่ จุนหลินพูด เขา มักจะจินตนาการถึงฉากนั้นจากคาอธิบายและรายละเอียดของไป่จุน หลิน

“แก่นโลหิตโดนดูดงั้นรึ?” เย่ชิวพึมพ ากับตนเองอย่างใช ้ ความคิด เมื่อหยาหยาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของนางก็ซีดลงอย่างหาที่ เปรียบมิได้ นางมองไปที่อาจารย์ของนางและรู ้สึกทรมานอย่างยิ่ง เพราะผู้ที่เสียชีวิตล้วนเป็ นพลเมืองผู้บริสุทธิ์ของดินแดนเพลิง

หยาหยาพบว่ามันยากที่จะยอมรับสิ่งนี้ เมื่อนึกถึงตอนที่พ่อของ นางได้รับบาดเจ็บสาหัสและยังคงพักฟื้นอยู่ในวัง นางก็ยิ่งรู ้สึกกังวล และหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก “อาจารย์ เราควรทาอย่างไรดีตอนนี้?” นางไม่มีความเหมาะสมอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม มันยากสาหรับนางที่

จะทนต่อผลกระทบจิตใจในวัยของนาง คงไม่ต้องพูดถึงนาง แม้แต่ไป่ จุนหลินก็ตกใจ

เย่ชิวเข้าใจความรู ้สึกนี้ดี เขาปลอบนางและพูดว่า “ข้ารู ้ว่าข้า ก าลังท าอะไร มันจะไม่เป็ นไร”

หลังจากพูดเช่นนั้น เย่ชิวก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิด เขามองขึ้น ไปที่ดินแดนรกร ้างทั้งหมด เขาสามารถระบุได้ว่าจากสถานการณ์ที่ น่าเศร ้าที่ไป่จุนหลินเพิ่งอธิบายไป สิ่งเดียวที่ในโลกนี้ที่สามารถทาได้ และตรงกับนิสัยนี้คือเมล็ดมาร

เมล็ดมารกลับมาแล้ว…

เย่ชิวเกือบจะแน่ใจว่าเมล็ดมารที่ถูกขับไล่ออกไปนั้นกลับมาด้วย ความโกรธแค้น เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าดูน่าเกลียดมากเพราะเขาเคย ต่อสู้กับเมล็ดมารมาก่อนและรู ้ว่าพวกเขาน่ากลัวแค่ไหน

เดิมทีพวกเขามีความสามารถในการฟื้นฟูที่น่าอัศจรรย์ เมื่อรวม กับความสามารถในการกลืนกินที่น่าสะพรึงกลัวแล้ว ความเร็วในการ เติบโตของพวกเขานั้นก็น่ากลัวอย่างยิ่ง

ในความโกลาหลครั้งก่อน ผู้คนนับล้านคนเสียชีวิตในเขตแดน ดินแดนเพลิง นี่ไม่ใช่จานวนน้อย ๆ หากแก่นโลหิตทั้งหมดรวมตัวกัน อยู่บนคน ๆ หนึ่ง มันจะเป็ นยักษ์ใหญ่ที่น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ อย่างแน่นอน

ในช่วงเวลานั้น แรงกดดันก็โจมตีเขา เย่ชิวไม่เคยรู ้สึกถึง อันตรายเช่นนี้มาก่อน

“ฟู่ ว… ดูเหมือนครั้งนี้ข้าต้องจริงจังแล้วล่ะ” เย่ชิวหายใจเข้าลึก ๆ และหายใจออก แววตาเคร่งขรึม เขารู ้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่าง แน่นอนเนื่องจากเมล็ดมารสามารถเข้าไปในเก้าสวรรค์สิบแผ่นดิน อย่างไม่มีผู้ใดรู ้ตัวโดยไม่ต้องแจ้งเตือนใคร

มีคนแอบวางแผนและช่วยเหลือ เมื่อเรื่องนี้ได้รับการตรวจสอบ อย่างละเอียด จะมีคนเข้ามาเกี่ยวข้องมากกว่านี้แน่นอน ยิ่งกว่านั้น พวกเขาจะต้องเจอสัตว์ประหลาดตัวใหญ่อย่างแน่นอน

สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะน่าตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ ! เย่ชิวไม่กล้าคิด จริง ๆ ว่าตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวแบบใดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความลับ เหล่านี้ เขาสงสัยว่าชายชราจะทนต่อมันได้หรือไม่

ก่อนลงจากภูเขา เย่ชิวได้รับสัญญาณจากชายชราให้ไป ตรวจสอบ แต่ตอนนี้ เย่ชิวกาลังลังเล

เมื่อเห็นว่าเย่ชิวเงียบ ไป่ จุนหลินก็เฝ้ าดูอย่างเงียบ ๆ เขารู ้ว่าพี่ ใหญ่ก าลังคิดอะไรบางอย่างอยู่และไม่ได้รบกวนเขา ไม่รู ้ว่าเวลาผ่าน ไปนานเท่าใด ผู้นาไป่เจ๋อ ที่เงียบอยู่ก็พูดขึ้น “สหายน้อยเย่ชิว แทนที่ จะคิดที่นี่ เหตุใดเจ้าไม่ลองเข้าไปในดินแดนเพลิงเพื่อดูล่ะ? บางที… เพลิงรุ่งโรจน์อาจจะสามารถตอบข้อสงสัยในใจเจ้าได้”

คาแนะนานี้เหมือนกับเตือนความจาให้เย่ชิว เดิมทีเขาจะไปเยี่ยม เพลิงรุ่งโรจน์ ตอนนี้ เขาสามารถใช ้โอกาสนี้เพื่อสอบถามข้อมูล บางอย่างจากอีกฝ่ายได้

“ขอบคุณสาหรับการเตือนความจา ผู้อาวุโส ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” เย่ ชิวยกมือคารวะเพื่อขอบคุณและเตรียมจะจากไป

ไป่ จุนหลินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและหันตัวกลับมองพ่อของตน พ่อ ไม่ได้ห้ามและปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง ไป่ จุนหลินดีใจและรีบพูดว่า “พี่ใหญ่ ข้าจะไปกับท่าน”

“หืม? เจ้าหนู เจ้าต้องคิดให้ดี ๆ กรรมที่เกี่ยวข้องนั้นใหญ่มาก ไม่มีใครอยากมีส่วนร่วม อย่าโง่”

เย่ชิวไม่รู ้ว่าจะหัวเราะหรือร ้องไห้ดี เขาต้องการจะห้ามปรามอีก ฝ่ าย แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ ายจะตบหน้าอกและพูดอย่างจริงใจ “พี่ใหญ่ ท่านกาลังพูดอะไร? ท่านให้ชีวิตข้า ข้าไม่สนหรือกว่ามันจะ เป็ นภูเขาใบมีดหรือทะเลเพลิง ข้ารู ้แค่ว่าข้าจะตีใครก็ตามที่พี่ใหญ่ อยากให้ข้าตี ไม่ว่าเขาจะเป็ นสัตว์ประหลาดประเภทไหนก็ตาม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ชิวก็ยิ้มทันที เขาไม่ได้ช่วยลูกน้องคนนี้ไป โดยเปล่าประโยชน์ ถ้ามีอะไร อีกฝ่ายก็จะช่วยจริ