ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 22 สัญญาเจ้าเล่ห์ของจอมปีศาจ (2)

แผนการของเขาประสบความสำเร็จ แต่เซิ่งอี่เจ๋อไม่แสดงอาการกระโตกกระตาก ชายหนุ่มกะพริบตาปริบๆ พลางบอก “เธอตกลงไวจัง ฉันควรกังวลไหมว่าเธอจะคืนคำ” 

อันซย่าซย่าส่ายหน้าลนลาน “ไม่หรอก ฉันสัญญา” 

“แค่คำพูดจะพิสูจน์อะไรไม่ได้” เซิ่งอี่เจ๋อบอก แสร้งทำเป็นลังเลใจ 

อันซย่าซย่าอ่านสีหน้าเขาและอยากจะพิสูจน์ตัวเองอย่างจริงจัง “งั้นเรามาเซ็นสัญญากันก็ได้!” 

“อืม… ดี ฟังดูเป็นความคิดที่ดี” เซิ่งอี่เจ๋อตอบ 

“ได้” อันซย่าซย่ายิ้มอย่างน่ารัก 

ห่างออกไปไกล ฉือหยวนเฟิงกับเหอจยาอวี๋ได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจเฮือก ทั้งสองอยากจะ “ไว้อาลัย” ให้กับอนาคตอันขมขื่นของเด็กสาวจริงๆ 

เซิ่งอี่เจ๋อเป็นคนสุดท้ายในโลกใบนี้ที่ใครสักคนอยากจะต่อรองด้วย ไม่เช่นนั้นละก็คุณอาจจะยังต้องนั่งนับเงินให้เขาอยู่ก็ได้ ต่อให้เขาจะขายคุณออกไปแล้วก็ตาม 

เซิ่งอี่เจ๋อหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้เด็กสาว 

“เอาจริงดิ นี่เขาเตรียมมาพร้อมเลย?” อันซย่าซย่าคิดด้วยความตะลึง 

เธอมองที่กระดาษแผ่นนั้นและข้อความซึ่งถูกพิมพ์ด้วยตัวหนา “สัญญาจ้างตำแหน่งผู้ช่วย” 

ฝ่ายว่าจ้าง : เซิ่งอี่เจ๋อ 

ฝ่ายรับจ้าง : อันซย่าซย่า 

หน้าที่ของฝ่ายว่าจ้าง : รับผิดชอบจ่ายค่าบริการให้คู่สัญญาฝ่ายรับจ้าง เงินค่าจ้างรายเดือนจะถูกหักจากจำนวนหนี้ หากการบริการจากฝ่ายรับจ้างเกินกว่ามูลค่าหนี้ ฝ่ายว่าจ้างจะต้องจ่ายค่าตอบแทนให้กับฝ่ายรับจ้างทันทีโดยไม่เกินระยะเวลาที่กำหนด 

หน้าที่ของฝ่ายรับจ้าง : ต้องพร้อมสำหรับการเรียกตัวอยู่เสมอและพยายามทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ภารกิจต่างๆ และงานอื่นๆ อย่างดีที่สุด 

ส่วนที่เหลือของเงื่อนไขด้านล่างดูเหมือนจะธรรมดาทั่วไป ดูไม่มีอะไรสลักสำคัญนัก 

อันซย่าซย่าไม่คิดอะไรมาก หยิบปากกามาเซ็นชื่อบนกระดาษอย่างว่องไว 

เซิ่งอี่เจ๋อเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้พลางพูดด้วยสีหน้านิ่ง “ฉันหวังเราจะเข้ากันได้ดีในอนาคต” 

หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ เมื่อปัญหาหนักอกที่คอยรบกวนจิตใจเธอมาตลอดได้รับการแก้ไขแล้ว เธอก็ดีใจสุดๆ แล้วรีบเผ่นลงไปข้างล่าง 

เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตาพร้อมรอยยิ้ม 

เธอช่างไร้เดียงสาพอๆ กับที่ถูกล่อลวงได้ง่ายเลย… จอมบื้อตัวน้อย 

ที่ชั้นล่าง 

เมื่อเจ้เคอได้ยินว่าป่าป๊าอันเป็นกุ๊กฝีมือเยี่ยม ดวงตาหล่อนก็ส่องประกาย และยอมจ่ายเงินเพิ่มเพื่อขอให้ป่าป๊าอันดูแลเรื่องอาการการกินประจำวันให้กับเซิ่งอี่เจ๋อและคนอื่นด้วย 

ป่าป๊าอันปฏิเสธที่จะรับเงินอย่างหนักแน่นพลางบอก “พวกเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย นี่ยังไม่พูดถึงว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของซย่าซย่าด้วยนะ เป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องดูแลพวกเขาอยู่แล้วละครับ” 

เจ้เคอทำหน้าเฉยพร้อมกับโอนเงินเข้าบัญชีป่าป๊าอัน สยบการโต้แย้งอย่างเฉียบขาดและมีประสิทธิภาพ “ได้โปรดรับไว้เถอะค่ะ ฉันจะได้สบายใจ” 

ดังนั้นป่าป๊าอันก็เลยไม่สามารถแย้งอะไรได้อีก เขาลุกขึ้นเดินไปทำงานต่อที่หลังร้าน 

เจ้เคอขยับตัวเดินขึ้นชั้นบนอย่างสง่างาม “พวกเธอทุกคนยังจำที่สัญญากับฉันได้ไหม” 

ไม่มีใครตอบเธอเลย 

เจ้เคอจึงพูดอย่างช้าๆ ชัดๆ “ห้ามก่อเรื่อง ห้ามโพสต์อะไรลงในเวยปั๋วโดยไม่ได้รับอนุญาต ห้ามขาดหรือหนีซ้อม และที่สำคัญที่สุด ห้ามมีแฟน!” 

เมื่อพูดจบ หล่อนก็จงใจมองไปที่เซิ่งอี่เจ๋อ “เธอได้ยินไหม” 

“ก็ได้ ก็ได้ เจ้เคอคนสวย เราลงไปหาอะไรกินข้างล่างกันเถอะ!” ฉือหยวนเฟิงร้องบอก เจ้เคอเอ็นดูเขาที่สุด เธอจึงส่ายหน้าและยุติการคาดคั้น 

ที่ชั้นสองของบ้าน 

ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วร้านกาแฟของครอบครัวอันจะไม่ค่อยยุ่งมาก แต่เจ้เคอก็ยังขอร้องให้พวกเขาอยู่กันที่ชั้นบนเพื่อปลอดภัยไว้ก่อน เพราะถ้าลงไปข้างล่าง พวกเขาต้องปลอมตัว 

ป่าป๊าอันได้จัดเตรียมเมนูอาหารน่าอร่อยไว้เต็มโต๊ะ และเรียกทุกคนมาที่โต๊ะอาหาร 

ในเมื่อปลอดหนี้แล้ว อันซย่าซย่าก็สวาปามอาหารเข้าปากอย่างสบายอกสบายใจ หลังจากจัดการข้าวไปจานหนึ่งและกำลังจะซดซุป เธอก็สังเกตว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมาที่เธอ 

เด็กสาวมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าเจ้เคอเพิ่งจะทานอาหารไปไม่กี่คำก่อนจะวางตะเกียบลง ยิ่งไปกว่านั้นเซิ่งอี่เจ๋อและหนุ่มๆ สองคนก็ไม่ได้ทานมากมาย และกำลังซดน้ำซุประหว่างที่ตื่นตะลึงกับมารยาทบนโต๊ะอาหารของเธอ 

การได้ร่วมโต๊ะกับหนุ่มหล่อทั้งสามคนแบบนี้มันก็รู้สึกดีอยู่หรอกนะ แต่อันซย่าซย่าก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างทะแม่งๆ 

“ทำไมพวกนายไม่กินล่ะ”