ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง - ตอนที่ 511 ธารน้ำพุเหลือง

ตู๋กูซิงหลันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จีเฉวียนจะทิ้งดาบหักครึ่งเล่ม กับแหวนวงนี้เอาไว้ให้กับนาง 

 

 

นางหยิบแหวนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เก็บเอาไว้ในอกเสื้ออย่างทะนุถนอม 

 

 

นางเงยหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้ากลางดึกที่มีเมฆลอยอึมครึมไปหมด มือก็กำเป็นหมัดแนบแน่น ปลายเล็บจิกลงไปในเนื้อ 

 

 

พวกเทพไท้บนสวรรค์ แค้นนี้ไม่ขออยู่ร่วมฟ้าเดียวกัน! 

 

 

……………………… 

 

 

 

 

 

นางคุกเข่าอยู่ในป่าทึบด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย ใช้มือขุดหลุมทำเป็นสุสานแห่งหนึ่ง ฝังดาบที่หักครึ่งของจีเฉวียนลงไป 

 

 

และเพราะใช้มือขุดดิน ทำให้นิ้วทั้งสิบของนางถลอกจนเลือดไหล 

 

 

แต่ว่านางกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด พอฝังดาบลงไปแล้วก็กอบดินทีละกำทีละกำ จนมันพอกพูนขึ้นมา ค่อยๆทำจนเสร็จเรียบร้อย 

 

 

นางไม่อยากให้เขาตายจากไปตัวเปล่า ดังนั้นจึงฝังดาบหักครึ่งเล่มนี่ลงไปถือเป็นสิ่งของร่วมกลบฝัง 

 

 

จากนั้นก็หาหินขนาดใหญ่มาก้อนหนึ่ง ใช้กริชแกะสลักเป็นป้าย 

 

 

สลักเป็นคำว่า ‘สุสานของจีเฉวียนผู้เป็นที่รัก’ ลงชื่อ ‘ซิงซิง’ 

 

 

จากนั้นนางก็คุกเข่าอยู่ที่ข้างๆสุสานของจีเฉวียน ใช้เลือดของตนเองเขียนยันต์ขึ้นมา ท่องคาถาส่งวิญญาณสู่สันติสุขตลอดทั้งคืน 

 

 

แต่ว่าเมื่อนางไม่อาจสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของจีเฉวียน 

 

 

คาถาส่งวิญญาณสู่สันติสุขนี้ย่อมไม่เกิดผล 

 

 

แต่ทั้งๆที่รู้ว่าไร้ประโยชน์ ตู๋กูซิงหลันก็ยังคงทำต่อไป 

 

 

อาจเป็นเพราะ…..เขาคือร่างแบ่งภาคของอาจารย์ ดังนั้นแม้แต่วิญญาณของเขาก็อาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของอาจารย์ด้วยเช่นกัน 

 

 

แต่ว่าในสายตาของตู๋กูซิงหลัน เขาก็คือจีเฉวียน คือคนที่นางชอบ คือชายที่นางรักผู้นั้น 

 

 

เขาคือจีเฉวียนที่มีเพียงหนึ่งเดียวในโลกหล้านี้ 

 

 

………………… 

 

 

 

 

 

กระทั่งเมื่อถึงยามที่ฟ้าสางจนสว่างไสว นางก็ก้มลงจูบที่ป้ายสุสานครั้งหนึ่ง ค่อยพาจู๋จู๋และติ๊งต๊องจากไปพร้อมกัน 

 

 

เป้าหมายของนางในตอนนี้ย่อมเป็น ธารน้ำพุเหลือง  

 

 

นั่นเป็นสถานที่ที่ทั้งอันตรายและเต็มไปด้วยโอกาส 

 

 

นางจำเป็นจะต้องเปลี่ยนแปลงตนเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น จึงจะสามารถสังหารเหล่าเทพสวรรค์เพื่อแก้แค้นให้กับอาจารย์และจีเฉวียน 

 

 

ตู๋กูซิงหลันเคยไปที่ธารน้ำพุเหลืองครั้งหนึ่ง เป็นซื่อมั่วพานางไป 

 

 

เส้นทางสู่ธารน้ำพุเหลืองนั้นเต็มไปด้วยอันตราย จำเป็นต้องใช้ฝีมือเป็นพิเศษจึงจะเปิดออกได้ 

 

 

และครั้งนี้ พอในใจของนางตั้งมั่นจะไปที่นั่น อยู่ๆข้างกายก็พลันปรากฏดอกพลับพลึงแดงดอกหนึ่งขึ้นมา 

 

 

“เสินฟาง?” ตู๋กูซิงหลันเกือบจะลืมคนผู้นี้ไปเสียแล้ว 

 

 

ดอกพลับพลึงแดงดอกนั้นไม่ได้ให้คำตอบใดๆกับนาง เพียงแต่ย้ายมานำทางอยู่ด้านหน้า จากนั้นก็เริ่มนำทางนางไปสู่เส้นทางที่รกชันอย่างยิ่งไปเรื่อยๆ 

 

 

ทั้งๆที่เป็นยามกลางวันแสกๆแต่ว่ากลับมีไอหยินเข้มข้น นางเดินตามดอกไม้ดอกนั้นไปยังเส้นทางที่มีไอหยินรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร รอบกายก็เปลี่ยนเป็นสายหมอกหนา ตู๋กูซิงหลันรู้สึกได้เลยว่า ท่ามกลางสายหมอกเหล่านี้มีดวงวิญญาณผู้ตายอยู่ 

 

 

ร่างกายของจู๋จู๋ใหญ่เกินไปจนเกะกะไม่สะดวก ตู๋กูซิงหลันจึงวาดยันต์จำแลงกายขึ้นมาแผ่นหนึ่ง ทำให้มันเปลี่ยนเป็นงูสีแดงตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือเกาะอยู่บนหัวไหล่ของนาง 

 

 

ติ๊งต๊องเดินตามนางมาที่ข้างกายอย่างว่าง่าย มันตามติดชนิดที่ก้าวต่อก้าวเลยทีเดียว 

 

 

สถานที่แห่งนี้มีอันตรายมาก และเพราะพี่สาวตัวน้อยเอาแต่ติดตามดอกไม้ดอกนั้นมา เดินไปเรื่อยๆจนมาถึงพื้นที่ที่เวิ้งว้างแห่งหนึ่ง 

 

 

รอบกายมีแต่เหล่าผีที่พึ่งตายได้ไม่นาน แต่ละตนแม้ตายแล้ว แต่ก็พากันเดินไปข้างหน้าในทิศทางเดียวกันอย่างแปลกประหลาด ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างคอยชักเชิดไปตลอดทาง 

 

 

ธารน้ำพุเหลือง เป็นช่องทางที่เปิดรับแต่ผู้ตายเท่านั้น ฟังว่าคนเป็นไม่อาจผ่านเข้าไปได้ 

 

 

แต่ว่าตู๋กูซิงหลันกลับไม่ได้รับผลกระทบใดๆทั้งสิ้น 

 

 

นางไม่ได้สนใจเหล่าวิญญาณข้างกายที่พึ่งตายมาไม่นาน เอาแต่ติดตามดอกไม้ดอกนั้นไปเรื่อยๆ 

 

 

เนิ่นนาน หมอกหนาก็ค่อยจางลง ที่ด้านหน้าพลันปรากฏสีแดงฉานไปทั้งแถบ 

 

 

สีแดงที่เข้มข้นดุจเลือดเหล่านั้นผุดขึ้นจากใต้ฝ่าเท้าของนาง 

 

 

เป็นดอกพลับพลึงแดง ที่ผุดขึ้นเป็นเส้นทางอันคดเคี้ยวจากผืนดินสีหมึกที่มีไอหยินเข้มข้น ท่ามกลางสายหมอกจางๆเส้นทางนี้ทอดยาวออกไปคล้ายไร้จุดสิ้นสุด 

 

 

ดอกพลับพลึงแดงนี้ คือดอกไม้ที่ผลิบานอยู่ริมฝังของธารน้ำพุเหลือง ดึงดูดเหล่าดวงวิญญาณให้ไปตามธารน้ำพุเหลือง ข้ามสะพานไน่เหอ ดื่มน้ำแกงของยายเมิ่ง จากนั้นก็ลืมเลือนเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้จนหมดสิ้น 

 

 

นี่คือเรื่องราวที่เล่าขานกันมา 

 

 

ตู๋กูซิงหลันเดินไปเรื่อยๆครู่หนึ่ง ฝีเท้าก็พลันหยุดลง นางมองเห็นว่าด้านหน้าที่ไม่ไกลออกไป มีสะพานแห่งหนึ่งตั้งอยู่ 

 

 

สะพานแห่งนั้นคล้ายลอยอยู่บนความว่างเปล่า บนเสาสะพานมีดอกพลับพลึงแดงขึ้นดาษดื่นจนแดงฉานไปทั้งแถบ 

 

 

วิญญาณแต่ละดวงเดินข้ามสะพานไปเรื่อยๆ 

 

 

บางตนก็ข้ามไปอย่างราบรื่น แต่บางตนก็หล่นลงไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ราวกับว่าถูกบางสิ่งที่อยู่ใต้สะพานดูดกลืนลงไป 

 

 

ตู๋กูซิงหลันหรี่ดวงตาลง นางคือปรมจารย์นักพรต ย่อมต้องมองออกว่า ดวงวิญญาณที่ถูกกลืนกินลงไปเหล่านั้น มีร่างสีดำมืดตลอดตัว 

 

 

ปกติแล้วคนเช่นนี้ คือคนที่ชั่วช้าสามานย์ บาปกรรมที่ทำเอาไว้เมื่อตายแล้วก็ทับถมอยู่บนร่าง จนจิตวิญญาณกลายเป็นสีดำมืด 

 

 

ใต้สะพาน มองดูเผินๆเหมือนเป็นทะเลดอกไม้ แต่รอจนเมื่อวิญญาณสีดำเหล่านั้น ตกลงไปและถูกกลืนกินนั้น จึงจะเห็นว่าหากแหวกดอกไม้ที่อยู่ใต้สะพานออก สิ่งที่อยู่ข้างใต้ก็คือผืนน้ำสีดำดุจหมึก 

 

 

ในน้ำสีดำราวน้ำหมึกนั้นมีปลาสีดำตลอดร่างขนาดใหญ่โตอยู่หลายตัว แค่พวกมันอ้าปากขึ้นมาครั้งหนึ่งก็กลืนกินวิญญาณสีดำเหล่านั้นลงไปได้อย่างหมดสิ้น 

 

 

ที่ปลายสะพาน คล้ายมีคนคอยเฝ้าอยู่คนหนึ่ง เพียงแต่เพราะว่าอยู่ห่างกันมากเกินไป รอบด้านก็มีแต่หมอกลอยละล่อง ตู๋กูซิงหลันจึงไม่อาจมองเห็นโฉมหน้าของคนผู้นั้นได้อย่างชัดเจน 

 

 

ได้แต่ฉุกคิดถึงชื่อที่เคยได้ยินจากคำเล่าลือสืบต่อกันมา ‘ท่านยายเมิ่ง’ 

 

 

สะพานไน่เหอ น้ำแกงยายเมิ่ง …..หากมองดูจากภาพตรงหน้าก็ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงเกินไปแล้ว 

 

 

ทั้งอาจารย์และจีเฉวียน….ต่างก็ต้องข้ามสะพานนี้ ดื่มน้ำแกงของยายเมิ่งหรือไม่? 

 

 

นางโคลงศีรษะ หากว่าสามารถสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของพวกเขา ต่อให้ต้องทุมเทพลังทั้งหมดนางก็จะขอรั้งพวกเขาเอาไว้ให้ได้ 

 

 

คนเมื่อตายจิตวิญญาณพึงอยู่ แต่ว่าพวกเขาล่ะ…..แม้แต่จิตวิญญาณก็ยังไม่รู้สึกถึงความคงอยู่แม้แต่น้อย 

 

 

……………………….. 

 

 

 

 

 

ตู๋กูซิงหลันหรี่ตามอง สังเกตดูอยู่ครู่หนึ่ง ก็ไม่พบว่ามีคนเป็นใดๆทั้งสิ้น 

 

 

ตอนที่นางติดตามอาจารย์มายังธารน้ำพุเหลืองนั้น เพียงแค่พริบตาเดียวก็มาถึงแล้ว และแน่นอนว่าไม่ได้เดินข้ามสะพานไป 

 

 

นางไม่แน่ใจว่าหากว่าคนเป็นข้ามสะพานนี้ไปแล้วจะตกลงไปหรือไม่ 

 

 

ในเมื่อไม่ได้อยากเสียเวลาไปเปล่าๆ ในที่สุดนางก็เดินขึ้นไปบนสะพานนั้น 

 

 

พอก้าวเท้าขึ้นไปก้าวหนึ่ง สะพานก็ไม่ได้มีปฏิกริยาใดๆ 

 

 

พื้นบนสะพานมีลวดลายซับซ้อน และแม้กระทั่งยามที่นางเดินไปจนถึงจุดสูงสุดของสะพาน ทุกอย่างก็ยังดูปกติดี 

 

 

ตู๋กูซิงหลันสังเกตดูลวดลายเหล่านั้นอยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกว่าดูคล้ายกับอักขระของคาถาบางอย่าง 

 

 

ในขณะที่หยุดนิ่งอยู่นั้น ทันใดนั้นนางก็เห็นว่าดอกพลับพลึงแดงที่อยู่ตรงเสาสะพานมีความเคลื่อนไหว 

 

 

นางมิได้เคลื่อนไหววู่วาม หากแต่ยังคงยืนอยู่บนสะพานเช่นเดิม ส่วนติ๊งต๊องที่ยืนอย่างเรียบร้อยอยู่ด้านหลังของนางก็ตระเตรียมจะพ่นไฟออกมาแล้ว 

 

 

จะสนใจไปไยว่าเจ้าปลายักษ์ใต้สะพานนั่นมันเป็นตัวอะไร ขอเพียงพวกมันกล้าลงมือกับพี่สาวตัวน้อย ก็ต้องถูกย่างกลายเป็นเป็นปลาเผาไปก่อน! 

 

 

ตู๋กูซิงหลันยืนอยู่บนจุดสูงสุดของสะพาน สายตาของนางมีแต่ความสงบนิ่ง มองเลยไปยังเงาร่างของคนที่อยู่ตรงหัวสะพาน 

 

 

ยามที่นางมองไป คนผู้นั้นก็กำลังมองมาที่นางพอดีเช่นกัน 

 

 

ท่ามกลางไอหมอกจางๆรอบกาย นางเห็นว่าคนผู้นั้นเป็นสตรีผู้หนึ่ง สตรีที่สวมใส่ชุดสีดำตลอดร่าง แทบจะปกปิดร่างกายเอาไว้ทั้งหมด เผยเพียงดวงตาสีดำกลมโตคู่หนึ่งเท่านั้น 

 

 

บางทีอาจเป็นเพราะถูกไอแห่งความตายเกาะกุมมาเนิ่นนาน แววตาคู่นั้นของนางจึงปราศจากชีวิตชีวา 

 

 

เพียงแค่ได้มองสบตา ก็เหมือนถูกลากลงไปในแดนแห่งความตาย 

 

 

ตู๋กูซิงหลันแค่สบตาเพียงครู่เดียว ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความตายจากภายในที่กำจายออกมา 

 

 

“เจ้าเป็นคนเป็น ไม่เหมาะกับธารน้ำพุเหลือง กลับไปเสียเถอะ” ครู่ใหญ่ สตรีผู้นั้นถึงได้เอ่ยปากออกมา “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนเป็นควรจะมา” 

 

 

ตู๋กูซิงหลันไม่ได้ตอบคำ เพียงจ้องมองนางเขม็ง และก้าวเท้าออกไปอีกก้าวหนึ่ง 

 

 

ทันทีที่ก้าวเท้านี้ออกมา แววตาของอีกฝ่ายก็ทอประกายขุ่นเคืองขึ้นมาทันที แต่พอมองเห็นนางได้ชัดเจนขึ้น คำพูดที่อยู่บนริมฝีปากก็ต้องกลืนกลับลงไป  

 

 

 

 

 

…………………………..