ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 226 อันซย่าซย่า เธอชนะแล้ว / ตอนที่ 227 ความโง่ถือเป็นอาชญากรรม (1)

ตอนที่ 226 อันซย่าซย่า เธอชนะแล้ว

 

 

เมฆขาวลอยกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า แสงแดดหน้าหนาวอบอุ่นสาดส่องอยู่เหนือหัว

 

 

เสียงจ้อกแจ้กดังไปทั่วสนามบาสเกตบอลหลังจากที่นักเรียนหลายๆ ห้องเริ่มมารวมตัวคุยกันอย่างออกรสชาติ

 

 

มีสาวสวยร่างบางคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางกองเชียร์ กำลังนับเลข “หนึ่ง สอง สาม…” ด้วยเสียงหวานๆ ของเธอในขณะที่เลี้ยงลูกบาสเกตบอลเป็นจังหวะ

 

 

อันซย่าซย่าเลี้ยงลูกอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน เธอแค่ตัดสินใจชู้ตลูกไม่ได้เท่านั้น

 

 

หญิงสาวไม่น่านับถึงสามด้วยซ้ำ… ฮึก นับแค่หนึ่งก็น่าจะพอแล้ว… “หยุดถ่วงเวลาแล้วชู้ตลูกสักที!”

 

 

“เธอไม่ได้กลัวอยู่ใช่ไหม ว้ายตายยย”

 

 

“ชู่ ยอมรับมาเถอะว่าเธอแค่อยากเรียกร้องความสนใจไอดอลของพวกเราแค่นั้นเอง”

 

 

ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกันซึ่งนั่นทำให้อันซย่าซย่ากระวนกระวาย หน้าผากเริ่มชื้นจากเหงื่อบางๆ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นฤดูหนาวก็เถอะ

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซียืนอยู่ข้างสนามทะเลาะกัน—

 

 

“ไหงนายถึงรับคำท้าบ้าๆ นี่ได้ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ”

 

 

“เฮอะ นายตอบตกลงก่อนฉันอีก แล้วนายเป็นคนอย่างไรล่ะ แก้ไม่ได้หรือ”

 

 

“ฮึ่ม ไอ้ขยะ”

 

 

“สารเลว”

 

 

“ไอ้โง่”

 

 

“นายสิโง่เกินกว่าที่ฉันจะเปลืองคำพูดด้วย โรคไอคิวต่ำมันติดต่อกันได้”

 

 

“…”

 

 

ในที่สุดอันซย่าซย่าก็ตัดสินใจชู้ตได้ หญิงสาวยืนเขย่งเท้าและโยนลูกออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี

 

 

เสียงฟึ่บดังขึ้น ลูกบาสเกตบอลลงห่วงอย่างแม่นยำ!

 

 

“อ้าาา! ฉันทำได้แล้ว!” อันซย่าซย่ากระโดดโลดเต้นด้วยดีใจเกินเหตุ

 

 

เจี้ยนซินเอ้อร์หัวเราะเยาะและตัดความมั่นใจของเธอ “เพิ่งลงลูกเดียวยังเหลืออีกตั้งสองลูก ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกัน ตอนนี้หัวเราะไปเถอะแต่เดี๋ยวอีกสักพักก็ได้ร้องไห้แล้วน่ะน๊า”

 

 

น้ำเสียงถากถางของเธอช่างน่ารังเกียจจนอันซย่าซย่าออกสีหน้าแต่ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจ

 

 

เธอเลี้ยงลูกอีกครั้ง เล็งไปที่ห่วง กระโดดขึ้นพร้อมโยนลูกออกไป

 

 

เธอชู้ตเข้าอีกแล้ว!

 

 

คำว่า “ว้าว” ดังขึ้นทั่วสนามบาสเกตบอล ขนาดเซิ่งอี่เจ๋อยังมองเธอด้วยความเหลือเชื่อ

 

 

ตัวเขาเองเป็นคนสอนอันซย่าซย่าให้ชู้ตลูกบาสเกตบอลก่อนที่จะเข้าชมรมกีฬา เขารู้มาตลอดว่าหญิงสาวเล่นกีฬาแย่ขนาดไหน…

 

 

เธอเพิ่งจะแสดงให้เห็นว่าเธอก็เล่นเก่งเหมือนกัน

 

 

ชายหนุ่มมองตรงไปยังอันซย่าซย่า เธอกำหมัด แก้มแดงเพราะความตื่นเต้น

 

 

คำท้านี้สำคัญกับเธอมากอย่างนั้นหรือ นี่เพิ่งจะลูกที่สองเอง

 

 

ทันใดนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็เพิ่งรู้ว่าอันซย่าซย่าเป็นเด็กสาวที่มีความสุขได้ง่ายแค่ไหน

 

 

หากเขาทำให้เธอมีความสุขได้ด้วยสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ละก็… แววตาของเขามุ่งมั่นขึ้นมากับความคิดนั้น

 

 

ลูกที่สาม ทุกคนต่างจับจ้องไปที่อันซย่าซย่า

 

 

หลังจากที่สูดหายใจเข้าลึกๆ อันซย่าซย่าก็โยนลูกไปยังห่วง!

 

 

แต่ครั้งนี้โชคดันไม่เข้าข้างเธอ ลูกบาสเกตบอลกลิ้งไปรอบห่วงแต่ไม่ยอมลงสักที!

 

 

“ฉันว่าลูกนี้น่าจะไม่ลงห่วงนะ”

 

 

“ใช่ องศามันเป็นไปไม่ได้เลย” เด็กหนุ่มที่รู้เรื่องบาสเกตบอลเล็กน้อยพูดขึ้น

 

 

จากนั้นเด็กหนุ่มก็ได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนหัวเราะคิกคักพร้อมพูดว่า “งั้นหรือ”

 

 

เด็กหนุ่มคนนั้นพูด “หือ” ออกมา แต่ก่อนที่จะรู้ว่าใครเป็นคนพูด เซิ่งอี่เจ๋อก็กระโดดขึ้นไปตบลูกบาสเกตบอลให้ลงห่วงทันที!

 

 

ตุ้บบบ —

 

 

ได้แต้ม!

 

 

กองเชียร์ต่างตกตะลึงรวมถึงอันซย่าซย่าด้วย

 

 

นี่เซิ่งอี่เจ๋อ… ช่วยเธองั้นเหรอ

 

 

หญิงสาวจ้องเซิ่งอี่เจ๋อตาไม่กะพริบ

 

 

พอเซิ่งอี่เจ๋อรู้ว่าตัวเองถูกหญิงสาวจ้องอยู่ เขาก็หันมาสบตาเธอ

 

 

พวกเขาสบตากัน คู่หนึ่งเฉยชาส่วนอีกคู่เต็มไปด้วยความรู้สึกแรงกล้า แต่ก็ดูจะไปกันได้ด้วยดี

 

 

หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มเช่นเดียวกับที่เขามองเธอกลับมา

 

 

สักพักเซิ่งอี่เจ๋อก็ยิ้มออกมา ดวงตาสีเข้มของเขาเปล่งประกายดั่งดวงดาว

 

 

“อันซย่าซย่า เธอชนะแล้ว”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 227 ความโง่ถือเป็นอาชญากรรม (1)

 

 

เสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นทั่วสนามบาสเกตบอล

 

 

“ให้ตายสิ! ไม่ยุติธรรมเลยกัปตันอี่เจ๋อ! คุณเลือกข้างอันซย่าซย่านี่นา!”

 

 

“ไหนใครพนันว่าอันซย่าซย่าจะแพ้ เดินออกมาเดี๋ยวนี้! วะฮ่าๆๆ! ผลลัพธ์นี่สุดยอดจริงๆ! พวกนายต้องซื้อข้าวกลางวันให้ฉันตลอดทั้งเทอมแล้ว!”

 

 

“คุณพระช่วย สแลมดังก์ของกัปตันอี่เจ๋อสุดยอดมากเลย! ว้าววว…”

 

 

แม้รอบๆ ตัวจะอื้ออึงไปด้วยเสียงพูดคุยแต่อันซย่าซย่ากลับรู้สึกว่าทั้งโลกนั้นเงียบลง สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือเด็กหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่หน้าเธอ

 

 

หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่า… เขาจะเข้ามาช่วยเธอแบบนี้…

 

 

ใจของเธอเต้นระรัวขณะที่ความรู้สึกแปลกใหม่เอ่อล้นข้างใน…

 

 

แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูซึ่งเป็นภาพที่งดงามเกินกว่าจะละสายตาได้

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มบางๆ ตลอดเวลา ขณะที่ฉีเหยียนซีนั้นรู้สึกโมโหขึ้นมา

 

 

“อะไรกัน! พวกนายร่วมมือกันใช่ไหม!” เขากระทืบเท้าด้วยความโมโห

 

 

อันซย่าซย่าส่ายหน้าทันที

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะเหอะ “ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะ”

 

 

ฉีเหยียนซีตอบกลับด้วยนิ้วกลาง

 

 

“ตอนนี้เธออยากให้พวกเราทำอะไร” เซิ่งอี่เจ๋อถามด้วยความจริงใจ

 

 

ฉีเหยียนซีหันไปรอบๆ ทันทีและเอ่ยปากขู่ “ถ้าใครบังอาจมาล้อฉัน พวกนายตายแน่!” เขาถึงขั้นกำหมัดโบกไปด้วยขณะที่พูด

 

 

อันซย่าซย่ากลับเข้าสู่โลกความเป็นจริง หลังจากรวบรวมความกล้าได้เธอก็พูดออกมา “ฉีเหยียนซี ฉันอยากให้นายลงแข่งบาสเกตบอลแล้วเป็นตัวหลักของฉีซย่า!”

 

 

ฉีเหยียนซีหน้างอ เมื่อมองไปรอบๆ เขาเห็นว่าผู้คนจับจ้องเขาอยู่ อัตตาของผู้ชายก็เข้าครอบงำ เขาถูจมูกตัวเองพร้อมตอบรับ “ได้สิ”

 

 

ในที่สุดอันซย่าซย่าก็ได้รับการยืนยัน เธอหันไปหาเซิ่งอี่เจ๋อหลังจากที่ลังเลมานานพร้อมเอ่ยปาก “เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันต้องการให้นาย… ถอนตัวจากการแข่งขัน”

 

 

ความเงียบเข้าปกคลุมกองเชียร์หลังจากที่หญิงสาวพูดจบ

 

 

ใบหน้าเซิ่งอี่เจ๋อเย็นชาจนสามารถทำให้ผู้คนน้ำแข็งกัดตายได้ทันที

 

 

เขาอุตส่าห์ช่วยส่งลูกให้เข้าห่วงในวินาทีสุดท้าย แต่เธอกลับตอบแทนเขาเช่นนี้งั้นหรือ

 

 

ชายหนุ่มดูน่ายำเกรงขึ้นเมื่อเขาขมวดคิ้วเพราะนั่นยิ่งทำให้อุณหภูมิรอบตัวเขาลดฮวบลง

 

 

อันซย่าซย่าเซถอยหลังหลังจากที่เห็นรังสีที่แผ่ออกมาจนเสียหลักและล้มลงกับพื้น

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อเบ้ปากก่อนจะเดินมาข้างหน้าหมายจะดึงเธอขึ้นมา

 

 

แต่คำพูดของเธอกลับดังขึ้นในหัวของเขา —

 

 

“ฉันต้องการให้นาย… ถอนตัวจากการแข่งขัน”

 

 

ชายหนุ่มชักมือกลับก่อนจะเอื้อมไปช่วย

 

 

เสียงกระดิ่งดังขึ้นและกองเชียร์พากันสลายตัว ยิ่งคาบนี้เป็นคาบสุดท้ายของวันเหล่านักเรียนจับกลุ่มเดินไปยังประตูโรงเรียนกัน เซิ่งอี่เจ๋อก็เป็นหนึ่งในนั้น

 

 

หัวใจของอันซย่าซย่ากระตุกเมื่อเห็นเขาเดินจากไป

 

 

เธอรีบลุกขึ้นมาและวิ่งตามชายหนุ่ม

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อเมินแฟนเกิร์ลสองสามคนที่เดินมาขอลายเซ็นกับถ่ายรูปด้วยและเดินออกประตูข้างไปตัวคนเดียว เมื่อมองจากมุมไกลๆ ก็เห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวประตูทางออก

 

 

มีแต่รถของเขาที่จอดรออยู่ตรงข้างถนน

 

 

ชายหนุ่มเดินตรงยังไปจุดหมาย แต่ในที่สุดอันซย่าซย่าก็ตามเขาทัน เธอดึงปลายเสื้อของเขาเอาไว้ “เซิ่งอี่เจ๋อ เป็นอะไรไป…”

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อสะบัดมือเธอทิ้งด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “อันซย่าซย่าคุณเพื่อนร่วมห้องของกระผม มีอะไรให้ช่วยอย่างนั้นหรือ”

 

 

อันซย่าซย่าบอกได้ทันทีว่าภายใต้น้ำเสียงไม่แยแสนี้ชายหนุ่มต้องกำลังโกรธอยู่แน่…

 

 

“นายโกรธฉันเหรอ” อันซย่าซย่าถามอย่างระมัดระวัง

 

 

“ไม่มีอะไรจะพูด” เสียงทุ้มเย็นชาปฏิเสธอันซย่าซย่าอย่างไม่ไว้หน้า

 

 

อันซย่าซย่ากำหมัดเล็กๆ ของเธอ “เซิ่งอี่เจ๋อ ที่ฉันทำไปก็เพื่อนายเลยนะ! ถ้าเกิดว่าอาการบาดเจ็บของนายมันทรุดหลังจากที่นายลงแข่งล่ะ!”

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อหรี่ตากับคำอธิบายของเธอ “อันซย่าซย่า เธอรู้ตัวไหมว่าเธอโง่แค่ไหนน่ะ!”

 

 

“แล้วมันทำไม! มันเป็นอาชญากรรมงั้นเหรอ ฉันไปฆ่าใครเหรอ หรือว่าฉันไปก่อเหตุอะไรล่ะ” อันซย่าซย่าตะโกนกลับด้วยความโมโห

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อ ไอ้คนโง่! ไอ้คนยโสสุดโง่!