ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง - ตอนที่ 464 ที่แท้นางก็ชอบจีเฉวียน / ตอนที่ 465 “ตามที่ศิษย์ปรารถนา”

ตอนที่ 464 ที่แท้นางก็ชอบจีเฉวียน

 

 

พระองค์ไม่ได้ทรงคิดว่าตนเองจะรอดกลับไปตั้งแต่แรกแล้ว

 

 

พระองค์ทรงคิดที่จะเสียสละพระชนม์ของตนเพื่อปูทางให้กับนางมาตั้งแต่แรกแล้ว

 

 

ในที่สุดยามนี้ ริมพระโอษฐ์ของฮ่องเต้ก็แย้มสรวลออกมา พระองค์กุมดาบดำทองที่หักแล้วเอาไว้ มุ่งหน้าไปยังก้นทะเลลึก พุ่งสู่ความมืดมิดไร้สิ้นสุดแต่เพียงลำพัง

 

 

จะอย่างไรเสียย่อมต้องมีใครสักคนที่รับหน้าที่นำทางเพื่อขจัดความมืดมิดออกไป ให้ใต้หล้าได้พบกับความสว่างสดใสและสงบสุข

 

 

ช่างโชคร้าย….และก็โชคดีแล้ว ที่คนผู้นั้นก็คือพระองค์เอง

 

 

ในชั่วขณะที่เงาของพระองค์หายลับไปนั้น หัวใจของตู๋กูซิงหลันก็เย็นวาบตามไปด้วย

 

 

หัวใจของนางกระตุกอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังทุบลงไปบนหัวใจของตนเองจนมันจะแตกร้าว

 

 

“จีเฉวียน!” นางตะโกนเสียงดัง ขับพลังวิญญาณในร่างออกมา แทบจะสะบัดหลุดจากการรัดของจู๋จู๋ออกไป เส้นผมสีทองขาดกระจายไปกระจุกใหญ่ จู๋จู๋ส่งเสียงร้องขึ้นมา มันรู้สึกว่าบนศีรษะมีแต่ความร้อนระอุ เพียงครู่เดียวก็ต้องเหลือบตาขึ้นไปดู

 

 

พอได้เห็นก็ต้องร้องว่าย่ำแย่แล้ว ตู๋กูซิงหลันถึงกับกระอักเลือดสดๆออกมาคำโต

 

 

นางใช้มือข้างหนึ่งกุมหน้าอกเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งกุมดาบยักษ์ คนคุกเข่าลงไปข้างหนึ่งอยู่บนศีรษะของมัน

 

 

“เจ้าอย่าตายนะ” เสี่ยวจู๋จู๋รับบัญชาจากฝ่าบาท มิว่าอย่างไรก็ต้องปกป้องเจ้าให้ปลอดภัย!

 

 

เลือดสดๆไหลจากริมฝีปากลงไปตามลำคอ เปรอะเปื้อนไปครึ่งร่าง จู๋จู๋ชักจะร้อนรนแล้ว หางของมันขมวดจนม้วน ไม่เข้าใจเลยว่าอยู่ดีๆทำไมนางถึงได้กระอักเลือดออกมาได้?

 

 

ดวงหน้าที่งดงามล้ำโลกซีดขาวจนปราศจากสีเลือด ราวกับว่าประสบอาการบาดเจ็บอย่างหนักจนเกือบจะเอาชีวิต

 

 

ก่อนหน้านี้ตอนที่ต่อสู้กับอสุรกายโลกันตร์ ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นฝ่าบาทที่ทรงรับความบาดเจ็บส่วนใหญ่ไว้นี่นา …..แล้วทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ไปได้?

 

 

“ไปหาเขา!” ตู๋กูซิงหลันกุมหัวใจเอาไว้ ยามที่เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาดอกท้อที่เคยมีแต่ความเย็นชาคู่นั้นก็ปกคลุมไปด้วยหมอก

 

 

หยาดน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา

 

 

ฟันของนางถูกย้อมไปด้วยเลือดที่แดงฉาน พอพูดออกไปคำหนึ่ง ก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

 

 

ชั่วขณะที่เงาหลังของจีเฉวียนหายลับไปกับร่างของอสุรกายโลกันตร์นั้น ในสมองของนางก็พลันปรากฏภาพทุกฉากทุกชั่วเวลายามที่เคยอยู่กับจีเฉวียนขึ้นมา

 

 

ตั้งแต่แรกเริ่มที่เกลียดชังมาจนถึงหัวใจบังเกิดความรัก

 

 

ตั้งแต่ตอนที่นางคอยเอาอกเอาใจเขาด้วยความหวาดระแวง มาจนถึงยามที่เขาทะนุถนอมเอาไว้บนฝ่ามือ

 

 

สองปี….บอกว่ายาวก็ไม่ยาว บอกว่าสั้นก็ไม่สั้น

 

 

เดิมทีเพราะเรื่องของฉางซุนอิง…..นางจึงไม่เคยเชื่อถือในความรักที่ออกจากปากของเขา

 

 

คิดไม่ถึงว่า……ที่นางก่อเรื่องขึ้นมามากมายจนถึงขนาดนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่า…..หัวใจของนางร่ำร้องด้วยความรู้สึกนั่นเอง…

 

 

ที่แท้นางก็ ชอบจีเฉวียนเข้าแล้ว!

 

 

เพราะว่ารักจึงได้ผิดหวัง….ถึงได้ผลักไสเขาออกไปจนไกลอยู่ตลอดเวลา

 

 

เขาที่เป็นถึงฮ่องเต้แห่งต้าโจว กลับไม่เคยห่วงหน้าตา บากหน้ามาแต่ไกล

 

 

ยอมกระทั่งปลอมเป็นบุรุษบำเรอของนาง ต่อให้ต้องรับแส้ไปกี่ครั้งก็ยอมเพียงเพื่อจะได้เข้ามาอยู่ใกล้ๆนาง

 

 

ที่จริงตอนนั้นตู๋กูซิงหลันสมควรจะ…..เชื่อเขาได้แล้ว

 

 

เลือดแต่ละคำที่กระอักออกมานี้ ทำให้ตู๋กูซิงหลันเจ็บปวดไปจนถึงกระดูก สมองถึงได้คิดอะไรออกขึ้นมา

 

 

นางไม่อาจจะปฏิเสธตนเองได้ว่า……นางรักจีเฉวียนเข้าแล้ว

 

 

ยิ่งไม่อาจทนมองดูเขาจากไปตาย!

 

 

และยิ่งไม่อาจเหยียบย่ำไปบนซากศพของเขาเพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างสุขสบาย

 

 

หากเป็นเช่นนั้น นางคงไม่อาจอยู่อย่างสงบสุขไปจนชั่วชีวิต!

 

 

“ฝ่าบาททรงสั่งเอาไว้ ….ไม่อาจให้เจ้าไปเสี่ยงอันตราย!” จู๋จู๋ยังคงยึดถือพระบัญชาของฝ่าบาทเอาไว้ อย่างไม่กล้าบิดพลิ้วแม้แต่น้อย

 

 

“หากเจ้าไม่ไปหาเขา ข้าก็จะฆ่าตัวตายตอนนี้เลย!” ตู๋กูซิงหลันขยับดาบยักษ์ ทรวงอกของนางปวดร้าวเสียจนร่างกายเหมือนถูกทิ่มแทงไปทั่วร่าง

 

 

“อย่า อย่า อย่า ….” จู๋จู๋เห็นว่านางมิได้กล่าวล้อเล่น ก็ร้อนลนขึ้นแล้ว

 

 

“ไม่ใช่อะไร….แต่เจ้าอสุรกายตัวนั้นมันแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ไปก็เท่ากับหาเรื่องตายเปล่า ….ฝ่าบาททรงใช้พระองค์เป็นเหยื่อล่อ ก็เพราะอยากจะมอบทางรอดให้กับเจ้า….ฮ่องเต้หญิง เจ้าอย่าได้ทำให้ตัวน้อยที่น่ารักและอ่อนแออย่างข้าต้องตกอยู่ในความลำบากใจได้หรือไม่?” จู๋จู๋อยากจะร้องไห้แล้ว

 

 

มันพึ่งจะพูดจบ ก็เห็นดาบยักษ์ของตู๋กูซิงหลันกรีดลงไปบนลำคอของนางเองจนกลายเป็นแผลหนึ่งขึ้นมา

 

 

จู๋จู๋ส่งเสียงกรีดร้องออกมาคำหนึ่งก็พุ่งตัวออกไปไล่ตามไปยังก้นทะเลลึก

 

 

พ่อแก้วแม่แก้ว! ฮ่องเต้หญิงองค์นี้ช่างโหดเ**้ยมเกินไปแล้ว นางฟั่นเฟือนถึงขนาดจะสับคอของตนเองแล้ว! แบบนี้ไม่ไหวแน่ ไม่ไหวแล้ว!

 

 

จู๋จู๋เดินทางด้วยความรวดเร็วอย่างยิ่ง เพียงครู่เดียวก็ติดตามจนกลับมายังก้นทะเลลึก

 

 

เมื่อไล่ตามมาตลอดเส้นทางอันยาวไกล ทำให้เห็นว่าอสุรกายโลกันต์ถูกล่อไปยังภูเขาไร้สิ้นสุด

 

 

ตู๋กูซิงหลันได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น ดาบยักษ์ในมือกุมแนบแน่นกว่าเดิม

 

 

พอจู๋จู๋พานางมาถึงก้นทะเลลึก ก็เห็นเงาร่างสีม่วงเงาหนึ่งปรากฏขึ้นมาจากความมืดมิด

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 465 “ตามที่ศิษย์ปรารถนา”

 

 

นั่นคือดวงตาคู่หนึ่งที่นางคุ้นเคยอย่างที่สุด

 

 

ดวงตาที่ไม่เคยหวั่นไหว ราวกับว่าสิ่งใดๆในโลกนี้ก็ไม่มีคุณค่าในสายตาของเขาทั้งนั้น

 

 

เขาปรากฏตัวขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ ในชุดสีม่วงที่เปล่งประกายน้อยๆตลอดทั่วทั้งร่าง เส้นผมสีดำพลิ้วไหว เป่าผ่านใบหน้าของนาง

 

 

ใบหน้าของเขาซุกซ่อนอยู่ในความมืดมิด เมื่ออยู่ใต้น้ำทะเลที่ลึกลงมาเช่นนี้จึงไม่อาจมองเห็นองคาพยบทั้งห้าได้อย่างชัดเจน เห็นเพียงเค้าโครงที่งดงามอย่างที่สุดเท่านั้น

 

 

แต่ว่าเพียงแค่เส้นสายแต่ละเส้นของเค้าโครงนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้รู้ถึงความปราณีตที่ละเอียดอ่อนงดงามอย่างที่สุดนั้นแล้ว

 

 

เส้นผมที่ให้สัมผัสที่เย็นสบายนั้นทำให้ตู๋กูซิงหลันถึงกับตัวแข็งค้างไปทั้งร่าง

 

 

นางเงยหน้าขึ้นมา ด้วยความตื่นตะลึงอยู่เนิ่นนาน ถึงได้เอ่ยออกมาสองคำอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “ท่านอา…จารย์?”

 

 

ใช่แล้ว ไม่อยากจะเชื่อ

 

 

เบื้องหน้านี้คือจิตวิญญาณดวงหนึ่ง….ที่โปร่งแสง จนทำให้สามารถมองเห็นน้ำทะเลสีฟ้าที่อยู่ด้านหลังของเขาได้อย่างชัดเจน

 

 

เดิมทีท่านอาจารย์สมควรจะอยู่ในโลกปัจจุบัน …..ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ทั้งยังอยู่ในสภาพของจิตวิญญาณเช่นนี้?

 

 

เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ทำเอาสมองของนางมีแต่ความมึนงงไปหมดแล้ว

 

 

วิญญาณทมิฬเองก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง มันปรากฏตัวขึ้นมา เกาะอยู่บนหัวไหล่ของตู๋กูซิงหลัน

 

 

กล่าวอย่างไม่หายประหลาดใจว่า “ตาเฒ่า ไม่ใช่สิ…ท่านอาจารย์ผู้หล่อของหล่อของหล่อ….นี่อายุไขของท่านก็สิ้นสุดแล้วเหมือนกันหรือ ถึงได้ติดตามมาจนถึงที่นี่?”

 

 

ตาเฒ่าที่ไม่รู้จักตายอย่างซื่อมั่วนี้ ต่อให้ตายไป นรกก็คงไม่กล้ารับเขาไว้หรอกมั้ง?

 

 

จะสนใจไปทำไมว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เอาเป็นว่าส่วนหนึ่งของเขามาแล้วจริงๆ ทั้งยังเป็นส่วนที่ยิ่งใหญ่อีกด้วย!

 

 

การที่ซื่อมั่วมาถึงเท่ากับว่าอะรไ? เท่ากับสัญลักษณ์ที่สื่อถึงคำว่าปลอดภัย เท่ากับความแข็งแกร่งในระดับที่โลกไม่อาจจะอธิบายอะไรได้!

 

 

จะอย่างไรนี่ก็เป็นศิษย์ที่เขาไม่อาจทอดทิ้งได้ จึงต้องมาหาด้วยตนเอง!

 

 

แล้วก็ไม่รู้จักมาตั้งแต่แรกๆ…..หากมารับศิษย์น้อยกลับไปเสียแต่แรกก็คงจะไม่ต้องมีปัญหามากมายเช่นนี้แล้วมิใช่หรือ?

 

 

ซื่อมั่วสะบัดแขนเสื้อเบาๆครั้งหนึ่ง ปากของวิญญาณทมิฬก็ปิดสนิทได้ทันที เปิดไม่ขึ้นอีกแล้ว

 

 

อู้ๆๆ…..ยังคงอารมณ์เสียง่ายอยู่เช่นเดิมไม่มีเปลี่ยน!” วิญญาณทมิฬบ่นพึมพำอยู่ในใจอย่างดุเดือด แต่ตู๋กูซิงหลันกลับไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย

 

 

ยามที่อยู่ในโลกปัจจุบัน วิญญาณทมิฬนับได้ว่าเป็นเครื่องจักรสังหารชนิดหนึ่ง

 

 

แต่เมื่อมาอยู่ในโลกมิติโบราณนี้ มันก็เป็นได้แค่เพียงเครื่องรางชิ้นหนึ่ง ที่ตะกละและกลัวตาย

 

 

สายตาของซื่อมั่วทอดลงไปยังร่างของตู๋กูซิงหลัน ร่างของเขาล่องลอยอยู่กลางน้ำทะเลประหนึ่งอยู่ในความฝัน เสมือนภาพวาดที่พลิ้วไหว

 

 

ผ่านไปครู่หนึ่งริมฝีปากบอบบางถึงได้ขยับ “ตายไปหนหนึ่งแล้ว ยังคิดจะตายอีกหรือ?”

 

 

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ ไร้คลื่นอารมณ์ขึ้นลง ราวกลับว่าไหลผ่านผิวน้ำแข็งออกมา แต่ถึงอย่างไรก็ยังฟังออกว่าเจือความห่วงใยอยู่ในนั้น

 

 

ตู๋กูซิงหลันอ้าปากขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่าสมควรจะพูดอะไรดี

 

 

ตอนนี้จิตใจของนางสับสนวุ่นวายไปหมด อยู่ๆอาจารย์ก็ปรากฏตัวขึ้นมา หัวใจของนางจึงตกตะลึงไม่หาย แต่ว่าในขณะเดียวกันก็เป็นห่วงความเป็นความตายของจีเฉวียนด้วย

 

 

“ศิษย์เอ๋ย” ในขณะที่นางกำลังเป็นใบ้อยู่นั้น บุรุษผู้นั้นก็ยื่นมือออกมา ปลายนิ้วที่เรียวยาวสัมผัสกับริมฝีปากของนาง ปาดเช็ดรอยเลือดบนริมฝีปากของนางเบาๆ

 

 

เขาเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน แบบที่มักจะทำยามนางได้รับบาดเจ็บขณะยังเป็นเด็กน้อย

 

 

“ไม่อนุญาตให้ตายแล้ว” เขาทางหนึ่งปาดเช็ดให้ ทางหนึ่งก็มองดูด้วยดวงตาสีม่วงที่ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดแม้แต่น้อย

 

 

ในก้นบึ้งของแววตา มีความปวดใจจางๆ

 

 

“อาจารย์…….ท่าน……” ตู๋กูซิงหลันรู้อาการของตนดี บาดเจ็บเพียงเท่านี้ ยังไม่ตายไปได้

 

 

นางคิดอยากจะถามเขาว่ามาได้อย่างไร

 

 

แต่คำพูดยังไม่ทันถามออกจากปากก็ได้ยินซื่อมั่วเอ่ยว่า “ศิษย์ของข้าซื่อมั่ว ผู้อื่นไม่อาจรังแกได้”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “…..” ท่านอาจราย์ ที่ทำร้ายข้านั้นเป็นสัตว์อสูรตัวหนึ่ง มันแข็งแกร่งมาก

 

 

ซื่อมั่ว “อสูรก็ไม่ได้”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “อาจารย์ เคยตกลงกันแล้วว่าจะไม่แอบฟังความในใจผู้อื่นอย่างไรเล่า….”

 

 

ซื่อมั่ว “ลูกศิษย์ไม่ใช่ผู้อื่น” คือสมบัติล้ำค่าที่เขาถนอมเอาไว้ในฝ่ามือตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “……” จริงๆเลย ไม่พบกันมาสองปี ท่านอาจารย์ยังพูดจาอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้นดังเดิม

 

 

จู๋จู๋ลืมตาโตจนกลมกว้างอย่างเงียบๆ มันเหลือบตาดูฮ่องเต้หญิงที่อยู่บนศีรษะ แล้วก็เหลือบตาไปมองดูจิตวิญญาณสีม่วงที่งดงามจนทำให้ตาบอดได้ดวงนั้น

 

 

“เอ่อคือ …..ข้าเพียงแต่คิดว่า…..ฮ่องเต้ของพวกเรานั้นยังพอจะมีหนทางช่วยเอาไว้ได้” มันพูดกับตู๋กูซิงหลันว่า “ฮ่องเต้หญิงผู้ยิ่งใหญ่ ท่านมิใช่ว่าต้องการเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเหลือฝ่าบาทหรอกหรือ?”

 

 

ทำไมพอแค่เจออาจารย์เข้า……ก็โยนฝ่าบาททิ้งไปไกลโพ้นเลยเล่า?

 

 

ฝ่าบาทช่างน่าสงสาร…..ฮือฮือฮือ

 

 

จู๋จู๋มองออกไปไกลยังทิศทางที่ตั้งของภูเขาไร้สิ้นสุด ที่นั้นแสงเพลิงลุกท่วมไปทั่วทุกทาง กลายเป็นสมรภูมิที่น่าหวาดกลัว

 

 

มันยังสามารถเห็นเงาร่างของฝ่าบาทเคลื่อนไหวอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง ดาบนั้นหักไปแล้ว …..พระองค์พุ่งตัวลงไปในปล่องของภูเขาไฟ

 

 

จู๋จู๋เอ่ยเพียงประโยคเดียว ก็เห็นสีหน้าของซื่อมั่วมีความเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

 

 

พอเขากวาดตามาทางมันครั้งหนึ่ง ทั้งๆที่สายตานั้นก็สงบราบเรียบ…..ไม่มีสิ่งอื่นเจอปนอยู่แท้ๆ

 

 

แต่ว่าสายตาที่สงบราบเรียบนั้นกลับแหลมคมประหนึ่งปลายดาบทิ่มแทงจนมันรู้สึกเจ็บปวด

 

 

“ท่าอาจารย์……” ตู๋กูซิงหลันเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง คิดจะบอกเขาว่า นางต้องการจะไปช่วยคนแล้ว

 

 

“ฮ่องเต้ของชาวมนุษย์ผู้นั้น….” ซื่อมัวหันไปที่ด้านหลังมองไปยังภูเขาไร้สิ้นสุดที่อยู่ไกลออกไป “ นั่นเป็นการเลือกทางของเขาเอง ไม่จำเป็นจะต้องให้เจ้าไปช่วย”

 

 

“แต่ว่า…..” ตู๋กูซิงหลันไม่เข้าใจว่าเขาไปทราบเรื่องอะไรมาบ้าง

 

 

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” ซื่อมั่วส่ายศีรษะเบาๆ “ศิษย์เอ๋ย ใต้หล้านี้แต่ละคนล้วนมีลิขิตของชีวิตตนเอง เขาเองก็มิได้นอกเหนือ การได้เสียสละชีวิตเพื่อมวลชนในใต้หล้า เป็นชะตาที่ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่เขาเกิดมาแล้ว”

 

 

จู๋จู๋ “ไม่ไม่ไม่ ฝ่าบาทของพวกเรายอมตายเพื่อฮ่องเต้หญิงมากกว่าต่างหาก….”

 

 

ทุกสิ่งที่ฝ่าบาททรงปกป้องเอาไว้ในตอนนี้ ก็เพื่อฮ่องเต้หญิง!

 

 

วิญญาณทมิฬเองก็ทำท่าอย่างเห็นพ้องด้วย

 

 

ตาแก่ซื่อมั่วที่ไม่ยอมตาย….คงจะมิได้อิจฉากระมั้ง?

 

 

พอมาเห็นศัตรูความรักตรงหน้าเป็นต้องตาแดงใส่ …..ดังนั้นถึงได้อยากให้อีกฝ่ายตายๆไปเสีย?

 

 

ขณะที่วิญญาณทมิฬคิดเช่นนั้นอยู่ มันก็พลันรู้สึกว่ารอบกายมีแต่ความอึมครึมและวังเวง ราวกับว่ามีวิญญาณแค้นนับพันนับหมื่นกำลังจดจ้องมาที่มันอย่างไรอย่างนั้น

 

 

มันรีบหันไปมองที่ซื่อมั่วในทันที ท่านอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ท่านไม่รู้หรอกว่าเจ้าฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นคิดจะงาบศิษย์รักของท่านอยู่ตลอดเวลาถึงเพียงไหน

 

 

หากไม่ใช่เพราะว่าตัวน่ารักอย่างข้าคอยสกัดขัดขวางเอาไว้ เกรงว่าเจ้าฮ่องเต้สุนัขนั้นคงจะจับศิษย์รักของท่านกลืนลงไปอย่างเรียบร้อยแต่แรกแล้ว!

 

 

เจ้าฮ่องเต้สุนัขนั่นจะมาเทียบเคียงกับท่านได้อย่างไร?

 

 

ท่านเป็นดั่งจันทรากลางฟ้า ส่วนเขาอย่างมากก็เป็นได้แค่เสี้ยวแสงโคม……

 

 

วิญญาทมิฬชะเลียจนจบไปรอบหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าอารมณ์ของซื่อมั่วจะเปลี่ยนแปลงอะไร

 

 

วิญญาณทมิฬต้องร้อนลนจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมาในทันที ….มันรู้สึกว่าอีกประเดี๋ยวตัวมันมีหวังต้องถูก ‘วิญญาณแค้น’ นับพันนับหมื่นกลืนลงไปแน่ๆ

 

 

“ท่านอาจารย์ ตั้งแต่เล็กท่านเคยสอนข้าเอาไว้ว่า ไม่อาจยอมแพ้แก่โชคชะตา” ตู๋กูซิงหลันกุบดาบยักษ์ในมืออย่างแนบแน่ “ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาต้องตาย”

 

 

ซื่อมั่วมองดูนาง ร่างที่ล่องลอยอยู่ขวางอยู่ตรงหน้าของนาง ไม่ให้นางเข้าใกล้ภูเขาไร้สิ้นสุด

 

 

กระทั่งภูเขาไร้สิ้นสุดพ่นเปลวเพลิงและลาวาออกมาจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน เขาถึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ต่อให้ตนเองตายก็ไม่ยอมให้เขาตาย?”

 

 

คำถามนี้ทำเอาตู๋กูซิงหลันตะลึงไปแล้ว…..

 

 

นางกุมหัวใจของตนเองเอาไว้ ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่านางชอบจีเฉวียนเข้าแล้ว แต่ว่าความชอบนี้ ก็ยังไม่ได้ถึงขั้นรักจนแยกแยะสิ่งใดไม่ออกทั้งสิ้น

 

 

แต่ว่าชีวิตนี้ของนาง ก็ไม่ต้องการติดค้างจีเฉวียนเช่นกัน

 

 

ดังนั้น นางจึงผงกศีรษะต่อหน้าซื่อมั่ว

 

 

“ข้าไม่อาจปล่อยให้เขาตายได้”

 

 

คำตอบนี้ของนาง ทำเอาสายตาของซื่อมั่วอึมครึมลงไป เมื่อมองดูลาวาที่ทะลักออกมาอย่างถล่มทลาย เขาก็ยอมเอ่ยว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้เป็นไปตามความปรารถนาของเจ้าเถอะ”

 

 

 

 

 

 

…………………………………

 

 

ตอนต่อไป “ซื่อมั่วผู้ตามใจศิษย์”