ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 120 อยากเห็นฉันชนะไหม / ตอนที่ 121 จะชนะหรือจะช่วยเธอ

ตอนที่ 120 อยากเห็นฉันชนะไหม

 

 

แม้จะอยู่ภายใต้สายตาค้นคว้าของเซิ่งอี่เจ๋อซึ่งเฉียบคมราวกับเรดาร์ ซย่าซย่าก็เขียนนิยายสั้นระหว่างเซิ่งอี่เจ๋อกับหรงเช่อจบลงด้วยความลนลานแล้วรีบส่งให้ซูเสี่ยวมั่ว

 

 

และแล้ววันพฤหัสก็มาถึงในไม่ช้า งานกีฬาสีซึ่งกินเวลาสองวันของฉีซย่าก็เริ่มขึ้น

 

 

พิธีเปิดงานที่ฉีซย่านั้นน่าสนใจและมีสีสันที่สุดในทุกๆ ปี

 

 

นักเรียนทุกชั้นปีจะเดินตั้งแถวเข้ามาเป็นรูปสี่เหลี่ยมรอบๆ สนามกีฬาและไม่มีข้อกำหนดเรื่องการแต่งกาย

 

 

ขณะที่นักเรียนห้องซีปีหนึ่งนั้นสวมชุดเครื่องแบบพละธรรมดาๆ แต่ห้องอื่นๆ กลับแต่งตัวกันเต็มที่ตามแต่จินตนาการ

 

 

บ้างก็สวมชุดจีนโบราณโดยมีจักรพรรดิและจักพรรดินีนำขบวนมา บ้างก็แต่งเป็นตัวการ์ตูนเช่น ซูเปอร์มาริโอหรือโดเรมอน บ้างก็สวมชุดกี่เพ้าและชุดแบบอื่นๆ ที่อยู่ในยุคสมัยเดียวกัน ห้องเรียนที่ความคิดล้ำที่สุดมีการปล่อยลูกโป่งมากมายระหว่างที่พวกเขาเดินผ่านเวทีอำนวยการด้วย

 

 

อันซย่าซย่ามองดูลูกโป่งที่กำลังล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า โดยไม่ได้สังเกตร่างสูงๆ ร่างหนึ่งซึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างตัวเธอเลย

 

 

เด็กหนุ่มคนนั้นมีท่าทีประหม่า เขาถือขวดน้ำสองขวดไว้แน่น ฝ่ามือก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ หลังจากลังเลอยู่เป็นนานก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

 

 

อันซย่าซย่าไม่ได้สังเกตเขาเลยและกำลังจะกลับไปรวมตัวกับห้องของเธอหลังจากมองดูลูกโป่งแล้ว

 

 

“เดี๋ยว!” ในที่สุดเด็กหนุ่มก็รวบรวมความกล้าและเรียกออกไป

 

 

“หืม” อันซย่าซย่าหันกลับไปมองเห็นชายหนุ่มที่กำลังยืนหน้าแดงคนนั้น ในที่สุดก็ดูเหมือนจะจำชื่อเขาได้รางๆ

 

 

“เซียวเหยี่ยน” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

 

 

เซียวเหยี่ยนพยักหน้าก่อนยัดเยียดขวดน้ำดื่มใส่มือเธอด้วยความประหม่า “โชคดีนะ อันซย่าซย่า! ขอให้ได้สถิติดีๆ”

 

 

หลังจากเอ่ยคำพูดที่เตรียมมานานเหล่านั้นแล้ว เซียวเหยี่ยนก็จากไปพร้อมกับแก้มแดงๆ โดยไม่หันหลังกลับมามอง

 

 

ทันทีที่กลับเข้าสู่เวทีอำนวยการแล้ว เซียวเหยี่ยนก็กลับมาเป็นประธานนักเรียนผู้เพียบพร้อมและใจเย็นอีกครั้ง และเขาจัดการรับมือกับทุกอย่างได้อย่างไม่มีที่ติ

 

 

ซูเสี่ยวมั่วแอบมองดูเหตุการณ์อยู่จากมุมมุมหนึ่ง และนึกฉงนใจกับพลังแห่งความรักนั้น!

 

 

เขาพูดๆ กันว่าเซียวเหยี่ยนเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบสุดๆ นอกจากความจริงที่ว่าเขาไม่เคยมีแฟนอีกต่างหาก! เขาช่างเป็นเด็กหนุ่มที่ไร้เดียงสาเหลือเกิน และเธอก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นเขาหน้าแดงเวลาคุยกับอันซย่าซย่า!

 

 

จะไปหาผู้ชายดีๆ แบบนี้ที่ไหนได้อีก

 

 

เธอยังคงหัวเราะคิกคักขณะที่มองไปรอบๆ แต่แล้วก็ต้องผงะ

 

 

ห่างออกไปไม่ไกลนัก เซิ่งอี่เจ๋อกำลังยืนเอามือกอดอกด้วยใบหน้าเฉยเมย มีสาวๆ กำลังคุยจ้อกแจ้กรายล้อมเขาอยู่

 

 

แต่อย่างไรก็ตาม สายตาของเขาซึ่งเย็นเยียบดั่งแสงจันทร์นั้นกลับจ้องเขม็งไปที่จุดจุดหนึ่งและไม่ขยับไปไหนเลย

 

 

ถ้าซูเสี่ยวมั่วเดาไม่ผิดละก็ เขากำลังจ้องมองไปยัง—อันซย่าซย่า…

 

 

อันซย่าซย่าเดินกลับเข้ามารวมกลุ่มห้องซีพร้อมกับน้ำดื่ม แล้วเซิ่งอี่เจ๋อก็เหน็บเข้าให้ทันที “อันซย่าซย่า ท้องไส้เธอยังดีอยู่เหรอ”

 

 

“ฉันสบายดี” อันซย่าซย่าตอบอย่างจริงจังหลังจากคิดครู่หนึ่ง

 

 

“ก็ดี ฉันคิดว่าเธอจะถูกวางยาพิษซะแล้ว!” เซิ่งอี่เจ๋อพูด ยังคงแขวะต่อ

 

 

หญิงสาวไม่รู้จะตอบอะไรเลยได้แต่ยืนอึกอักอยู่อย่างนั้น

 

 

มีอะไรเนี่ย ทำไมเขาถึงโมโหอีก

 

 

ฉีเหยียนซีกลอกตามองบนก่อนจะพูดกระแนะกระแหน “มาหาว่าฉันเป็นเด็กประถม นายมันดีกว่าฉันตรงไหน ยอมรับมาเถอะน่าว่าหึง…”

 

 

ก่อนที่เขาจะได้ทันพูดจนจบ เสียงอาจารย์พละก็ดังขึ้นจากเวทีอำนวยการ “นักเรียนที่จะลงแข่งขันวิ่ง ห้าพันเมตรประเภทชาย มาประจำตำแหน่งที่ลู่วิ่ง!”

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อมองฉีเหยียนซีทางหางตา “ในเมื่อนายมีแรงเหลือเฟือในการพูดจาไร้สาระ เอาแรงมาแข่งกับฉันหน่อยไหม”

 

 

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!” ฉีเหยียนซีก็ไม่กลัวคำขู่นั้น

 

 

ทั้งสองก้าวออกไป เมื่อทั้งคู่เดินผ่านอันซย่าซย่า เธอก็ร้องบอกไปตามมารยาทว่า “โชคดีนะ”

 

 

สายตาสองคู่หันมาทางเธอในทันที

 

 

“ขอบใจ”

 

 

“ไอ้บ้า! เธอบอกฉันเว้ย!”

 

 

“เจ้าโง่”

 

 

“เฮ้ย!”

 

 

หลังจากคู่กัดที่สมน้ำสมเนื้อแหย่กันเสร็จแล้ว เซิ่งอี่เจ๋อก็หันมาทางอันซย่าซย่าด้วยใบหน้าขึงขัง “อยากเห็นฉันชนะไหม”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 121 จะชนะหรือจะช่วยเธอ

 

 

อันซย่าซย่านิ่งอึ้งไปและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

 

 

อยู่ๆ คังเจี้ยนก็โผล่ออกมาจากมุมหนึ่งก่อนจะเอาแขนโอบรอบคอเธอเอาไว้ พลางตะโกน “ซย่าซย่า เมียจ๋า! ฉันจะคว้าเหรียญทองมาให้เธอนะ!”

 

 

“คังเพี้ยน! เลิกเรียกฉันว่าเมียสักที!” อันซย่าซย่าสลัดด้วยแรงทั้งหมดที่มี

 

 

คังเจี้ยนหัวเราะคิกคักก่อนจะเงยหน้าขึ้น เพียงเพื่อจะได้พบกับรังสีอำมหิตจากสายตาสองคู่ที่กำลังจ้องตรงมาที่เขา

 

 

คังเจี้ยนปล่อยแขนที่รัดไว้โดยไม่ทันรู้ตัว อันซย่าซย่าฉวยโอกาสนั้นทิ้งระยะห่างออกจากเขาไกลที่สุดเท่าที่ทำได้

 

 

จากนั้นก็เหลือบตามองไปยังเซิ่งอี่เจ๋อพลางกัดริมฝีปาก “เซิ่งอี่เจ๋อ! โชคดีนะ!”

 

 

ชายหนุ่มดูเบิกบานขึ้นเล็กน้อย แล้วรอยยิ้มน้อยๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาตอบเธอเบาๆ “อื้ม” ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังลู่วิ่ง ทิ้งให้อันซย่าซย่าอยู่เบื้องหลังเพื่อมองตามร่างสูงๆ และไหล่กว้างของเขา

 

 

แสงอาทิตย์ทาบผ่านไหล่คู่นั้น สายลมอันอ่อนโยนของฤดูใบไม้ร่วงก็พัดผ่านเขา ทำให้เบื้องหลังของเขาดูสง่างามและให้ความรู้สึกไม่เร่งรีบ

 

 

แววตาฉีเหยียนซีดูมืดทะมึนขณะเดินตามไป

 

 

ผู้ตัดสินไล่ขานชื่อผู้ลงแข่งทั้งหมดและจัดการแบ่งพวกเขาออกเป็นกลุ่มๆ

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อ ฉีเหยียนซี และคังเจี้ยนได้อยู่ในกลุ่มเดียวกัน

 

 

เมื่อเสียงปืนปล่อยตัวดังขึ้น เด็กผู้ชายสองสามคนก็วิ่งออกนำและทิ้งห่างออกไป จนอันซย่าซย่าเริ่มรู้สึกเป็นกังวล

 

 

ซูเสี่ยวมั่วเข้ามายืนข้างๆ และปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องห่วงน่า การแข่งวิ่งระยะไกลเป็นเรื่องของความอดทน คนที่วิ่งเร็วเกินไปตั้งแต่ช่วงเริ่มเดี๋ยวก็หมดแรงไปเอง!”

 

 

เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อแข่งระยะยังไม่ถึงหนึ่งพันเมตรดี คนที่นำมาตั้งแต่ตอนแรกก็เริ่มช้าลง ส่วนพวกที่วิ่งตามหลังมาอย่างสม่ำเสมอเริ่มตามมาทัน

 

 

ปกติแล้วนักเรียนโรงเรียนฉีซย่าไม่ชอบดูการแข่งขันวิ่งระยะไกล เพราะว่ามันกินเวลานานเกินไปจนน่าเบื่อ อย่างไรก็ตาม วันนี้ถือเป็นข้อยกเว้น เด็กนักเรียนหญิงเกือบทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่รายรอบสนามพลางร้องเชียร์เป็นเสียงเดียวกัน “สู้เขา กัปตันอี่เจ๋อ! กัปตันอี่เจ๋อสู้ๆ”

 

 

อันซย่าซย่าเฝ้ามองร่างที่โดดเด่นแม้อยู่ในชุดกีฬาธรรมดาๆ บนลู่วิ่ง เขารักษาสีหน้าเฉยเมยปราศจากอารมณ์และหายใจอย่างสม่ำเสมอ—แทบจะไม่มีเหงื่อเลยด้วยซ้ำ

 

 

ผู้คนมากมายต่างส่งเสียงเชียร์เซิ่งอี่เจ๋อซึ่งส่งผลกระทบต่อขวัญและกำลังใจของนักวิ่งคนอื่นๆ มาก บางคนถึงกับตัดสินใจยอมแพ้และผ่อนฝีเท้าลงวิ่งอย่างช้าๆ รั้งท้าย

 

 

คังเจี้ยนนั้นรักษาตำแหน่งวิ่งนำอย่างสม่ำเสมอ อย่างไรเสียเขาก็ไม่ได้เข้าฉีซย่ามาในฐานะนักเรียนโควต้าด้านกีฬาแบบเล่นๆ นะ!

 

 

ตามติดเขามาเบื้องหลังคือเซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซี

 

 

ฉีเหยียนซีหงุดหงิดกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกผู้หญิงจนเส้นเลือดที่ขมับปูดโปน เขาตวาด “หุบปาก! พวกตัวน่ารำคาญทั้งหลาย!”

 

 

เด็กผู้หญิงสองสามคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขาหยุดเชียร์ ขณะที่คนอื่นๆ กลับตะโกนดังยิ่งขึ้น

 

 

ในช่วงเวลาพิเศษเช่นนี้ ข่าวลือเกี่ยวกับปีศาจจอมวายร้ายแห่งฉีซย่าก็คงเป็นไปในทางที่ว่า เขาต่อกรกับฝูงชนไม่ได้แน่ๆ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันทนแล้วก็วิ่งต่อไปท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่นั้น

 

 

ผ่านไปครึ่งทางการแข่งขัน นักวิ่งคนแรกและคนสุดท้ายก็อยู่ห่างกันราวหนึ่งแลป

 

 

คังเจี้ยนปรับการหายใจและวิ่งด้วยฝีเท้าที่ไม่เร่งรีบนัก เบื้องหลังของเขามีสองคนวิ่งตามมาอย่างใกล้ชิด

 

 

เมื่อทั้งหมดวิ่งผ่านกองเชียร์ปีหนึ่งห้องซีอยู่ๆ เซิ่งอี่เจ๋อก็เร่งฝีเท้าแซงคังเจี้ยนกลายเป็นที่หนึ่งไปแล้วในตอนนี้!

 

 

เสียงโห่ให้กำลังใจรอบสนามดังจนตึกแทบสะเทือน

 

 

ฉีเหยียนซีกัดฟัน เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดเพื่อพยายามตามให้ทัน แต่อย่างไรก็ตามเซิ่งอี่เจ๋อกำลังเครื่องติดแล้ว ไม่ว่าเขาจะพยายามหนักแค่ไหน เซิ่งอี่เจ๋อก็ยังคงนำเขาอยู่สองสามก้าวอยู่ดี!

 

 

ให้ตาย! หลังจากผ่านไปสองปี เขาก็ยังไม่พ้นคำสาปที่ต้องพ่ายแพ้ให้กับเซิ่งอี่เจ๋อในทุกๆ เรื่องอยู่หรือนี่

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อรักษาตำแหน่งที่หนึ่งเอาไว้จนกระทั่งถึงแลปสุดท้ายและเขาวิ่งผ่านห้องซีอีกครั้ง

 

 

นักเรียนห้องซีนั้นยืนอยู่ใกล้กับโครงเหล็กที่ใช้แขวนป้ายมากที่สุด เซิ่งอี่เจ๋อกราดตามองไปที่อันซย่าซย่าตามความเคยชินของเขา และแล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

 

 

โครงเหล็กนั้นโยกด้วยความแรงของลมและเริ่มล้มลงมา!

 

 

อันซย่าซย่ากำลังยืนอยู่ตรงจุดที่อาจถูกโครงเหล็กล้มมาทับพอดี!

 

 

เขาควรจะช่วยเธอดี หรือจะเข้าเป็นที่หนึ่งดีล่ะ