ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 282 คอยดูก็แล้วกัน! / ตอนที่ 283 เซิ่งอี่เจ๋อ นายสวมลองจอห์นหรือเปล่า

ตอนที่ 282 คอยดูก็แล้วกัน!

 

 

ทั้งสามหนุ่มบนเวทีช่างงดงาม แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็สามารถดึงดูดความสนใจจากคนทั้งหอประชุมได้แล้ว

 

 

ความหมายของเพลง “คืนแต้มดาวอันยาวนาน” ช่างโรแมนติกและอบอวลไปด้วยความรัก

 

 

อันซย่าซย่ากุมใบหน้าของตัวเองขณะดูการแสดงอย่างใจจดใจจ่อ

 

 

แม้จะเป็นเพียงการซ้อมแต่หญิงสาวบอกได้ว่าทั้งสามจริงจังกับงานขนาดไหน

 

 

หลายคนคิดว่าสตาร์รี่ไนต์เป็นเพียงแค่วงขายหน้าตาและไม่สนใจความพยายามและพรสวรรค์ของพวกเขาเลย

 

 

ความจริงแล้วหนุ่มๆ ทั้งสามเป็นคนโดดเด่นมาก

 

 

อันซย่าซย่าหัวเราะคิกคักออกมา

 

 

คังเจี้ยนยู่ปากอย่างหมดคำจะพูด “ซย่าซย่า เธอกำลังน้ำลายไหลอยู่นะ เธอจับมือฉันตอนเด็กๆ พร้อมบอกว่าจะแต่งงานกันฉัน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตอนนี้เธอจะไปรักกับคนอื่นแทน”

 

 

อันซย่าซย่าตอบอย่างอายๆ “นายหลอกให้ฉันพูดด้วยขนมพุดดิ้งนะ! นายบอกว่าจะซื้อพุดดิ้งให้ฉันเยอะๆ หากฉันแต่งงานกับนาย… ฮึ่ม ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนี้…”

 

 

“ตอนนี้ก็ไม่ได้ฉลาดมากนักหรอก…” คังเจี้ยนล้อเลียนเธอ

 

 

“…” อันซย่าซย่าแทบสำลักน้ำลายตัวเอง

 

 

ทางด้านบนเวที ทั้งสามร้องเพลงจบแล้วและได้รับเสียงปรบมือเป็นระลอกๆ!

 

 

ฉือหยวนเฟิงกระโดดลงจากเวทีอย่างรวดเร็วขณะที่เหอจยาอวี๋กระซิบกระซาบบางอย่างกันเซิ่งอี่เจ๋อ สีหน้าของทั้งสองดูตกใจไปสักพักก่อนจะหันมองตรงทางเข้าอย่างพร้อมเพรียง

 

 

อันซย่าซย่ามองตาม

 

 

ชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้า ทั้งสองดูเหมือนคู่รักสุดสมบูรณ์แบบ แต่สำหรับอันซย่าซย่าแล้วทั้งสองเป็นภาพอุจาดตาต่างหากล่ะ!

 

 

เพราะนั่นคือหรงเช่อและหลีฝานซิงน่ะสิ!

 

 

นักเรียนคนอื่นๆ เริ่มจะสังเกตเห็นทั้งสองและก็เริ่มหวีดร้องกัยขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

“เนรเทศนิรันดร์” ทั้งสามสิบตอนเพิ่งฉายไปแถมเร็ตติ้งยังสูงทะลุเพดานอีกด้วย หรงเช่อที่เป็นนักแสดงนำกลายมาเป็นพาดหัวข่าวเต็มโลกออนไลน์อีกครั้ง เป็นผลพวงได้ให้กับนักแสดงสมทบชายและหญิงเริ่มมีชื่อเสียงด้วยเช่นกัน

 

 

ขณะนนี้หรงเช่อ หลีฝานซิง และสตาร์รี่ไนต์อยู่ในห้องเดียวกันทั้งหมด ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนจะปลื้มปีติกันขนาดนี้!

 

 

หรงเช่อโบกมือทักทายผู้ชมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ส่วนหลีฝานซิงก็เดินตามหลังมาอย่างสง่างามก่อนจะมาหยุดยืนข้างกันบนเวที

 

 

“จยาอวี๋ อี่เจ๋อ เฟิงเฟิง ไม่เจอกันนานเลยนะ” หรงเช่อกล่าวทักทายอย่างสุภาพ

 

 

ฉือหยวนเฟิงยู่ปากและเสแสร้งสนใจอย่างอื่นแทน เหอจยาอวี๋หลบสายตา แทบไม่ต้องพูดถึงเซิ่งอี่เจ๋อเลย ชายหนุ่มแทบไม่สนใจว่าทั้งสองมีตัวตนอยู่ตรงนั้นไหมด้วยซ้ำ

 

 

รอยยิ้มของหรงเช่อค้างกระด้างไปไม่กี่วินาทีก่อนจะนึกอะไรออก ชายหนุ่มมองตามเซิ่งอี่เจ๋อและยิ้มออกมา

 

 

อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ เขามองเด็กสาวคนนั้นอยู่จริงด้วย

 

 

ชายหนุ่มเดินไปหาอันซย่าซย่าพร้อมยิ้มเป็นมิตร “อันซย่าซย่า ไม่ค่อยได้เจอกันเลย เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของอี่เจ๋อด้วยแฮะ”

 

 

อันซย่าซย่ายิ้มอึดอัด ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอแอบไปได้ยินบทสนทนาระหว่างหรงเช่อกับเซิ่งอี่เจ๋อแล้ว ความประทับใจของเธอที่มีต่อเขาหายวับไปหมดเลย

 

 

หรงเช่อดูเหมือนจะนึกอะไรออก ชายหนุ่มเลิกคิ้วหมายจะพูดอะไรบางอย่างแต่ถูกอันซย่าซย่าขัดเสียก่อน “ฉันมีธุระน่ะ เจอกันน้า”

 

 

หญิงสาวลากคังเจี้ยนออกไปเป็นเธอ หรงเช่อยืนค้างเติ่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาขึ้น

 

 

อันซย่าซย่าเลิกชอบเขาแล้วอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นแฟนคลับของเขาหรือยังไง

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อเมินหลีฝานซิงที่เข้ามาหาพร้อมเปิดบทสนทนา ชายหนุ่มเดินลงจากเวทีมาเขาพร้อมจะตามอันซย่าซย่าไปด้วยซ้ำ

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ” หรงเช่อหยุดเขาเอาไว้

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อมองอีกฝ่ายอย่างไม่แยแส

 

 

หรงเช่อลดเสียงตัวเองลง “คนเราจะรู้สึกยังไงนะหากถูกเอาวางไว้บนชั้นน่ะ นอกจากการออกสื่อหยุมหยิมแล้วละก็ สิ่งที่นายจะได้ก็มีแต่แฟนคลับน่าสมเพชที่นี่ ในโรงเรียนยังไงล่ะ… รู้สึกยังไงบ้างที่ต้องตกสวรรค์มมาน่ะ?”

 

 

ริมฝีปากของเซิ่งอี่เจ๋อหัวเราะเฮอะ “ก็ไม่เลวนะ ยังไงก็ดีกว่านอนไม่หลับเพราะจมอยู่กับความรู้สึกผิดแน่นอน”

 

 

“แก —” หรงเช่อโมโหแต่ข่มความเดือดดาลของตัวเองเอาไว้ได้ “คอยดูก็แล้วกัน!”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 283 เซิ่งอี่เจ๋อ นายสวมลองจอห์นหรือเปล่า

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มเรียบๆ ให้อีกฝ่ายพร้อมมองด้วยสายตาเย็นชาและเดินผ่านเขาไป

 

 

หรงเช่อยืนค้างเติ่งอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ว่าควรจะอยู่ต่อหรือกลับดี ในที่สุดหลี่ฝานซิงก็หาทางออกให้เขาได้ “รุ่นพี่หรงคะ ถึงเวลาซ้อมการแสดงของเราแล้ว”

 

 

หรงเช่อแค่นยิ้มและเดินขึ้นไปหาหลี่ฝานซิงบนเวทีโดยมีเสียงเชียร์จากแฟนๆ ไม่ขาดสาย

 

 

นี่เขาตั้งใจมาป่วนนะ!

 

 

แน่นอนว่ามันจะช่วยให้คนได้เห็นเขามากขึ้นด้วย ยิ่งเรื่อง “เนรเทศนิรันดร์” กำลังดังพลุแตก อย่างน้อยนักแสดงนำชายและหญิงก็สมควรได้รับการพูดถึงการแสดงของพวกเขาในข่าวบันเทิงเสียบ้าง

 

 

สำหรับเซิ่งอี่เจ๋อแล้ว… รอยยิ้มน่าขนลุกแต่งแต้มบนใบหน้าหรงเช่อ ดวงตาฉายแววเย็นชา

 

 

ยิ่งเซิ่งอี่เจ๋ออยู่สูงแค่ไหน ตอนร่วงลงมาก็จะเจ็บเท่านั้นแหละ หรงเช่อล่ะใจจดใจจ่อรอดูวันที่เซิ่งอี่เจ๋อจะร่วงสู่นรกเสียจริง!

 

 

–

 

 

อันซย่าซย่าเดินกลับมายังห้องเรียน ทำตัวให้ยุ่งด้วยการหาหนังสือแบบฝึกหัดขึ้นมานั่งทำ

 

 

คังเจี้ยนทุบหน้าอกและกระทืบเท้าตัวเอง บ่นเรื่องเศร้าให้ซูเสี่ยวมั่วฟัง “พี่มั่ว พวกเราตกรอบแบบนั้นเลยนะ! อ้าาา! ฉันอุตส่าห์ซื้อน้ำอัดลมให้ผู้ชายคนนั้น! เสียไปตั้งแปดหยวนเหนาะๆ เลยด้วย! เป็นการลงทุนที่แย่ที่สุดที่เคยทำมาเลย!”

 

 

ซูเสี่ยวมั่วแค่นหัวเราะอย่างไม่แยแส “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไปดูการแสดงของนาย ก็เพราะว่าฉันเดาออกว่ามันจะจบแบบนี้ไง! อีกอย่างพวกเธอสองคนน่าหมดหวังจริงๆ อย่างน้อยนักร้องข้างถนนยังได้เงินจากการแสดง แต่พวกนายกลับได้เสียงหัวเราะเยาะเย้ยแทนยังไงล่ะ!”

 

 

“…” ริมฝีปากคังเจี้ยนสั่นเทา ในใจร้องไห้เป็นสายน้ำแล้ว

 

 

พระเจ้า ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับซูเสี่ยวมั่วแน่ๆ! ความปากร้ายของเธอกำลังฆ่าเขาให้ตาย!

 

 

ในจุดที่คังเจี้ยนมองไม่เห็น ซูเสี่ยวมั่วลูบถุงกระดาษในลิ้นชักใต้โต๊ะของเธอ กำลังลังเลว่าเธอควรจะให้ของขวัญกับคนตรงหน้าดีหรือไม่…

 

 

เขาจะรับมันไว้ไหมนะ

 

 

อันซย่าซย่าทำงานเสร็จสองหน้าเต็ม หญิงสาวภูมิใจกับคำตอบที่เธอเขียนด้วยตัวเองเป็นอย่างมาก

 

 

ก็ดูสิ พอได้เซิ่งอี่เจ๋อมาสอนอย่างละเอียด เด็กนักเรียนย่ำแย่คนนี้ก็กลายมาเป็นเด็กฉลาดแล้วน่ะสิ! สมควรฉลองเป็นอย่างยิ่ง!

 

 

น้ำเสียงเย้าแหย่ดังขึ้นเหนือหัวหญิงสาว ทำลายจินตนาการของเธอในทันที “ซย่าซย่า คำตอบของเธอยังน่าสังเวชเหมือนเดิมเลยนะ…”

 

 

ฟุ่บบบ —

 

 

อันซย่าซย่าแทบสำลักน้ำลายตัวเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นเซิ่งอี่เจ๋อนั่งอยู่อย่างผ่าเผย แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วย… ความน่าเห็นใจ

 

 

ความน่าเห็นใจจากเด็ก A ล้วนแก่เด็กนักเรียนที่อยู่อีกปลายสุดของสเปกตรัม…

 

 

“ฉันทำผิดเยอะมากเลยเหรอ” อันซย่าซย่าเศร้าสลด เธอตรวจดูคำตอบกับด้านหลังของหนังสือแบบฝึกหัด และรู้สึกสิ้นหวังกับสิ่งที่เธอเห็น

 

 

หญิงสาวผิดหวัง เธอฟุบลงบนโต๊ะก่อนจะพยายามยกข้อแก้ตัวขึ้นมา “ฉันกินข้าวกลางวันไม่พอ นั่นต้องเป็นสาเหตุที่ฉันทำผิดแน่ๆ!”

 

 

“ไม่ใช่ว่าเธอกินสตูหมู หมูผัดเปรี้ยวหวาน กับโยเกิร์ตหนึ่งกล่องละก็หมี่กรอบไปหรอกหรือ” เซิ่งอี่เจ๋อถามสบายๆ

 

 

“ฮึ่ม… งั้นก็คงเป็นเพราะฉันเหนื่อยจากการไปออดิชั่นแน่ๆ! สมองของฉันคงต้องการจะพักผ่อนด้วย!” อันซย่าซย่าไม่ยอมแพ้

 

 

“ถ้านับเลขแล้วทำให้สมองเธอทำงานหนัก ซย่าซย่า ฉันว่าเธอควรไปหาหมอดีกว่านะ” เซิ่งอี่เจ๋อตอบอย่างจริงจัง

 

 

“… งั้นคงเป็นเพราะฉันสวมลองจอห์นอยู่มันเลยมากวนใจฉันเอา!” อันซย่าซย่าตอบอย่างภูมิใจ ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเธอ หญิงสาวถามพร้อมกะพริบตา “เซิ่งอี่เจ๋อ นายสวมลองจอห์นหรือเปล่า”

 

 

เธอสงสัยมาตั้งหลายปีว่าเหล่าไอดอลเขาสวมลองจอห์นกันไหมน่ะสิ!

 

 

เมฆครึ้มมาสุมกันบนหัวของเซิ่งอี่เจ๋อ ชายหนุ่มจะไม่ตอบคำถามงี่เง่านั้นเด็ดขาด แต่เหมือนอันซย่าซย่าเลือกที่จะหาคำตอบด้วยตัวเองแทน หญิงสาวตรงดิ่งไปยังขากางเกงของชายหนุ่มก่อนจะพยายามดึงมันขึ้น

 

 

“อันซย่าซย่า ทำตัวดีๆ หน่อย!” ชายหนุ่มตำหนิเบาๆ

 

 

ฉือหยวนเฟิงเดินถือโยเกิร์ตกลับมาขณะนั้นพอดี เขาเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ความสยองฉายชัดทั่วทั้งใบหน้าของเขา “อา… อย่าถือสาฉันเลยนะ ทำต่อได้เลย…”